A badboy with problems

-pov Finn-

Het is alweer twee weken later. Het gaat al steeds beter en over een week mag in volgens mij al weer belast met krukken lopen, maar ik denk niet dat dat helemaal goed gaat want mijn knie doet na onbelast lopen ook al pijn, maar dat zien we dan wel weer. Mijn hersenschudding was gelukkig al een heel stuk minder maar ik was een paar dagen best misselijk dus toen was ik ook even niet naar school gegaan.

Ik heb veel bij de trainingen gekeken en bij de wedstrijd heb ik goed gekeken naar alle verbeterpunten en daar hadden ze de week daarna weer op getraind dus ik ben nu een soort hulp coach geworden, wat ik al een stuk leuker vind dat niks doen. 

Ik ben natuurlijk ook weer naar de fysio geweest, maar mijn knie vind het allemaal een beetje te snel gaan dus we doen nu iets rustiger. Mijn hand eigenlijk weer terug naar hoe hij was en dat is echt het hoogtepuntje, want nu kan ik ook gewoon weer dingen doen zonder dat ik op moet letten wat ik doe. Soms gaat het niet helemaal lekker, maar dat gebeurt een heel stuk minder dan twee weken geleden. 

Vandaag zouden we voor de eerste echo naar de verloskundige gaan, en ik was best wel zenuwachtig. 

-pov Meave-

Vandaag heb ik dus de eerste echo en ik ben echt super gespannen. De klachten waren wel minder geworden. Ik had een paar dagen last van best hevig bloedverlies, maar volgens mij is er ook zoiets als een innestelingsbloeding, maar ik hoop dat het allemaal goed zit want ik heb best veel twijfels. 
Ik heb niks tegen Finn gezegd, want ik wilde niet dat hij zich zorgen ging maken want hij voelde zich die week al best beroerd. 

Isa had ons gebracht en zou tijdens de echo in de wachtkamer wachten. Finn was op zijn krukken, ook al had ik al gezegd dat hij het niet moest doen want de laatste week had hij snel pijn aan zijn knie maar hij wilde het perse. Soms kon hij nog wel eens eigenwijs zijn.

Toen we aan de beurt waren, stelde de verloskundige zich voor. Ze was heel vrolijk en aardig. Ik ging op het bed zitten en Finn op de stoel ernaast. 
De verloskundige legde goed uit wat ze ging doen en ik merkte dat ik me steeds iets meer op mijn gemakt ging voelen. 

De verloskundige deed wat van die gel op mijn buik en daarna gaat ze met het apparaatje over mijn buik gaan. Ze was druk aan het kijken naar het scherm en ze keek ook een beetje bedenkelijk.
"Heb je de afgelopen week bloedverlies gehad?" vroeg ze.
"Ja." antwoorde ik.
"Hoeveel was dat? Ongeveer of iets meer dan een menstruatie?" vroeg ze.
"Volgens mij wel ja." antwoorde ik en ik begon een beetje te snappen waar deze vragen naar toe leidde. 
"Was het iets helderder dan als je meestal ongesteld bent?" vroeg ze ook nog en ik begon me een beetje zorgen te maken. Ik keek naar Finn en die zat een beetje verbaasd te kijken van de vragen die gesteld werden.
"Het was wel iets anders, maar dat kan ik me niet echt meer herinneren." antwoord ik.
"Oké, dat verklaart al wat." zegt ze en Finn is er meteen met zijn aandacht bij.
"Verklaart wat?" vraagt hij voorzichtig.                                   

De verloskundige haalde even diep adem en keek ons schuldig aan. 
"Ik zag niks op de echo, en na de antwoorden van Meave, is het bijna zeker dat ze een miskraam heeft gehad." antwoordt de verloskundige schuldig en het is even stil.
Finn pakt mijn hand en wrijft zachtjes met zijn duim over de rug van mijn hand. Er lopen een paar tranen over mijn wangen. 
"Ik zal jullie even alleen laten." zegt ze zacht en ze loopt het kamertje uit.
Ik barst in tranen uit. 
Finn staat op en ik draai een kwartslag waardoor ik op het bed zit. 
Ik pak Finn vast en knuffel hem. Hij knuffelt mij terug en hij geeft kusjes op mijn hoofd. Ik voel een paar tranen op mijn haar vallen.
"Het komt goed meisje." zegt hij emotioneel en hij wrijft met zijn hand over mijn rug. 
Na een paar minuten begint Finn zijn evenwicht een beetje kwijt te raken dus hij gaat weer zitten.

Een paar minuten later kwam de verloskundige het kamertje weer in. We praatten denk nog een minuut of 5. Ik en Finn stonden allebei en de verloskundige liep met ons mee naar de deur.
"Het spijt me verschrikkelijk. Ik hoop dat ik jullie snel weer zie, maar dan met een klein wondertje in je buik." zegt ze als we elkaar een hand geven en ik en Finn lopen door naar de wachtkamer waar Isa zit te wachten. 
Als Isa mijn betraande gezicht ziet, staat ze verbaasd op.
"Wat is er gebeurd?" vraagt ze bezorgt. 
"Ik ben niet zwanger." pers ik uit mijn mond want ik voel de tranen al weer opkomen.
"Ach meisje toch." zegt Isa medelevend en ze trekt me in een knuffel.
Al snel zijn we weer onderweg naar de parkeerplaats want ik wil hier zo snel mogelijk weg...

Authors Note.
FK ERG BEDANKT VOOR DE 8K!!!

oke doei