មានអារម្មណ៍ថា...ហ្ហរហ្ហេវដូចទឹកសមុទ្រដែលត្រូវខ្យល់បក់ភើយភាត់នៅរដូវរងារ វាមិនខុសអីដូចរឿងក្នុងមួយភាគនេះ😆!! ចូលសាច់រឿងៗយាយច្រើនតិចញុមនាំតាប៉ែរ÷
+កុងទីន!!
មិនថាកាលពីបួនថ្ងៃមុន ពីរថៃ្ងមុន ពីម្សិលមិញ ថ្ងៃនេះក៏ដូចគ្នា ទម្លាប់សិស្សៗ ឱ្យតែដល់ម៉ោងសម្រាក គឺមកកុងទីនដើម្បីរកអ្វីមកទ្រាប់ក្រពះហើយ។ តែអីរិទ្ធតែមិនប្លែកនោះត្រង់ថា÷
“អាថេយ៍! ឯងថា..នឹងមានអ្វីកើតឡើងក្នុងបន្ដិចទៀតនេះ!?” គីមលី កេះសួរខ្សឹបៗទៅមិត្តដោយក្រសែរផ្ដោតទៅលើមនុស្សពីរនាក់។
“ដូចរាល់លើក! យើងថាពួកយើងគួរតែដូរកន្លែងអង្គុយហើយ!’’ ហេតុអ្វីគិតចង់ដូរកន្លែង!? ព្រោះស្ថានការណ៍វាមិនស្រួល។
មើលតែមនុស្សពីរនាក់ទៅ អង្គុយសម្លក់សំឡឹងគ្នាមិនឈប់ទេ។ ឯដៃវិញមិនអោយទំនេរសោះ គឺថារវល់ចាប់សាច់ក្នុងចានម្ហូបដណ្ដើមគ្នានោះអី។ តែវាមិនបានប្លែកនោះទេ ព្រោះវាជាទម្លាប់ទៅហៃ!! ត្រឹមតែបួនថ្ងៃកន្លះសោះអាចហ្នឹងស៉ាំភ្នែកបាន ពិសេសទិដ្ឋភាពចំពោះមុខនេះ។
“យើងគិតថា លេងទាន់ហើ--អ្ហើប!” សាច់ឆាជាមួយបន្លែរពីរបីមុខ អាហារមួយពេលនេះត្រូវខ្ទាតមកចំពេញៗមុខគីមលីតែម្ដង។
“ឯង មិនអីទេហេស៎?” សូស៉ី សួរទាំងដៃជួយបោសសាច់ចេញពីមុខគីមលី ឯថេយ៉ុងក៏ជួយដែរ គឺជួយបេះបន្លែរ។
“ហ៉ឹកៗ....ទៀតហើយ គ្នាបីនាក់ ហេតុអីត្រូវតែខ្ញុំម្នាក់ ហ្ហឹកកៗ អយុតិ្តធម៌ណាស់!” ម្ដេចមិនចំ បើគីមលីឯងអង្គុយចន្លោះកណ្ដាលគេ។
របៀបថាតុអាហារនឹងមានរាងចតុកោណថេយ៉ុង សូស៉ី អង្គុយបណ្ដោយតែម្ខាងម្នាក់ គីមលីអង្គុយទទឹងហើយពីរនាក់នោះវិញ អង្គុយម្នាក់ម្ខាងដូចថេយ៉ុងនិងសូស៉ីដូចគ្នា អង្គុយមិនឃ្លាតហើយក៏មិនឆ្ងាយប៉ុន្មាន គិតឱ្យខ្លីពីរចង្អាមម្នាក់🤭!!។
ចំណែកឯ ស៊ុកជីន!! គេត្រឹមអង្គុយក្បែរដៃជីមីនយ៉ាងស្ងៀមស្ងាត់ បានត្រឹមឈ្ងោកមុខមាត់ទំពារបាយចឹបៗប៉ុណ្ណោះ! ដោយភ្នែកលួចដៀងមើលអ្នកជាប្អូននិងភាគីជម្លោះញ៉យដងដែរ។
“គីមលី! ~លោកឯង!”
