+ស្អែកឡើង!!
វេលានៅម៉ោង៩ព្រឹកជាង ព្រះអាទិត្យបានចាប់រះត្រដែតបញ្ចេញចោលចំហាយក្ដៅតែបន្ដិចបន្ដួចប៉ុណ្ណោះ ដែលអាចអោយសត្វលោកទទួលយកនូវពន្លឺបានដោយពុំសូវជាមានបញ្ហាឡើយ។
អ្នកប្រុសធំនៃត្រកូលអាន់ហ្វាដេនីដែលគ្រប់គ្នាស្គាល់ថាជាបុរសទឹកកក។ ក្រោយពីរៀបចំខ្លួនរួចរាល់ក្នុងការចេញទៅខាងក្រៅ ពេលនេះដែរដំណើរស្វាហាប់ដើរបោះជំហានចេញពីបន្ទប់ធំទូលាយទាំងមុខមាំ។
“អ្នកប្រុសធំ!”
“មានអ្វីឬអត់?”
“អ្នកគ្រប់គ្រង Callមកសួរអំពីការណាត់ភ្ញៀវពិសេស គេចង់ជួបនិយាយជាមួយអ្នកប្រុសធំដោយផ្ទាល់!”
“ហេតុអី??” បង្អាក់ដំណើរដោយងាកមុខមកសួរកូនចៅទាំងលើកចិញ្ចើម។
“អតិថិជនម្នាក់នោះត្រូវការៗណែនាំពីអ្នកប្រុសធំអំពីសេរីរថយន្ដដែលទើបនឹងចេញថ្មី!”
“ហ្ហឹម!!” គ្រាន់តែក្រហឹមបន្ដិចទាំងដំណើរដើរបោះជំហានវែងងៗ ឆ្ពោះទៅកាំជណ្ដើរចុះមកជាន់ផ្ទាល់ដី មានដោយមនុស្សជំនិត ដើរតាមពីក្រោយកៀកប្រកិត។
“តើអ្នកប្រុសធំ--!?”
“ការណាត់នឹងធ្វើនៅម៉ោង២រសៀល!”
“បាទ..!!” បានចម្លើយនាយស៊ុន ដែលដើរតាមសួរមុខរីកដូចគ្រប់ជី ស្មានថាចៅហ្វាយមិនព្រមជាមួយហើយតើ។
“ណាមជូន!”
“បាទ!?” បែរទៅរកប្រភពសំឡេងមុនដើរទៅរក ខណៈអ្នកហៅក៏ឆ្ពោះមករកនាយដូចគ្នា។
“ម៉ាក់ផ្ញើរនំអោយប្អូនផង!”
“ជុងគុក ឬ ជីមីន?”
“អាពៅ!”
“បាទ! អាពៅ??”
“អ្ហឹម...! ម៉ាក់ត្រូវទៅហើយ ម៉ាក់មានណាត់!” ស្រដីទាំងដើរទៅយកកាបូបមុនដើរចាកចេញពីភូមិគ្រឹះដែលមានហ៊ូជីកំពុងបើកទ្វារឡានចាំជាស្រេច ដើម្បីធ្វើដំណើរចេញទៅខាងក្រៅ។
“អាពៅអ៉ីចឹងឬ?! ហឺស! ក្មេងឡាក់ឡក់នោះក្លាយជាកូនណព្វម៉ាក់តាំងពីពេលណា!?!”
“នំនេះ....ឯងគិតថាម៉ាក់យើង គាត់លម្អៀងដែរទេ? ធ្វើនំតែមួយប្រអប់ផ្ញើរតែកូនម្នាក់!”
“គឺ--!” ឈរអេះក្បាលអេះអុយៗទាំងសើចមិនសម ព្រោះមិនដឹងគួរឆ្លើយថាម៉េច។
“នំCookie អាទន្សាយសាច់ដុំ(ជុងគុក)ឃើញច្រណែនទៀតមិនខាន! ណ្ហើយ...អាស៊ុនតស់”
“ហឹសហឹ! ~ម៉ែដោះខ្ញុំទៅហើយ!” នាយស៊ុន ឮរហស្សនាមថ្មីរបស់អ្នកប្រុសទី២ហើយចាប់អស់សំណើច តែមិនបាននៅសើចយូរ ព្រោះប្រញាប់រត់ទៅតាមចៅហ្វាយ។
“ចាស៎!”
