Licht in het duister

De blik van Soumia vertelde boekdelen. "Je vader spoort niet!". Zei ze met haar armen over elkaar. In alle ellende en opschudding hadden we tijd om met elkaar af te spreken. "Reduan!" Zei ze keihard. "Reduan van alle mannen.. jeetje Yasmine. Je weet wat ik van 'm vindt en je weet hoe hij kan doordraaien." Zei ze. Ja, dat wist ik vorige week maar al te goed. Maar wie moest ik dat vertellen? Mijn vader? Mijn moeder die alles deed wat mijn vader zei en vroeg? Wie? Reduan wist wat ik van 'm vondt. Waarom drukte hij dit huwelijk er dan zo door? Waarom wilde hij samen met iemand zijn die een hekel aan hem had? Ik zuchtte diep en kreeg weer paniekaanvallen.

"Loop weg." Zei Soumia bloed serieus. "Serieus, yasmine. Loop gewoon weg en dat zal je vader wel leren. Kom naar mij toe, niemand hoeft het te weten enkel je moeder. Die staat toch achter je?". Zei Soumia. Haar blik veranderde toen er geen antwoord uit mijn mond kwam. Nee, mijn moeder staat wel achter me, maar er is altijd een maar. Maar waarom geef je hem geen eerlijke kans, of.. waarom geef je dese rot huwelijk geen kans?

Nee, ik stond er een soort van alleen voor. Lina en Samira waren nu zelf voorzichtig. Die onderonsjes in de avond met vriendinnen doen ze niet meer. Ze wisten nu wel waar papa tot in staat was. Met één vingerknip zou je uitgehuwelijkt worden aan een look-a-like Reduan. Een droogkloot van de eerste klasse. Nee, mijn zusjes waren extreem voorzichtig en namen een flinke afstand van dit hele gebeuren. Dus die kwamen niet voor mij op zoals zussen horen te doen. Ik? Ik mocht het zelf oplossen.

"Ik heb een idee! Mijn vader.. mijn vader kan met jouw vader praten." Zei Soumia alsof ze het verlossende antwoord had. Nee, het laatste wat ik wilde is dat het aan de grote klok opgehangen zou worden. Ik weet dat de vader van Soumia een respectvolle man is. Maar hij zal dit ook met zijn vrouw bespreken, en zijn vrouw met haar zussen/nichten onder het genot van een kop koffie. Nee dus. Soumia keek ernstig toen ze mij ernstig zag kijken. "Ze komen volgende week al." Zei ik. Soumia keek op. "Hij heeft haast." Zei ze. Ik knikte. "Het wordt een verloving zelfs. Alsof mijn vader hem al vertelde dat ik volmondig ja zei." Zei ik. Ik staarde voor me uit en voelde de tranen achter mijn ogen prikken. Soumia legde haar hand op de mijne. "Is er echt niks wat we kunnen doen?". Zei ze. Ik keek haar aan en schudde mijn hoofd. "Pa is zo vast besloten, koppig en eigenwijs. Denkt meer aan zijn reputatie dan het geluk van zijn eigen vlees en bloed. Ik zal hem dit nooit vergeten. Nooit." Zei ik. Een traan rolde langs mijn wang en Soumia hieldt het ook niet droog.

We namen afscheid en Soumia beloofde me elke dag te bellen. Ze wilde niet naar d verloving komen uit protest maar zij was momenteel alles wat ik had en God. Wellicht zou er een wonder gebeuren. Maar.. daar had ik helaas mijn twijfels over.

Ik liep dus naar mijn auto en prompt hoorde ik mijn naam. "Yasmine!". Ik kroop letterlijk in elkaar want ik wist wie dit was. Die hese stem kwam van één persoon en dat was van een man die ik bijna wilde vermoorden als hij niet uit mijn buurt bleef. Reduan stond een paar seconden voor mijn neus. Wat deed hij hier? Zijn blik leek boos en hij keek om zich heen. "Vraag je geen toestemming?". Zei hij ineens. Ik keek hem verbaast aan. "Waarvoor?". Vroeg ik. Hij deed een stapje naar voren en keek me aan. "Ik zag je die restaurant uit lopen. Moet je me niet even bellen of je dat wel mag, naar een restaurant gaan?". Zei hij.

Wat?!?!

Ik keek hem in shock aan maar zijn blik was serieus en zijn woorden ook. Ik werd furieus. Misschien is het nu het moment om dit trieste geval iets aan te doen. "Ga jij voor mij bepalen wat ik doe en waar ik ga???". Zei ik met een luide stem. Reduan schrok en keek om zich heen. "Waarom moet je schreeuwen?". Zei hij kwaad. Ik schudde mijn hoofd en stapte mijn auto in. Hij stak zijn elleboog net voordat ik de portier deur dicht wilde doen en keek me aan. "Doe nu maar wat je wilt. Als we samen zijn ga je zien." Zei hij terwijl hij mijn deur keihard dicht klapte. Ik schrok van de klap maar meer van zijn dreigende woorden.

Met een bonkend hart probeerde ik voor me te zien hoe hij en ik ooit samen zouden moeten zijn. Hij was onbeleefd, eng en nu zelfs gevaarlijk. Ik schudde mijn hoofd en begon te huilen. Hij heeft me de hele tijd in de gaten gehouden! Hij moet me gevolgd zijn! Ik trapte meteen het gaspedaal in en reed weg. Ik denk dat ik nadat ik thuis arriveerde wel een uur lang in de auto heb gezeten. Ik zag mijn vader die het huis verliet om naar de moskee te gaan, ik zag de zon ondergaan, en ik dacht aan één ding.

Hoe ontkom ik aan Reduan? En dat was iets waar ik mee opstond en naar bed ging. Maar hoe meer de dagen verstreken hoe kleiner de oplossing werd, of zeg maar gerust de verlossing. En ondanks dat iedereen thuis de gedwongen huwelijk leek te accepteren, was diegene die hieraan moest geloven doodongelukkig en elke dag aan het bidden dat er een wonder zou gebeuren. En die kwam er maar niet. Dus.. liet ik alles op mij afkomen.

Zaterdag. Iedereen was in een feeststemming. Wetende dat ik dood was van binnen. Mijn moeder regelde een witte caftan, het eten werd uitbesteed en de zoetigheden en om mijn moeder pijn te besparen glimlachte ik af en toe. Maar zij wist beter. Zij wist goed dat haar dochter hier niet achter stond. Samira en Lina probeerde gisteren een gesprek te voeren maar ik negeerde ze dood. Alleen Soumia sprak me nog hoop toe. Samen zaten we elke avond jankend aan de telefoon. Te denken aan een oplossing en geloof me dat weglopen was aanlokkelijk. Vooral na het incident van laatst. Reduan wilde een brave puppy a la Yasmine thuis hebben. Kon ik een oplossing vinden om tenminste de verloving te vebreken?