Malapit ng mag alas sais ng gabi ng matapos ang last exam namin.Nag over time kasi kaya ganitong oras nayari
Mabilisan kong niligpit ang mga gamit ko bago lumabas ng room. Sa hallway, ilang estudyante na lang ang natitira-lahat pagod at sabik nang makauwi. Naririnig ko ang mahihinang usapan ng iba tungkol sa exam, ang ilan nagrereklamo, ang iba naman mukhang satisfied sa sagot nila. Pero ako? Hindi ko magawang mag-focus sa test na sinagutan ko kanina. My mind was still clouded by everything that happened today-the eerie presence, the strange messages and the lingering gaze of Deus.
Nakakagulat nga at hindi masyadong pinag uusapan ngayon ang tungkol sa urband legend game na tila biglang nakalimutan ng lahat at naisarado ang rumor tungkol dito.
Habang naglalakad ako palabas ng building, Revised and continue this story:
Napansin kong unti-unti nang dumidilim ang paligid. The streetlights outside began to flicker, casting long, eerie shadows along the pathway. Dumaan ako sa locker area para kunin ang isang libro na naiwan ko kanina. Tahimik ang hallway, halos wala nang tao. Pagbukas ko ng locker ko, isang maliit na piraso ng papel ang nahulog mula sa loob.
Dahan-dahan ko itong pinulot. Pagkabasa ko, agad akong kinilabutan.
*"You're getting closer. Keep looking."*
Napaatras ako. My heart pounded wildly in my chest. *Sino'ng naglagay nito sa locker ko? At ano'ng ibig sabihin nito?* Huminga ako nang malalim, pinipilit pakalmahin ang sarili ko. Sa halip na matakot, isang matinding curiosity ang namuo sa akin. I felt like I was being pulled deeper into something... something I couldn’t ignore.
Mabilis akong lumabas ng school building at naglakad papunta sa waiting area kung saan madalas naghihintay ng tricycle ang mga estudyante. Pero bago ako makarating, may humarang sa dinaraanan ko.
Limang freshmen ang nakatayo sa gitna ng daan, may hawak na tarpaulin na may malaking nakasulat:
"Farih, can I court you?"
May bitbit din silang makukulay na lobo, at isa-isa nila itong iniabot sa akin habang nakangiti. Napakunot ang noo ko, nalito. *Ano ‘to? Joke? Prank?*
Bago pa ako makagalaw, biglang tumugtog ang isang pamilyar na kanta mula sa portable speaker malapit sa kanila. Nang marinig ko ang melody, agad akong natigilan—**ito ang paborito kong kanta.**
Napalingon ako sa paligid. Ang ibang estudyanteng naglalakad ay napahinto, ang ilan napasigaw sa kilig, ang iba ay nagsimulang mag-video sa phones nila. Ang buong paligid ay biglang naging parang eksena sa isang pelikula.
Mula sa likuran ko, narinig ko ang isang boses na kumakanta—live. Mababa, malamig, pero magaan sa pandinig. Paglingon ko, nanlaki ang mga mata ko.
Si Ruxter. Bitbit niya ang isang bouquet ng *tulips*—ang paborito kong bulaklak.
Nakasuot siya ng simpleng puting polo, nakaayos ang buhok, at may kakaibang ngiti sa kanyang mukha habang dahan-dahang lumalapit. Hindi siya ‘yung Ruxter na kilala ng lahat—hindi ‘yung bully, hindi ‘yung mayabang na gangster na laging may kasama. Ibang-iba siya ngayon.
Napatitig ako sa kanya, naguguluhan. Nasa isip ko pa rin ang misteryosong papel na nakuha ko sa locker. *Coincidence lang ba lahat ng ‘to? O may koneksyon?*
Paglapit niya sa akin, marahan niyang hinawakan ang kanang kamay ko.
"Farih," sabi niya, malumanay pero buo ang loob.
"I like you... Can I court you?"
Hindi ako agad nakapagsalita. Nanatili akong nakatayo roon, parang napako ang mga paa ko. Ramdam ko ang titig ng lahat, ang mga flash mula sa phones, ang excitement ng mga tao sa paligid. Pero ang utak ko, puno ng tanong.
Kilala ko si Ruxter bilang pinsan ni Deus. Magkaibang-magkaiba sila. Si Deus, cold, tahimik, intimidating. Parang palaging may binabantayan. Si Ruxter naman, impulsive, troublemaker, reckless. And He's known to be a bully, laging kasama ang grupo niyang puro gulo ang dala. I had no idea why he liked me. Or... if this was even real.
