Tussen de Opnames // Bankzitters ~ Matthy

"Hij is niet altijd zo hoor," zei Roxy die avond. We lagen op haar bank, zij met een zak chips op haar buik, ik onder een dekentje met een mok thee die ik eigenlijk niet meer wilde.

"Zo wat?"

"Zo... Matthy."

Ik keek haar aan. "Boos? Sarcastisch? Onbeschoft? Te cool om woorden te gebruiken?"

Ze lachte zacht. "Je hebt hem net ontmoet."

"Ja, en ik voel me nu al genegeerd. Is dat een record?"

Roxy zette haar mok op tafel. "Hij is gewoon lastig te peilen. En eerlijk? Jij bent ook niet bepaald subtiel in je afkeer."

"Sorry hoor, dat ik liever begroet word met iets anders dan een glazige blik en passief-agressieve stilte."

Ze grinnikte. "Wacht maar."

Ik trok een wenkbrauw op. "Wacht waarop?"

Ze knipoogde. "Op het moment dat het bliksem slaat."

Ik lachte haar weg, maar ergens in mijn maag tintelde iets dat ik niet wilde voelen. Alsof mijn lijf eerder doorhad wat mijn hoofd nog ontkende.

De volgende dag zag ik hem in de studio. Hij was bezig met een camera, zijn rug naar mij toe. Iemand liet een kabel vallen, een harde klap. Hij draaide zich om, fronste, en keek toen recht naar mij.

Niet per ongeluk. Niet vluchtig. Gewoon... keek.

Ik keek terug. Kort. Genoeg om mijn wangen te laten gloeien.

Misschien was dit wat Roxy bedoelde met bliksem. Niet vuurwerk. Geen knal. Maar een onverwachte, prikkelende stilte waarin alles even anders voelde.

Later tijdens de lunch zat ik aan de keukentafel met Milo en Koen. Matthy kwam erbij staan, pakte een banaan van het aanrecht, keek mij aan en zei: "Heb je al een almost-fired moment gehad vandaag?"

Ik trok mijn wenkbrauw op. "Moet dat dan?"

"Hoort erbij. Doop. Iedereen moet minstens één keer iets verpesten."

"Dan heb ik een voorsprong," mompelde ik.

Hij lachte. Kort. Maar het was echt.

Koen keek verbaasd op. "Lachte je nou?"

"Nee," zei Matthy meteen, maar hij keek nog steeds naar mij.

Mijn hart maakte een sprongetje.

Niet omdat ik hem aardig vond. Natuurlijk niet.

Maar omdat ik hem blijkbaar kon laten lachen.