“គ្រួសារចៅហ្វាយកាន់តែប្លែក!”
“តែឃើញចឹងពិតជាក្ដីសុខណាស៎ បងណាស៉ី!” អ្នកបម្រីឈរជិតនោះជួយបន្ថែមទាំងញញឹម។
“ចង់អោយបែបនេះយូរៗ ហិហិ!”
“នែ៎! យើងគិតថា ភូមិគ្រឹះនេះប្រសិនជាមានម្ចាស់ស្រីម្នាក់ទៀត ប្រហែលជាល្អហ្ន៎?!”
“ឯងចង់អោយមានម្ចាស់ស្រី ព្រោះចង់អោយទីនេះមានក្មេងមែនទេ?”
“ត្រូវហើយ ពេលនោះច្បាស់ជាមានក្មេងតូចៗរត់លេង សើចសប្បាយកំដរអផ្សុកក្នុងភូមិគ្រឹះមិនខាន ត្រឹមគិតក៏រំភើបដែរ ប៉ុន្តែថា....!”
“អ្នកប្រុសធំ តើគាត់កាលយកប្រពន្ធ?” សំណួរឆ្ងល់ទាំងហ្វូង នាំអោយអ្នកបម្រើស្រីមកឈរផ្ដុំគ្នាដើម្បីស៉ីត្រាវចៅហ្វាយមើលមុខគ្នាព្រាត។
“ចៅហ្វាយចេញផុតមិនទាន់! នាំគ្នាមកផ្ដុំក្បាលគ្នានិយាយដើមចៅហ្វាយលឹងឆ្ងុយហ្ន៎! ពួកនាងបែបចង់អត់ប្រាក់ខែហើយមើលទៅ!”
“ម៉ែដោះ!”
“ទៅធ្វើការ!”
“ហឹកក! ចាស៎!” ណាស៉ី ឆ្លើយទាំងធ្វើមុខស្អុយ ទាន់បានយាយអីផង ដេញអោយទៅធ្វើការបាត់ រកតែស៉ីត្រាវចៅហ្វាយតិចមិនបាន! យ៉ាប់ហាស់ម៉ែដោះធ្វើបាបក្មេងតូច។
+សាលា!!
តាមផ្លូវដើរកាត់តាមសួនច្បារធំៗ ក្នុងនោះក៏មានក្មេងប្រុសពីរនាក់កំពុងដើរជជែកគ្នាយ៉ាងរីករាយ ព្រោះមើលតែតាមទឹកមុខក៏ដឹងច្បាស់។
បន្ទាប់ពីរៀនអស់រយៈពេល២ម៉ោងរួចមកនោះក៏ដល់ពេលចេញលេង បើនិយាយពីថ្នាក់ផ្សេងវិញ ថ្នាក់ខ្លះចេញ ថ្នាក់ខ្លះទៀតនៅមិនទាន់ចេញ។
“គិតយ៉ាងមិចទៅ បងមិនចេះលំហាត់ហ្នឹងសោះ ឃើញតែប្រធានលំហាត់ ខួរងងឹតឈឹង!”
“ហិហិ! បងកុំភ័យចាំខ្ញុំជួយធ្វើលំហាត់!”
“អាចទុកចិត្តបានទេ!?? បើម៉ោងរៀនឯងលួចដេកតែរហូត!”
“ជឿចិត្តខ្ញុំបាន ចាំខ្ញុំជួយបង្រៀនបង ធានារថាបងច្បាស់ជាបានពិន្ទុគណិតពេញ!”
“ក្មេងអួត!”
ញញឹមស្ញេញដាក់ស៊ុកជីនលឹបភ្នែកអស់ ដោយនាំគ្នាបន្ដដើរទៅមុខ!! តែចៃដន្យជីមីនត្រូវធ្វើខ្លួនភ្ញាក់ផ្អើលដូចឃើញយក្សយ៉ាងចឹង។
“យ៉ុងវ៉ុន ជាអាប៉ិនឹងទៀតហើយ! ~បងជីនពួកយើងទៅខាងណោះវិញ!”
“ហេ៎! ចង់គេចទៅណា!”
