Call Out My Name

အခန်း (၄)

*တင်

ဒီနေ့အလုပ်နားရက်ဖြစ်နေ၍ စိတ်လိုလက်ရ အိမ်ထမင်းဟင်းချက်စားဖို့ ဟန်ဘင်း မီးဖိုခန်းအတွင်းတွင် ပြင်ဆင်နေသည့်အခိုက် ph message တစ်စောင် ဝင်လာခဲ့သည်။

လုပ်လက်စဖြစ်သော ဆန်ဆေးနေခြင်းကိစ္စကို ခဏရပ်ကာ လက်ကိုရေသုတ်လိုက်ပြီးနောက် ဘောင်းဘီအိတ်ကပ်ထဲမှ ဖုန်းကို ဟန်ဘင်း ယူကြည့်လိုက်သည်။

[ဒီနေ့ အပြင်သွားစရာရှိလို့.. သူငယ်ချင်းတွေနဲ့ တွေ့မှာဆိုတော့ နည်းနည်းတော့ နောက်ကျမယ်နော်.. ဟျောင်းနဲ့ စကားပြောမဲ့အချိန်မတိုင်ခင်တော့ ရောက်အောင်ပြန်လာခဲ့မယ်]

မက်သရူးထံမှ ဖြစ်နေ၍ အလျှင်စလိုပင် စာပြန်ရိုက်လိုက်သည်။

[ဘေဘီ]

ကံကောင်းတယ်ပဲဆိုရမည်လား.. ဟန်ဘင်းစာပို့ပို့ချင်းပင် မက်သရူးဘက်မှ seen ဖြစ်သွားလေသည်။

[အပြင်သွားရင် ထီးဆောင်းသွားဦးနော်]

[ကျွန်တော်ကမိုးရွာရင်တောင် ထီးမဆောင်းတတ်ဘူး.. ထီးကိုင်ရမှာပျင်းတယ်]

မက်သရူးပြန်စာကိုကြည့်ပြီးနောက် ဟန်ဘင်းမှာ ထိုကလေး​ငယ်၏ ဖင်တုံးလေးအား ခပ်နာနာလေးပင် ရိုက်ချင်သွားတော့သည်။ တခါက နေပူမိသွားသဖြင့် မက်သရူးတစ်ယောက် ၃ရက်ခန့်ဖျားသွားဖူးသေးသည်။ ပြီးတော့ သူ့ကလေးငယ်က ချူချာလွန်းသည်။ သူနှင့် စကားပြောနေသည့် ၁လမပြည့်တပြည့် အချိန်အတွင်းမှာပင် မကြာခဏ ဆိုသလို ဖျားနေတတ်​၏။

ယခုလည်း ကလေးစုတ်ကလေးဟာ နေတွေဒီလောက်ပူနေရတဲ့အထဲ အိမ်မှာမနေပဲ အပြင်ထွက်ဦးမည်။ ပြီးလျှင် ထီးလည်းမပါ.. အတော်ဆိုးသော ကောင်လေးပင်.. ပြန်ပြောသည့်ပုံစံကလည်း ဂျစ်တစ်တစ်နှင့်။

အသည်းယားကာ ရိုက်ချင်နေသော်လည်း ရင်ထဲမှာ စိုးရိမ်စိတ်တွေက ပြည့်လျှံနေသဖြင့် အဖေကြီးတစ်ယောက်လိုသာ ဟန်ဘင်း ပူပန်မိသွားတော့သည်။