“អ្ហា៎....គ្មានមកស្ដីអោយយើងទេ នេះជាកំហុសស្មើគ្នា!” អាប៉ិយ៉ុនវ៉ុនប្រញាប់យកចង្កឹះទៅចាប់ចង្កឹះជីមីនដែលបម្រុងចាប់សាច់ក្នុងចាន។ នេះចង់សងសឹកវិធីដដែលឬ វាមិនអាចទេអាល្អិត។
“ឈប់ទៅបានទេ?”
“បើចង់អោយយើងបញ្ឈប់....ចឹងអោយអ្វីដែលយើងចង់បានមក ធានារថាឯងលែងបានឃើញមុខយើង!” ញញឹមទាំងញាក់ចិញ្ចើមម្ខាងទ្រើតៗឌឺ ជីមីនឃើញហើយសឹងលោតហក់ធាក់។
“លោក! ហ្ហឹម....Ehh! វាជារបស់ខ្ញុំទេណា!” ជីមីន ដកដង្ហើមទាំងហត់ចិត្តនឹងអាប៉ិមុខជ្រុងនេះពិតមែន ប៉ុន្តែក៏ត្រូវស្រែកវ៉ាសព្រោះអាប៉ិនឹងមកចាប់ភ្លៅមាន់បំពង(អាបៀបតូចៗលម្ម ដាក់មួយពីរម៉ាត់)ពីចានខ្លួនយកទៅញ៉ាំយ៉ាងទំនើង។
“អ្ហើម...ហ៊ឺ....មិននឹកស្មានថាវាឆ្ងាញ់អីយ៉ាងនេះទេ! ~ឯងប្រហែលជាមិនញ៉ាំទេត្រូវទេ ចឹងយើងសុំ!” ម្ចាស់គេទាន់ថានឹងអោយផងចាប់យកទៅដាក់ចានខ្លួនឯងអស់បាត់។
ជីមីន ស្ងាត់មាត់ជ្រាប ប៉ុន្តែ កែវភ្នែកកំពុងសម្លក់យ៉ុនវ៉ុនដូចចង់ស៉ីសាច់ទាំងរស់! បើអាករសម្លាប់បានប្រហែលមីនៗមិនទុកទេអាប៉ិនឹង។ ចំណែកឯ សូស៉ី គីមលី ថេយ៉ុង ជីន ពួកគេបួននាក់បានត្រឹមអង្គុយស្ងៀមៗប៉ុណ្ណោះ។
ប៉ុន្តែ កុំសួរបាត់កូនចៅអាប៉ិកំពូលឌឺនឹងទៅណា ពួកគេគ្មានទៅណា គឺអង្គុយញ៉ាំបាយនឹងហើយតែឆ្ងាយពីល្បងពួកគេ! ព្រោះបើនៅក្បែរល្បងធំខ្លាចថាមិនបានញ៉ាំបាយទេ បើលែងតាមញ៉ោះកូនគេម្ល៉ឹងៗនោះ។
“សុំរួមចំណែកអង្គុយផងបានទេ!?” ស៊ូបីន បន្លឺសួរឡើងយ៉ាងសមគួរ តែកុំមើលល្បងមិត្តបីនាក់នោះមកដល់ដាក់ខ្លួនអង្គុយធ្វើប្រងើយ។
ដោយជុងគុក ទៅអង្គុយជិតថេយ៉ុង ពីព្រោះម្នាក់នឹងជាមនុស្សពិសេស។ យ៉ូនហ្គីអង្គុយក្បែរជីមីន បើសួរថាបាត់ជីននីទៅណា! យាយប៉ិនឹងដកខ្លួនទៅអង្គុយជិតគីមលី។ រីឯហូស៊ុក ដាក់ខ្លួនអង្គុយចុងតុខាងយ៉ុនវ៉ុនអង្គុយ។
“សិស្សច្បង! ហិហិ អញ្ជើយអង្គុយមក តុទំនេរគ្រប់គ្នាល្មម!” ឃើញស៊ូបីនគិតតែពីឈរធ្មឹង គីមលីក៏និយាយឡើង។ ស៊ូបីនញញឹមបន្ដិចទើបដាក់ខ្លួនអង្គុយចន្លោះកណ្ដាលរវាងហូស៊ុកនិងយ៉ុនវ៉ុន ទាំងក្នុងចិត្តសែនគ្រឺតល្បងមិត្ត។
