From nerd to popular ?Dutch? {voltooid} (herschreven)

P.O.V Emelie
"Wat is er aan de hand?" Vraag ik aan Jacob, terwijl ik hem aan blijf kijken. Hij wend zijn blik af en slikt. "Waarom is iedereen bang voor me?" Vraag ik. Hij zucht en laat een foto op zijn telefoon zien.

Als ik de foto goed in mij heb opgenomen, ren ik weg. Ze zien me als een monster! Iedereen is bang voor me en ik kan er niks aan doen...

Op de foto die Jacob mij liet zien, zag je mij. In de boxring, terwijl ik mijn tegenstander van zaterdag knock-out sla. Ik heb mijn serieuze blik op mijn gezicht staan, waardoor ik er emotieloos uitzie. En ja, ze weten zeker dat ik het ben, want het shot is van de voorkant genomen en ingezoomd, en ze hebben mijn schoolfoto ernaast gezet, zodat het niet moeilijk is om te achterhalen dat ik het ben.

Ik ga op het bankje buiten de school zitten en bel wanhopig mijn vader op. Hij is de enige op dit moment die mij rustig kan krijgen.

Papa: "Em, wat is er? Is er iets gebeurd?

Nu ik zijn stem hoor, begin ik te huilen. Ik krijg niks meer uit mijn mond en mijn vader zegt alleen maar dat alles goed komt, maar dat komt het niet! Ze gaan het allemaal doorvertellen en dan weet iedereen wie ik werkelijk ben en heb ik geen privé leven meer, en dat is alles wat ik wilde hebben op mijn leeftijd, een normaal tienerleven.

Ik: "Ze weten het pap" zeg ik snikkend.
Papa: "Wie weten wat?" Vraagt hij niet-begrijpend.
Ik: "De school... Ze weten dat ik Thunderstorm ben" zeg ik, terwijl ik weer begin te snikken.
Papa: "Oh lieverd, het komt wel goed. Ik zal er alles aan doen om je te beschermen. Dat weet je toch?
Ik: "Ze zien me als een monster pap. Ze kijken me allemaal bang aan, zelfs Jacob"
Papa: "Je moet het hem uitleggen schat. Dan zal hij het vast begrijpen. Hoe zijn ze er achter gekomen?"
Ik: "Iemand heeft een foto van mij van zaterdag de school rond gestuurd met mijn klassenfoto ernaast, zodat ze kunnen zien dat ik het ben. Die foto is precies op het moment gemaakt dat ik mijn tegenstander knock-out sla" leg ik uit, al iets rustiger.
Papa: "Oh, wat een vreselijke manier. Die sociale media, ik vind het niks" zegt hij boos.
Ik: "I know" mompel ik.
Papa: "Wil je dat ik je ziek meld?" Vraagt hij.
Ik: "Nee, dat hoeft niet. Ik wil het er met Jacob over hebben"
Papa: "Dat snap ik schat. Ik zie je vanmiddag dan weer. Dan praten we verder oké?"
Ik: "Is goed pap. Ik houd van je"
Papa: "Ik houd ook van jou lieverd. Tot vanmiddag en laat ze zien dat ze niet zomaar met mijn meisje kunnen sollen"

Ik krijg een glimlach op mijn gezicht.

Ik: "Tot vanmiddag pap"

Ik hang op en laat mijn hoofd in mijn handen vallen. Ik haal diep adem en loop dan naar binnen. Ik ga naar het toilet en ga voor de spiegel bij de wasbakken staan. Ik gooi wat water in mijn gezicht en ik voel me al ietsjes beter door het gesprek met mijn vader.

En als ik in de spiegel kijk, zie ik dat ik vanochtend mijn make-up vergeten ben om aan te brengen, waardoor de mensen nu ook goed uitzicht hadden op mijn blauwe oog en dikke, een ook blauwe, neus. Heel fijn weer...

Ik zucht en sluit even mijn ogen. "Gaat het wel?" Hoor ik ineens achter me. Ik open verschrikt mijn ogen en draai me om. Een meisje van ongeveer mijn leeftijd kijkt me met een lieve glimlach aan. "Ik heb me wel eens beter gevoeld" zeg ik met een zwakke glimlach. "Ik heb de foto gezien. Ik vind het heel vet dat ik met je op school zit. Mijn vader en broer zijn grote fan van je" zegt ze vrolijk. "Echt?" Vraag ik. Ze knikt met haar hoofd. Ze loopt dichter naar me toe en stelt zich voor. "Ik ben Katie" "Emelie" zeg ik. "Dus, de eerste les is al bijna voorbij. Ik denk dat we moeten gaan" zegt ze. "Heb je misschien iets van make-up bij je?" Vraag ik. "Vast wel" zegt ze grinnikend, waarna ze in haar tas begint te graaien.

Even later heeft ze foundation en een kwast in haar hand. "Hier, ik maak de kwast even schoon" Ik knik en breng alvast een beetje foundation aan rond mijn oog en op mijn neus. Katie geeft me de kwast aan en ik blend het uit. Ik bijt mijn kaken op elkaar, omdat het nog steeds heel gevoelig is.

Een minuutje later ben ik klaar en ziet het er al iets beter uit. "Dankjewel" zeg ik glimlachend, terwijl ik de foundation en de kwast terug geef aan Katie. "Geen probleem. Kom, we gaan naar de les" Ik knik en loop samen met Katie door de gangen heen.

"Waar moet jij heen?" Vraag ik. "Hetzelfde lokaal als jij. Ik zit bij je in de klas, maar ik houd me altijd heel erg op de achtergrond" "Oh sorry, dat wist ik niet" zeg ik een beetje schamend. "Maakt niet uit" zegt ze grinnikend.

We lopen het lokaal in en samen gaan we achterin zitten. Ik glimlach naar Jacob die op onze vaste plek zit, maar hij draait snel zijn hoofd om. Hij haat me...

Ik zucht en ga naast Katie zitten, die me vreemd aankijkt. "Iedereen haat me" zeg ik zacht, terwijl ik een traan over mijn wang voel vloeien. Ik veeg hem snel weg. "Ze haten je niet. Ze zijn gewoon geschrokken. Als ik niet wist wie je was zou ik ook geschrokken zijn. Het waait wel weer over. En je moet gewoon met Jacob gaan praten. Hij begrijpt het vast wel" zegt Katie, terwijl ze een hand op mijn schouder legt. "Thanks Kate" zeg ik. Ze krijgt een grote glimlach op haar gezicht, terwijl ik moet grinniken.

————————————————————————
Precies 1000 woorden😉

Ik hoop dat jullie het weer een leuk stukkie vonden!

Xxx Eline