ANO ba dapat pang suyo pag nagtatampo ang lalaki?
Kanina pa ako nakatunganga rito, at naghihintay ng himala dahil MIA nanaman ang professor naming bida-bida.
Anyway. Nakakainis. 'Di ko pa rin talaga alam pa'no siya susuyuin...
Ano kaya prefer niya? Flowers din ba at chocolates? Pagkain? Or... me?
"What if... hmm." kausap ko pa rin ang sarili ko na parang baliw habang nag iisip ng mga paraan.
"Yung sundo mo, Santiago. Andito na!"
Napatigil ang pagmumuni-muni ko nang marinig ko ang apelyido ko na tinatawag ng hinayupak na kaklase ko.
Anong sundo? Nang-aasar ba sila? Nagtatampo nga sa'kin ang baby ko e.
"Gaga ka? Wala akong sundo!" napairap pa ako habang sinasabi iyon.
"Gaga ka din. Bilisan mo na, naghihintay si pogi oh." tila kinikilig niya pang ani. Mukha siyang tanga.
Padabog akong tumayo para tignan ang tinutukoy niya.
Ano ba ang pinuputok ng buchi nito? E kakasabi lang na wala nga akong— sundo...
Hala?
Bakit andito si baby ko? Kala ko ba cold war kami? Omagahd.
"Kai? Bakit... ka andito?" naglakad ako papalapit sa kanya ng bahagya. Nag aalinlangan pa kung lalapit ng sobra.
Umangat ang tingin niya at napunta ang tingin sa likod ko na parang may minamasid.
"I don't break promises, Thalira. Pag sinabi kong susunduin kita, susunduin kita." aniya habang tumitingin pa rin sa bandang likuran ko.
Hala siya. Ehe. Kalma, ako lang talaga 'to.
Pero ano bang ginagawa niya? Bakit tingin siya ng tingin sa likod?
Sinalubong ko ng tingin ang mata niyang lumilibot sa likuran ko.
"Ano ba 'yang tinitignan mo?" para siyang natauhan nang tanungin ko iyon.
"Nothing... just checking if that Adrian is here." sagot niya, pabulong pa na sinasabi ang dulo na kala niya ata 'di ko maririnig.
Si Adrian ata pinuntahan nito at hindi ako e. Baka siya talaga yung na-miss niya.
Hay. Samantalang ako, miss na miss ko na siya. Kahapon lang nangyari ang tila pagtatampo niya na hindi niya ako nasundo, pero bakit feeling ko isang linggo ko na siya 'di nakikita?
'Di na talaga maganda epekto sa'kin netong lalaking 'to.
"Sus. So, ano? Nagtatampo ka pa ba?" I asked, crossing my arms as if interrogating him.
Tumaas ang kilay niya sa akin na parang na-offend.
Ang cute niya, mukha siyang bata na nahuli ng nanay na nagsisinungaling.
"Tampo? I was not sulking. I was just... I just wanted to send you home myself." umismid siya.
Unti-unti akong napangisi sa inamin niya.
"Ah, so nagseselos ka nga? Bakit ba kasi ayaw mo pa aminin na nagse—" natutop ko ang bibig nang humakbang siya papalapit at yumuko para ilapit niya ang mukha sa'kin.
"Why wouldn't I be, huh? Another man is making moves on you while I'm courting you. Of course, that would be my natural reaction." he says, as he looks down on my eyes, and lips as if he's tempted.
Hindi ako makapagsalita sa ilang sa lapit niya.
"A-anong making moves? Kaklase ko lang yun si Adrian 'no. He's not someone you should be threatened about."
Hindi ko alam kung namamalikmata ako o nakita ko talaga siyang ngumisi ng marinig akong mautal.
Umismid siya. "I know how men moves."
Saglit na nanahimik ang paligid, na parang
may dumaang anghel. Pinanood ko siyang mag alinlangan pa kung itutuloy ang sasabihin.
"I apologize though. It was immature of me na hindi ka pansinin after."
My breath hitched, when he apologized.
Alam ko OA. Alam ko ang babaw. Alam ko masyadong mababa ang standards ko.
Pero... this was the first time... a man apologized to me after an argument.