“យ៉ុនវ៉ុន គូហា--អឹម! / ឆ្ងាញ់ទេកូនទា!?” រៀបថានឹងស្ដីអោយគេបានម្ដង តែអាគាត់នឹងលឿនដូចស្អី ចេះឆ្លាតយកភ្លៅមាន់បំពងមកញុកមាត់បំបិទទាន់ ឆ្លៀតញញឺមសួរឌឺគេទៀត។
“ហ៉ើស!” ដោយមិនអាចធ្វើស្អីគេបានជីមីនចាប់ខាំទាញភ្លៅមាន់ក្នុងមាត់ ទាំងសម្លក់មុខយ៉ុនវ៉ុនថ្លែរបែបក្នុងចិត្តខឹងមិនស្ទើរ។
“អូហូ.....សិស្សច្បងក៏ចេះញ៉ាំរបស់មានជាតិខ្លាញ់ចឹងដែរមែនទេ? ខ្ញុំមិននឹកស្មានសោះ!” ងាកទៅញញឹមសួរលោកប្រុសតួឯក។
“យើងអោយ ញ៉ាំទៅ!” ខ្ពើមលូកមាត់ចូលហឹស សុខចិត្តងាកទៅចាប់ភ្លៅមាន់បំពងក្នុងចានរបស់នាយទៅអោយកូនកញ្ជ្រោងនាយធ្វើមិនដឹង។
“បងប្រុស! ឯណារបស់ខ្ញុំ?”
“របស់អី?”
“បង! ហ៉ឹកៗ អាបង--! / បានញ៉ាំហើយបិទមាត់ទៅ យើងថ្លង់នឹងសំឡេងយំរបស់ឯងណាស់!”
“ហ្ហិហិ អរគុណ!!” បានក្រាស់ចាប់សាច់ជ្រូកឆាអោយញ៉ាំ ថេយ៉ុងញញឹមបិទមាត់មិនជិត។ ចង់យាយថាយាយប៉ិថេយ៍ កូននឹងលួចស្រឡាញ់គេម្នាក់ឯងតាំងពីថ្ងៃជួបគេដំបូង🥴!!។
“កូនទា ឯងមិនគួរញ៉ាំរបស់ចឹងៗច្រើនពេកទេ គួរអោយមកយើងញ៉ាំវិញ!”
“ជារបស់គេ ឯងគ្មានសិទ្ធិប៉ះ!”
“តែខ្ញុំបានសុំគេហើយ គេក៏ព្រមអោយខ្ញុំដូចគ្នា! សិស្សច្បងកុំហួងហែងពេក!” ដងចង្កឹះពីរគូរត្រូវបានប្រឆាំងគ្នាក្នុងចានអាហាររបស់ជីមីនដោយម្ចាស់វាកំពុង ប្រកាសសង្គ្រាមដាក់គ្នា តាមរយៈក្រសែរភ្នែក។ រីឯជីមីនអង្គុយបៀមចង្កឹះទាំងធ្វើភ្នែកលីងឡង់ៗ មើលមនុស្សពីរនាក់ចំពោះមុខឆ្លាស់គ្នា។ ខណៈ អ្នកអង្គុយរួមតុជាមួយអង្គុយញ៉ាំបាយយ៉ាងធម្មតា ដូចធ្លាប់ប្រាប់ស៉ាំភ្នែក។
“របស់ តែមានម្ចាស់ វាត្រូវតែបានគេហួងហែងចឹងហើយ! បើប្រហែសវាច្បាស់ជាមានចោរចាំលួចឆ្មក់មិនខាន!”
“ហ៉ឹសៗ! ប៉ុន្តែ..របស់ខ្លះ បើហួងហែងពេកក៏វាគង់តែបាត់បង់ដូចគ្នា យល់ល្អសិស្សច្បង..កុំខំពេកអី ចែករំលែកដល់អ្នកដទៃខ្លះក៏ល្អ!”
