ភាគនេះដែរខ្ញុំរៀបរាប់ការប្រកួតអត់បានលម្អិតនោះទេ ខុសឆ្គងត្រង់ណាជួយអាធ្យាស្រ័យផង ពីព្រោះខ្ញុំប្រញាប់បញ្ចប់សាច់រឿងអត់ចង់អូសបន្លាយពេលទៀតទេ។ ហិហិ! សូមរីករាយក្នុងការអាន ជុប៎ៗ♡...÷
ពីរមួយវិនាទីទៅមួយនាទី ការរប្រកួតមួយគូរនេះពិតជាស្វិតស្វាយមែនទែន ធ្វើអោយអ្នកទស្សនាទទួលអារម្មណ៍អន្ទះសារមិនស្ទើរ តែថាខាងខៀវមានប្រៀបពិន្ទុច្រើនជាងខាងក្រហម។
“អាជុង! ប្អូនឯងកើតអី?” ស៊ូបីន បន្លឺសួរល្បងមិត្ត ដោយសាររគេមើលទៅអាល្អិតនោះប្រកួតព្រលឹងដូចមិននៅក្នុងខ្លួនទាល់តែសោះ។
“មិនដឹង!” ពីរម៉ាត់យ៉ាងខ្លីខ្ជាក់ចេញពីបបូរមាត់ក្រាស់នាយកម្លោះសង្ហារជុងគុកទាំងគ្មានជាតិ។
“យីហៃ......មើលសម្ដីវា!” ស៊ូបីន ឯណេះលឹងហួសចិត្តអត់មិនបានសឹងតែយកដបទឹកក្នុងដៃដាក់កណ្ដាលក្បាលល្បងមិត្តនេះទេ។ ដែលថានិយាយអីចេញមកអោយចេះផ្អែមមិចអត់។
“ទៅប្រកាន់ស្អីវា សម្ដីខ្ជាក់មាសតែប៉ុណ្ណឹង!” ហូស៊ុក អង្គុយកៅអីនៅចន្លោះកណ្ដាលបន្លឺសំឡេងទាំងក្រសែរភ្នែកផ្ដោតទៅលើការប្រកួតគួរអោយចាប់អារម្មណ៍នោះ ជាជាងគូររជម្លោះរវាងកំពូលល្បងមិត្តទាំងពីរនេះឥតសូម្បីព្រិចភ្នែក។
ឌឹប!!
មួយជើងកណ្ដាលពោះ! អាល្អិតជីមីនមួយទំហឹងតាមកម្លាំងរបស់មមនុស្សប្រុស។ ទោះបីមិនដួលអស់ជំហរតែក៏ឈឺខ្លាំងណាស់ដែរ និយាយលេងអី សំណាងហើយជីមីនជាសិស្សតៃខ្វាន់ដូដ៏ឆ្នើមម្នាក់ម្ល៉េះនឹងត្រូវមួយជើងៗរបស់គូរប្រកួតគេបានចាញ់តាំងពីការចាប់ផ្ដើមមុនបាត់ទៅហើយ។
“មីន! ~បងជីនគិតធ្វើយ៉ាងម៉េចទៅ បើគេនៅតែបែបនេះ?” ថេយ៉ុង ងាកមកសួររស៊ុកជីនជាមួយទឹកមុខស្លន់ស្លោរទាំងអារម្មណ៍ភ័យព្រួយ។
“ជេយ៉ុង មែនហើយគឺជេយ៉ុង! ~គីមលី តើពេលនេះជេយ៉ុង នាងនៅឯណាហ្ហឹ.?” ជីន គ្រវីក្បាលន័យបញ្ជាក់ថាមិនដឹងគួរធ្វើអ្វីដូចគ្នា ធ្មឹងបន្ដិចគេស្រាប់តែនឹកឃើញដល់មនុស្សម្នាក់ ដែលអ្នកជាប្អូនបានសួររក ទើបរហ័សបែរមកសួរគីមលី។
“ចាស៎! បងស្រីជេយ៉ុងគឺគាត់កំពុងធ្វើដំណើរនៅតាមផ្លូវ! ប្រហែលជិតមកដល់សាលាហើយ!” គីមលី ប្រាប់តាមអ្វីដែលនាងបានដឹងហើយនាងក៏មិនបានឆ្ងល់ដែរពេលជីនសួររកជេយ៉ុងដូច្នេះ។
“ហ្ហឹមម...បើជេយ៉ុងឈរនៅត្រង់នេះជាមួយពួកយើងដែរ មីនច្បាស់ជាសប្បាយចិត្ត! ហ្ហើយ..តើពេលណាបានជេយ៉ុងមកដល់ទៅ?” ជីន ពោលឡើងទាំងដកដង្ហើមធំ។ ពិតណាស់អារម្មណ៍គេអត់មូលក៏មកពីជេយ៉ុងមិនខានទេ ប្រសិនបើគេបានឃើញនាងនោះប្រហែលអាចនឹងល្អ។
វឹប!!
