Een onverwachte wending

De koningin bereidde de grote zaal voor om de mensen te ontvangen. Ze had de kok opdracht gegeven om cakes, wafels en nog iets verrassends klaar te maken. Samen met het personeel zette ze de zetels en tafeltjes klaar in een grote cirkel. Hier en daar stonden kisten met alle soorten en kleuren garen in. Zo was alles bij de hand en konden ze er een gezellige middag van maken. Buiten het breien, keek ze enorm uit om alle verschillende mensen te ontmoeten. Veel mensen hadden gereageerd op haar oproep om zich in te schrijven en uiteindelijk had ze gewoon door de lijst gescrold met haar ogen gesloten en op een inschrijving geklikt. Die persoon had dan geluk en mocht naar het paleis komen. Nu het de laatste 4 dagen voor de sneeuwstorm waren, zaten al haar taken er ongeveer op. Alles was geregeld en moest nu uitgevoerd worden. Overmorgen zou ze gaan helpen bij het uitdelen van kleren en voedsel. Niet iedereen in het paleis was blij geweest met die beslissing, omdat het niet echt gepast was voor een koningin om zware handarbeid te leveren. Toch vond zij dat het haar taak was om mee te helpen in plaats van iedereen te commanderen wat ze moesten doen. Nadat ze nog een laatste blik had geworpen op de opstelling ging ze naar haar bureau, waar nog een hoge stapel brieven lag die getekend moesten worden.

Bram was beneden om de paleiswachten te informeren over hun taken tijdens de storm. Diep vanbinnen had hij vermoeden dat niet iedereen zo blij zou zijn met wat hij te vertellen had. De meeste paleiswachten waren goede mannen met hun hart op de juiste plaats, andere daarentegen dachten van zichzelf dat ze alles mochten doen waar ze zin in hadden, omdat ze als beste uit hun groep waren gekomen en daardoor op het paleis mochten werken. Door de sneeuw zouden de daken van de huizen in kunnen storten en om dat te voorkomen had Esmee de opdracht gegeven om een aantal van de paleiswachten te laten helpen met de daken sneeuwvrij te maken. Een ander deel dat op het paleis bleef zou ervoor moeten zorgen dat de oprit vrij bleef in geval iemand dringend ergens ter plekke moest gaan. Dan bleven nog de wachten over die hun gebruikelijk werk mochten blijven doen en er voor moesten zorgen dat niemand het paleis kon binnendringen of die de poort moesten bewaken. Zij gingen wel sneller afgelost worden dan normaal door de koude waarin ze moesten staan. Na iedereen te hebben uitgelegd wat het plan was, riep hij de namen van soldaten af die moesten gaan helpen met daken sneeuwvrij maken. Hierbij hoorde hij wat gemompel en protest, logisch eigenlijk, want de koningin had de paleiswachten met de dikste nekken hiervoor uitgekozen. De andere paleiswachten waren tevreden met hun taak en sommige die sneeuw moesten ruimen op het paleis waren best blij met de verandering. Daarna was het tijd voor lunch en in de namiddag zou hij zijn beste beentje voorzetten bij de breinamiddag.

Na de lunch met Bram had ze nog een half uurtje over om de brieven af te werken die op haar bureau lagen. Bram kwam mee om sommige enveloppen te voorzien van het koninklijke waxzegel. Normaal mocht niemand behalve zijzelf de stempel gebruiken, maar ze vertrouwde hem genoeg om een paar van die zegels te maken. Toen ze daarmee klaar waren gingen ze naar beneden om hun gasten te ontvangen in de grote hal. Stuk voor stuk kwamen de gasten aan en ze verwelkomde hen met een handdruk en een kort gesprekje. Iedereen kreeg een sticker met hun naam erop zodat ze elkaar bij naam konden noemen. De gasten waren stipt op tijd en al spoedig zaten ze gezellig babbelend te breien. Het bleek dat ze een gevarieerde groep eruit had gehaald, want er mensen van alle leeftijden en er zaten zelfs een aantal mannen tussen. Daar was ze heel tevreden mee, zodat de mensen thuis konden zien dat breien niet alleen maar voor vrouwen was. Ze was zelfs onder de indruk van de ingewikkelde patronen die ze maakten.

Bram zat met opperste concentratie te breien. Hij had er niet echt pap van gegeten en moest moeite doen om geen fouten te maken. Toch was hij trots op zichzelf dat hij niet opgaf. Rechts van hem zat een oudere vrouw die duidelijk een pak meer ervaring had dan hem. Af en toe wisselde ze met hem van sjaal en als ze dan weer een stuk had gebreid, wisselde ze de sjaals weer om met een knipoog. Het was een vriendelijke vrouw en ze bleef hem vertellen over haar kinderen en kleinkinderen, maar ook over hoe geweldig ze de koningin vond en hoe verrassend ze het had gevonden dat de overleden koning en koningin haar hadden uitgekozen. Ze zei ook dat iedereen zo blij was, dat ze zich zo inspande om alles goed te laten verlopen de komende weken en dat ook de handen uit de mouwen stak. Later vanavond zou hij het haar zeker vertellen. Plotseling vond Esmee dat het tijd was voor een kop thee of koffie of iets fris. Bram kon aan haar gezicht zien dat ze het breien tamelijk beu was en nu even wat wilde bewegen. Hij kon haar geen ongelijk geven en bood zijn hulp aan.

Achteraan in de zaal zaten de dienstmeisjes in een groep dekens te breien. Toen ze het aan haar hadden gevraagd of ze mochten blijven, had ze onmiddellijk ja gezegd. Een paar van hen hadden haar en Bram leren breien en ze vond dat ze dit wel hadden verdiend. Uit de keuken haalde ze de hapjes terwijl Bram de drank klaarzette. Daarna mocht iedereen iets komen nemen. Nu ze een hapje en een drankje erbij hadden, kwamen ze pas echt op toeren en de sfeer in de groep werd nog beter. Iedereen begon te babbelen en Esmee zei dat de dienstmeisjes er gezellig bij moesten komen zitten. De cake werd gesmaakt en een aantal mensen vroegen of ze het recept mochten hebben. Ze ging in de keuken op zoek naar het recept en kopieerde het een paar keer. De middag vloog voorbij en als snel was het tijd om iedereen gedag te zeggen. In de dozen in de grote zaal zaten een heleboel sjaals en dekens om weg te geven. De dozen werden opgeruimd en naar een opslag gebracht zodat ze verdeeld konden worden onder de mensen.

Bram was blij dat het gedaan was, hoewel hij maar een sjaal had gemaakt. Toen de groep echt los kwam en verhalen begon te vertellen, had hij enthousiast meegedaan. De koningin en hij vertelden een aantal grappige verhalen van op het paleis en de mensen kwamen niet meer bij van het lachen. De vrouw naast hem had hem op het einde nog een dikke kus op zijn wang gegeven en hij vond het niet eens erg omdat ze zo vrolijk was en hem had geholpen. Toen iedereen weg was hielpen hij en Esmee nog met opruimen en na het eten, ging hij naar zijn kamer en plofte in de zetel. Morgen moest hij nog met Esmee gaan bakken en dat beloofde nog een groter festijn te worden.