“ទៅណា រឿងខ្ញុំ!” ជីមីន បែរទៅប្រឈមមុខជាមួយអាប៉ិយ៉ុងវ៉ុនទាំងក្រវាសដៃនាយចេញ ដែលមកចាប់កអាវគេ។
“ឈប់សិន ពួកយើងមានរឿងត្រូវនិយាយគ្នា!”
“អត់ទេ! Video ខ្ញុំបានអោយលោកហើយតើ លោកមករវីរវល់អីនឹងខ្ញុំទៀត!”
“សុំខ្ចីគេបន្ដិច សង្ឃឹមថាជីនមិនថាអ្វីទេណា!” មិនខ្វល់ឆ្លើយ ដោយជំនួសមកនិយាយជាមួយជីនវិញ។ អាប៉ិនេះ មកសុំខ្ចីមនុស្សស្រួលៗនឹង ចាត់ទុកជីមីនជាស្អី☹️!!?
“បា-បាទ!”
“ពួកឯងនៅត្រង់នេះសិនហើយ មិនចាំបាច់មកតាមទេ!” ងាកមកនិយាយជាមួយកូនចៅ រួចក៏ទាញដៃជីមីនអូសនាំទៅបាត់។
“យើងឃ្លានហា៎! តស់ទៅរកអីស៉ី!”
“អើ! ~តើឯងត្រូវការអ្វីឬអត់? ចាំយើងទិញយកមកអោយ!?” សួរមកជីន ព្រោះគិតថាគេចង់ញ៉ាំអ្វី ពីរនាក់នេះល្អដែរតើ មានទៅអាក្រក់អី។
“មិន-មិនត្រូវការទេ អរគុណ!”
“អ៉ីចឹងពួកយើងទៅហើយ បើល្បងយើងមកវិញសួររក ប្រាប់គាត់ចែកផង!”
__________________________________
កាត់មកខាងពីរនាក់ឯណេះវិញ!! នាយយ៉ុងវ៉ុនបន្ទាប់ពីអូសកូនកម្លោះគេមកដល់ក្រោមដើមឈើមួយរាំងឆ្ងាយពីគេឯងបន្ដិច។
នាយក៏ប្រញាប់ចោទជាសំណួរភ្លាម ធ្វើអោយជីមីនសំឡឹងមើលនាយលឹងមួយសន្ទុះ ទើបព្រមហើបមាត់និយាយ។
“តើខ្ញុំធ្វើទៅ ដើម្បីបានអីមកវិញ!?”
“ឯងកំពុងតែនិយាយស្អី? រឺឯងមិនចង់សងសឹកអោយជេយ៉ុង?”
“សងសឹក!? ខ្ញុំគ្មានគំនិតបែបនោះទេ!”
“ក្រែងឯងជាមិត្តភក្ដិរបស់នាង មានភស្តុតាងហើយ ហេតុអីមិនចាត់ការពួកគេ?”
“ហ៉ឹស!! មើលទៅប្រហែលជាលោកចង់ជាប់គុកខ្លាំងហើយមើលទៅ បានជាមកសួរខ្ញុំ..បែបនេះ! តែលោកដូចជាភ្លេចអ្វីម៉្យាងហើយ” បោះជំហានទៅជិតយ៉ុងវ៉ុនមួយជំហាន មុននឹងពោលបន្ថែមទាំងញញឹមចុងមាត់÷
“កុំភ្លេចថាក្នុងនោះក៏មានលោកដែរ! Bullyគេពេកដល់ថ្នាក់ភ្លេចឬ?”
“យើង--!”
“គាត់វិសតែនឹងសម្លាប់ខ្លួន ដោយសារតែលោក ហ៉ឹស! ទោះលោកមិនបានធ្វើដាក់បងស្រីជេយ៉ុង ដូចលោកបានBullyដាក់អ្នកដទៃ ប៉ុន្តែចំណែកលោកចូលរួមក៏មិនតិចដែរ!”
ទឹកមុខយ៉ុងវ៉ុន ចាប់ប្រែជាស្រពាប់ស្រពោនដូចអ្នកឈឺមកប្រាំពីរថ្ងៃ។ ពីព្រោះខួរក្បាលកំពុងតែសារើរឿងចាស់ៗដែលធ្លាប់ធ្វើកន្លងមក។ ជីមីនឃើញនាយដូច្នេះ ឈរដង្ហើមធំមួយហឿក សឹមពោលមួយឃ្លាចោល÷
“តែបើលោកចង់សងសឹកអោយបងស្រីជេយ៉ុងមែន អូហ៌ទេ..ចាត់ទុកថាកែប្រែខ្លួនទៅចុះ! ពួកយើងមករួមដៃគ្នាទៅ បើជ្រុលជាជិះទូកតែមួយទៅហើយនោះ!”
