I abruptly opened my eyes like I was awakened from a deep sleep. I felt like everything happened was just a dream. I wish it is. But this two tombs in front of me are telling me that I am not dreaming. Ilang buwan na rin ang nakalipas pero malinaw pa ring nakatatak sa isip ko ang lahat ng nangyari.
Tumingin ako sa asul na langit kasabay ng pagbuntong hininga pagkatapos ay marahan akong tumayo. I threw my last glance to Lola Emilia and Vania before leaving. Kailangan ko na ring magmadali dahil baka hinahanap na ako sa palasyo.
My disguise is a big help since I immediately passed through the busy street. Halos kasi lahat ay umiiwas sa daraanan ko, kagaya ng dati.
Mabilis lang akong nakarating sa palasyo at halos tumatakbo na rin habang tinatahak ang daan papunta sa secret door.
Habang tumatakbo ay nakakuha ng atensyon ko ang isang paru-paro na umiikot sa isang rosas kaya hindi ko napansin na may kasalubong pala ako.
I slowly get up while touching my forehead that hit against someone. Ngunit imbis na tuluyan akong makatayo ay napatalon pa ako ng biglang sumigaw ang tao sa harap ko.
“Ahhhh! Pulubi! Pulubi!” Tili niya.
Nanlalaki ang mga mata akong tumakbo sa kanya at pabiro siyang tinampal sa ulo.
“Ang arte mo! Ako lang ‘to.” Sabi ko kay Zandra.
She stopped shouting but her mouth remained open. “Ate?! Ano ba ‘yan! Hindi ka pa rin nagbabago!”
I chuckled. “Who said I'll change anyway? Wala namang masama sa ginagawa ko.”
Nakita ko naman siyang tumango. “Yup, pero magbabago ang buhay mo kapag na-late ka sa coronation mo. Hindi ka pa nag-aasikaso!”
Mas natawa pa ako dahil parang siya pa ang nag-aalala para sa akin. I shook my head while smiling then walked pass her. “Coming from the one who is in her pink bath robe.”
“Atleast tapos na akong maligo. ‘Di katulad mo, amoy araw!”
Nagmamadali kong tinahak ang path papunta sa gilid ng palasyo kung nasaan ang secret door at agad na pumasok doon.
I quickly took a shower after I arrived inside my room to remove the bad smell coming from the prop that I used. Sakto namang paglabas ko sa banyo ay pumasok ang mga make-up artist at hair stylist ko.
They made me wear a slight make-up only since they told me that I'm already pretty enough. They also put some curls on my straight hair and did a little braid from both sides of my head that meets in the middle.
Umikot ako sa harap ng salamin matapos kong suotin ang gown ko. It is a v-neck, butterfly-sleeved, cream white, silk tulle, ball gown. It is embroidered with gold vines on the skirt of the gown. Small golden leaves can also be seen from the gown.
Syempre hindi ko makakalimutan ang kwintas na ibinigay sa akin ni lola at ni Vania. Binuo ko na ito at pinagawan din ng kapares na hikaw, bracelet, at singing. Lahat ng ‘yon ay isinuot.
“Ang ganda naman ng prinsesa ko.” I made a face when I heard Callix’s voice.
Hinarap ko siya. “I’m not your princess, I am your master.” Tukoy ko sa pagiging butler niya sa akin.
He is wearing a velvet suit and pants which complimented his white skin. He also looks neat because of his hair in slick back.
He chuckled. “Hayaan mo na, ito naman na ang huling beses na tatawagin kitang prinsesa. Magiging reyna ka na kasi.”
I took my knee high gold gladiator heels and wore it. The design of its laces are vine-like which ends with a leaf. Bumagay ito sa tema ng gown ko.
“May I?” Inilahad niya ang kamay niya sa harap ko matapos niyang mailagay nang maayos ang crimson robe na susuotin ko mamaya.
I smiled then took his hand. Sakto namang palabas kami ay pumasok si Zandra na naka-velvet high neck sleeveless empire gown na may naka-attach na dirty white cape na may white furs aa paligid. Simple lang ito pero bumagay naman sa maputi niyang balat at sa buhok niyang nakalugay.
“You’re pretty ah,” I told her habang palabas kami sa kwarto.
She smiled then she quietly put my tiara which I already wore back at my birthday.
Sinarado niya ang pinto matapos niya itong maisuot sa akin at sumunod sa likuran namin. “You look fabulous!”
I chuckled. “Thank you.”
Habang naglalakad kami ay nakayuko lang ako. Hindi ko maitago-tago sa mga katabi ko ang kaba.
