မနက်လင်းလင်းချင်း သူ ဦးမင်းဥာဏ်ရဲ့ အခန်းဆီ အရင်သွားသည်။အဖျားကျသွားပြီဖြစ်သော်လည်း အိပ်မောကျနေဆဲမို့ မနက်ဝတ်ဖို့ အဝတ်ကိုထုတ်ပေးထားခဲ့ကာ အခန်းဆီပြန်လာလိုက်သည်။ထို့နောက် အမျိုးသမီးတစ်ဦးလို ဝတ်ဆင်ပြီး အောက်ထပ်ဆင်းလာတော့ ဦးမင်းဥာဏ်က မနက်စာစားပွဲမှာရောက်နှင့်နေပြီ။
ထုတ်ထားပေးခဲ့သည့် အညိုရောင်ရှပ်လက်ရှည်နှင့် အနက်ခံအညိုကြားပုဆိုးကိုဝတ်ထားသည်။သူဆင်းလာတာတွေ့တော့ လှမ်းကြည့်နေသည့် မျက်ဝန်းများက လိုတာထပ်ပို၍ မြဲမြံစွာ။
"နေသာသလား ဦးမင်းဥာဏ်"
"ခေါင်းနည်းနည်းမူးတာကလွဲရင် အဆင်ပြေပါပြီ"
ခေါင်းညိတ်ပြကာ စားပွဲတွင် မျက်နှာချင်းဆိုင်ဝင်ထိုင်လိုက်သည်။
"ဒါထက် အမျိုးသမီးဝတ်စုံနဲ့ဆိုတော့ ... ညီဒေါန အပြင်သွားစရာရှိသလား"
"ဒီကနေ့ ကိုငယ်ကို ထောင်ဝင်စာတွေ့ရမယ့်ရက်ပါ"
"သြော် ဟုတ်ပေသားပဲ ကျုပ်မေ့နေရန်ကော"
"ဦးမင်းဥာဏ် နေမကောင်းတာမို့ ကိုငတိုးကိုခေါ်သွားလိုက်မယ်နော်"
"နေပါ ကျုပ်ပဲလိုက်ပို့ပါမယ်"
ပြိုင်ငြင်းနိုင်စွမ်းမရှိတာကြောင့် သူနာခံလျက်သာ။မနက်စာစားပြီး ကိုငတိုးက ထောင်ဝင်စာတွေ့တဲ့အခါ ပေးခဲ့ဖို့ ကြော်လှော်နေသည်များ မပြီးသေးတာကြောင့် စောင့်နေရသည်။ဦးမင်းဥာဏ်ကတော့ အလုပ်ခန်းထဲခဏဝင်သွား၏။
ထို့ကြောင့် ညီဒေါနလည်း ခြံထဲက ဇီဇဝါတွေဆင်းခူးကာ ဘုရားပန်းကပ်လှူ၍ ပိုသည့် တစ်ပွင့်အား ဆံထုံးပေါ်၌ ပန်လိုက်သည်။ဘုရားဝတ်ပြုပြီး အောက်ထပ်ပြန်ဆင်းလာတော့ ဦးမင်းဥာဏ်က သွားဖို့အရံသင့်ဖြစ်နေပြီ။
အကြော်အလှော်ဘူးများလည်း ကားပေါ်ရောက်နှင့်ပြီမို့ ထိုင်လိုက်ရုံသာ။ထောင်ဝင်စာတွေ့တော့ ဦးမင်းဥာဏ်က ထုံးစံအတိုင်း အပြင်ဘက်ကားပေါ်မှာသာစောင့်နေပြီးသူတစ်ယောက်တည်း ဝင်တွေ့တာဖြစ်သည်။