ពីរនាក់ហ្នឹងដូចជាឌឺដងគ្នាដល់ហើយ ចម្លែកណាស់ហ្ហឹម.តែវាក៏គ្មានអ្វីគួរឱ្យគិតព្រោះថា÷
លើសពីនេះ ក៏វាគ្មានអ្វីទៅអោយអ្នកក្នុងកុងទីនមានការភ្ញាក់ផ្អើលនោះឡើយ! តែចួនកាលក៏រាំងភ្ញាក់ៗម្ដងម្កាលដែរ។ ព្រោះឃើញជើងកាងប្រចាំសាលា និង សិស្សច្បងគំរូ ឈ្លោះគ្នាលើកណាក៏រកតែវាយគ្នា វាដូចជាលើកនេះចឹង។
“ផាំង!! កុំសង្ឃឹម”
“បងប្រុស! / លោក! / អាយ៉ូន!”
ទាំងថេយ៉ុង ទាំងមិត្តៗ ទាំងជីមីន! ប្រញាប់បន្លឺសំឡេងបែបចង់ហាមឃាត់!! ព្រោះពួកគេកំពុងឈរសង្គ្រឺតជើងធ្មេញដាក់គ្នា!! រីឯ យ៉ូនហ្គីចាប់ក្របួចកអាវយ៉ុនវ៉ុនជាប់។ ធ្វើអោយអ្នកគ្រប់គ្នាងាកមកចាប់អារម្មណ៍គ្រប់គ្នា។
“ហើស! គិតៗទៅអាក្មេងឥតបានការនោះសម្បូរអ្នកយកចិត្តណាស៎តើ! សូម្បីតែមនុស្សក្អេងក្អាងដូចជាយ៉ុនវ៉ុនក៏ជាប់ចិត្តនឹងវាដែរ ហ៉ឹស!” យ៉ានី
“អេ្ហស៎....រ៉ូសា! យើងគិតថាឯងគួរតែធ្វើអ្វីម៉្យាងហើយណា បើថានាងឯងមិនចង់បាត់បង់សិស្សច្បងយ៉ូនឱ្យទៅអាក្មេងនោះទេនុ៎ះ!” ណាជី
“ចំណែកឯងក៏ដូចគ្នា រីណា! យើងសង្កេតឃើញថាសិស្សច្បងជុងរបស់ឯងប៉ុន្មានថ្ងៃនេះដូចប្លែកច្រើនណាស់ ទោះមាត់មិននិយាយតែយើងអាចមើលដឹងបានដែរ!” យ៉ានី ដកភ្នែកអំពីការមើលអ្នកខាងណោះបែរមកមើលមិត្តទាំងពោលប្រាប់ដោយការដាស់តឿន។
“វាគ្មានអ្វីគួរអោយយើងគិតទេ!!” ណារី មាត់ថាតែចឹងទេ តែកែវភ្នែកកំពុងសម្លក់ទៅក្រុមថេយ៉ុងចង់លៀន ដៃកាន់ស្លាបព្រាជ្រំបាយលឹងចង់ម៉ដ្ឋអស់ហើយ អាចថាកើតជាបបរខាំបាន។
“ប្រាកដហើយឬ? យើងដឹងណាថាឯងកំពុងខឹង មិនបាច់ធ្វើជាមនុស្សសម្ដីចិត្តព្រះទេ យើងជាមិត្តឯងយើងស្គាល់ឯងច្បាស់!” យាយប៉ិយ៉ានីនេះប៉ិនបន្ថែមស៉ាំង🙄!!។
“បើពួកឯងមិនចង់បាត់បង់គាត់ទាំងពីរនោះទេ យើងមានគំនិតមួយ!” ណាជី ឧទានឡើងទាំងញញឹមក្បួច ព្រោះបានគំនិតថ្មីផ្ដល់ជាយោបល់អោយមិត្តទាំងពីរដែលកំពុងជួបទុក្ខធំ។
តែថាម្នាក់ៗរឿងប្រុសចឹងៗទ្រង់ខ្វល់ដល់ហើយ ប៉ុន្តែ អេរៀល ត្រូវជាមិត្តសម្លាញ់ពួកនាងដែលកំពុងតែមានទុក្ខធំនោះដូចគ្មានអ្នកណាបង្ហាញពីអការៈព្រួយបារម្ភអីពីនាងសោះ។
+ក្នុងគុក!!