"Bakit ako?" mahina kong tanong.
Ngumiti siya, pero may bahid ng lungkot sa mga mata niya.
“Because you’re the only one who ever looked at me… like I’m not a monster.”
Ruxter... I'm sorry. Pero..." Napatigil ako sa pagsasalita. Hindi ko alam kung masasabi ko ba ito o hindi. Ang bigat sa dibdib ko, para bang may bumabara sa lalamunan ko.
Biglang nag-iba ang ekspresyon niya. Napansin kong umigting ang panga niya—parang may kinikimkim na hindi niya masabi. Nawala ang lambing sa mga mata niya, at napalitan ito ng malamig na titig, saglit lang, pero sapat para maramdaman kong may hindi tama.
Tumikhim siya. Bumitaw sa kamay ko, pero hindi siya tumalikod.
"Sabi ko na nga ba," mahina niyang bulong, halos hindi ko marinig. "Akala ko lang…"
“Ruxter,” tawag ko ulit. Pero hindi siya sumagot. Tinitigan niya lang ako, matagal. Then finally, he gave a small, forced smile. "Okay. Gets ko na."
Bago ko pa siya mahabol, bigla siyang tumalikod at naglakad palayo, mabilis, hindi man lang lumingon. Ang mga taong kanina ay kinikilig at nagvivideo, unti-unting natahimik. Naroon pa rin ang mga freshmen na may hawak ng lobo at tarpaulin, nakatayo lang, tila hindi rin alam ang susunod na gagawin
Unti-unti na ring nagsi-alisan ang mga estudyante sa paligid. Ang kilig sa hangin ay napalitan ng awkward silence. Tila lahat ay nakaramdam ng bigat ng eksenang nangyari sa harapan nila. Napatingin ako sa mga freshmen na hanggang ngayon ay nakatayo pa rin, hawak ang mga lobo at tarpaulin na para bang hindi nila alam kung anong dapat gawin.
Ngumiti ako, pilit, kahit may bigat pa rin sa dibdib.
“Thanks sa effort niyo,” sabi ko sa kanila, mahinahon. “Pwede na kayong umuwi.”
Nagtinginan silang lima, parang nag-uusap gamit lang ang mga mata. Ilan sa kanila ay nagtulakan pa kung sino ang mauunang kumilos. Sa wakas, isa sa kanila ang tumango.
“Sorry po, ate…” sabi ng isa habang unti-unting ibinababa ang lobo niya. “Sabi kasi ni Kuya Ruxter, surprise daw. Akala namin matutuwa ka…”
Ngumiti ako nang mas maayos. “Okay lang. Wala kayong kasalanan.”
Isa-isa na silang naglakad palayo, may ilan pang lumilingon sa akin na parang nahihiya. Naiwan akong mag-isa sa gitna ng pathway, may ilang lobo pang nakatali sa poste na pilit pa ring lumulutang kahit walang saysay na ngayon ang presensya nila.
Napatingala ako sa langit. Padilim na. Ramdam ko ang malamig na simoy ng hangin habang sinusubukan kong unawain ang lahat ng nangyari.
"Farih."
Isang boses ang tumawag sa akin. Malamig. Diretso. At hindi ko kailanman puwedeng hindi makilala.
Paglingon ko, nakita ko si Deus—nakasandal sa poste, nakapulupot pa ang headphone sa leeg niya. May hawak siyang energy drink, parang kanina pa ako pinagmamasdan.
“Deus?” tanong ko, naguguluhan. “Gaano ka na katagal d'yan?”
Hindi siya sumagot agad. Uminom lang siya sa hawak niyang bottle juice, tapos tinapunan ako ng tingin.
Uminom siya muli mula sa hawak niyang bote, saka dahan-dahang nilingon ako. Ang mga mata niya, tulad ng dati—tahimik, pero parang alam ang lahat. Walang emosyon sa mukha niya, pero may bigat sa bawat tingin.
“Matagal na,” sagot niya, diretso, malamig ang tono. “Simula pa lang ng kanta.”
Napalunok ako. Ibig sabihin... nakita niya ang lahat?
“Ayoko naman makisawsaw sa drama ni Ruxter,” dagdag pa niya, kaswal, pero ramdam kong may nakatago sa tono niya. “Pero mukhang hindi mo rin alam ang ginagawa mo.”
Napakunot ang noo ko. “Anong ibig mong sabihin?”
Tumingin siya sa akin, mas matagal ngayon—parang sinusuri ako. Tapos, bigla siyang ngumiti ng bahagya—hindi ngiting masaya, kundi ngiting puno ng sarkasmo.
"Sinabi niya sa'yo na hindi siya monster, 'di ba?"
Napahinto ako. “Bakit mo alam ‘yon?”
Tumawa siya, maikli lang. "Kasi kahit ilang beses mo pa siyang tingnan nang may awa, Farih... ang totoo, hindi mo pa rin alam kung sino talaga si Ruxter."
Hindi ako nakakibo. May kung anong bumigat sa loob ko.
“Gusto mo siyang intindihin? Fine,” sabi pa niya. “Pero dapat alam mong may mga bagay na hindi nadadaan sa ‘but he’s different when he’s with me.’”
“Deus…” mahina kong tawag.
“Hindi ako galit,” sabat niya agad. “Wala akong karapatan.” Nilapitan niya ako ng konti, hanggang ang pagitan namin ay ilang hakbang na lang. Tumitig ito sa mga mata ko Bago muling nagsalita
"Just stay away from him, Farih." Isang katagang sinabi niya Bago ito tumalikod na umalis.
Napabuntong hininga ako habang nakatingin sa papalayong likod ni Deus. Naguguluhan ako sa mga sinabi niya.
Maglakad akong muli patungo sa waiting area kahit lutang parin ang isip ko. Doon naabutan ko si Ledger, nakasandal sa kotse niya, halatang hinihintay ako.
"Rih! Tawag niya halata rin ang pagod sa mukha niya. "Sabay kana sa akin. Bakit pala ang tagal mo?"
Tumango ako, pero hindi ako nakasagot agad. My thoughts were elsewhere, still stuck with the note I found earlier and sa biglaang pag confess ni Ruxter At sa mga sinabi ni Deus sa akin. Napansin ni Ledger ang kakaibang expression ko
He frowned his eyebrow halatang gusto akong tanungin muli pero pinigilan niya lang
Pasakay na sana ako sa loob ng kotse, ng hindi ko maiwasang mapansin ang pigurang ng isang lalaki na nakatayo malapit sa gate ng school. Tall, dark, and familiar.
Si Deus.
Nakatayo lang siya roon, nakatingin sa direksyon ko. May kung anong tension sa aura niya na hindi ko maipaliwanag. But before i could say anything, he turned around and walked away, disappearing into the dimly lit street.
"Did you see Deus?" bulong ko kay Ledger, pero busy ito sa pag-check ng phone niya.
"Deus?"
Napatingin ako ulit sa direksyon kung saan nawala si Deus, but he was already gone. I swallowed hard. Something tells me that this is far from over.
At alam kong hindi ko na kayang basta na lang balewalain ang lahat ng nangyayari sa akin.
Nang makarating ako sa dorm. I lay on my bed and looked at the ceiling. I couldn't shake off the feeling that something was off. The image of Deus standing there, staring at me, haunted me Why was he there? And why he looked at me like that? Pati narin sa lahat ng mga sinabi niya sa akin kanina, Stay away from Ruxter? Pero bakit? The questions swirled in my head, but no answers came.
"Siguro nga, may kinalaman siya sa lahat ng nangyayari," I muttered to myself, my mind racing. Eliana's ghost, Ruxter, the strange texts,the note i found and now Deus-it felt like I was tangled in something bigger than I could understand. But one thing was clear: I couldn't ignore it anymore.
Kahit na parang natatakot ako, there's this part of me that couldn't resist the pull of curiosity. I need to find out the truth, even if it meant diving deeper into this urban game and everything connected to it.
My phone buzzed on the bedside table, pulling me from my thoughts. I grabbed it, hoping it was some sort of sign—maybe an answer, or maybe a warning.
It was a message from account named @User not found.
"@User not Found added you to the group."
Napakunot ang noo ko sa nabasa. Biglang sumagi sa isip ko ang rumor tungkol sa isang game na kumakalat sa campus namin at ang strange account na basta-basta ka na lang ia-add sa group chat.
"Good evening, new Guest Players. All of you are now officially part of this game. Take note! Don't even try to leave this group chat, or else you'll face consequences. If you disobey or ignore this message, your head will explode brutally—no warning, no second chances.
All Guest Players must go to this destination—St. 6 Elderwood Building—before the time reaches 8:40 PM. If you exceed the time limit... you already know what happens."
Hindi ko alam kung maniniwala ako rito, pero wala akong choice. What if I don't believe it, ignore the message, and do nothing? Paano kung totoo ito at may mangyaring masama talaga sa akin? Ayokong mangyari iyon.
The thought alone sent chills down my spine. But my curiosity, the same thing that had driven me into this mess, kept me from turning away. I couldn't ignore it. Hindi ko na kayang mag-back out.