“Ate, kalma ka lang. It's your day kaya dapat ‘wag kang kabahan.” Narinig ko ang boses ni Zandra sa likod ko.
“You can do this,” sabi ni Callix habang tinatapik-tapik niya ang kamay kong nakapulupot sa braso niya.
Hindi ko namalayan na nakarating na pala kami sa hall kung hindi pa aalisin ni Callix ang pagkakahawak ko sa braso niya.
Napatingin ako sa kanya habang isinusuot niya sa akin ang royalty robe. “Kaya mo ‘yan.” He said to make me feel better.
I nodded then took a deep breath. I hugged the both of them for the last time before walking towards the beginning of the red carpet.
A group of royal guards can be seen in two lines ahead facing each other while holding their own swords upwards. Their swords meet forming an x-like figure. Mabagal akong naglakad sa gitna nila at napansin kong kapag lumalagpas na ako sa pwesto nila ay sabay nilang ibinababa ang kanilang espada, in a very disciplined manner.
While walking, I can hear the lively but welcoming music that the marching band plays. Ngunit pahina ‘yon ng pahina dahil mas nakatutok ako sa nilalakaran ko.
Mabilis ang kabog ng dibdib ko habang tinatahak ko ang mahabang pathway. Pakiramdam ko, lahat sila ay nakatingin sa akin. Ramdam ko rin na pinagpapawisan ang kamay ko. Ngunit kahit na ganon ay sinubukan ko pa ring iayos ang postura ko habang naglalakad. Gano’n ang itinuro sa akin.
Maayos naman akong nakarating sa upuan ko sa gitna kung saan pinalilibutan ako ng council at kasabay no'n ay ang pagtigil ng pagtugtog ng banda. Their seats are arranged in a c-shape, and of course, the seats of my mother and father are a bit higher compared to the rest. Our seats are also placed in a wide elevated platform.
Hinawakan ko ang gilid ng magkabilang parte ng gown ko at bahagyang yumuko upang magbigay galang sa kanila. Pagkatapos ay humarap ako sa mas maraming tao. Iniwasan ko na lang na tumingin sa kanila, bagkus ay tumingin ako sa pinto sa kabilang dulo para makapagfocus.
Mas lalo pa akong ni-nerbyos ng marinig ko na ang nakakabinging katahimikan. Buti na lamang ay binasag ito ng prime minister ng tatlong lungsod: Cepheus, Xenophilia, at Tyran.
“People of Cepheus, sirs, and mada’ams, I hereby present to you Anastasia Kenzie Monterene, whom from now on will be crowned as the Queen of Cepheus. Do you all agree that she can perform her duties as a queen, to her people, and to her country?”
I almost stopped my breath, afraid that there are people who doesn't believe in me and there are some who will disagree. But thankfully, I heard the people's of applause and their approval. Ang iba pa sa kanila ay nakikita kong tumatango. Doon lamang ako nakahinga nang maluwag.
After a few seconds, the noise vanished. Tumingin ako sa prime minister nang makita ko siyang lumingon sa akin. Halos magwala na sa loob ng ribcage ko ang puso ko dahil sa kaba. Mahigpit rin ang pagkakasiklop ko sa dalawang kamay ko sa unahan ng tiyan ko.
“Miss, are you willing to accept the responsibility and take the oath?” He respectfully asked.
Hindi naman agad ako nakasagot. Napupuno pa rin ng kaba ang buong pagkatao ko. I looked at Zandra who is smiling widely at me then looked back at the prime minister.
Nanlamig ang buong katawan ko nang marinig ko na ang bulong-bulungan ng mga tao sa harap ko.
“Silence!” The minister exclaimed. “I repeat. Miss, are you willing to accept the responsibility and take the oath?”
Napalunok ako kasabay ng biglaang pagkabuo ng isang desisyon sa utak ko. “I...am not.”
I heard the people gasped as the noise started to get loud. Ngunit kahit na gano’n ay nanatili pa rin akong nakatayo ng tuwid sa kinatatayuan ko na para bang sinasabi ko sa mga nakapaligid sa akin na pinaninindigan ko ang naging desisyon ko.
Hindi ko namalayang nakalapit na pala sa akin si mama, papa, at si Zandra.
“Anastasia, what is the meaning of this?” Mahinahong tanong ni mama ngunit halata sa mukha niyang naguguluhan siya.
Napalingon ako kay Zandra ng sunod siyang magtanong. “Ate, ano bang ginagawa mo?”
Nagpakawala ako ng malalim na hininga at hinawakan ang magkabilang braso ni Zandra.
