Tussen de Opnames // Bankzitters ~ Matthy

 Als iemand mij een maand geleden had verteld dat ik stage zou lopen bij het contentteam van de Bankzitters, had ik waarschijnlijk gelachen. Niet omdat het onmogelijk leek, maar omdat het me... nou ja, niet per se míjn plek leek.

Ik ben iemand van de boeken, de achtergrond, de rust. Niet van het schreeuwen in camera's, het gooien met taart, of de groepsapp waar de helft van de berichten in capslock staat. En toch stond ik daar. Op maandagochtend. In een hoodie van Roxy die drie maten te groot was, met mijn notitieboekje in de hand alsof ik daadwerkelijk wist waar ik aan begon.

Het huis rook naar energiedrank en net iets te veel deodorant. Koen begroette me meteen, Milo riep dat ik "de nieuwe stagiair vibe" uitstraalde (wat dat ook mocht betekenen), en toen zag ik hem. Matthy. Hij stond achter zijn laptop, AirPods in, geconcentreerd. Tot hij opkeek.

Zijn blik ging van mijn sneakers naar mijn gezicht. Er verscheen geen glimlach, geen knikje. Alleen een korte, veel te neutrale inspectie.

"Dus jij bent de nieuwe?" klonk het, zonder een spoortje welkom in zijn stem. Daarna draaide hij zich weer om naar zijn scherm. Alsof ik niet meer dan een notificatie was die hij even had weggeklikt.

Mijn eerste gedachte? Wat een eikel.

De rest van de ochtend verliep alsof ik een onzichtbare versie van mezelf had meegenomen. Iedereen deed aardig, maakte grapjes, vroeg naar mijn opleiding. Behalve hij. Matthy deed alsof ik er niet was. Niet vijandig, niet gemeen, maar... compleet onverschillig.

En dat voelde bijna erger.

Ik kreeg een korte rondleiding van Koen, wat technische uitleg van Milo, en een plattegrond van Roxy waarop ze met glitterstift had geschreven: 'waar je je terug kunt trekken als iedereen te luid is'. Ik lachte, maar hield die plek in gedachten. Je weet maar nooit.

Toen ik die middag aan een script werkte voor een challengevideo, merkte ik dat Matthy soms naar me keek. Kort, vluchtig. Misschien beeldde ik het me in. Misschien lette ik te veel op.

Of misschien niet.

Rond vier uur liep ik met een stapel printjes naar de vergadertafel. Terwijl ik neerboog om ze neer te leggen, hoorde ik achter me zijn stem. Laag, bijna nonchalant:

"Je houdt dat schrift wel erg vast, alsof je bang bent dat we het afpakken."

Ik draaide me om, verbaasd. "Misschien vertrouw ik jullie niet met mijn handschrift."

Hij haalde zijn schouders op. "Misschien terecht."

Ik wist niet of ik beledigd moest zijn of onder de indruk.

En toen hij weer naar zijn laptop liep, ving ik een kleine glimlach op. Niet arrogant. Niet plagerig. Gewoon... een flits.

Alsof hij het leuk vond dat ik iets terugzei.

En ik? Ik wist niet of ik dat leuk vond. Of gevaarlijk.

Later op de dag zat ik buiten op het bankje voor het kantoor, even ademhalen van de chaos. Mijn telefoon in mijn hand, maar ik scrollde niet echt. De deur ging open. Matthy. Hij kwam naast me zitten. Niet te dichtbij, maar ook niet met overdreven afstand.

"Moe?" vroeg hij.

Ik knikte. "Beetje. Het is veel."

Hij knikte langzaam. "Dat blijft het. Wen er maar aan."

Ik zuchtte. "Je bent echt goed in motivatiepraatjes."

Hij glimlachte flauwtjes. "Ik probeer alleen eerlijk te zijn."

Een stilte viel. Niet ongemakkelijk, vreemd genoeg.

"Waarom werk je hier eigenlijk?" vroeg ik uiteindelijk. "Je lijkt het allemaal niet echt... leuk te vinden."

Hij keek naar de lucht. "Meestal vind ik het wel leuk. Als we iets maken dat echt klopt. Als het voelt alsof het ertoe doet."

Ik knikte. "En de rest van de tijd?"

Hij haalde zijn schouders op. "Dan zit ik gewoon op m'n plek. Zoals jij nu."

Ik wist niet wat dat betekende. Maar het bleef in mijn hoofd hangen.

Misschien had ik hem verkeerd ingeschat. Of misschien was dat precies wat hij wilde.

Wat het ook was, de dag eindigde anders dan hij begon.

En dat voelde als het begin van iets.