??? ??????????????????????????

«ហ្ហឹក!»យ៉ុនហ្គីសើចបន្តិចមុនដឹងប្ដូរទឹកមុខទៅជាកំណាចវិញនាយលាដៃក្នុងបំណង់ឲ្យកូនចៅយករបស់ពិសេសមកឲ្យ។

«កាំភ្លើងចៅហ្វាយ»អៃស៍ស្ទីន យកកាំភ្លើងខ្លីតកានុងមួយដើមយកមកដាក់លើកដៃរបស់យ៉ុនហ្គី។

យ៉ុនហ្គីក្រោយពេលបានកាំភ្លើងហើយក៏លើកតម្រុងទៅរកក្បាលរបស់អាហ្វុងគេមិនខ្វល់ឡើយថាអាហ្វុងអង្វរករប៉ុណ្ណាសំខាន់បើក្បាត់គឺស្លាប់។

«ឯងចង់សម្លាប់វានៅទីនេះពិតមែនហេស៎?»ថេយ៉ុងសួរឡើង។

«រឿងយើងកុំចេះ»យ៉ុនហ្គី

«ហីយ៉ាយើងមិនចង់ឃើញគេសម្លាប់មនុស្សទេ»ថេយ៉ុង នៅតែបន្តនិយាយទៀត។

«អាចង្រៃនិយាយមកធ្វើមើលតែឯងមិនដែលសម្លាប់មនុស្ស»ជេមួយលេងទុកជាការហាត់ប្រាណ។

«និយាយធម្មតាទៅវ៉ើយចាំបាច់ជេ»ថេយ៉ុង កុំអាងថាជាបងចង់ជេរតាមចិត្តទ្រាំមិនបានប្រយ័ត្នជេរវិញ។

«បិតមាត់ដ៏ស្អុយរបស់ឯងទៅ»និយាយហើយ៉ុនហ្គីក៏ផ្សង់អារម្មណ៍ម្ដងទៀត។

ផឹប!

គ្រាប់កាំភ្លើងហោះទៅទម្លុះក្បាលរបស់អាហ្វាងឈាមក្រហមច្រាលហូរកាត់មុខរបស់អាហ្វាងខ្លួនដែលឈរធ្មឹងក៏អស់ជំហរដួលទៅលើដី។

«ហ្ហឺយ!ខូចភ្នែកយើងអស់ហើយ»ថេយ៉ុងសម្ដែងធ្វើជាងបែរមុខចេញបែបមនុស្សមិនចង់ឃើញមនុស្សស្លាប់ទាំងដែលខ្លួនឯងសម្លាប់មនុស្សរាប់មិនអស់។

«អៃស៍ចាត់ការសាកសពឲ្យស្អាតលៀងឈាមខៅវាចេញផង»យ៉ុនហ្គី ងាកទៅបញ្ជារកូនចៅរួចក៏ដើរមកជិតម៉ូតូដែលខ្លួនត្រូវប្រណាំងជាមួយថេយ៉ុងនាពេលបន្តិចទៀតនេះ។

«បានហើយឈប់សម្ដែងទៅអាថេយ៍ឯងប្រកួតឬអត់?»យ៉ុនហ្គីលើកមួកមកពាក់ហើយក៏ឡើងម៉ូតូរួចក៏ស្រែកសួរទៅកាន់ថេយ៉ុង។

«ប្រណាំងវ៉ើយ!!!»ថេយ៉ុងក៏ស្រែកតបទៅវិញរួចក៏ត្រៀមខ្លួនហើយក៏ឡើងម៉ូតូច។

«យើងមិនយល់ឯងទេឯងចាញ់យើងប៉ុន្មានដងហើយឯងនៅតែមិនរៀងទៀតហេស៎?»ថេយ៉ុងអង្គុយលើម៉ូតូត្រៀមខ្លួនប្រណាំងក៏សួរទៅកាន់យ៉ុនហ្គី។