I Was Once Like You - COMPLETED

Kabanata 27

Questions

"Matagal na kitang hinahanap, Rense."

Natawa ako dahil sa sinabi ni Mr. Villafranca. Hindi pa rin nagsi-sink in sa akin ang mga sinabi nito kanina. It feels like a fairy tale.

"Oh please, stop pranking me," natatawa ko pa ring saad.

I saw Mr. Villafranca and Enzo's serious pair of eyes, staring at me.

I laughed hysterically. Hindi ako makapaniwalang sinasabi nila sa akin ito ngayon, in my current unstable mental state?

"Stop these nonsense already, magtatrabaho na ako. And don't involve me again with this kind of shits!" mariin kong saad at tumayo.

"Why don't you come with me then? I'll prove everything. I'll prove you that I am your brother, Lhourense."

Bumuga ako ng hangin. They're so determine to make me believe.

Kahit saang anggulo ko isipin, hindi ko pa rin matanggap ang mga nalaman ko. Alam kong may pagkakapareha kami, katulad na lang ng mga mata namin at may kaunting hawig sa mukha, pero but I can't fully accept that my deceased parents aren't really mine.

"My parents are died! My only family were died!" mariin kong saad at tumalikod. Naglakad ako palabas ng opisina ni Enzo, pero hindi ko pa man nabubuksan ang pinto ay nagsalita na naman si Mr. Villafranca.

"You don't have any idea how it hurts to me hearing that words coming from you, Lhourense. Ilang taon ka naming hinanap, sa tingin mo ba hindi kami nasasaktan noong mawala ka? You just don't know how our parents suffered for losing you. You don't know how our mother brokedown everytime she woke up in the middle of the night from sleeping and having a nightmare for losing you. Hindi mo alam 'yon kasi wala ka doon—"

"LG!" pigil ni Enzo. "Tama na, mag-usap na lang kayo ulit," mahinahon na saad ni Enzo.

Humarap ako sa kanila. I saw the pain, sadness, longingness, plastered on Mr. Villafranca's face.

"Sa tingin mo ba ginusto ko ang ma-kidnap ako at ma-crash ang lintik na sasakyang 'yon at lumaki sa mga taong hindi ko naman pala kaano-ano!?" galit na tanong ko.

"Lhourense!" may banta sa boses ni Enzo nang tinawag ako nito pero hindi ko ito pinansin.

"Sa tingin mo ba ginusto ko ang mga nangyari sa buhay ko, huh, Mr. Villafranca?" Nanikip ang dibdib ko dahil sa dami ng tanong na gusto kong isumbat sa kanya.

"Sa tingin mo ba ginusto kong lumaki na tinatratong basura ng ibang tao dahil hindi ako mayaman katulad nila, dahil lang sa na-kidnap pala ako?" My tears welled up in the corner of my eyes.

"Sa tingin mo, ginusto kong lumaki ng hindi nakakatanggap ng respeto mula sa kapwa estudyante sa kung saan ako nag-aaral, huh? I was bullied! I suffered a lot after losing my supposedly parents! Kaya wala kang karapatang isumbat sa akin ang paghihirap mo! Hindi mo alam ang nagyayari sa buhay ko. Hindi mo alam kung ano ang mga pinagdaanan ko para lang umabot sa puntong ito ng buhay ko! I was left, betrayed, and devastated! Ano sa tingin mo ang mararamdaman ko after knowing all of these?"

I turned around and slamed the door at umalis sa coffee shop.

Kahit nasa gilid na ako ng dagat ay hindi ko paring magawang pakalmahin ang dibdib ko. Habang pinipigil ko ang nararamdaman ko, mas lalo akong nasasaktan. Paulit-ulit na bumabalik sa isip ko mga sinabi ni Mr. Villafranca kanina.

I sat down on the bench slowly, para akong nawalan ng lakas dahil sa mga nalaman. I let myself cried my heart out.

Ang sakit. Hindi ko na alam kung ano ang gagawin ko. I am in so much pain right now. Hinayaan ko ang sarili kong umiyak hanggang sa napagod ako.

Umuwi ako sa boarding house at naglagay ng ilang gamit sa backpack ko. I decided to go to El Salvador, kasi kung dito lang ako, hindi ko alam kung ano ang mangyayari sa akin. I need to go. I need to think something.

Nang makabili ako ng ticket sa barko ay agad akong bumyahe. Hindi na ako nagpaalam pa kay Enzo. All I want now is to go away, away from this palce. I want to go somewhere where I know I can cry on.

Malamig ang hangin ang umihip nang umupo ako sa libingan ng mga magulang ko. Dalawang taon na ang nakalipas nang huli akong bumisita rito.

As soon as I caressed my parents' graveyard, my tears ran down my face like a river. My heart felt the excruciating pain.

"I-I miss you..." I uttered while crying.

"M-Miss na miss ko na po kayo." I cried even more. "B-Bakit niyo naman po ako iniwan ng ganito kagulo ang buhay?"

I have so much to ask. I have plenty of questions running through my mind, but I can barely attend to them because I'm straining. I don't know what I should ask first. I'm at a loss for how to deal with everything.

Bakit hindi nauubos ang mga pasakit sa akin?

"B-Bakit hindi niyo po sinabi sa akin? Bakit niyo po hinayaang lumaki akong may malaking lihim pala na hindi niyo sinabi? B-Bakit niyo po hinayaang masaktan at magjirap ako ng ganito?"

I cried hard. I don't know what to do anymore. It's like a bomb that's blown me up.

"N-Nakikita niyo po ba ang mga paghihirap ko? Sana..." I sniffed. "Sana... sinama niyo na lang po ako. Kasi hindi ko alam paano ko tatanggapin ang totoong ako. Hindi ko alam paano ko haharapin ang mga taong estranghero sa paningin ko. Hindi ko alam kung... mamahalin ko ba sila katulad ng pagmamahal ko sa inyo."

Pagkatapos kung umiyak sa sementeryo, naghanap agad ako ng lodging house na pwede kung tulugan ngayong gabi. The house we used to live was destroyed because no one lived there for a long time kaya hindi na ako pweding pumunta doon.

I spent my night crying my heart out. Hindi ko na rin napansin kung anong oras akong nakatulog dahil hindi ko na iyon napansin dahil sa pagod. Pagod mula sa biyahe, pagod mula sa lahat ng mga nalaman ko.