Licht in het duister

Mijn hart liep over van blijdschap. Ik snapte het niet. Hoe kon zo'n sombere, miserabele dag veranderen in blijheid en geluk?? Ze keek me aan met tranen in haar ogen en glimlachte lichtjes. Ik wilde naar haar toe lopen. Haar in mijn armen nemen en meteen naar mijn huis meenemen. Daar waar ze thuishoort. Bij mij. "Ik ben zo moe." Zei ze. Vlug haalde ik mijn hand weg en keek ik haar aan. "Probeer te slapen. Het was een behoorlijke dag geweest..". Zei ik. Yasmine knikte en ging weer liggen. "Miloud?". Zei ze. Ik keek haar aan. "Ja?". Zei ik. "Wil je me iets beloven?". Zei ze. Ik knikte. "Wat je maar wilt." Zei ik. "Ga niet achter Reduan aan. Het is een zieke ziel." Zei ze. Ik zuchte en keek weg. "Je vraagt me nogal wat." Zei ik. En dat meende ik oprecht. Hoe kon ik die duivel hiermee weg laten komen? Ik heb dat eens al gedaan en kijk wat er gebeurd is. Maar ik kon en wilde Yasmine niet teleur stellen. Ze is al zo vaak en lang voorgelogen en mentaal gekweld. Ik moest haar dit beloven dus ik knikte.

"Dank je wel." Zei ze. Ik bleef op het randje van haar bed zitten totdat ze in slaap viel. Zodra haar hoofd het kussen raakte was ze weg. Even bleef ik naar haar kijken. Een lok viel over haar gezicht en ik streek het voorzichtig weg.

Ik dacht aan twee jaar terug. Onze eerste ontmoeting die uitgegroeid was tot een romantische sprookje. Ik weet nog zo goed dat ik het mijn moeder en de rest van de familie wilde vertellen. Zij. Zij is de ware. De vrouw van wie ik hou. De vrouw met wie ik trouwen wilde. De vrouw van mijn kinderen. Hoe kon zoiets moois, zoiets prachtigs een verschrikkelijke wending krijgen? In twee jaar tijd hebben we voor hele hete vuren gestaan en Yasmine nog meer. Hoe kon mijn onbewuste keuze zo'n impact hebben gehad op haar leven? Van het moment dat die duivel als trouwmateriaal voorgeschoteld werd tot aan dit moment? Gek genoeg begon ik me echt te realiseren dat we beide vreselijke dingen hebben mee gemaakt zoals Yasmine het al vertelde. Maar op de één of andere manier hebben we elkaar weer gevonden. De beproevingen hebben ons sterker gemaakt en daardoor is onze liefde voor elkaar alleen maar sterker geworden. Mensen zijn uit elkaar gedreven zoals mijn oom en moeder die op de dag van vandaag heen contact meer met elkaar hebben. Er zijn mensen gestorven, zoals Khadija. Khadija die nooit voor de keuzes van haar moeder heeft gekozen en als een schaap gebruikt werd. Als ik aan haar denk krijg ik nog steeds kippenvel. Hoe onschuldig ze eigenlijk was en eruit zag maar al die glans en glorie verbleekte door de kwaadwilligheid van haar moeder. Mijn handen trilden. Het was niet eerlijk. Het was niet eerlijk voor Khadija en Yasmine. Beide op zoek naar geluk en liefde. Khadija die de pijn en de schandalen niet meer kon verdragen. Yasmine die.. gruwelijk mishandeld werd. Wat zou ik doen als zij er niet meer zou zijn. Ik stond op en schudde gauw de gedachte van mij af. Nee, zo moest ik niet denken! Ik sloot mijn ogen en beloofde mezelf één ding. Nooit meer. Nooit meer dat ik haar zal laten gaan. Nooit meer!

Ik pakte het tasje waar mijn bebloede overhemd zat en keek nog even naar Yasmine. Ze lag diep en vredig te slapen. Rustig liep ik de kamer uit en sloot ik de deur dicht. In de gang leek alles onveranderd. Artsen die door elkaar heen liepen, patiënten die in bedden vervoerd werden. Het leven ging SoebhanAllah door terwijl één ieder zijn eigen verhaal aan het verwerken was op al deze kamers.

Ik liep het ziekenhuis uit en zag ren prullebak staan. Het tasje met de overhemd gooide ik erin en bleef even staan. Het was koud, maar ik had het zo vreselijk warm. Ik realiseerde me dat ik amper wat had gegeten en liep uiteindelijk naar mijn auto. Daar aangekomen wilde ik net instappen toen ik geconfronteerd werd met de banken achter. Een spoor van bloed was doordrenkt in de banken. Ik dacht aan Yasmine en aan een aantal uren geleden. Hoe.. hoe kan ik haar beloven die duivel niks aan te doen?

Ik schudde mijn hoofd. Ik moest deze belofte verbreken! Hij was gevaarlijk? Dan had hij mij nog niet gezien. Ik sloot de deur en reed meteen naar huis. Daar aangekomen sloeg de klok elf uur in de avond en trok ik mijn overhemd uit. Ik pakte iets uit de koelkast om te drinken en pakte mijn laptop erbij. Wie was deze Reduan? Er moet toch iets over hem te vinden zijn? Ik gebruikte wat sleutelwoorden die ik van Yasmine had door gekregen, maar op de één of andere manier kon ik hem nergens vinden. Er reste mij nog één ding en dat was naar zijn huis rijden. Ik moest weten wie deze duivel was en als ik dat eenmaal wist, waren zijn dagen geteld!