ជើងរន្ទះដូចទៅនឹងភ្នែកបន្ទោរតម្រង់ទាត់ទៅលើចំហៀងស្មារខាងស្ដាំដៃគូរប្រកួត តែយ៉ាងណាជីមីនគឺរហ័សជាងដោយគេបានបង្វិលខ្លួនគេចទៅជ្រុងម្ខាងទាន់ ប៉ុន្តែក៏សំណាងអាក្រក់ដែលព្រោះគេត្រូវដួលខ្ពោកកនៅនឹងកន្លែងទាំងដង្ហក់ខ្យល់រកដង្ហើមដកស្ទើរមិនបាន បើជ្រុលជាអញ្ចឹងទៅហើយគេក៏ផ្ដួលខ្លួនដេកតែម្ដងទៅ។
បើនិយាយអំពីអ្នកគ្រប់គ្នាវិញ កំពុងបើកភ្នែកធំៗដោយការនឹកស្មានមិនដល់ពេលឃើញជីមីនមកដេកធ្វើបែបនឹង។ សំខាន់ម្នាក់ប្រុសដែររជាដៃគូររប្រកួតនិងជីមីនពេលនេះទម្លាក់ខ្លួនអង្គុយអោបក្បាលជង្គង់ដកដង្ហើមហត់ឃខូសស្អាត សាងជាភាពភ្ញាក់ផ្អើលឱ្យគ្រប់គ្នាទ្វេគុណ។
ប៉ុន្តែវាក៏ចំណេញដែរ ពីព្រោះបានរឿងអោយអ្នកមកអង្គុយទស្សនាបានវែកញែកកំដរបរិយាកាសមួយនេះអោយបានវិលក្បង់÷
“ពួកគេកើតអីនឹង ម៉េចក៏ចឹងទៅវិញហ្ន៎? ធ្វើចឹងម៉េចដឹងថាអ្នកណាឈ្នះ??” ការរវែកជែករបស់មនុស្សគ្រប់គ្នាឆ្លើយឆ្លងទៅវិញទៅមកមិនដាច់សូរសព្ទ! ប្រសិនអោយអាជ្ញារកណ្ដាលទៅរាប់អ្នកដេកនោះស្វែងរកអ្នកឈ្នះក៏មិនកើត។
“ហេតុអ្វីនៅសុខៗក៏ឈប់ប្រកួតអញ្ចឹង?” ឆ្ងល់ដឹងតែឆ្ងល់ហើយ? តែថាការប្រកួតតៃខ្វាន់ដូគេមើលទៅលើល្បឿននិងកម្លាំងនៃការវាយ ចាញ់ឈ្នះស្ថិតនៅលើសមត្ថភាពបុគ្គលរៀងខ្លួន ប៉ុន្តែនេះលេងងមកឈប់សម្រាកទាំងពីរនាក់ភ្លេមៗអញ្ចឹងសម្រេចថាខាងណាអស់លទ្ធិភាពប្រកួតឬក៏សម្រេចការចាញ់ឈ្នះបានទៅ។
“អឹក....ហ្ហឹម!” ជីមីន លេបទឹកមាត់បន្ដិចបន្សើមក្នុងបំពង់ក ទាំងភ្នែកសំឡឹងមើលដំបូលខ្លឹបនៃពិដានខាងលើ។ គេដកដង្ហើមសម្រួលអារម្មណ៍ឱ្យមូលមកវិញ មុននឹងបិទភ្នែកបន្ដិចបណ្ដេញភាពអវិជ្ជមានក្នុងគំនិតចោល ហើយស្របជាមួយគ្នានេះដែរសំឡេងស្រទន់មួយក៏បានបន្លឺឡើង÷
