Psikolok Adam 《Final》

Aras'ın (Psikolok Adam'ın) Ağzından

Gördüğümüz mavi her zaman farklıdır.
Yahut sonsuz, uçsuz bucaksız görünen, dev dalgaların hapsolduğu okyanuslarda, ve yahut uzayın, sayısız yıldızların süslediği gökyüzünde saklanır.

Ama ben bir mavi gördüm. Hem okyanus gibi dalgalı, hemde yıldızların süslediği...

Ben bir mavi gördüm, bakanı hapseden, hapsolmayı sevdiren..

Ben bir mavi gördüm, daracık bir alanda uçsuz bucaksız sonsuzluğu gördüren..

Ben bir mavi gördüm;
Ve onun gözlerindeki maviye vuruldum...

Bu satırları, ona bir zamanlar ben yazmıştım. Sadece göz rengi değil, bakışlarının rengi de maviydi çünkü. Öyle mavi bakardı ki, ölümüne onun için yaşamak isterdi insan.

Bugün başka hasta kalmamıştı hastanede. Bende toparlanıp eve gitmek için merdivenlerden inmeye başlamıştım. Durduk yere yine aklıma gelmişti o.

Gerçi ne zaman aklımdan çıkmıştı ki?

Bana Güzel Adam diye seslenişini hatırlıyorum. En son iki sene önce böyle seslenmişti bana.

İşin içinde o olunca, hiçbir sonu sevmiyordu insan.

Oysa kusurları bile ne kadar da sevilesiydi.

"Yardım edin!" diye bağıran birini duyunca son basamaktan da inip kapıya doğru baktım istemsizce. Kucağında baygın bir kızı taşıyan Alp'i gördüm önce.

Sonra da bu kızın Yağmur olduğunu...

Beynim durdu, düşünemedim ilk başlarda.

Sonra da bacaklarım onlara doğru koşmaya başlamıştı.

Alp, Yağmur'u görevlilerin getirdiği sedyeye yatırırken onların yanına gelmiştim bile. Beyaz teni iyice solmuş, o çok sevdiğim mavi gözleri kapalıydı.

Yaz Yağmurum benim.

Acıyor muydu canı?

"Ne oldu ona!" dedim bir hışımla Alp'in yakasına yapışırken. Yağmur'u acile götürürlerken tüm aklım da onunla beraber gitmişti sanki.

İçimi ağır bir öfke ele geçiriyordu.

"Melis'i öğrendi." derken yüzünde kendini suçlayan ifade hala yerini koruyordu. Pişman mıydı?

Sanmıyorum.

O sadece yanlış seçimlerinin sonuçlarını çekiyordu.

Peki benim suçum neydi?

Neden başkalarının seçimleri benim canımı yakıyordu?

"Ona senin söylemen gerektiğini söylemiştim!" dedim tükürürcesine yüzüne bakarken. "Hepsi senin suçun!"

"Biliyorum!" dediğinde onun yakasını iterek bıraktım.

"Ondan uzak duracaksın."

"Ne?" dedi birkaç saniye duraksadıktan sonra. "O benim kardeşim!"

"Bir insan kardeşine bunu yapmaz!" dedim ona doğru bir adım atıp yumruklarımı sıkarken. Sakin olmalıydım. Onu dövmek sinirimi atmam dışında hiçbir işime yaramazdı. Sakin.. "O affedene kadar seni onun yakınında görürsem sana güzel şeyler yapmam." dedim ürkütücü bir tınıyla nefret kusarak baktım ona. "Ve emin ol, sınırlarımı bilmek istemezsin."

Yağmur'u az önce götürdükleri tarafa doğru yürümeye başladım hızlı adımlarla. Yağmur'un iyi olduğundan emin olmak istiyordum. İyi olmalıydı yani.

O iyi olmazsa ben nasıl iyi olacaktım ki zaten?

Hızla önüme gelen birkaç doktor arkadaşıma Yağmur'u sorup nerede olduğunu öğrendim. Acilde midesini yıkıyorlarmış.

Ah yanıma koduğum kadın.

Hatırlasaydın beni,

Yine de yapar mıydın bunu kendine?

Canını canıma kattığım kadın..

Yanmasın canın.

Çünkü benim canım, senin yanın..

Eminim şimdi diyorsunuz ki, lan noluyor?! Psikolok adam ve Alp ne alaka olum, dediğinizi duyar gibiyim(: Veya Psikolok adamın, yani Aras'ın sevdiği kişinin Yağmur olmasının şokunda olanlar da vardır belki.

Belki de olayı çözen dâhi okurlarım vardır aranızda(:

Psikolok Adam'ımızın ağzından bir bölüm oldu. Bazılarınızın aklındaki sorulara cevap olmuştur, veya bazılarınızın aklına yeni sorular oluşmuştur. Yeni bölümlerde olay iyice çözümlenecek merak etmeyin. Finale doğru adımlıyoruz yavaş yavaş..

Bu kitapta ve diğer kitaplarımda bana başından beri destek olan , tatlikucukponcik 'e teşekkür ederim. Ayrıca yorumuyla, eleştirisiyle, iyisiyle, kötüsüyle yanımda olan tüm okurlarıma teşekkürlerimi iletiyorum.

Sağlıklı kalın(: