ហូស៊ុកបាននាំអេននីមកមន្ទីពេទ្យដែលនៅជិតកន្លែងធ្វើពិធីរៀបការ អេននីមមើលហៅឈ្មោះជីងយ៉ុងមិនឈប់
«ជីងយ៉ុងកុំទៅអី អូនដឹងខុសហើយ កុំចាកចេញពីអូនអី ជីងយ៉ុង...» អេននីស្រែកមួយវ៉ាស់ចុងក្រោយហើយក៏ភ្ញាក់ពេលនោះនាងភ្ញាក់ផ្អើលខ្លាំងពេលដឹងថាមិនមែនជាជីងយ៉ុង
«សុំទោសដែលខ្ញុំមិនមែនសង្សារនាង»
«លោកឃើញអស់ហើយឬ?» អេននីនិយាយទាំងទំលាក់ទៅមុខចុះ ហូស៊ុកមិនតបនាងក៏និយាយបន្ដ
«ខ្ញុំជាមនុស្សអាក្រក់សមហើយដែលជួបរឿងបែបនេះ ណាមជាមនុស្សល្អតែខ្ញុំបែរជាធ្វើបាបនាង នៅនិយាយអាក្រក់ពីនាងធ្វើឲ្យគ្រប់គ្នាស្អប់នាងទៀត ខ្ញុំមិនសមរស់លើផែនដីនេះទេ» និយាយចប់នាងក៏យកកាំបិតចិតផ្លែឈើមកប្រុងចាក់សម្លាប់ខ្លួនឯងតែត្រូវហូស៊ុកស្ទុះមកចាប់ទាន់ហើយបោះទៅម្ខាង
«នាងឆ្គួតឬយ៉ាងមិចនឹង ដោយសារប្រុសម្នាក់នាងសុខចិត្តសម្លាប់ខ្លួន»
«គិតយ៉ាងមិចទៅគេស្អប់ខ្ញុំហើយតើខ្ញុំគួរធ្វើយ៉ាងមិចទៅ» អេននីអង្គុយយំយ៉ាងខ្លាំង ហូស៊ុកឃើញចឹងក៏រៀងអាណិតតិចៗ ចឹងហើយគេក៏ដើរមកឱបលួងលោមអេននីឲ្យស្ងប់អារម្មណ៍
«មិចក៏ថាអត់ នាងនៅមានមនុស្សជាច្រើនដែលស្រលាញ់នាងនោះគឺម៉ាក់ប៉ារបស់នាង លោកតា និងបងប្រុសនាងដែរ»
«ចុះលោកនោះតើបេះដូងរបស់លោកមានកន្លែងសម្រាប់ខ្ញុំទេ» សំនួរមួយនេះធ្វើឲ្យគេរៀងច្របូកច្របល់បន្ដិចដែរនាយគិតបន្ដិចមុននឹងតប
«សុំទោសបេះដូងរបស់ខ្ញុំបានដាក់មនុស្សម្នាក់រួចហើយ» និយាយរួចនាយក៏ប្រលែងការឱបពីអេននី
«ជាណាមរីនមែនទេ... តែមើលទៅនាងអត់សូវចាប់អារម្មណ៍លោកឡើយ»
«ស្រលាញ់មិនស្រលាញ់ជារឿងរបស់ខ្ញុំនាងគ្មានសិទ្ធិមកសួរនាំទេ» ចប់សំដីហូស៊ុកក៏ចាកចេញដោយមិនលា ក្រោយហូស៊ុកចាកចេញបានមួយសន្ទុះធំលោកស្រីសេរ៉ាក៏មកដល់
«ម៉ាក់! បានផលអត់នឹង?» អេននីឃើញម្ដាយភ្លាមក៏សួរនាំភ្លាម
«ប្រាកដជាបានអ្វីដែលសំខាន់កូនត្រូវធ្វើខ្លួនជាមនុស្សទន់ខ្សោយ ជាមនុស្សដែលចូលចិត្តបន្ទោសខ្លួនឯងជាពិសេសកូនប្រហែលជាត្រូវប្ដូរការតុបតែងខ្លួន» លោកស្រីសម្លឹងមើលមុខកូនស្រីហើយញញឹមបង្កប់ដោយល្បិច
ហូស៊ុកត្រលប់មកផ្ទះរបស់ខ្លួនវិញ គេផឹកៗរបស់ដបស្រាគរលើគ្នាកែវភ្នែកសុភាពបុរសប្រែក្លាយជាបិសាចសាតានមួយរំពេច
«ឯងមិនគួរសង្ស័យលើណាមឡើយ ទ្រាំបន្ដិចទៅពេលដែលណាមមានការចងចាំវិញអ្វីៗនឹងប្រសើរឡើង» និយាយចប់គេក៏លើកស្រាអកអស់
===
ថ្ងៃបន្ទាប់ណាមរីនមករៀនតាមធម្មតាតែថាថ្ងៃនេះពេលនាងដើរមកដល់ថ្នាក់ក៏ស្រាប់តែឃើញថាថ្នាក់របស់ខ្លួន មានមនុស្សអ៊ូរអរមកព័ទ្ធជុំវិញ នាងក៏រត់ទៅមើល
«មានរឿងអីនឹង?» ពេលមកដល់ថ្នាក់ក៏ឃើញថាអេននីតែងខ្លួនប្លែកៗ ធ្វើចរឹកដូចត្រូវគេធ្វើបាប
«ឲ្យខ្ញុំសុំទោសចំពោះរឿងកន្លងមក ខ្ញុំដឹងថាខ្ញុំមិនល្អខ្ញុំនិយាយអាក្រក់ដែរមិនមែនជាការពិត» ខណៈនោះអេននីក៏ងាកទៅឃើញណាមរីននាងក៏ដើរទៅជិតនាង
«ណាម! ឲ្យបងសុំទោសចំពោះរឿងកន្លងមក សូមឯងអភ័យទោសឲ្យបងផងបានអត់» អេននីចាប់ដៃរបស់ណាមរីនហើយនិយាយយ៉ាងកំសត់
«បងមានល្បិចអីទៀតហើយ»
«ណាម! នេះអូននៅខឹងនឹងបងទៀតហ៎!»