“មីននី!” សំឡេងចេញពីបបូរមាត់ពណ៌ស៉ីជម្ពូរនារីម្នាក់ទាំងញញឹមយ៉ាងស្រស់ស្អាតទៅកាន់អ្នកដែលនាងដង្ហើយហៅ។
“បងស្រីជេយ៉ុង!” ជីមីន ងាករេមើលតាមប្រភពសំឡេងឃើញថាអ្នកហៅនោះជាបងស្រីដែលគេកំពុងគិតបារម្ភក៏ចាប់ញញឹមទាំងសប្បាយចិត្ត។
“ត្រូវហើយគឺបងៗមកហើយ! ស៊ូៗឡើង..ត្រូវតែយកឈ្នះអោយបានឮទេ? បងឈររនៅត្រង់នេះចាំអបអរជ័យជម្នះរបស់ឯងណាមីននី!” ជេយ៉ុង ពោលពាក្យទាំងញញឹមផ្អែម។ តែ!ចម្លែកត្រង់ថានាងមកទីនេះយ៉ាងម៉េចនឹងបាន! ក្រែងនាងជួបគ្រោះថ្នាក់ចរាចរណ៍ឬ?
“បាទ...ហិហិ!” ជីមីន ញញឹមងក់ក្បាលឆ្ងក់ៗដោយមានជេយ៉ុងឈរមើលទាំងទឹកមុខភ្លឺស្រទាន់ ខណៈគេមិនដឹងឡើយថានេះជាភាពស្រមើរស្រមៃឬវាជាការពិត។ ដោយគេដឹងត្រឹមតែម្យ៉ាងគឺសប្បាយចិត្តពេលឃើញជេយ៉ុង។
“តើអ្នកទាំងពីរ--!” MC ផ្ដើមបន្លឺសំឡេងសួរតែក៏ត្រូវកាត់ផ្ដាត់ដោយ÷
“សួស្តី! តើសិស្សច្បងអាចប្រកួតបានឬនៅ?” ជីមីន ងើបអង្គុយពក់ឧទានសួរទៅអ្នកម្ខាងជាមួយស្នាមញញឹមខុសប្លែកពីធម្មតា។ ធ្វើអោយសិស្សច្បងនោះ រួមទាំងអ្នកនៅទីនេះចម្លែកចិត្តភ្លេម។
“ហ្ហ៊ឺម...យើងចាំតែអាល្អិតឯងទេ!” សិស្សច្បងនោះឆ្លើយត្បកមកវិញទាំងញញឹមស្រាលព្រោះនាយជាមនុស្សល្បីថាមុខងាប់មិនរាប់ញាតិ។
“បើអ៊ីចឹង ពួកយើងមកចាប់ផ្ដើមប្រកួតបន្ដទៅ!” ស្របនឹងសម្ដីជីមីនក៏ក្រោកឈរបបួលអោយអ្នកម្ខាងទៀតក៏ងើបឈរដូចគ្នា។
“ហ្ហឹសស..អាល្អិតឯងខ្លាំងគ្រាន់បើអាចទប់ទល់នឹងរន្ទះជើងររបស់យើងបាន ឯងនេះមិនធម្មតាមែន! បាន....យើងរីករាយ!” បញ្ចប់ការសន្ទនាវគ្គប្រកួតប្រជែងគ្នាក៏ចាប់ផ្ដើមបើកឆាកប្រយុទ្ធត្រឹមតែមួយរំពេច÷
ឌឹប!! / វឹប!!
