I opened my eyes and stretched my arms, pagkatapos ay isinara ko ulit ito. Umaga na? Nararamdaman ko ang malambot na kama sa ilalim ng likod ko. Nasa kwarto ko ba ako sa bahay ni Sir Kendeev?
Binuksan ko ang isang mata ko para sumilip but ended up pulling my blanket to cover my whole body.
My eyes are sore. Ano bang nangyari?
Nakarinig ako ng pagsara ng pinto kaya napabalikwas ako ng bangon. Tsaka ko lamang naobserbahan ang paligid. The place is unfamiliar to me kaya sigurado akong wala ako sa kwarto ko sa palasyo, o kahit sa kwarto ko sa bahay ni Sir Kendeev.
Then I remembered something. The chopper. Sumakay kami doon tapos umiiyak ako. Naalala ko na ang malungkot na pangyayari. Nakatulala lang ako sa blangkong pader. Kaya medyo maga ang mata ko dahil umiyak ako.
I'm at the verge of crying nang may biglang pumasok sa kwarto. Napalingon ako sa kanya. Napanganga ako nang makita ko ang isang tao na hindi ko naman kilala. What the fudge?!
Tumalikod siya at sumigaw. "Dark! Your girlfriend is awake!"
Nakanganga ako at nakatulala lang sa kanya. Naudlot tuloy ang pag-iyak ko. Ano raw sabi niya? Dark? Ibig sabihin si Lucind Dark...nasa labas lang nitong kwarto. And girlfriend? There's no way I'm gonna be his girlfriend!
But I know, I'm safe. After giving the guy a one last glance, I pulled the blanket and stay under it until I wanna go out. Maya-maya lang ay nakarinig na ako ng boses, probably Luk's and his friend.
"What did you say?" I heard Luk's voice clearly.
I frowned, I just wanna have some peace right now but the two guys are so noisy.
"Dije que tu novia está dispierta."
It's Luk's friend speaking some alien language. What language is it anyway?
"Where?" I heard Luk asked.
"Over there, under the blanket."
After a long pause, nagsalita si Luk. "Just let her be. Maybe she doesn't want others to disturb her."
Alam naman niya pala eh. Bakit dito pa sila nag-uusap?
"So she really is your girlfriend?" Tanong ng kaibigan niya. Hindi nga sabi eh!
"No es mi novia, pero me gusta y prometo protegerla," Luk answered. Can't they just stop talking? Hindi ko naman sila maintindihan.
"Oh yeah? Así que pronto lo estará?"
Argh! Kailan ba sila aalis?
"You bet." Narinig ko ang sinabi ni Luk bago tumahimik ang buong lugar, maybe umalis na sila.
Inalis ko ang kumot ko sa pagkakatalukbong sa akin at lumingon sa may pintuan. It's now closed.
Humugot ako ng malalim na hininga. I didn't bother to ask them kung nasaan ako. Hindi rin ako nag-abala na kilalanin kung sino man ang nakita ko kanina. All I wanna do now is to get some peace and think about what happened earlier.
It all happened because of me.
Ako ang naging dahilan kung bakit nangyari iyon.
Nawala ang isang buhay dahil sa kagagawan ko.
Ako naman lagi ang may kasalanan tuwing may ganitong nangyayari eh. Si Lola Emilia...si papa. I don't know what to do anymore. Maybe I should distance myself from everybody?
A lonely tear escaped my eyes as I closed it. And from the darkness, images started to flash inside my head. Nakita ko ang nakangiting mukha ni Lola Emilia noong una palang kaming nagkikita.
Then the image shifted to our second meeting at kasama ko noon si Zandra. We are both happy, ngayon ko lang napansin na magaan rin pala ang loob ni Zandra kay lola. The image changed and I saw her giving me my necklace, ito ay no'ng birthday ko. She treated me as a family. Lumipat ang imahe at napunta sa araw na nakilala niya si Luk at Vania. Her eyes is full of wondering, at tutok na tutok ang mata niya kay Vania, pero hindi siya nagtanong kung sino sila. She waited for me to introduce them. Now I admire her more.