យ៉ុងវ៉ុន!! រហ័សងើបមុខមកសម្លឹងមើលជីមីនចំៗក្រោយពេលឮសម្ដីនាយតូចហើយ។
++++
នៅក្នុងអគារជាមួយនឹងថ្នាក់ទី10 នៅជាន់ទី3 នៃបន្ទាប់ថ្នាក់ទី11A!! សិស្សគ្រប់គ្នាពេលគ្រូតែងតែមិននៅ ជឿទេថានៅក្នុងថ្នាក់ស្ងាត់?!
ប្រាកដជាអត់នឹងហើយ! ក្នុងពេលនេះក៏ដូចគ្នាដែរ ឮមាត់ក៏ឮមាត់ សិស្សខ្លះផ្ដុំគ្នាជជែកពីរឿងផ្សេងៗ សិស្សខ្លះទៀតក៏ប្រលែងគ្នាសើចយ៉ាងសប្បាយ។ ប៉ុន្តែខុសអីតែកញ្ញាអេរៀល អង្គុយអោបខ្លួនយ៉ាងស្ងប់ស្ងាត់តែម្នាក់ឯងទៅវិញ។
តើនាងកើតអ្វី?? នេះមិនមែនជាទម្លាប់របស់នាងនោះទេ! តែនេះនាងពិតជាចម្លែកណាស់??
“ពួកឯង គាត់សង្ហារណាស់! អួយ៎....ខ្ញុំលង់គាត់ហើយនៀក!”
“គាត់ជាទេវបុត្រដ៏សង្ហារបំផុត ហិហិ!”
“ឆ្ងល់ណាស់ តើគាត់ញ៉ាំអ្វីទៅហ្ន៎? ហេតុអីក៏សង្ហារយ៉ាងនេះ?”
“បេះដូងរបស់ខ្ញុំស្ទើរតែរលាយដោយសារគាត់ហើយ! អួយ៎....សែនសង្ហារ ហិហិ!”
សិស្សប៉ុន្មាននាក់ ដែលអង្គុយតុក្បែរមាត់បង្អួចនាំគ្នាអើតមើលទៅខាងក្រៅទាំងឧទាននូវពាក្យយ៉ាងម៉ីមើ ព្រោះបានឃើញCEOសង្ហារ។
“យ៉ានី! ជាអ្នកប្រុសធំអាន់ហ្វាដេនីតើ!” ណាជី អង្គុយជាប់តុមិត្តរបស់នាងៗក៏ឧទានឡើង។
“ជាគាត់មែន!”
“អេរៀល! មកណេះ លឿនៗ..! ឯងមកមើលថាអ្នកណាគេមកហ្ហ៎!!” បក់ដៃហៅមិត្តទាំងញញឹមស្រស់។ អេរៀល ងាកទៅសម្លឹងមិត្តបន្ដិច ទើបសម្រេចក្រោកចេញពីតុដើរទៅរក។
“ថីឯង??”
“មើលនោះទៅ!” ក្រោកចេញដោយអោយអេរៀលចូលមកជំនួសកន្លែងអង្គុយ ដើម្បីអោយមិត្តមើលក្រាស់។
“គេជាអ្នកណា?!”
“ជាក្រាស់របស់ឯងនឹងហើយ សួរអីចឹង!”
“យើងសំដៅទៅលើម្នាក់នោះ!”
“ម្នាក់ណា! ជាអា-អាក្មេង...!”
“អ្នក-ប្រុស-ណាមជូន!” ជីន ឧទានខ្សាវៗស្ដាប់សឹងមិនឮ ពន្លឺកែវភ្នែកថ្លាយ៉ង់សម្លឹងអ្នកដើរឆ្ពោះមករកខ្លួន រួមជាមួយកូនចៅរបស់គេពីរនាក់ឥតព្រិច!! បេះដូងលោតញាប់ៗពេលគេកាន់តែមកជិត ទឹកមុខភ្លាមៗប្រែជាភ័យ។
“ជីន!”