ម្នាក់ធាក់ ឯម្នាក់ទៀតទាត់រង វាប្រៀបដូចផ្លែដាវពីររដើមកំពុងប្រយុទ្ធប្រឆាំងគ្នាចឹង។ សមត្ថភាពមិនចាញ់គ្នាប៉ុន្មានទេ លើកនឹងចាំមើលខាងណានឹងឈ្នះ? ពីព្រោះម្ដងនេះមិនមែនជីមីនគិតតែពីរងដូចមុនឯណា។
“ហ្ហឹសស.....ម្ដងនេះខ្ញុំលេងមែនទែនហើយណាសិស្សច្បង!” ពោលទាំងទឹកមុខញញឹមកំណាចបែបប្រាកដប្រជាយកជាការ។ រីឯអ្នកម្ខាងទៀតមានតែញញឹមទទួលបន្ទាប់មកក៏÷
ឌឹបៗ!!
ទាត់មួយជើង ហើយមិនអោយផុតមួយនាទីទាន់ទេ ជីមីនក៏ដាក់ថែមមួយជើងទៀតផ្ទួនៗទៅតាមកម្លាំងជើងគេ។ ម្យ៉ាងមួយជើងៗអាល្អិតនេះណាក៏មិនទៅស្រាលអី ធ្ងន់ម៉ារអាចអោយសិស្សច្បងនោះត្រូវខ្ទាតឈានជើងពីរបីជំហានថយក្រោយដែរ។ ពិសេសគ្រាន់តែទាត់ពីររជើងមិញសោះជីមីនយកបានន៥ពិន្ទុរមិនគួរអោយជឿ។ សំខាន់ខ្វះតែ២ពិន្ទុររទៀតទេ ច្បាស់ជាបានស្មើរគ្នានឹងពិន្ទុរជាមួយខាងខៀវមិនខាន។
“Woww.......៥ពិន្ទុរ!” គ្រប់គ្នាលាន់មាត់ឡើងទាំងភ្ញាក់ផ្អើល ជាមួយសមត្ថភាពអាល្អិតមនុស្សដែលពួកគេតែងតែគិតថាគេគ្មានប្រយោជន៍គ្មានបានការមករហូតឮសូរតែវ៉ោវៗខ្ទរពេញខ្លឹប។
“រន្ទះជើងគេធ្ងន់ដល់ម្ល៉ឹងឬ? Ohhh...គេអស្ចារ្យណាស់!!” ពេលនេះក្នុងគំនិតអ្នកគ្រប់គ្នាមានតែពាក្យថាអស្ចារ្យៗប៉ុណ្ណោះ។ ពីព្រោះជីមីនពិតជាពូកែមែនដែលអាចធ្វើបានសូម្បីតែសិស្សតៃខ្វាន់ដូឆ្នើមលំដាប់Top1ប្រចាំសាលាក៏មិនអាចចធ្វើបានដូចគេផង។ យ៉ាងហោចណាស់ពីរជើងផ្ទួនចឹងអស់ហើយត្រឹម២ពិន្ទុរ។
“យើងគិតថាអាល្អិតនេះប្រាកដជាឈ្នះ! តែថាត្រឹមរយៈពេលមួយឆ្នាំគេអភិវឌ្ឍខ្លួនបានលឿងយ៉ាងនេះ?” ហូស៊ុក គិតសប់ៗទៅ! ក៏ចេញជាសញ្ញាឆ្ងល់?លោតចូលខួរក្បាល។ តែវាមានអីចម្លែកមួយឆ្នាំយូរដែរតើ អោយតែខំហ្វឹកហាត់រាល់ថ្ងៃនឹងក្លាយជាសិស្សតៃខ្វាន់ដូពូកែហៃ។
“ហ្ហឹសសៗ.....!” យ៉ូនហ្គី ឈរស្ដាប់ហូស៊ុកទាំងសើចនូវដើមកកបែបគេបានដឹងរឿងអីម្យ៉ាងមកចឹង! ទាស់តែមិនព្រមចែករំលែកអោយមិត្តជួយដឹង ការសម្ងាត់ទាល់យូរហក៎បានប្រាប់។
ឌឹប!!