At parang bumagal ang paggalaw ng imahe habang lumilipat ito sa ibang hugis... ang huli naming pagkikita. Bakit ngayon ko lang ba 'yon napansin? The glint of uneasiness across her eyes when she was talking to the person outside. Pero nanatili pa rin siyang kalmado, at nakapag-isip pa siya ng maayos. She even sacrifice her life for us to be alive until now. Hindi niya kami nilaglag. Paano siya naging ganon katapang? She makes everyone feel that she know what she's thinking or doing, and she will not regret it.
And now, I lost that amazing woman. It's all my fault afterall. I'm sorry.
Nakaramdam ako ng mahinang pagyugyog. And that's the time I opened my eyes. Naabutan ko si Luk na nakatingin sa akin. Nakatulog pala ako.
"I know even when you're sleeping, that nightmare is following you, but please...stop blaming yourself. It's not your fault," nakatingin sa akin si Lucind habang sinasabi ang mga katagang iyon. "Nag-aalala na ako sa'yo. Bago ka matulog, umiiyak ka. At ngayong kagigising mo palang, umiiyak ka na naman. I bet even in your dreams, you're also crying. Stop this, it's bad for your health."
Nakikita ko sa mga mata niya ang pag-aalala. I'm happy na kahit hindi ko siya kaano-ano ay nag-aalala pa rin siya sa akin. But..."I can't. I-i lost her. At a-ako ang may k-kasalanan, y-you can't erase that," my voice quivered as I said those.
Nakita ko siyang bumuntong hininga. "I understand you if you cannot stop blaming yourself. But please, tumigil ka na sa pag-iyak. Hindi mo lang pinapahirapan ang sarili mo, pati na rin ako. I cannot see you crying like that," he said in a soft voice, then he wiped the tears that keep on rolling down my face. "So please stop."
"T-thank you," sabi ko at pilit na ngumiti. Hindi ko man masabi sa kanya but I really appreciate it, I appreciate what he's doing. I'm lucky.
"Ready yourself. Marami pa tayong haharapin sa daan para mapanagot ang kung sino ang dapat na managot. We might lose someone while doing that so better make yourself stronger. Com'on princess, make them feel that you're the queen," sabi niya. I can't help but smile because of him. Pagkatapos ay may iniabot siyang shopping bag kaya nagtaka ako.
"Yan na muna ang suotin mo, we dropped by the mall to bought that kaya mag-ayos ka na," sagot niya kahit 'di ko pa siya tinatanong. Tiningnan ko naman ang laman ng shopping bag at mga bagong damit nga ito, with underwears.
"Lalabas na ako, we will wait for you outside." Nagsimula na siyang maglakad palabas at ng sumara na ang pinto, tsaka lamang ako tumayo para mag-ayos. I took a cold shower, hoping that it could decrease my swollen eye. Lucind's words affect me really much. It does help a lot but there's a little part of me that keeps on blaming myself and somehow I also feel sad.
I look at the life size mirror near the bookshelf and find myself wearing a white sweater and a gray cargo pants. Hindi ko alam kung paano nila nakuha ang size ko but wow, it fits perfectly to my body.
Sinuot ko na rin ang sneakers ko na nasa paanan ng kama. Hayst. Pumunta ako dito sa bahay na 'to na walang kadala-dalang gamit. Kagaya no'ng tumakas ako sa kasal. And wow, kasama ko rin ngayon si Lucind. What a coincidence. I almost rolled my eyes at the thought before I walk towards the door.
Nang makalabas ako, akala ko ay makikita ko si Luk na nakatayo or something but I saw him in a very awkward position. He's sitting on the sofa while the man's face that I saw earlier is near his face, so parang nakatuhad siya.
"U-uhm... Am I invading your privacy?" I asked while awkwardly looking at them.
Napatingin silang dalawa sa akin at halata sa mga mukha nila ang gulat. Binigyan ni Luk ng masamang tingin ang lalaki at pagkatapos ay itinulak niya iyon. Hayst. Ano ba yan! No'ng una sa butler kong si Callix, tapos ngayon sa kaibigan niya.
Ngumiwi naman yung lalaki dahil sa pagtulak ni Luk. "What the fvck, Dark?!"
"Alas, you deserve that," mapang-asar na wika ni Luk. "Mali tuloy ang iniisip sa atin ni Anastasia."