បើនិយាយពីអេរៀលទៅហើយនុះ អញ្ចឹងក្រឡែកមកចាប់អារម្មណ៍ខាងនាងបន្ដិចទៅ។ ក្នុងគុកដែលយើងអាចហៅបានម៉្យាងទៀតថាពន្ធនាគារ បើនិយាយពីលក្ខណៈបែបក្ដីសុខក្នុងការបានមករស់នៅទីនេះវិញ!! ធនារថាមហាស្រួលលើសពីរស្រួល។ គ្រប់គ្នាមានចំណាប់អារម្មណ៍ដាក់ពាក្យមកនៅហ្ហេ៎🙂!!? ដេកហើយក៏ញ៉ាំៗហើយដេក ឃើញទេ សុខស្រួលពេញទំហឹង។
“លោកប៉ា!”
“អេរៀល កូន!”
“ហ៉ឹកៗ ប៉ា...ហ៉ឹកៗ!”
“អេរៀល ម្ដេចកូនមកទីនេះបាន?”
“ប៉ាៗ.យ៉ាងមិចទៅហើយហ៉ឹកៗ ប៉ា..!” អេរៀល សំឡឹងមើលប៉ារបស់នាងតាមផាំងកញ្ចក់ទាំងក្ដីអាណិត! ពួកគេនិយាយតាមរយៈទូរស័ព្ទ ចល័តដោយអង្គុយទល់មុខគ្នាតែគឺមានរនាំងខណ្ឌចែក ពិសេសស្របដោយកញ្ចក់ខ្ទប់សំឡេង ដែលមិនអាចឆ្លើយឆ្លងតាមធម្មតាបានឡើយ។
“កូនជាកូនស្រីរបស់ប៉ា កុំយំ ប៉ាមិនអីទេ ហ្ហឹម!”
“ហ្ហឹ ហ៉ឺ...ប៉ា!”
“ម៉ាក់កូនជាអ្នកនាំកូនមកឬ?”
“ចាស៎!”
“កូនមិនខឹងហ្នឹងប៉ាទេឬ? ប៉ា-ប៉ាសុំទោស!”
“អត់ទេៗ!! ប៉ាៗ នៅតែជាប៉ារបស់កូន គឺប៉ាដ៏ល្អរបស់កូន! មើលប៉ាចុះ..ស្គមច្រើនណាស់ ហ៉ឹកៗ ប៉ាសុខសប្បាយទេ? សុំទោស! ដែលកូនក្រមកលេងប៉ា!” នាងយំសសឹកព្រោះអាណិតប៉ា ប៉ុន្តែអត់អាណិតគ្នាដែលធ្លាប់ រងគ្រោះដោយសារប៉ារបស់នាង☹️!!។
“ហ្ហឹម! ប៉ាគ្មានអ្វីគួរអោយបារម្ភឡើយ! គិតតែពីកូនទៅ តើម៉ាក់កូនមានធ្វើបាបកូនទេ?”
“ហេតុអ្វីប៉ាសួរបែបនេះ?” នាងចាប់ចងចិញ្ចើមភ្លាម សួរត្បកទៅប៉ានាងវិញទាំងឆ្ងល់?
“តើកូនចង់ចេញពីទីនេះទេ គឺចេញពីកន្លែងមួយនេះ ទៅកសាងជីវិតថ្មីនៅក្រៅប្រទេស?”
“.....??” អេរៀល ស្ងាត់ដៃកាន់ទូរស័ព្ទខ្សែក្ដោបជាប់ទាំងចិញ្ចើមនៅតែចងចូលគ្នា ខណៈកាន់តែមិនយល់ពីពាក្យសម្ដីរបស់ប៉ានាងគាត់ចង់សំដៅអំពីអ្វី? ប៉ុន្តែ បើមើលតាមកែវភ្នែក មើលទៅគាត់ដូចបារម្ភពីនាងណាស់។
“កូនគ្មានពេលសម្រាប់គិតទេអេរៀល កូនអាចចាត់ទុកថានេះជាការទៅដើរលេងក៏បាន!”