លោតលើលំហរ១ម៉ែត្រ ជីមីនក៏ធាក់ចំដើមទ្រូងដៃគូរប្រកួតពេញទំហឹង! បន្ទាប់មកគេក៏ត្រឡប់ខ្លួនបកក្រោយរបៀបដូចបកចេកនឹងដោយមិនអោយខ្លួនរបស់គេមានឱកាសធ្លាក់ចុះមកក្រោមវិញទាន់ឡើយ÷
ឌឹប!!
លើកនេះចំហៀងក្បាលខខាងស្ដាំ តែដោយសារសិស្សច្បងនោះដឹងចិត្តទាន់ក៏បានយកដៃមករងទាំងខ្ទាតខ្លួននថយក្រោយម្ដងទៀត។ ប៉ុន្តែវាមិនងាយស្រួលដល់ម្ល៉ឹងនោះទេ÷
ឌឹប!!
ទោះរងខាងស្ដាំតែមិនថ្វី ជីមីនក៏បណ្ដែតក្រឡាប់ខ្លួនជាលើកទីពីររ ដោយក្រវាសជើងទៅចំហៀងក្បាលខាងឆ្វេង មួយទំហឹងតាមកម្លាំងជើងរបស់គេមុននឹងទម្លាក់ខ្លួនចុះក្រោមវិញជាមួយការដកដង្ហើមញាប់ៗសំឡឹងមើលមនុស្សចំពោះមុខគេ។
“?? រន្ទះជើងបីដង!” ស៊ូជេហ៊ុន អង្គុយកៅអីនៅលើវេទិកាឧទានឡើង ជាមួយនិងទឹកមុខបង្ហាញយ៉ាងច្បាស់ថា កំពុងភ្ញាក់ផ្អើលនឹងក្មេងម្នាក់នេះជាខ្លាំង លេងសើចមិចបានផាកជីមីនណាពូ។
“ហ្ហឹសៗ....អាល្អិតនេះសត្ថភាពមិនធម្មតាឡើយ ប៉ាបានប្រាប់ឯងមុនរួចហើយ! ឥឡូវឃើញទេ?” លោកម្ចាស់អាន់តូនី ហាស្រដី ទៅកាន់កូនប្រុសទាំងញញឹម បិទមាត់មិនជិត។ លេងសើចអីគាត់ជាមនុស្សចាស់ធ្លាប់ឆ្លងកាត់រួចមកកហើយ ក្មេងដូចជីមីនសមត្ថភាពរបស់គេយ៉ាងណាគាត់មើលដឹងច្បាស់ណាស់។
+ព្រូស!!