«អត់ទេខ្ញុំមិនដែលខឹងបង» ណាមីនតបរួចអេននីក៏ឱបប្អូនគ្រប់គ្នាឃើញចឹងក៏មិនបន្ទោសអេននីដែរពួកគេព្រមលើកលែងឲ្យអេននីដូចគ្នា
ដល់ម៉ោងបាយថ្ងៃត្រង់ណាមរីនកាន់ប្រអប់បាយមកចាំហូស៊ុកដើម្បីញាំបាយជាមួយគ្នាតែចាំយូរទៅកាន់តែយូរទៅមិនឃើញអ្នកណាមកឡើយ នាងតូចក៏សាកតេទៅរករាងក្រាស់វិញតែក៏មិនលើកដោយអស់សង្ឃឹមនាងក៏ដើរត្រលប់មកថ្នាក់វិញ ប៉ុន្ដែចៃដន្យក៏ឃើញហូស៊ុកនៅជាមួយអេននី
«នេះមានរឿងអីមិចក៏ពួកគាត់នៅជាមួយគ្នា បងស៊ុកហ្គី... ឬមួយបងក៏ដូចជាគ្រប់គ្នាដែរ ជឿសំដីបងអេននីយល់ថាអូនមិនល្អ» ខណៈពេលនោះទឹកភ្នែករបស់ណាមរីនក៏រមៀលស្រក់ចុះមកដោយមិនដឹងខ្លួនទ្រូងខាងឆ្វេងរបស់នាងពិតជាឈឺចាប់ខ្លាំងណាស់
«អត់ទេ អូនអាចបាត់បង់អ្នកណាក៏បានតែអូនគ្មានថ្ងៃបាត់បង់បងឡើយ» កែវភ្នែកទន់ភ្លន់ប្រែជាមានអំណាច នាងសម្លឹងមើលឡានដែលបើកចេញទៅដោយសេចក្ដីខឹង
ងាកមកមើលហូស៊ុកនិងអេននីដែលនៅក្នុងឡានវិញ អេននីព្យាយាមនិយាយរៀបរាប់ពីទុកលំបាកនឹងការឈឺចាប់របស់នាង តែថាហូស៊ុកហាក់បីជាមិនចាប់អារម្មណ៍ឡើយ
«សុំទោសដែលខ្ញុំនិយាយច្រើន តែថាខ្ញុំសួររឿងមួយបានអត់»
«និយាយមក» នាយតបដោយមិនមើលមុខរបស់អេននី
«បងនិងណាមរីនកំពុងទាក់ទងគ្នាឬ?» មួយម៉ាត់នេះធ្វើឲ្យហូស៊ុកបង្ខំចិត្តបើកឡានទៅម្ខាងហើយងាកមកនិយាយជាមួយអេននី
«ពួកយើងមិនទាន់ទាក់ទងគ្នាទេ គ្រាន់តែជាមិត្តយល់ចិត្ត ត្រូវការសួរអីទៀតអត់»
«តែណាមស្រលាញ់បងជីនយ៉ុងណាស់ ជាកំហុសខ្ញុំបើខ្ញុំមិនបំបែកពួកគេទេលោកក៏មិនបាច់មកឈឺចាប់ម្នាក់ឯងដែរ ឲ្យខ្ញុំសុំទោសលោកដែរណា»
«មិនបាច់ទេ មិនថាណាមជ្រើសរើសយកអ្នកណា គឺខ្ញុំគាំទ្ររាល់ការសម្រេចចិត្តរបស់នាង ដល់ហើយនាងអាចចុះបាន» ពេលងាកទៅក៏ឃើញថាមកដល់ផ្ទះបាត់ទៅហើយ នាងក៏ចាកចេញពីឡានទាំងមានអារម្មណ៍ថាខ្មាស់តិចៗដែរ ឡានរបស់ហូស៊ុកបើកចេញទៅ ណាមរីនមើលមកពីលើទាំងមានអារម្មណ៍ថាខឹងតែនាងក៏មិនធ្វើអ្វីដែលរហូតមួយសន្ទុះសំលេងគោះទ្វារក៏បន្លឺឡើងណាមរីនក៏ដើរទៅបើក
«បងអេននី?»