“អត់ទេ! ខ្ញុំមិនគួរជួបគាត់ឡើយ!” រអ៊ូតិចៗម្នាក់ឯងហើយរៀបថានឹងដើរចេញ តែក៏ត្រូវបាតដៃក្រាស់ចាប់ជាប់។
“អេ៎! ហេតុអ្វីចាំបាច់គេចមុខពីយើង?”
“អ្នកប្រុសលែងដៃខ្ញុំទៅ!”
“សុំទោស! ឯងសុខសប្បាយឬទេ យើងខានជួបគ្នាយូរហើយ?” សម្លឹងមើលដៃដែលបានកាន់ដៃជីនបន្ដិច! ទើបព្រមប្រលែងស្របនឹងសំណួរសួរទៅជីន។
“បាទ! អឺគឺ-គឺ ខ្ញុំសុខធម្មតាទេ! ខ្ញុំត្រូវដល់ម៉ោងចូលរៀនហើយអ្នកប្រុស បើគ្មានការអ្វីជាមួយខ្ញុំទេ ខ្ញុំសុំលារ!”
“កុំទាន់អាលទៅ ចាំបន្ដិច!”
“តើជីនរៀនថ្នាក់ជាមួយជីមីនត្រូវទេ?” ពេលគេព្រមបញ្ឈប់ដំណើរ នាយក៏បោះជំហានជើងទៅជិតជីនសារជាថ្មីមុននឹងសួរទាំងញញឹមបន្ដិច។
“បាទ!”
“អ៉ីចឹងល្អណាស់! យើងពឹងជីនជួយយកនំនេះអោយគេផង ប្រាប់ថាអ្នកម៉ាក់ផ្ញើរមកឱ្យគេ!”
“បាទ!”
“យើងមានការបន្ដិច! លើកក្រោយពេលបានជួបយើងទៀត កុំគេចមុខអីក្មេងល្ងើរ! យើងទៅសិនហើយ ខំរៀនឮទេ?” ញីញក់សក់ក្បាលស៊ុកជីនថ្នមៗទាំងញញឹមស្រស់បញ្ចេញផ្ទាល់ខួចអោយនាយតូចភ្លឹកនឹងសម្រស់របស់នាយ។
“ក្មេងល្អ! សង្ឃឹមថាជួបគ្នាម្ដងទៀត ឯងនឹងមិនគេចមុខពីយើងទេណា!” បង្ហើបមួយឃ្លាហើយនាយក៏ដើរចេញពីជីនទាំងមានស្នាមញញឹមលើផ្ទៃមុខ ធ្វើអោយកូនចៅតាមពីក្រោយនាំគ្នាឆ្ងល់មិនស្ទើរទេជាមួយអាកប្បកិរិយាចៅហ្វាយចឹង។
+Skip!!
ពន្ធនាគារដែលជាទីកន្លែងឃុំឃាំងនៃអ្នកទោស ក្រឡែកទៅខាងរោងបាយអាហារ។
“ឯងចង់ស៉ីហ្អេះ? នេះស៉ីទៅ!”
“ម៉េចមិនស៉ី ក្រែងឯងឃ្លានខ្លាំងហៃ?!”
“ឆ្វើយ! យើងមិនស៉ី!” កាងអ៉ី សភាពស្ថិតក្នុងការលុតជង្គង់!! ខណៈកំពុងត្រូវបានគេចាប់ដៃទាំងសងខាងជាប់ ឯផ្ទៃមុខបែកជាំដាមឈាម ស្ដោះទឹកមាត់ដាក់អាម្នាក់អង្គុយលើកៅអីកាន់ចានបាយសទល់មុខមិនសូម្បីខ្លាចរអា។
“ផាច់!! អាចង្រៃយ៍ ឯងថ្លើបធំហ៊ានប្រហើនដាក់យើងផងអ្ហេះ ឌឹប!!”
“ពួកឯង! បញ្ចុកបាយវា បន្ដិចវ៉ើយ!” អ្នកទោសស្ដាប់បង្អាប់ទាំងប៉ុន្មាន ចូលមកចោមរោមលោកកាងអ៉ីរូដូចទឹកបាក់ទំនប់។ មិនមែនថាមកបញ្ចុកបាយធម្មតាទេ គឺមានទាត់ផង ធាក់ផង ល្មមអ្នកត្រូវមួយជើងៗដកដង្ហើមចង្រិត។
“ហាស! ហាស! ពួកឯងធ្វើបាបវាប៉ុណ្ណឹងសិនបានហើយ!”