ត្រូវមួយជើងម្ដងនេះលើកនឹង ដូចធ្ងន់ខុសប្លែកពីធម្មតា ទ្រទ្រង់លេងបាននសិស្សច្បងមុខងាប់របស់យើងក៏ដួលខ្ពោកនឹងកម្រាលដែលជាដែនកំណត់នៃការប្រកួតផឹង។ ស្របពេលនោះអាជ្ញាកណ្តាលប្រុសម្នាក់រត់មករាប់ចាប់ពីលេខ១ដល់លេខ១០ឃើញថាខាងខៀវមិនក្រោក។
ដូច្នេះលទ្ធផលអ្នកឈ្នះច្បាស់ណាស់ថា ជីមីនជាអ្នកឈ្នះៗទាំងពិន្ទុរ៩ទល់៧ ឈ្នះទាំងវាយមនុស្សអោយសន្លប់ អស្ចារ្យមែន។
អោយក្រោកមិចរួច បើកាលបើកឆាកដំបូងវាយជីមីនលឹងញាប់ដូចម៉ាស៉ីនដេររកតែបនដកឃ្លាមិនឃើញ។ រីឯជីមីនគេចហើយនឹងរងប៉ុណ្ណោះ ប្រហែលពេលនឹងចាំសង្កេតមើលការវាយរបស់ដៃគូរទុកចាប់ចំណុចខ្សោយ ឆ្លាតមីនៗឆ្លាត។
“ជីមីន អាន់ហ្វាដេនី! គេពិតអស្ចារ្យខ្លាំងណាស់ ហ្ហឹសសៗ......ពួកយើងឈ្នះហើយ!” ចង់ប្រាប់ថាទោះបីជាមនុស្សធ្លាប់ស្អប់! តែដល់មកឃើញសមត្ថភាពគេពេញៗភ្នែកអញ្ចឹងង។ តើអ្នកណាអាចទ្រាំមិនចូលរួមអបអរសាទរបានទៅហើយម្យ៉ាង ឈ្នះជាមុខមាត់របស់សាលាណា ត្បិតអីថាពួកគេគ្រប់គ្នាមិនអរនោះ។
“អស្ចារ្យ!” ស៊ូបីន សំឡឹងមើលជីមីនចាប់ពោលឡើងបានតែមួយឃ្លានឹងព្រោះមិនដឹងគួរសរសើរអាល្អិតនឹងបែបណាបានសម។
“យ៉េៗ....ឈ្នះហើយៗ.....ជីមីន! ឯងពូកែខ្លាំងណាស់ ដែលឯងអាចធ្វើបានហើយ...យ៉េៗ..!” ថេយ៉ុង និងគីមលីរត់មកឱបក្រសោបជីមីនជាប់ទាំងហក់លោតសប្បាយចិត្តជាមួយជ័យជម្នះ។
“ហ្ហឹហិ.....បងគីមលីបានហើយខ្ញុំថប់ដណ្ហើម” ថាថេយ៉ុងទៅអោបរឹតគេខ្លាំងតែគីមលីអោបគេណែនស្ទើរខ្លាចជាចេកសំប៉ែតទៅហើយ។
“សុំទោស..មិញនេះបងរំភើបពេក ហ្ហិហិ..!” គីមលី ក៏ព្រមប្រលែងជីមីនចេញពីការអោបទាំងសើចចេញទឹកភ្នែករលីងរលោងនោះក៏មកពីការរំភើបចិត្តពេក ចេញពីចិត្តស្មោះ។
“មីនៗរបស់បងពូកែណាស់ហិ..មិញនេះអស្ចារ្យមែនទែន?” ស៊ុកជីន ហាស្ដីព្រមទាំងញញឹមនិងលើកមេដៃពីរអោយអ្នកជាប្អូនមនុស្សពូកែ។
“ចូលរួមអបអរផងអាល្អិតកូនទា” យ៉ុងជេស៊ុន ញញឹមពោលពាក្យសាទរជាមួយប្អូនប្រុសម្នាក់នេះ នាងមិននឹកស្មានថាគេពូកែថ្នាក់នេះសោះពូកែជាងនាងទៅទៀត។
“ហិហិ..បាទ! ~ហើយចុះឯណាបងស្រីជេយ៉ុង? ក្រែងគាត់ឈរក្បែរជាមួយពួកបងតើ?? ម្ដេចក៏មិនឃើញគាត់អញ្ចឹង?” ជីមីន ងាកឆ្វេងស្ដាំរកមើលជេយ៉ុង ព្រោះថាពេលដែលគេដេកនោះគេបានសំឡឹងមកពួកគាត់ហើយក៏ឃើញបងស្រីជេយ៉ុងដែរ តែហេតុអីពេលនេះមិនឃើញគាត់? ក្រែងគាត់ប្រាប់គេថាចាំអបអរជ័យជម្នះគេនោះ ម្ដេចក៏ពេលនេះមិនឃើញគាត់ចឹង។
“ជេយ៉ុង?? នាងមកដល់តាំងពីកាល ហេតុអីពួកបងមិនឃើញ?” ស៊ុកជីន ងាកសំឡឹងមុខគីមលីបន្ដិចរួចបែរមើលមកជីមីនវិញទាំងសួរត្បក។
“គឺ...មែនហើយបងស្រីជេយ៉ុងមិនទាន់មកដល់ឯណា មីននី!” ថេយ៉ុង បន្ថែមសំណួរទាំងជ្រួញចិញ្ចើមឆ្ងល់។ បើសិនជេយ៉ុងមកពិតមែន ម្ដេចក៏គេមិនឃើញឬក៏គាត់មកដល់ហើយតែដើរមករកពួកគេមិនបានដោយសារមនុស្សច្រើនពេក?