Kahit alam kong ikakapapahamak ko napagpasyahan ko pumunta sa lugar na iyon. Because I know that if I disobey that message, I'm going to die.
Mabilisan akong nag suot ng cardigan and changed into a pair of flare pants. As I stepped outside the dorm, the cool night air hit me, making me shiver. It felt like the world around me had gone eerily silent. Wala na ang mga usual na tunog ng buhay sa paligid, parang ang lahat ng bagay ay nagsimula nang magdilim, parang nagsasabing walang likas na kaligtasan.
Hindi masyadong malayo ang lugar kaya't nilakad ko na lang ito. Palinga-linga ako sa madilim na paligid . Ang mga puno ay bahagyang gumagalaw sa mahinang hampas ng malamig na hangin, habang dinig ko ang huni ng mga insekto.
Mayat-maya, tumitingin ako sa aking phone upang tignan ang oras.
Makalipas ang ilang minuto, 8:25 pm, nakarating na ako sa lugar.
Napahinto ako sa paghakbang nang bumungad sa akin ang napakatayog na building. May labing-lima itong palapag at ang buong paligid nito ay halos may mga alikabok na.Pinilig ko ang aking ulo. Kahit may pangamba ng takot, nagpatuloy pa rin ako sa paglalakad at bahagyang binuksan ang gate na may kalawang. Nang pagtapat ko sa main door ng building, biglang umihip ang malamig na simoy ng hangin, kasabay nito ang paglanghap ko sa isang pamilyar na amoy. A smell of sampaguita flower na sobrang sakit sa ilong
Napahawak ako sa dibdib ko ng maramdaman ang malakas nitong tibok. Napatingin ako sa door knob bago napapikit na hinawakan ito. Pipihitin ko na sana ito para buksan nang mapatalon ako sa gulat ng makarinig ng ugong ng mga sasakyan.
Lumingon ako sa likuran ko at nakita ang anim na kotse na paparating, kasunod din nito ang isang big bike motorcycle na tila nakadagdag ng ingay sa tahimik na paligid.
Huminto ang kulay pulang kotse malapit sa akin at natapat ang ilaw nito sa mukha ko. Napapikit ako dahil sobrang sakit sa mata
I slowly open my eyes ng marinig ang mga pamilyar na boses.
Bumukas ang pinto ng pulang kotse at bumaba mula roon si Alondra kasunod ang dalawa nitong kaibigan na si Nisomi at Lisette.
"Omg? I really can't believe na talagang nangyayari ito, The Hollow Guest Game is Real? And now we're part of the game, Alondra..nakatatakot huwag nalang kaya tayong tumuloy. Umalis na tayo dito." Boses ni Lisette
Sa tabi naman nila, I saw teid.. and some other guys na hindi pamilyar sa akin.
Nagawi din ang tingin ko sa iba pang mga sasakyan nang may iilan ring bumaba roon.
Sa malayo, napansin kong may nakansadal na lalaki malapit sa gilid ng puno, nakasuot ng black t-shirt at cargo pants
Nanliit ang mga mata ko. "Is that Ledger?" tanong ko sa sarili ko. Sa paraan ng kanyang pagtayo, parang siya nga.
Biglang humakbang palapit ang lalaki. Tumama ang ilaw ng kotse sa mukha niya—at tama nga ako. It was Ledger.
"What are you doing here? Hindi ka dapat napasali sa ganitong laro. It's too dangerous," he said, his voice filled with concern.
Hindi ako nakasagot. Pero bago pa ako makapag-isip ng sasabihin, narinig ko ang malakas na boses ni Alondra.
"Lisette, can you just shut up your mouth?! Nakakarindi ka na! Kung gusto mong mamatay, then go—ignore, don't follow , and disobey the message!" Frustrated niyang sabi.
"Fuck. The time," isang boses ang pumaibabaw, breaking the tension. A tall guy quickly removed his helmet. His dark blue hair slightly moved, and I noticed his familiar, intimidating, and intense eyes.
The guy was wearing a black hoodie jacket and beige shorts. His earring shimmered when the lights from the car pointed at half of his face. Nang matitigan ko ito, I knew it.
It was Deus.
Tumayo ito nang tuwid. His presence alone felt overwhelming, and for a moment, parang ang buong paligid ay napuno ng tension. Ang mga mata niyang may bahid ng pag-aalala at seryosidad, parang may kung anong sinasabi sa akin.