“Zandra, I want you to be the queen,” kalmadong sabi ko sa kanya.
My mom grabbed my right hand. “Sigurado ka ba sa sinasabi mo?”
I nodded at her. “I know what I'm doing.”
Binalikan ko ng tingin si Zandra na halatang gulat na gulat sa mga pangyayari.
“But I'm just a teen. Bata pa ako para maging reyna, ate.” Pagkontra niya sa akin.
I smiled then shook my head. “You maybe young but I know you can do it.”
“But—”
“Zandra, you made me realize that your age doesn't define your skills. I know you can be the queen,” pagpipilit ko sa kanya.
She keeps on shaking her head. “At you don't understand. I'm just sixteen.”
I maintained my eye contact to her. “You’re sixteen but you already joined a big organization. Hindi porket bata ka pa, hindi mo na kayang gawin ang isang bagay, hindi mo na kayang maging isang reyna. If you let your age dictate you, you're just setting a limitation on what you could do. Basta alam mo ang ginagawa mo and you know your responsibilities.”
“Zandra, ikaw ang nakikita kong magmamana ng trono, hindi ako. Alam kong alam mo ‘yan,” may diing sabi ko sa kanya.
I saw a little smile on her face. “And you?”
Malawak ko siyang nginitian. “I will still be a queen, the Queen of Disguise. Right, dad?” Nilingon ko si papa.
Ngumiti naman siya at marahang tumango. Although, hindi pa rin kami tuluyang naaalala ni papa, maayos naman namin siyang nakakasama at ginagampanan niya rin ang responsibilidad niya sa aming pamilya, at sa bansa namin. Sabi nga niya, minds can forget, but hearts can't. Kaya ayon, nananatili siya sa amin hanggang ngayon.
“She will be the Queen of Averelle Organization,” he said while motioning his hands towards me.
Zandra smiled then she gave me a hug. Niyakap ko naman siya pabalik ngunit agad din akong bumitaw dahil kailangan pa niyang koronahan.
Ako na mismo ang naghubad sa suot kong robe. Tinanggal ko ang naka-attach na robe sa gown niya at pinalitan ito ng royal robe.
Nakangiti naman akong humarap sa mga tao. “Ladies and gentlemen, your new sovereign, Alezandra Kenzie Monterene!” I pointed my right hand towards her then started to walked away from the platform. Inalalayan naman ako ni papa papunta sa pwesto ko sa gilid pagkatapos ay bumalik silang dalawa sa upuan nila.
The trumpets can be heard before the prime minister cut it off.
“People of Cepheus, sirs, and mada’ams, I hereby present to you Alezandra Monterene, whom from now on will be crowned as the Queen of Cepheus. Do you all agree that she can perform her duties as a queen, to her people, and to her country?”
I shouted while clapping my hands, together with the people who believe in her. Pakiramdam ko ngayon, nabunutan ako ng tinik dahil alam kong pinili ko ang tamang desisyon na makapagpapasaya hindi lang sa akin, kun’di para na rin kay Zandra.
“Miss Alezandra, are you willing to accept the responsibility and take the oath?” The minister asked for the third time.
“I am willing.” Zandra said with a sincere voice. Hindi ko tuloy mapigilang mapangiti. I'm so proud of her, of what she became. She deserves everything.
The whole coronation continued with a light ambience. Hindi ko maitago ang saya ko ngayong si Zandra na ang naka-upo sa trono. I can see everyone's smiling faces. Pakiramdam ko naging matagumpay ako sa pagiging miyembro ng isang royal family.
Isa-isa kong tiningnan ang lahat habang kumakain sila. Sana ganito na lang palagi. Ngunit nakuha naman ni Zandra ang atensyon ko nang patunugin niya ang kanyang wine glass gami ang isang tinidor.
“Everyone, listen. Someone's preparing a little surprise for a very special person. May he get your attention?” Anunsyo ni Zandra.
Zandra is smiling at the end of this long table like she's up to something. Hindi ko alam ‘to ah.
My forehead wrinkled when Luk got into my sight. Andito pala siya, hindi ko kasi siya nakita kanina.
He started walking...towards me? Nagdikit din ang kilay ko nang tumigil siya sa likod ko. Kaya naman tumayo ako sa kinau-upuan ko at hinarap siya.
“Hey.” Maikli niyang sabi.
Tinititigan ko siya pero hindi siya sa akin makatingin nang diretso. “What’s up?”
“We already met one time at a party when we were kids...” He stared at me intently as he started talking.