“មីននី! ច្រឡំមនុស្សទេដឹង បើនាងមកដល់ពួកបងច្បាស់ជាឃើញនាងមិនខាន?” ជីន និយាយបែបនេះ ដោយសាររគេគិតថាក្មេងម្នាក់នេះអាចនិងគិតពីជេយ៉ុងច្រើនពេក ទើបបណ្ដាលអោយគេស្រវាំងភ្នែកអីបែបនឹង។
“អត់ទេ! គឺខ្ញុំពិតជាបានឃើញគាត់ឈរជាមួយពួកបងមែនណា!” ជីមីន ប្រញាប់ប្រកែកយ៉ាងលឿនថាមិនដូចអ្វីដែលអ្នកជាបងបាននិយាយ ខណៈនោះលោកគ្រូនាយក ក៏បានហៅគេកាត់ការសន្ទនារវាងអ្នកទាំងពីរ÷
“ហ្ហេម...ជីមីន--!” លោកគ្រូនាយកដើរមករកជីមីនជាមួយទឹកមុខញញឹម។ តែសុខៗទូរស័ព្ទដៃគាត់ក៏រោទ៍ឡើងទើបបង្អាក់ដំណើរដកយកទូរស័ព្ទមកនិយាយសិន។
“អាឡូ!” គាត់លើកទូរស័ព្ទផ្អឹមនិងត្រចៀកចាប់ហើបបបូរមាត់និយាយទៅកាន់រយៈខ្សែម្ខាង។
“បាទត្រូវហើយ?? ខ្ញុំគឺជានាយកសាលា High School international Anorein ហ្ហឹម!” ចិញ្ចើមក្រាស់បែបផែននបុរសវ័យពាក់កណ្ដាលផ្ដើមជ្រួញចូលគ្នា។
“ថា...ថាម៉េច? ជួបឧបទ្ទវហេតុ! ណា ជេយ៉ុង!” ត្រង់ចំណុចឈ្មោះ! ជីមីនងាកមកសំឡឹងមើលមុខលោកគ្រូនាយករួមទាំងគ្រប់គ្នាត្រូវជាមិត្តគេផងដែរ គឺមើលមុខលោកគ្រូនាយកទាំងឆ្ងល់។
“បាទៗបន្ដិចទៀតខ្ញុំនឹងទៅដល់!” គាត់និយាយទាំងកាយវិការបែបប្រញាប់ប្រញាលមុននឹងដាក់ទូរស័ព្ទចុះជាមួយទឹកមុខពិបាកពណ៌នា! បម្រុងដើរចេញតែត្រូវជីមីនរត់ទៅស្ទះពីមុខសួរគាត់÷
“លោកគ្រូនាយក បង...បងស្រីជេយ៉ុងកើតអ្វី?” ជីមីន សួរគាត់ទាំងកលទឹកភ្នែកដោយមិនដឹងខ្លួន។ ពីព្រោះអារម្មណ៍គេពេលនេះយ៉ាងមិចក៏មិនដឹងបរិយាយថាមិនត្រូវ។
“ហ្ហឹម....មកតាមគ្រូមក!”
To be Continued ✍️💯