Labing dalawa ang bilang naming lahat. Sa kalagitnaan ng bulungan , biglang nag-vibrate ang mga phone namin, na parang echo sa tahimik na gabi.
@User not found: "Time is ticking. 5 minutes left to open the main door. Solve the riddle words now. Or else, all of you will die."
"Tangina yan! Bahala kayo! Basta ako? I will not believe in this sick game! This is a prank!" Padabog na naglakad palayo ang isa naming kaklase na si Jarenn habang nakatingin sa phone niya.
"Yeah, right. Maybe may nang-trip lang talaga sa atin!" sabat naman ng isa rin naming kaklase Larae na inosenteng tinitignan ang buong paligid
Napabuntong-hininga ako bago ibinalik ang tingin sa phone. Riddle? Halo halong emosiyong ang namalagi sa akin. May part na gustong kong maniwala sa game nato at may part ding hindi. Pero nanaig parin na gustong ko ipagpatuloy, panindigan at paniwalaang walang imposible. Maybe this game is truly true.
Ang ilan sa amin ay nagsimulang maghanap sa paligid, tila wala din silang choice katulad ko
Ang kaba sa bawat isa ay hindi na maitago. Deus stepped forward, his brows furrowed as he scanned the old wooden door. "There has to be something hidden here," he muttered, running his fingers across the rough surface.
"Wait! Dito!" biglang sigaw ni Nisomi. She pointed to a barely visible set of letters carved into the wood, hidden beneath layers of dust and grime. Lahat kami ay nagtipon-tipon, our phone lights illuminating the words:
"Mga puntangina talaga, Mga baliw ba kayo? Huwag nga kayong maniwala sa mga kuwento-kwento sa campus natin!" hysterically muli na sigaw ni Jarenn sa likod ng kotse
"Bro, shut up your mouth!" Bigkas ni Ledger dito
"G-guys!!!"
"1 minute nalang." Mahina at galit na bigkas ni Teid
Hindi na kami nag sayang ng oras ng marinig ang sinabi ni Teid. Kahit halo halong kaba ang naramdaman namin. Ang lahat ay mabilisang lumapit sa main door upang tignan at basahin ang mga letra
Seryoso kaming nakatitig sa bawat mga letra at Nanginginig sa takot sa kung ano pang mas malalang mangyayari sa amin kung hindi namin masagot ang riddle words at maubusan kami ng Oras.
"A shadow lingers where the lost souls roam,
"A name forgotten but not unknown.
"Speak the truth, break the seal,
Or be cursed by fate's cruel wheel."
Napalunok ako. The weight of the words pressed down on me like an invisible force.
"Ano'ng ibig sabihin nito?" tanong ni Alondra, her voice laced with urgency.
Si Deus, tahimik na nakatitig sa riddle, his brows furrowing in deep thought. Meanwhile, Ledger stood beside me, his arm lightly brushing against mine. Napansin ko ang tension sa kanyang katawan. He was on edge.
"May kailangan tayong sabihin... but ano?" bulong ni Alondra, looking at each of us.
The seconds ticked away mercilessly. 58 seconds left
"Truth..." Nisomi murmured, her eyes darkening. "We need to say a truth-something that has been kept hidden."
Nagpalitan kami ng tingin. Who was willing to spill a truth that could break the seal? And what if the truth was something we weren't ready to face?
Deus suddenly stepped forward, his voice steady but filled with something I couldn't quite name.
"Eliana's death... it wasn't an accident."
Katahimikan ang bumalot paligid.
Napaatras ako. "W-what do you mean?" My voice trembled, my heart hammering against my chest.
Ledger turned to Deus, his expression unreadable. "Anong sinasabi mo!?"
"You know exactly what I'm saying, Ledger," sagot ni Deus, his gaze locked onto him like a predator watching its prey. "You were there. You saw what happened."
Nimosi scoffed. "Wait-what? Are you saying one of us had something to do with Eliana's death?"
Napatitig ako kay Ledger, searching his face for any sign of truth. But instead, I saw something else-guilt.
My stomach twisted. "Ledger..."
Before he could speak, the door suddenly groaned, the ancient wood creaking as if responding to the confession. Then, without warning, it swung open, revealing nothing but darkness inside.
"Time's up," a robotic voice echoed from our phones. "Welcome, Guest Players. Let the game begin."
A cold wind rushed past us, and at that moment, I knew-wala na talagang atrasan
Sa gitna ng lahat ng ito, isa lang ang nasa isip ko. At hindi nga ako nagkamali
Deus was hiding something.
And to my surprise ledger was keeping a secrets. And now, I was trapped in the middle of a dangerous game where the past refused to stay buried.