«មិនទាន់គេងទេហ៎»
«បងមានការអី» អេននីដើរចូលមកក្នុងបន្ទប់របស់ណាមរីនទាំងម្ចាស់គេមិនអញ្ជើញ
«គ្មានអីទេគ្រាន់តែចង់បង្ហាញរបស់ឲ្យឯងមើល» និយាយចប់នាងក៏ដកទូរស័ព្ទបង្ហាញរូបថតរបស់ហូស៊ុកដែលនាងលួចថតពេលគេកំពុងញាំអី ណាមរីនឃើញហើយនាងខំប្រឹងទប់អារម្មណ៍
«ឯងឃើញហើយមែនទេ... យ៉ាងណាយើងនៅតែមានតម្លៃជាងឯង មើលចុះបងហូស៊ុកសប្បាយចិត្តណាស់ពេលនៅជាមួយយើង មិនមែនមានតែឯងទេដែលអាចធ្វើឲ្យគាត់រីករាយ មើលទៅបងហូស៊ុកក៏មិនខុសពីសង្សារបស់ឯងមុនៗដែលអ្វីដែលឯងឲ្យគេមិនបានតែយើងអាចឲ្យគេបានវាមិនចម្លែកដែលឯងតែងតែជាអ្នកដែលត្រូវគេទាន់ចោល»
ប្រាវ!
«ហ្អាយ! នាងណាម... នេះនាង... នាងទូរស័ព្ទយើង» ណាមរីនដែលខឹងពេកក៏ឆក់ទូរស័ព្ទពីដៃរបស់អេននីបោកចោល អេននីខឹងណាស់ប្រុសស្ទុះមកវាយណាមរីនតែត្រូវនាងតូចទះតបវិញបានមុន
ផ្លាច់!
«នាងណាមនាងហ៊ានវាយយើងផងចង់ស្លាប់ឬ?»
«ឈប់ភ្លាមណាបងអេននី! អូ... ព្រឹកមិញឃើញតែងខ្លួនត្រឹមត្រូវមកនិយាយសុំទោសស្មានថាកែរចរឹកហើយតើ តែមានណា... ចរឹកហាចរកប្រុសនៅដដែល កុំយកបងហូស៊ុកទៅប្រៀបធៀបជាមួយបងជីងយ៉ុងជាពិសេសមនុស្សក្បត់ទាំងនោះ បងហូស៊ុកមិនមែនមនុស្សចឹងទេ ហើយចាំទុកលើកនេះខ្ញុំគ្មានថ្ងៃឲ្យបងមកដណ្ដើមគាត់ពីខ្ញុំឡើយ គិតថាខ្ញុំបន្ដនៅស្ងៀមឲ្យបងធ្វើតាមអំពើរចិត្តចឹងទៀតឬ អត់ទេខ្ញុំមិនឲ្យរឿងដដែលៗកើតឡើងទៀតឡើយ»
«ឯងវាយយើងចាំមើលយើងប្រាប់លោកតា»
«ប្រាប់ទៅបើបងប្រាប់ខ្ញុំក៏នឹងប្រាប់លោកតាដូចគ្នាថាបងធ្វើបាបខ្ញុំហើយថតរូបអាក្រាតខ្ញុំចាំមើលលោកតានៅខាងបងឬខាងខ្ញុំ» អេននីដោយគ្មានអ្វីតបតនាងក៏ងើបរើទូរស័ព្ទហើយចាកចេញតែក៏មិនភ្លេចងាកមកផ្ដាំណាមរីនដែរ
«ឯងចាំទុករឿងថ្ងៃនេះមិនចប់ត្រឹមនឹងឡើយ» អ្នកជាបងចាកចេញទៅបាត់ទៅ គ្រាន់តែអេននីចេញទៅបាត់ទៅ ណាមរីនដកដង្ហើមធូរចិត្តប្រញាប់រត់ទៅបិទទ្វារជើងក៏ចាប់ផ្ដើមទន់ជង្គង់ហើយខ្លួនប្រាណប្រែជាញ័របង្ហាញថានាងខ្លាច
«នេះ... នេះឯងធ្វើបានដោយរបៀបណាណាម វាជាអារម្មណ៍អី... ហេតុអីមុននេះឯងក្លាហានម្ល៉េះ? វាមិនដូចជាឯងទាល់តែសោះ... ទេ! ឯងធ្វើបានល្អហើយ វាត្រូវតែបែបនេះឯងមិនត្រូវខ្លាចទេ មិនចឹងឯងនឹងបាត់បង់វាជាលើកទីពីរ» ណាមរីននិយាយតែឯងហើយសម្លឹងមើលទៅក្នុងកញ្ចក់....