“ប៉ា!!” នាងឧទានហៅអ្នកជាប៉ាតិចៗ បែបចង់អោយគាត់ពន្យល់ ហេតុអីសុខៗចង់អោយនាងទៅនៅបរទេស។
“ប៉ាមានលុយសល់ខ្លះ អាចល្មមអោយកូនទៅរស់នៅស្រុកគេបាន អោយតែកូនព្រម ប៉ាហ្នឹងអោយមេធាវីប៉ាចាត់ចែងពីរឿងនេះ!”
“តើលោកប៉ាអាចពន្យល់កូនបានឬទេ!? ហេតុអ្វីចង់អោយកូនទៅរស់នៅប្រទេសគេទាំងដែលប៉ាកំពុងរស់នៅទីនេះយ៉ាងលំបាក?”
“កុំខ្វល់ពីប៉ាអី! ប៉ាគ្មានពេលបកស្រាយប្រាប់កូនច្រើននោះទេ!! តែកូនត្រូវដឹងថាប៉ាធ្វើបែបនេះក៏ដើម្បីតែកូន! កូនមិនត្រូវរស់នៅជាមួយនាងស្រីពិសពុលម្នាក់នោះឡើយ!”
“ស្រីពិសពុល!!? នរណាទៅប៉ា?”
“ហ្អឹម! តាមពិតទៅ ម៉ាក់របស់កូន នាងមិនមែនជាម៉ាក់--!”
“សុំទោស អស់ម៉ោងត្រូវសួរសុខទុក្ខហើយ សូមអញ្ជើញលោក!!” ប៉ូលិស ប្រុសម្នាក់ដើរឈរជិតលោកម្ចាស់កាងអ៉ីដោយចាំយកគាត់ទៅខាងក្នុងគុកវិញ ព្រោះអស់ពេលញាតិត្រូវជួបគាត់។
“ចាំលើកក្រោយកូនហ្នឹងមកម្ដងទៀត!”
“មើលថែខ្លួនផង!!” ទូរស័ព្ទត្រូវទម្លាក់នៅកន្លែងដើមវិញដោយលោកម្ចាស់កាងអ៉ីត្រូវបានប៉ូលិសប្រុសមុននេះនាំចូលទៅក្នុងគុក។ បន្សល់ទុកតែអេរៀលដែលជាកូនតាមមើលដំណើរឪពុកតាមកញ្ចក់ពីខាងក្រៅទាំងទឹកភ្នែក។
“ម៉ាក់!! មិញនេះប៉ានិយាយពីម៉ាក់ហ្អេស!? តើម៉ាក់គាត់យ៉ាងមិច!?”
+ខាងក្រៅ!!
អេរៀល!! ដើរចេញពីប៉ូលិសទាំងព្រលឹងដូចមិននៅក្នុងខ្លួន ដូចជាធ្មឹងៗ! ព្រោះនាងរវល់គិតអំពីសម្ដីរបស់ប៉ានាងមុននេះទាំងវិលវល់?។ ក្រឡែកទៅមើលម៉ាក់របស់នាង ក៏ឃើញថា គាត់ឈរក្បែរចំណតឡានកំពុងចាំនាង។ វាក៏ស្របពេលម៉ាក់នាងក៏បែរមើលនាងល្មម! ទើបនាងបង្ហាញស្នាមញញឹមបន្ដិច ទើបដើរទៅរក។
“យ៉ាងមិចទៅហើយប៉ារបស់កូន គាត់មាន-មាននិយាយអ្វីខ្លះទេហ្ហឹ?” មកដល់ក៏ចាប់ដៃកូនមកម្ខាងឡានហើយសួរភ្លាមៗ។ តែថាសួរពីរឿងអី?
