Fears {5 Seconds Of Summer~Luke Hemmings}

Fears ~ Chapter 17

- Ashtons POV

Snikkend duw ik het mesje tegen mijn bovenbeen aan. Ik kras met het mesje over mijn huid en zucht trillerig. Het bloed vermengt zich met het water van de douche en het water dat recht in mijn wonden komt doet pijn. Maar ik kan niet stoppen. Ik mag niet stopp-

"Ash?" Iemand klopt op de deur van de badkamer en ik haal het mesje geschrokken van mijn been. Goddammit, Calum laat me niet zo schrikken. "Ashton?"

"Ja?" probeer ik zo rustig mogelijk te zeggen. Ze mogen in geen mogelijkheid doorhebben, of zelfs denken, dat ik weer aan heet snijden ben. Ondanks dat dit de eerste keer sinds jaren is...

"Schiet je een beetje op, we willen eten!" hoor ik Michael roepen en ik zucht opgelucht. Ze hebben niks door.

"Dat ja." lacht Calum, maar het klinkt vervalst. "Schiet gewoon een beetje op." Ik hoor Calums voetstappen weg sterven en ik zucht opgelucht.

Ik wil het mesje weer op mijn been zetten, maar haal hem er weer vanaf. Als ik nu nog een snee maak kan ik het niet snel genoeg laten stoppen. Ik leg mijn mesje neer en kom overeind. Zuchtend zet ik de douche uit en stap uit de warmte. De koelte die tegen mijn lichaam aankomt veroorzaakt kippenvel en ik ril van de kou. Ik pak mijn handdoek en droog me snel af. Ik ga ruw over de snee heen en duik in elkaar van de pijn. Bijtend op mijn onderlip onderdruk ik een pijnlijke kreet en leg ik de handdoek weg. Ik trek voorzichtig mijn boxer aan en zucht zodra ik doorheb dat de wond weer begint te bloeden. Ik pak voorzichtig de EHBO doos die in de bakamer ligt en verzorg mijn wond. Nadat ik de wond verbonden heb trek ik snel mijn joggingbroek aan en een zwart shirt. We blijven toch in de tourbus vanavond. Ik grijp mijn mesje en houd hem in mijn hand. Ik loop de badkamer uit en zie de jongens naar me kijken.

"Finally!" roepen Michael en Luke uit. "Nu kunnen we eten." Ik grinnik en loop naar mijn bunker. Ik pak mijn mobiel en haal hem uit het hoesje. Mijn mesje leg ik in mijn hoesje. Ik stop mijn mobiel er weer in en het mesje wordt vastgeklemd tussen het hoesje en mijn mobiel. "Ash, kom op. Ik wil eten." zeurt Michael en ik loop oog rollend naar de jongens. "Eindelijk."

Ik laat me naast Michael op de bank zakken en lach zacht. "Sorry Michael, ik moest mijn mobiel nog even pakken." Michael antwoordt niet en grijpt een pizza doos. Ik rol even met mijn ogen en volg Michaels voorbeeld. Luke en Calum doen hetzelfde en gaan op de andere bank zitten. We eten in stilte en ik zucht. "Kunnen we geen film kijken of zo?" Snel stop ik mijn mobiel in mijn broekzak en kijkt richting Michael.

Michael kijkt op van zijn -inmiddels lege- pizza doos. "Zometeen, Ash. We willen zo eerst met jou praten." Moet ik bang zijn? Michael kijkt naar mijn pizza en ik schuif de doos richting Michael. Ik had sowieso geen honger. "Zeker Ashton? Je hebt net 2 stukjes op."

"Geen honger." zeg ik, schouderophalend. Michael knikt en begint te eten. Ik glimlach even en kijk dan in richting van Luke en Calum. Ik kan hun blikken al voelen. "Waarom kijken jullie zo naar me?" vraag ik zacht. Mijn ogen vinden die van Luke en ik zie dat hij bezorgd is. Ik zucht en kijk weer weg. Wedden dat Calum ook zo kijkt.
Michael gooit de 2 pizzadozen op tafel en zucht zacht. Ik lach en leg mijn hoofd tegen zijn schouder. "Moe?" vraagt hij, lichtelijk verbaasd. Michael slaat zijn armen om me heen en trekt me in een zijwaartse knuffel.

"Beetje." Ik sla mijn armen ook om hem heen en knuffel hem terug. "Maar waar wilden jullie het over hebben?" Michael en ik laten elkaar tegelijk los en ik kijk weer naar Calum en Luke. "Stop met die bezorgde blikken !" zucht ik als ze nog steeds zo naar me kijken. "Het gaat prima met me als jullie daar met me over willen praten."
"Ashton, we weten allemaal dat het niet zo is." Ik wil protesteren, maar Luke praat verder voor ik wat kan zeggen. "Ik heb je mesje gezien in je hand net." zegt hij zacht en kijkt me aan. Ik wend mijn ogen af en hoor hem zuchten.