It's always been me who apologizes first. Ako ang nanunuyo, lumalapit at naghahabol kahit na alam kong kasalanan nila.
I settled for the lowest bare minimum when I knew I deserve more.
"Ba't ka nag-so-sorry? Narinig ko naman na valid reason kaya ka nagtampo. E 'di okay na 'yon."
Nakita kong unti-unting sumilay ang ngiti niya habang pinapakinggan ako.
"Okay then. Enough of that. I didn't see you for one day but I felt like it has been a month or so. Nasanay na ata akong kasama ka araw-araw." inilahad niya ang kamay para hingin ang bag ko.
"Oo nga. Ako din. Panindigan mo talaga 'tong kilig ko. Baka masanay ako masyado sayo." nagpapanggap kong reklamo at irap pa.
"Why not? That wouldn't be so bad." kibit balikat niya.
Tignan mo 'tong lalaking ito. Nahawa na talaga sa kaharutan ko. Kasalanan ko talaga dahil binusog ko siya ng pick-up lines e!
***
"So, what were you working on yesterday? The group project?"
Napatigil ako sa pag nguya sa kinakain ko nang marinig ang tanong niya.
Naalala ko bigla ang ginawa namin ni Adrian na paghabol sa mga batang pulubi na i-interwiew-hin sana namin. Pero tinakbuhan din naman kami nung binigyan na namin ng pagkain.
Nakaka-amaze kung gaano katawa-tawa ang pinaggagawa namin kahapon.
"You're smiling? Nag enjoy ka talaga, no."
Napailing ako sa sarili ng makitang sumisimangot at ngumingiwi siya.
"Well, it was a ridiculous experience but I learned a lot."
"I don't think ridiculous and learn should be in one sentence." nagtataka niyang sabi.
I laughed. "Well.. pag nandoon ka, maiintindihan mo talaga. That experience was a first for me."
"So? Do explain, I'm listening."
Kinuwento ko sa kaniya ang nangyari kahapon habang natatawa pa rin. Nakita kong unti-unti rin siyang natatawa at tila naaaliw.
"What? So you ran after the kids? For an hour?"
"Oo! Andami naming ginawang kalokohan kahapon. Hay. Pero, you know, sobrang na-appreciate ko kahapon si Adrian kasi 'di siya sumuko. Mahaba ang pasensya niya. I think he's going to be a good journalist as well." I rambled again without realizing.
Tumaas ang kilay niya. "Really?"
"Yup." I nodded.
Sandali kaming tumahimik ulit nang maramdaman kong may kumalabit sa likod ko.
"Santiago?"
Nanlaki ang mata ko nang makita si Adrian. May kasama siyang babaeng maputi at bilugan ang mata. Ang ganda. Jowa niya ba 'to?
"Uy! Navarro. Sa'n ka pupunta?" tumayo ako upang batiin siya ng apir na parang matagal na tropa na kami.
"Wala, sa tabi-tabi lang." tumawa siya, hindi pinansin ang apir ko at niyakap ako ng panandalian.
Hala siya. Napatingin agad ako kay Kai nang makaalis sa yakap. It was subtle, but I saw his jaw clenching as if he's triggered by something.
"Ay ano, Adrian. Si Kai nga pala. My... my ano." napakamot ako sa ulo dahil hindi ko alam ang sasabihin.
"Manliligaw niya." nagulat ako nang tumayo si Kai, at nag offer ng handshake kay Adrian.
Shet. Bakit ang tensyonado for some reason? Napatingin ako sa kasamang babae ni Adrian at ngumiti ng awkward. Ginantihan niya iyon ng parehong ngiti.
"Ooh. Yung nasa labas ng room namin everyday. Hatid-sundo mo si Santiago diba? Pasensya na kung 'di mo siya nahatid kahapon, pare." parang wala lang na hayag ni Adrian.
"Ah, that. It's okay. Hatid lang naman. It's not like liligawan mo rin siya diba?" pekeng tawa ni Kai ang umibabaw.
"Haha, you're funny." 'di ko alam kung peke rin ang tawa ni Adrian pero he does look a bit weird.
Bumitaw na sila sa handshake nilang pagkahigpit-higpit at tumingin na sa amin.