“ខ្ញុំមិនទាន់បានសួរគាត់ទេម៉ាក់? តែម៉ាក់ហេតុអ្វីចង់ដឹងពីរឿងនេះអញ្ចឹង តើម៉ាក់មានអី្វលាក់នឹងកូនឬអត់?” សួរទាំងសង្កេតមើលអ្នកជាម្ដាយ។
“ក៏ដូចម៉ាក់ធ្លាប់ប្រាប់កូន! មកពីម៉ាក់គិតថាប៉ាកូនមានលួចលាក់ ទិញផ្ទះវិឡា ទិញដី ទុកអោយស្រីគាត់ហ្នឹងណាស៎ ទើបម៉ាក់ចេះតែចង់ដឹងទៅនឹងអាលបានយកមកវិញខ្លះនោះអី! គឺទុកជួយសងបំណុលគេ ជំពាក់គេវ័ណ្ឌកហើយម៉ាក់គ្មានលុយសងជំនួសប៉ាកូនទេ!” allជឿអត់?
“កូនមិនបានចង់សួរពីរឿងនេះទេ កូនចង់សំដៅដល់រឿងផ្សេង!”
“ប៉ាកូននិយាយអីខ្លះប្រាប់កូន?”
“អួយ៎....ម៉ាក់ ហ៉ឹក កូនឈឺ!” អេរៀល ទឹកភ្នែកស្រក់មកជ្រោកព្រោះតែលោកស្រីអ៉ីលីចាប់កដៃត្រង់កន្លែសច្របាច់ខ្លាំងៗ!! ដឹងស្រាប់ហើយ ថាកាលបើចាប់កដៃត្រង់ចំណុចនឹងវាឈឺប៉ុណ្ណា។
“ប្រាប់មក ថាគេនិយាយអីខ្លះប្រាប់ឯងហ្ហាស់?” ទោះយ៉ាងណានាងជាម្ដាយមិនបានខ្វល់នៅតែមិនព្រមបន្ថយកម្លាំងដៃ មានតែរិតបន្ដឹងបន្ថែម ថែមទាំងកាន់តែប្រើទឹកមុខកាចលើសដើម។
អេរៀល គ្រាន់តែមើលចំកែវភ្នែកក៏ខ្លាចលឹងញ័រខ្លួន ក្នុងចិត្តតក់ស្លុតនឹងទង្វើម្ដាយនាងណាស់។ ហេតុអ្វីគាត់ហ៊ានធ្វើដាក់នាងជាកូនបែបនេះ?
ទាំងដែលពីមុនគាត់គឺថ្នមនាងណាស់!! សូម្បីតែនាងចង់បានអ្វី ចង់ធ្វើអី ក៏គាត់រកមកអោយបានដោយមិនដែលអោយនាងទាស់ចិត្ត។ ប៉ុន្តែមើលពេលនេះទៅចាប់តាំងពីលោកប៉ាជាប់ក្នុងគុកមក គាត់ក៏ប្រែប្រួលភ្លាម គឺប្រែតាំងពីកើតរឿងតាំងពីប្រាំថ្ងៃមុនម្ល៉េះ!! តែពេលនោះនាងមិនសូវជាខ្វល់ព្រោះគិតថាម្ដាយកំពុងស្មុគស្មាញរឿងឪពុក។
“គាត់មិនបាននិយាយអ្វីនោះទេ! ហ៉ឹកៗ កូនសួរគ្រាន់តែចង់ដឹងប៉ុណ្ណោះ ហឹកៗ! ម៉ាក់កូនឈឺ ហឹ្ហក ម៉ាក់លែងកូនទៅ” នាងស្ដីទាំងទឹកភ្នែករហាម កដៃត្រូវម្ដាយចាប់ក៏ខំប្រឹងរមួលរើរ ដៃម្ខាងទៀតក៏ចាប់ដៃម្ដាយដើម្បីចាប់អោយរបេះចេញ។
“អូហ៌...ម៉ាក់សុំទោស! ក្រហមដៃអស់ហើយ ចាំទៅផ្ទះវិញម៉ាក់លេបថ្នាំអោយ!”
[គិតទៅយាយប៉ិអីគេនេះមែន🌚]
To be Continued ✍️💯