Upshot: Divulge the Truth (SPG)

MALIK'S POV

I just made sure na okay ang babae bago ko tinoon ang atensyon ko sa lalaki na walang malay kanina pero ngayon ay naimulat niya ang mga mata niya. Kahit na kita mo na hinang-hina siya, pinipilit padin niyang lumaban.

I tried na pigilan ang paglabas pa ng dugo sa sugat niya at sinabihan na manatiling nakadilat while waiting for rescue.

"May telepono ba kayo?" Tanong ko.

Hinanap ng babae ang telepono niya kung saan man niya ito nahulog and found it minutes later. Sinabihan ko siya na tawagan ang emergency number para malaman kung nasaan kami at makapagpadala na agad ng rescue.

However, habang patagal ng patagal, nagiging alanganin ang kinaroroonan namin dahil palaki na ng palaki at padami na ng padami ang bitak ng pader, kisame at maging ang sahig.

"Kailangan na nating lumipat." Saad ko kahit na sinabihan kami ng dispatcher na huwag umalis sa kinaroroonan namin pero mukhang guguho na.

Sinabihan ko sila na mauna dun sa fire exit at bumaba. Papasok na sana ako dun pero for some reason alam kong may narinig ako. May isang tunog na parang pinupukpok na bakal pero di ko malaman kung nasaan.

For a second nawala sa isip ko na babagsak na ang sahig dahil patuloy ako sa paghanap kung saan nanggaling ang pumupukpok ng bakal at baka may nangangailangan ng tulong ko.

Sa ginawa ko na paghanap, ako naman ngayon ang mapapahamak dahil narinig ko na ang mga bumabagsak na semento at yumayanig na paligid. I just stool and watch the floor crumble down kasama ako. I still did my best na maghanap ng pwedeng hawakan and try to survive kahit mukhang malabo na.

-------------------------------

Idinilat ko ang aking mga mata to find out na buhay pa ako. Nasa itaas ko ay nagkumpulang mga pader at poste at may lugar pa ako na gumalaw at maghanap ng butas na tatakasan sa binagsakan ko.

Sumiksik ako sa mga butas na alam ko na kasya ako just to escape. I know that I am exausted pero alam ko na may lakas pa ako.

I then suddenly heard a guy shouting. Kung hindi ako nagkakamali, boses iyon ni Austin. "Tulong!" Sigaw nito.

Nagmadali ako na gumapang sa maliit na butas kong dinadaanan habang palakas naman ng palakas ang boses niya.

Pagkalabas ko, siya agad ang nakita ko at pilit niyang tinataas ang malaking semento na nakadagan sa kapatid niya.

"Austin?" bungad ko ng makita ko siya. Kita ko na hirap na hirap na siya. I tried to help him na iangat ang mabigat na bagay pero kahit kaunti kulang padin ang lakas namin.

"Paano ka napunta dito? Nasaan si Troy?" Tanong ko muli.

"Pabalik na kami nang hindi namin sila naabutan ng biglang sumabog." I tried to look for my brother pero nadamay na ako nung muling bumagsak ang gusali." Paliwanag niya.

While talking, ginawa muli naming iangat ang semento and this time nagawa naming maingat ng husto para makaalis si Sean sa pagkakaipit.

Di pa natapos ang paghihirap namin dahil natatagalan ang aming rescue. Hindi na kami makaalis pa dahil ang butas na dinaanan ko kanina ay tuluyan ng naharangan. I am just hoping na hindi bumagsak ang nasa itaas namin to keep us alive as long as we can.

"Is it only me, o sadyang bumibigat ang hangin dito, ang hirap huminga." Kumento ko while resting my back sa basag na pader. Dumaan na ilang oras at alam kung gabi na.

"Habang tumatagal, kada paghinga natin, nadadagdagan ang hangin ng carbon dioxide. Sooner or later, the air will be completely poisonous." Sagot ni Austin.

"Might as well, we have sex dito kung ito na ang katapusan natin." Biglang biro ni Austin.

"Oo nga nuh. All this time, hindi pa kita nakakantot." Biglang saad ko.

Nagkakabiruan na kami ni Austin habang natutulog si Sean at parumi ng parumi ang banat namin sa isa't isa. It is funny to think that we can still find humor despite our situation or maybe it is just because of the lack of oxygen in the air.

"Bakit kantutan pinag-uusapan niyo?" Biglang nagsalita si Sean na naalimpungatan dahil sa palitan namin ng salita ni Austin.

Bigla kaming natahimik ni Austin. "You don't think, eto na yun? Well, kung eto na yun, I guess I was able to bring you home Austin. Natupad ko na pangako ko kay nanay." Seryosong saad ni Sean kay Austin.

"Salamat kuya at hindi ka nawalan ng tiwala sa akin matapos lahat ng nagawa ko at desisyon ko sa buhay." Paninimula niya. Kita ko kay Austin na hinahanap niya ang mga tamang salita para sa sasabihin sa kapatid. "Sorry." Seryoso niyang saad.

I just felt that I need to leave the room for themselves para makapag-usap pa sila ng masinsinan at wala ako sa lugar para makisama kaso, wala akong choice kundi makinig dahil wala naman akong pupuntahan.

There exchange of conversation reminded me of Troy. Kumusta na kaya siya. Alam ko na nag-aalala siya somewhere dyan sa labas and all I can wish for ay sana makita ko at makasama ko siya muli. I just got him back after a year of looking for him and almost giving up pero ngayon malaya ako na kasama siya but I never got to enjoy our time together again dahil sa kaguluhan na ito.

Kung ibabalik lang ang oras, babalikan ko ang mga panahon at ginawa ko na ang mga dapat ko na gawin para sa relasyon naming dalawa ni Troy.

For the last time, all I can picture ay ang isang Troy na nakangiti looking right through me the first time that we met sa isang party. Ang imahe na iyon ay mananatili sa utak ko kahit anong mangyari at kahit pa sa huling hininga ko. I knew his image standing in front of me is not real but it felt so right. Gusto ko lang siyang mahawakan at yakapin.

"Hey! Malik!.... Hoy!... Gising..." Niyuyugyog ako ni Austin pero unti unting lumalabo na ang naririnig ko sa sinasabi niya.

I am just really tired. Gusto ko lang pumikit at tuluyang magpahinga. This has been a long day at hindi na kaya pa ng katawan ko. One last time, the last glance sa imahe ni Troy bago tuluyan ng lumabo ang aking paningin dahil sa namimigat at pagod ko na mga mata.