"Right, oo nga pala. Si Amarantha, my cousin. Amari, si Viv, friend ko." pakilala ni Adrian sa kasama niyang magandang babae.
Oof. Kala ko jowa niya. Sorry agad.
"Hello. Ang ganda mo po." walang hiya hiya kong bati, habang inaabot ang kamay ko sa kanya.
Pumula ang pisngi nito at yumuko ng kaunti. Inabot ang kamay ko. "Thank you, ikaw rin po."
Ack. Ang cute niya. Naalala ko si Zephyrus bigla. Parang bagay sila.
Napangisi ako sa naisip at napatingin kay Kai na parang bored na.
"Oh, look at the time. Aalis na pala kami, Navarro. Baka kasi 'di na namin maabutan ang movie. Ingat kayo pauwi." paalam ko kanila Adrian, dahil hindi na matimpla ang mukha ng kasama ko.
"Oh. Sige. Ingat kayo. See you tomorrow." paalam niya rin.
Hinila ko na palabas si Kai. Minamasid ang reaksyon niya. Nang makalabas kami, hinintay ko muna siyang kumalma at saka nagsalita.
"Bakit ganoon mukha mo kanina? Kala ko ba okay na tayo kay Adrian?" kalmado ang boses ko ngunit may diin.
"I was. Until he hugged you when you were just offering a handshake. Tss. Parang tatlong taon na kayong 'di nagkita." he crossed his arms, as if sulking like a kid.
Natahimik ako, at 'di mapigilan ang tawa. Nakakagigil kasi ang pagka-cute niya.
"So, nagselos ka ganern?"
"Yes. And it's irritating because I still have no right to claim you because we're not together yet." napapanguso pa siya habang sinasabi iyon.
Di pa rin ako tumitigil sa paghagalpak ng tawa habang siya ay nakasimangot pa rin na parang batang inagawan ng ice cream.
Wiping my tears of joy, ngumiti lamang ako at naglakad papalapit sa kanya.
Hay, ano nalang ang gagawin ko kung wala ka sa tabi ko para pasayahin ako tulad ngayon? Dapat sa gan'to 'di na pinapakawalan e.
Nangingiti ako habang tinitigan ko siya panandalian.
Dahan-dahang inulupot ko ang mga kamay sa may bandang batok niya. Nanlaki ang mata niya at napahawak nalang sa baiwang ko.
"Anong wala, e ikaw nga boyfriend ko. Siya kaklase lang naman. Kaya may karapatan ka."
...
AAAAAA. SINAGOT KO NA SIYA!
Shet. Wrong timing ba? Ang cute pa naman nito sa imagination ko. What if mag-fail? Na-gets niya kaya?
Naaaliw ako habang pinapanood ko siyang maguluhan at dumaan ang lito sa mukha niya.
"What? Boyfriend? Am I... your boyfriend now?" gulat pa rin siyang nakatingin sakin na parang 'di makapaniwala.
Natawa nalang ulit ako as I nodded slowly.
Ack. Pangarap ko lang 'to dati. Tas ngayon jowa ko na? Totoo ba 'to?!
Nagmumuni-muni pa rin ako nang maramdaman ko ang mainit niyang hininga sa mukha ko. Unti-unti niyang nilalapit ang labi sa akin.
Shet. Eto na yung moment na yun. Ikikiss niya na ba 'ko?
"Can I kiss you?"
Wala ng pag-aalinlangan, I nodded slowly.
This experience made me realize something.
Kala ko dati... pag kiss, ang weird pag 'di niyo ipikit ang mata bago magdikit ang labi niyo. Sabi ko pa, parang ang awkward naman mag eye-to-eye contact bago yung mismong kiss.
Pero pag nasa moment ka pala na iyon. Mas gugustuhin mong makita ang mata niya, at saka ka lang mapapapikit pag nagdikit na ang labi niyo.
Shet. Para kaming nasa K-drama. Kinikilig akoooo!
Napapangiti ako habang magkadikit pa rin ang labi namin.
First kiss with first boyfriend. What a dream.
He's really my fulfilled dream.
***
A/N;
haha. auq na. last na 'to. malapit na sa endinggg.
ALSO... a new character is introduced!!! mas makikilala niyo siya sa next series 😉