“ឌឹប!! លើកក្រោយកុំចេះតែខ្លាំង ប្រយ័ត្នរស់នៅមិនស្រួល ហ៉ឺស!”
“ល្បងមានអ្នកយាម!”
“ធ្វើខ្លួនធម្មតាទៅ!”
“អ្នកទោស លេខ០៣៥មានគេចង់ជួបលោក!” ប៉ូលិសត្រូវជាអ្នកយាមល្បាតអ្នកទោសដើរចូលមកទាំងកែវភ្នែកសង្កេតមើលជុំវិញ!! តែទោះបីឃើញមានអ្វីខុសប្លែកក៏សុខចិត្តមិនអើពើរ។
“ហឹក! ជាកូនស្រីរបស់ខ្ញុំមែនទេ?”
“មិនមែនទេ! ឆាប់លឿនឡើងទៅ!”
៥នាទីប៉ូលិសក៏បាននាំអ្នកទោស មានអត្តលេខសម្គាល់០៣៥ ក៏បានដើរមកដល់បន្ទាប់សម្ងាត់មួយ។ ក្រាក!!! ទ្វារបន្ទាប់ត្រូវបានបើកដោយដៃប៉ូលិសមុននេះ បណ្ដាលអោយអ្នកខាងក្នុងងាកទៅមើលភ្លាម។
“ចូលទៅ!” គ្រឹប!! ទ្វារត្រូវបានបិទប៉ូលិសម្នាក់នោះក៏ចេញទៅវិញ! លោកកាងអ៉ីចូលមកដល់ខាងក្នុងនៃបន្ទប់ ដៃជើងជាប់ដោយចង្វាក់។
“លោកមេធាវី - នាង??!”
“លោ-លោកម្ចាស់!”
“សួស្ដី! បងសម្លាញ់ សុខសប្បាយទេ!?” លោកស្រីអ៉ីលីអង្គុយលើកៅអីបង្វិលយ៉ាងមានអំណាចបានចោទសួរទៅស្វាមីទាំងស្នាមញញឹម។
“នាងម៉ាឡា នាងស្រីពុតត្បុត!”
“ជុប៎ៗ! មុនមកថាអោយខ្ញុំ! សូមបងមើលរបស់នេះសិនទៅ បើមិនចង់ស្ដាយក្រោយ!”
ផ្ទាំងស្លាយដ៏ធំនៅលើជញ្ជាំងខាងក្រោយលោកស្រីអ៉ីលី ត្រូវបានបង្ហាញចេញជាវីដេអូ បន្ទាប់ពីប៊ូតង់ត្រូវបានចុចបញ្ជា។
«ហ៉ឹកៗ! ម៉ាក់កូនសុំទោស ម៉ាក់កុំធ្វើបាបកូនអីណា ហ៉ឹក អ្ហាយ...ពួកឯងឈប់ទៅ!»
“យើងនឹងសម្លាប់នាង!” កាងអ៉ីកញ្ជ្រោលទៅរកលោកស្រីអ៉ីលី តែដោយសារចង្វាក់ជាប់នឹងខ្លួនទើបមិនអាចទៅរួចតាមចិត្តចង់។
“ចិត្តត្រជាក់ៗមើលវាអោយចប់សិនទៅ!”
«ម៉ាក់! កុំអោយពួកគេវាយកូនអី កូនសូមអង្វរ សូមបញ្ឈប់ពួកគេទៅម៉ាក់ ហ៉ឹកៗ! អួយ៎....ហ៉ឹកៗ ប៉ាជួយកូនផង!»
«ឆ្វាប់!! អ្ហាយ៎...ហ្ហឹកៗៗ បានហើយឈប់ទៅយើងសូមអង្វរ យើងឈឺ ហ៉ឺៗហ៉ឹក!»
“នាងត្រូវការអ្វី!?”
“មើលឃើញក្រដាសនៅលើតុនឹងមុខនោះទេ ខ្ញុំត្រូវការអោយលោកសញ្ញេ”
“នេះគឺជា...!”
