Een onverwachte wending

De volgende ochtend werd Esmee wakker en hoorde iets tegen haar raam tikken. Ze trok de gordijnen open en zag dat er een laagje sneeuw was gevallen doorheen de nacht. Uit haar kast haalde ze een warme trui en broek. Daarna koos ze een warme sjaal met bijpassende muts en handschoenen uit en ze naam haar warmste laarzen uit haar schoenenrek. Verder in haar dressing hingen haar jassen. Ze koos voor een lichtblauwe jas met een warme binnenkant. Nadat ze was aangekleed en een paar meer koninklijke schoenen had aangedaan voor het ontbijt ging ze naar de eetzaal die er zo vroeg op de dag nogal uitgestorven bij lag. De meeste mensen, waaronder haar ouders, kozen ervoor om 's avonds langer door te werken in plaats van 's morgens vroeger op te staan. Ergens kon ze het wel begrijpen, want alle interessante nieuwigheden werden 's morgens pas meegedeeld en dan konden ze er 's middag mee aan de slag gaan. Anders zaten ze de hele ochtend toch maar te niksen. Ze vond alleen ontbijten best wel aangenaam en zo kon ze een praatje maken met het personeel en de laatste nieuwe roddels te weten komen. Een ander voordeel was dat de kok in plaats van allemaal gezonde dingen die geschikt zijn voor een koningin op de dagen dat ze alleen at achterwege liet en haar alles wat ongezond was voorschotelde. Wat hield ze toch van die man met zijn vrolijke gezicht en dikke snor. Terwijl ze de krant las, dronk ze haar cappuccino op.

Bram wilde Esmee verrassen door haar mee naar de tuin te nemen om een sneeuwman te maken en een sneeuwballengevecht te houden. Het was nog vroeg en niemand zou hen nu storen met vragen over eender wat. De winter na het ongeluk had hij geleerd dat ze dol was op sneeuw en telkens als het begon te sneeuwen kon hij haar inbeelden als de vrolijke kleuter die ooit was geweest. Vanaf het moment dat de weerman zei dat er sneeuw op komst was, begon ze uit het raam te kijken. Wanneer het dan eindelijk zover was, zette ze haar zetel voor het raam en maakte warme chocomelk voor iedereen. Zo kon ze uren blijven zitten kijken. Soms liep ze zelfs in haar pyjama naar buiten en bleef daar even staan. Daarom was hij nu op weg naar haar kamer zodat hij haar mee kon nemen, maar toen hij op haar deur klopte kwam er geen antwoord. Het was natuurlijk vroeg en ze sliep graag uit, maar ze werd ook makkelijk wakker van het minste beetje geluid. Hij opende de deur en zag de jas en sjaal liggen met naast de zetel haar warme laarzen. Waarschijnlijk zat ze nu al van haar ontbijt te genieten zodat ze naar buiten kon gaan. Na een verdiep trappen en een aantal bochten, die hij ondertussen op zijn duimpje kende, kwam hij aan bij de eetzaal waar hij haar achter de krant zag zitten. Zo te zien had de kok en flinke hoeveelheid slagroom erop gedaan, want het zat zelfs op haar neus. Hij ging tegenover haar zitten en al snel stond er een grote stapel pannenkoeken voor zijn neus samen met dezelfde slagroom met koffie als de koningin. Er kon een bom naast haar ontploffen als ze aan het lezen was, ze zou nog geen kik geven. Hij lachte even en begon aan zijn ontbijt.

Wat was de krant toch deprimerend. Altijd maar dat slechte nieuws terwijl ze haar best deed om vooral positieve dingen te doen voor haar volk. Nu waren ze bezig over de sneeuwstorm die aankwam en dat de politici het 'een grote ramp' noemden. Dat zou het ook worden, als zij het moesten organiseren. Ze begreep niet hoe die bende egoïstische kleuters een diploma hadden gehaald. Eender welk, zelfs dat van de kleuterklas! Het enige waar ze zich mee bezighielden waren dingen die niet dringend waren, zodat zij alles alleen moest doen met Bram. Net zoals de sneeuwstorm nu, de meeste onder hen hadden al een reis geboekt naar de zon om er niets van mee te hoeven maken. Toen ze eindelijk op de hoogte was van alle dingen buiten het paleis keek ze op om de laatste slok van haar koffie te drinken en toen zag ze Bram met een gigantische glimlach op zijn gezicht tegenover haar zitten.

Nadat hij haar had geplaagd dat hij had gedacht dat hij eeuwig daar had moeten blijven zitten, vertelde hij haar over zijn plan voor de ochtend. Twee seconden later stond ze naast hem en gaf hem een dikke knuffel van blijdschap. Terwijl zij nog even naar haar kamer liep om haar schoenen en jas aan te doen, zag hij een van de werkmannen en vroeg of er ook ergens een slee lag. Achteraan de tuin was een heuvel waar ze van af konden sleeën. De werkman ging op zoek en hij ging op weg naar de deur waar hij met Esmee had afgesproken. Door het glas keek hij naar buiten en plotseling werd hij meegesleept door de deuren de sneeuw in. Natuurlijk had Esmee hem mee naar buiten getrokken en daarna in de sneeuw gegooid om sneeuwengelen te maken. Dat meisje was soms de minst koninklijke persoon op deze planeet. Na een sneeuwman te hebben gemaakt en elkaar te hebben bekogeld met sneeuwballen, kwam de werkman terug met een slee. Het was zo een kinderslee gemaakt uit en hij keek naar hen alsof hij er zijn twijfels bij had, maar hij gaf de slee en na een bedankje ging hij verder met zijn dagelijkse taken. Ze liepen naar de heuvel en propte zich allebei op de slee, na een duw met hun voeten zoefden ze de heuvel af en hij hoorde Esmee roepen van plezier. Daarna gingen ze elk nog een paar keer apart van de heuvel af en toen trok Esmee hem nog een stukje richting de deur. Daar trokken ze hun schoenen uit en hingen hun natte jassen aan de kapstok.

Ze trok Bram mee naar de keuken waar ze warme chocomelk maakte en een paar cupcakes uit een kast haalde. Ondertussen stuurde ze een van haar hulpjes naar haar kamer om de map van de sneeuwstorm te halen samen met haar laptop en die naar de bibliotheek te brengen. Met hun hapje en drankje liepen ze vrolijk naar de bibliotheek en gingen verder waar ze gisteren waren gebleven.