His green eyes made me dumbfounded on the spot. I felt like I'm falling deeply as I stared back at him while he is holding my hands.
“And from that moment, I knew that you are already part of my soul. Simula noon, lagi na kitang sinusubaybayan. I'm always around you but you didn't even notice me. Maybe because you are more focused on your goal. Simula ng makasama kita sa grupo, alam kong hindi na kita kayang bitawan. We formed a bond that made me fall for you even more. I know that you also feel the same for me, I can feel it.”
“I'm tired of this unlabeled relationship so I'm asking your hand, infront of the people and your family, I am asking you... Will you be my queen? Will you marry me?”
The people started cheering loudly. Ako naman ay hindi makapagsalita habang pinapakinggan ko ang mabilis na tibok ng puso ko. But then I know that I can't fool myself.
So I smiled and answered, “Yes.”
Agad kong nakita ang pagsilay ng ngiti sa mga labi niya. He hugged me. At maya-maya lang ay naramdaman ko ang malambot niyang labi sa noo ko.
I can't contain my happiness. Sobrang lawak ng ngiti ko dahil sa lahat ng mga nangyayari.
Kaya kahit sa pagtulog ko ay dala-dala ko pa rin ang mga ngiti ko. Actually, ‘di pala ako makatulog kaya naglalakad ako ngayon papunta sa veranda ng palasyo at nagpapahangin.
Sakto namang naabutan ko si Callix doon na naka-upo habang naka-sandal sa pader at nakapikit ang mga mata.
“A penny for your thoughts?” Wika ko pagkatapos ay umupo ako sa isang upuan malapit sa kanya.
Bahagya naman siyang sumilip ngunit ipinikit niya ulit ang mga mata niya. “Congrats.”
I smiled then look at the sky. “Thanks.”
Silence engulfed the surrounding for minutes.
“Zie, magreresign na ako,” Callix said out of nowhere.
Marahas naman akong napalingon sa kinapu-pwestuhan niya. “Alam mong hindi mo kailangan gawin ‘yan.”
“I need to.” Wika niya habang nakapikit pa rin.
“Pero bakit?” Hirit ko. Mas masaya kung mananatili siya dito sa palasyo.
Nanahimik siya sandali pero agad ding nagsalita. “I want to be independent. Kayo ni Zandra, you already prove yourselves by reaching your goals. Kaya ngayon, I think, it's time to reach mine. Gusto kong pumunta sa ibang bansa at magtapos ng pag-aaral. I want to have a degree, gusto kong maging independent. I want to live on my own, and work like normal people do.”
“Pero hindi mo naman kailangang iprove ang sarili mo.” Hirit ko pa rin, hoping na hindi niya itutuloy ang plano niya. “Wala kang kailangang iprove sa amin.”
Marahan siyang dumilat at tiningnan ako. “Sa inyo, pero sa sarili ko, mayroon. Kailangan ko ‘to, Zie.”
I took a deep breath. Mukhang hindi ko siya mapipigilan. Nilapitan ko siya at tumabi sa bench na kinauupuan niya.
“Ma-mimiss kita.” Sabi ko sabay yakap. Niyakap naman niya ako pabalik.
“Ako rin. Promise me, you'll take care yourself. At pamumunuan mo nang maayos ang AV Organization.”
Natawa ako at lumayo sa kanya. Pagkatapos ay itinaas ko ang kamay ko.
“I, Anastasia Kenzie Monterene, promise to take care of myself and the Averelle Organization, performing my duty as the Queen of Disguise. I vow to be the leader that the organization deserves from this day forward, for better, for worse, for richer, for poorer, in sickness and in health, to love and protect, until parted by death.”
Natawa rin siya sa kalokohang sinabi ko at ginulo ang buhok ko. “Nakapag-practice ka na rin pala ng wedding vow mo ha.” He jokingly said.
I made a face but said nothing. He put his arms on my shoulders at sabay naming tiningnan ang mga bituin sa langit.
These stars witnessed almost the whole story of my life and now, as the new chapter lies ahead, I am expecting them to guide me through light and dark.
I don't know what lies ahead, I don't know the challenges that will come, but as long as we are united, we can passed through it.
Because a queen cannot be a queen without her people who believe in her. Her reign wouldn't triumph if her subordinates aren't united. And her kingdom will fall if no one will support her.
But being the Queen of Disguise is not just all about disguising and pretending. You also have to be a good leader with a good heart. And with that, you can rule a kingdom that no one can destroy.
That's the rule number five that my father taught me. At ngayon, handa na akong sundin ‘yon.”