“លោកម្ចាស់ ខ្ញុំសុំទោស ហ៉ឹក! គ្រួសារ-របស់ខ្ញុំពិតជាសំខាន់សម្រាប់ខ្ញុំណាស់ ខ្ញុំចាំបាច់ត្រូវតែធ្វើតាមលោកស្រីម្ចាស់!”
វាជាក្រដាស មរតកទាំងអស់រួមទាំងដីធ្លាដែលមានឈ្មោះអេរៀលជាម្ចាស់កម្មសិទ្ធិ។ ព្រោះជាទ្រព្យដែលលោកកាងអ៉ីបានទិញទុកមួយឡែកសម្រាប់កូនស្រីតែម្នាក់របស់លោក។
ចំពោះរឿងនេះ មានតែមនុស្សពីរនាក់ប៉ុណ្ណោះដែរដឹង គឺមេធាវីនិងលោក។ តែគ្រប់យ៉ាង..÷
“តើភ្ញាក់ផ្អើលណាស់មែនទេ? ហ៉ឹសៗ! មើលមុខលោកទៅពិតជាគួរអោយអាណិតមែន!”
“តើលោករងចាំអីទៀត រឺមួយលោកចង់អោយកូនស្រីរបស់លោកស្លាប់!!?”
“បើយើងព្រមសញ្ញេ នាងលែងកូនយើងទេ?”
“ប្រាកដណាស់!”
“យើងសញ្ញេហើយ ដោះលែងកូនស្រីយើងទៅ កុំភ្លេចសម្ដីរបស់នាង!” ទ្រឹងគិតបន្ដិចលោកកាងអ៉ីក៏ព្រមសញ្ញេលើក្រដាសផ្ទេរមរតកទៅអោយលោកស្រីអ៉ីលីទាំងទឹកមុខប្រកបក្ដីឈឺចាប់។
“ស្មើនេះ...កូនស្រីបង ប្រហែលកំពុងនៅសាលា វីដេអូនេះ ខ្ញុំថតកាលពីយប់ ពន្លឺរាំងច្បាស់បន្ដិច! ដូច្នេះបងឈប់បារម្ភទៀតទៅ នាងមិនអីទេ!”
“នាង!!”
“ហ៉ឹស! អ្វីគ្រប់យ៉ាងជារបស់លោកវាក៏ក្លាយជារបស់ខ្ញុំនៅពេលនេះ ហាសហាៗៗ! នៅក្នុងគុកអោយស្រួលចិត្តចុះណាបងសម្លាញ់!”
“ហឹក! កូនស្រីប៉ា អោយប៉ាសុំទោស គ្រប់យ៉ាងមកពីប៉ាម្នាក់ ទើបកូនក្លាយទៅជាបែបនេះ!”
លោកស្រីអ៉ីលីបើកទ្វារចេញពីបន្ទប់សម្ងាត់ទាំងញញឹមក្នុងនាមជាអ្នកឈ្នះ។ សូម្បីមេធាវីប្រចាំត្រកូលគ្រីស៍វ៉ាឃូក៏សុខចិត្តក្បត់ចៅហ្វាយចាស់ ព្រោះតែភាពភ័យខ្លាចចំពោះនាងដែរ។
“លោកស្រីម្ចាស់!” ដើរមកដល់ក្នុងបន្ទប់មួយដែលមានការរៀបចំ យ៉ាងស្អាតបាតសមតាមឋានៈជាអ្នកធំ ពាក្យដំបូង ដែលទទួលបានគឺការគោរពពីលោកមេបញ្ជាការ។
“ធ្វើទារុណកម្មគេអោយរស់ដូចស្លាប់ ហើយក៏សម្លេះចេញទៅ! បើលោកធ្វើបានល្អ ដំណែងរបស់លោកអាចនឹងឡើងធំជាងនេះក៏ថាបាន!”
“ហ៉ឹសៗ!! ខ្ញុំមិនធ្វើអោយលោកស្រីខកបំណងនោះទេ ឆាប់ៗលោកស្រីត្រៀមស្ដាប់ដំណឹងល្អចុះបាទ ធានារថាលោកស្រីនឹងពេញចិត្ត!”
“ល្អ! តែប្រសិនបើការងារបរាជ័យ លោកនឹងឯងច្បាស់ជាអ្នកចុះទៅឋាននរកមុនគេ”
To be Continued ✍️💯