I want you

• POV Jake •

Het is al 3 uur 's nachts. Zuchtend loop ik ons appartement binnen. Ik kom net terug van Jason en Luc. Ik heb ze maar op bed gelegd en ben terug gegaan. Ze waren te dronken. Ik daarin tegen heb geen druppel gedronken. Ik kan maar niet stoppen met denken aan dat berichtje. Wat als ze Liv toch wat aan doen? Wat als het allemaal 1 grote grap is? Ik kan er gewoon niet bij met mijn hoofd. Zacht loop ik naar de kamer van Liv en open de deur langzaam. Het is donker dus ik kan niet echt wat zien. Vaag zie ik de deken langzaam op en neer gaan. Ze maakt zachte geluiden. Ik leuk tegen het kozijn en blijf kijken. Ze is zo mooi, ook al kan ik haar niet zien. Ze is prachtig. Ik draai me om en laat me op bed vallen. Ik heb geen slaap. Ik kan niet slapen. Ik kan alleen maar denken aan wat er gaat gebeuren. Wat gaat er gebeuren?
————-
Het is half 7. Liv haar wekker gaat over een half uur. Ik stap uit bed en trek kleren aan. Een zwarte spijker broek en een grijze hoodie. Ik ben dan wel anderhalf uur te vroeg maar ik wil niet dat Liv me nog ziet. Dat ik haar nog zie... het word te pijnlijk. Ik hou zoveel van haar. Als iemand aan haar zit, haar pijn doet en ik had het kunnen verkoken vergeef ik mezelf nooit.
Als dit een grap is vermoord ik die gene.

Ik loop nog snel naar de kamer van Liv. Ik druk een lichte kus op haar hoofd en verlaat de kamer dan. Ik doe snel wat schoenen aan en loop dan de kamer uit. De gangen zijn nog verlaten. Ik open de deuren van school en loop de school uit. Ik doe mijn capuchon op en loop een beetje rond. Ik ga naar het meer. Het meer waar ik Liv voor het eerst zoende. Waar ik zoveel tijd heb doorgebracht. Ik kijk op mijn telefoon en zie dat het 07.00 uur is. Liv word nu wakker...
Als ze me niet heeft gehoord denkt ze vast dat ik niet thuis ben gekomen. Dat ik bij Jason en Luc ben gebleven.
Eenmaal bij het meer laat ik me tegen een boomstam aanvallen. Ik zak neer naar de grond en kijk verslagen naar de horizon. Eenzame tranen rollen over mijn wangen. Waarom? Er is niet eens wat gebeurd... zometeen gebeurd er niks. Wat maak ik me druk.
De tranen blijven maar komen en houden niet meer op. Ik blijf naar de horizon kijken en denk aan alles. Mijn jeugd, de fantastische momenten met Jason en Luc, aan de prachtige momenten met Liv, aan alles.

Na nog 45 minuten zo te hebben gezeten sta ik op. Ik ben tot rust gekomen en ben klaar voor wat gaat komen. Ik heb nog een kwartier. Ik trek mijn capuchon verder over mijn hoofd en loop snel naar het einde van de oprit. Ik zie enkele mensen buiten. Mensen in de kantine die gezellig zitten te kletsen. Ik loop stug door. Tering he, welke school heeft er nou zo'n grote oprit. Niet te doen!
Eenmaal aan het einde heb ik nog 3 minuten. Voor de zekerheid stop ik mijn telefoon onder de rand van mijn boxer. Als er echt wat gebeurd weten ze niet dat ik die mee heb. Ik leun tegen de muur en kijk om me heen of ik iemand zie opvallen. Niemand.

Minuten gaan voorbij. Niemand komt. Die 3 minuten zijn allang voorbij. Zie je nou, heb je je voor niks druk gemaakt. Ik ga weer recht staan en draai me om. Dan skip ik het eerste uur gewoon. Ik loop de oprit weer op als er ineens een zak over mijn hoofd word gedaan. Ik beuk hevig om me heen maar er gebeurd niks. Armen die mij stevig vast grijpen en af en toe een kreun van iemand die ik heb geraakt. Verder niks. Dan ineens voel ik een naald in mijn nek gaan en word alles zwart.
————-
Ik knipper een paar keer met mijn ogen. Barstende koppijn. Ik wil mijn hand heffen om in mijn ogen te wrijven als ik merk dat dat niet gaan. Ik zet steeds meer kracht maar ik krijg mijn arm niet opgetild. Vastgebonden....
Verwilderd kijk ik om me heen. Alle herinneringen van gister komen weer maar boven. Ik moet hier weg!

'He!' 'He!' 'He!' blijf ik schreeuwen. Geen reactie. 'Laat me hier uit!' 'Is daar iemand!' Geen reactie. Ik kijk om me heen maar zie niks. Ik sta recht. Ik ben vastgebonden aan een paal ofzo. Met volle kracht probeer ik de touwen om mijn handen los te krijgen. Helpt niet. Na minuten lang van proberen en schreeuwen geef ik het op.

Dan gaat er een deur open. Ik knijp mijn ogen stevig op elkaar als er veel licht bij komt. Het vele licht verdwijnt en er blijft maar een klein beetje over. 'Ach man stel je niet aan!'
Meteen open ik mijn ogen van de schrik. Die stem. Dan kan niet. Dat mag niet.
—————
Song -> So far away -> Martin Garix, David Guetta