Call Out My Name

အခန်း (၃)

ည ၇နာရီ။

*တီ........ တီ............ တီ........

ဖုန်းခေါ်နေသော အသံကိုနားထောင်ရင်း ဟန်ဘင်း သူ့လက်သည်းများကို အကြောင်းမဲ့ ဖိကိုက်နေမိသည်။ မက်သရူးနှင့် ည၇နာရီတိုင်း ဖုန်းပြောနေခဲ့သည်မှာ ယခုဆိုလျှင် တပတ်ခန့်ပင်ရှိတော့မည် ခုချိန်ထိ ဟန်ဘင်း နှလုံးသားလေးမှာ အသားမကျနိုင်သေး။ မက်သရူးကို ဖုန်းခေါ်လေတိုင်း အမြဲတစေ လှုပ်ခါနေတတ်ဆဲပင်။

"ဟယ်လို"

တနေ့တာ ပင်ပန်းမှုမှန်သမျှကို ပြေပျောက်နိုင်စေလေသော မက်သရူးရဲ့ အသံကြည်ကြည်လေး။ ဟန်ဘင်း​၏ စိတ်နှလုံးကို ငြိမ်းအေးစေလေသော ထိုအသံ။ အသံပိုင်ရှင်လေးနှင့် ဖုန်းထဲမှ မဟုတ်ပဲ အပြင်မှာသာ လူချင်းတွေ့၍ စကားပြောလိုက်ရလျှင် ဆောင်းဟန်ဘင်းတို့ ရင်ခုန်ရလွန်း၍ သေများသွားမလားပင်မသိနိုင်။

"ဟယ်လို မက်ချူးလေး"

ရင်းနှီးလာရာမှ အရဲစွန့်ကာခေါ်ခဲ့သော "မက်ချူး" ဆိုသော နာမ်စားလေး။ မက်သရူးဘက်မှ ငြူစူခြင်းမရှိစွာ လက်ခံခဲ့သဖြင့် ထိုနာမည်လေးကိုပင် ဟန်ဘင်း ဆက်လက်၍ ခေါ်ဆိုနေမိတော့သည်။

"ဒီနေ့ရော အလုပ်မှာ အဆင်ပြေရဲ့လား ဟျောင်း.. ဘယ်သူတွေနဲ့ဘာတွေ ဖြစ်လာသေးလဲ"

အမြဲလိုလို ဖုန်းဆက်တိုင်း ဟန်ဘင်းက သူ့အလုပ်မှ အကြောင်းများကို မက်သရူးအား ပြောပြလေ့ရှိ၍ မေးလာခြင်းဖြစ်သည်။

ဟန်ဘင်းကသာ တနေ့တာ ဖြစ်ပျက်သမျှ အလုံးစုံကို ထမင်းကို ဘာဟင်းနှင့် စားသည်မှစကာ အလုပ်မှာ ဘယ်သူနှင့် စကားများခဲ့သည်အဆုံး ပြောပြတတ်သော်လည်း မက်သရူးကတော့ သူ့အကြောင်းများကို သိပ်မပြောပြတတ်။ ဟန်ဘင်းက ထုတ်မေးမှ ပြန်ဖြေတာမျိုးသာရှိသည်။ သို့သော်လည်း မက်သရူးအဖြေတွေက ရေရာတာမျိုး သိပ်မရှိကြောင်း ဟန်ဘင်းရိပ်မိလေသည်။ လျှို့ဝှက်ချက်များလွန်းသော ကောင်လေးပင်။

"ဒီနေ့တော့ ဘာမှမဖြစ်လာပါဘူး.. ဒါပေမဲ့ ကိုယ့်ကိုကြိုက်နေတဲ့ ဟိုတစ်ယောက်လေ.."