Fears {5 Seconds Of Summer~Luke Hemmings}

 Fears – hoofdstuk 12

- Madisons POV

Ik word wakker door Luke. “Princess, wordt wakker.” Ik sla geïrriteerd zijn hand weg en trek de dekens wat hoger op. Luke lacht zacht. “Bab- princess, kom we moeten naar de tourbus. Daar kan je weer slapen.” Babe, wilde hij babe gaan zeggen?

“Fuck off, Luke. Ik heb amper geslapen vannacht.” Ik open mijn oven en knipper even, terwijl  ik probeer te wennen aan het licht. Ik werp een blik op de klok. “En het is pas 6 uur. En waar is Ash eigenlijk?” Het is niet zo dat ik net zoals de jongens, zoals hun normaal hebben, een ochtendhumeur heb, maar ik ben pas rond 5 uur in slaap gevallen.

“Babe, ik weet dat het vroeg is maar we gaan weg over 30 minuten. Ashton is al bij de jongens, ik heb gezegd dat ik je wel wakker maak.” Ik zucht en hijs mezelf overeind. Ik pak snel mijn kleren van de grond en loop naar de badkamer. Als ik me omgekleed heb en even snel een hand door mijn haar gehaald heb, pak ik Ashton hoodie –het kledingstuk waar ik in sliep- en loop terug naar de kamer, waar Luke geduldig staat te wachten. Ik trek snel Ashtons hoodie over mijn hoofd en kijk naar Luke. “Klaar?” vraagt hij en ik knik. “Kom dan.” Luke pakt mijn hand en trekt me mee.

“Luke, we hebben geen haast toch?” lach ik, terwijl ik mijn hand los trek. Luke schud nee en gaat ook wat rustiger lopen.

Hij pakt mijn hand weer en glimlacht naar me. Ik glimlach terug en kijk dan weg. “Dus, jij en Ash hebben het eindelijk gedaan?”

“Luke!”

Luke lacht alleen maar. “Kom op, aan je gezicht te zien is het wel zo.” zegt hij tussen het lachen door. Ik ben dus een tomaat nu…

“En wat dan nog.” mompel ik, terwijl ik Lukes hand loslaat. Ik sla mijn armen over elkaar en stop met lopen. Luke lacht en prikt me in mijn zij. "Nee, ga weg!" roep ik uit, waarna ik mijn rood geverfde haar over mijn schouders gooi. Toch kan ik een klein lachje niet onderdrukken. Luke zet een stap dichter naar me toe, waardoor ik giechel. Luke zet nog een stap en gooit me lachend over zijn schouder. "Luke, zet me neer!"

"Oh, en waarom dan?" vraagt Luke geamuseerd, terwijl hij rustig begint te lopen. Ik zucht en rol even met mijn ogen.  Luke lacht even en zet me dan weer neer. “Princess weer happy?” Ik knik. “Mooi, dan kunnen we nu naar de jongens.” Ik druk een klein kusje op zijn mondhoek en zie Luke glimlachen. “Sneeky.” lacht hij en wilt me in een knuffel trekken. Ik zet een stap opzij, zodat Luke net niet bij me komt en hij trekt een pruillip.

“Als je me bijhoudt krijg je je knuffel.” zeg ik zo serieus mogelijk, waarna ik het laatste stukje naar de andere kamer ren.

“Hè, dat is niet eerlijk! Jij hebt een voorsprong.”  roept Luke naar me, waarna hij naar me toe rent. Ik lach zacht en stop met rennen. “Waarom sta je stil?” Are you kidding me? “Oh, laat maar. We zijn er al.”

Ik lach en klop op de deur. “Hij is open.” hoor ik Ashton roepen, met een kleine lach in zijn stem. Niet dus. Luke rolt met zijn ogen en pakt de sleutel. Hij opent de deur snel en we stappen naar binnen. Calum, Ashton en Michael zitten tv te kijken en werpen geen blik op ons als we binnenkomen. Ik plof naast Ashton neer en plaats mijn hoofd op zijn schouder. “Hey.” lacht Ashton zacht. “Lekker geslapen? Ik dacht ik laat je nog wel even liggen, aangezien je zo lang wakker hebt gelegen.”

“Heb jij niet meer geslapen dan?” vraag ik bezorgd, ik heb hem laat maar zeggen best lang wakker gehouden. Tot ik zelf in slaap viel eigenlijk.

“Niet echt, maar dat maakt niet uit, babe. Ik heb niet zo heel veel slaap nodig. Ik slaap zo wel in de tourbus.” Ik knik even en kijk richting de tv. Spongebob… Had ik moeten zien aankomen.