Tussen de Opnames // Bankzitters ~ Matthy

De dag na onze confrontatie voelde alles doffer. De kleuren op kantoor, de stemmen van de jongens, zelfs het typen op mijn toetsenbord leek trager te gaan. Alsof mijn lichaam wist dat iets veranderd was, en mijn hoofd daar nog niet bij kon.

Matthy was er al toen ik binnenkwam. Hij keek niet op toen ik binnenliep. Geen knikje. Geen blik. Alleen zijn gebruikelijke hoodie, een koffiebeker, en zijn ogen op zijn scherm.

Het voelde alsof iemand de verbinding had doorgesneden.

Gedurende de ochtend bleef het stil tussen ons. Af en toe zat ik dichtbij genoeg om zijn ademhaling te horen, maar nooit dichtbij genoeg om iets te zeggen. En telkens als ik hem aankeek, draaide hij zijn gezicht net weg. Niet agressief. Niet boos. Gewoon... gesloten.

En dat sneed harder dan schreeuwen ooit had gekund.

Tijdens de lunch zat ik met Roxy, Koen en Raoul. Robbie zat op de leuning van een bank en lachte om iets wat Koen zei. Matthy bleef aan de andere kant van de ruimte, zijn blik steeds gericht op zijn telefoon. Alsof hij hier niet was. Alsof ik hier niet was.

Roxy schoof iets dichterbij.

"Wat is er tussen jullie gebeurd?" fluisterde ze.

"Te veel," zei ik. "En tegelijk te weinig."

Later die middag zat ik alleen in de montagehoek. Alles leek harder te klinken. Het klikken van mijn muis, het zoemen van de apparatuur, mijn ademhaling.

Toen hoorde ik zijn voetstappen achter me. Even hoopte ik dat hij iets zou zeggen. Dat hij zou beginnen over gisteravond, of de droom die ik hem nooit zou durven vertellen. Maar hij zei niets. Hij pakte een kabel, checkte een scherm, en liep weer weg zonder een woord.

Ik voelde een knoop in mijn maag. Een echte. Die dieper ging dan teleurstelling. Die voelde als verlies van iets wat nog niet eens goed begonnen was.

Tegen het einde van de dag begon het buiten te regenen. Stevig. Iedereen maakte zich klaar om te gaan, maar ik bleef zitten. Matthy ook. Niet samen. Maar alleen. In dezelfde ruimte.

Toen ik uiteindelijk opstond om mijn jas te pakken, draaide hij zich toch om.

"Ga je natregenen?" vroeg hij, zonder echt op te kijken.

"Kan me weinig schelen op dit moment," zei ik.

Hij knikte. "Oké."

En weer die stilte. Die veel te lange stilte waarin alles had kunnen gebeuren, maar waarin hij ervoor koos om niets te doen.

Ik liep naar de deur. Mijn hand op de klink. Mijn hart zwaar.

Toen hoorde ik zijn stem. Stil. Maar duidelijk.

"Je hebt gelijk, weet je."

Ik draaide me om.

"Over wat?"

Zijn ogen vonden de mijne. En deze keer keek hij niet weg.

"Dat ik iets verstop."

Mijn ademhaling stokte. Maar ik zei niets. Nog niet.

Hij slikte. "Maar ik weet gewoon niet hoe ik moet omgaan met iets dat me uit balans brengt."

Hij keek weg. Alsof hij zich schaamde. "En jij brengt me uit balans."

Toen liep hij toch naar buiten. Zonder jas. Zonder verdere uitleg.

En ik bleef achter met die ene zin die door mijn hele lichaam bleef echoën.

'Jij brengt me uit balans.'