Lumapit ako sa kaibigan ni Luk at tinulungan ko siyang makatayo. He hesitate at first but as a respect, he accepted my help. "I'm Anastasia. And you are?"
Ngumiti naman siya. "Ace Piermont, Lucind's but—"
"My friend!" Sumigaw si Luk kaya hindi ko na narinig pa ang sinabi ni Ace.
"And where are we?" Tanong ko sa kanila.
"Spain," sabay nilang sagot. Bigla naman akong napanganga. Spain?! So Spanish yung sinasalita nila kanina? At marunong magsalita si Luk ng Spanish?
Lumapit sa akin si Luk at iginiya ako palapit sa lamesa. "Yes, Your Highness. But eat your dinner first. Because after this, we are going to the airport."
Inihain naman sa akin ni Ace ang pork chop na maganda ang plating. I can see the reddish color of the pork chop with its sauce on it. Mukhang masarap siya at niluto ng isang professional cook, parang ganito rin kasi yung sini-serve sa akin sa palace.
Narinig kong tumunog ang cellphone ni Luk kaya umalis siya, pagkatapos no'n ay nagpaalam na rin si Ace dahil may kukunin daw siya.
I took the fork and the knife to slice the pork into bitesize. Isinubo ko iyon nang biglang nagsalita si Ace na nakabalik na ngayon at may dalang tubig.
"That dish is called Pork chops a la Madrilene. I made that for you thinking that you might like it." He looked at me and waited for me to say something.
Nginitian ko naman siya. "It's delicious, thank you."
"De nada," wika niya na mukhang nakahinga na nang maluwag. Pero dahil sa sinabi niya, nagkadikit ang mga kilay ko.
"Pardon?"
"Oh, I mean, you're welcome," mabilis na sabi niya nang mapagtanto ang lengguwaheng ginamit niya. "May I take my leave now?"
I nodded hesitantly. Bakit siya nagpapaalam sa akin?
"Thank you! Enjoy your meal!" He said before running towards the room he was pointing earlier. Medyo weird siya. I mean, nakikita ko na sanay siyang mag-serve sa isang tao, like a maid or something. Pero baka maalaga lang talaga siya.
"Your Highness, you wanna get some stuffs from Sir Kendeev's home or your palace?"
Tinapunan ko ng tingin si Luk na katatapos lang sagutin ang tawag kanina bago ako nagpatuloy na kumain. Siya naman ay hinihintay lang ang sagot ko.
Uminom ako ng tubig pagkatapos ay tumango. "Just get my wallet, phone and the dagger under my pillow. Thank you."
Nagpatuloy ako sa pagkain pero nang hindi sumagot si Luk ay tumigil ako. Nang lingunin ko siya, binabato niya ako ng kakaibang tingin.
"What?" I asked innocently.
"You're hiding a dagger under your pillow?"
Tumango naman ako. "What's wrong with that?"
"Nothing. I just can't believe that Your Highness is hiding a dagger under her pillow even though she knew that she's safe with me," he said while shaking his head.
I chuckled. "Sinong nagsabi na alam kong ligtas ako sa tabi mo? I'm just being prepared. I don't know you that deep."
Parang may sinabihan na rin ako dati ng 'I don't know you'----Ah, naalala ko na, si Raphael. Maybe I should forget about him for a short period of time, kasi wala naman na ako sa bansa ko.
He tsked. "It's not like I'm gonna rape you."
Nasamid ako sa nginunguya ko kaya mabilis kong inabot ang tubig. Habang umiinom ay binabato ko ng masamang tingin si Lucind na pangisi-ngisi pa ngayon.
"I'm going to take care of something, just call us if you're done so we can go to the airport after."
Nagmamadaling umalis si Luk sa harapan ko. Hayst. Alam niya kasi na aawayin ko siya pagkatapos ng sinabi niya.
After I finished eating, tumayo ako at tiningnan ang buong bahay. Then, nakita ko ang sliding door na natatakpan ng kurtina. I opened it out of my curiosity because I wanna see the outside view.
Nagulat ako at biglang napaatras nang makita ko ang labas. Muntik na akong malula. Hindi ko naman alam na nasa pinakataas pala kami nitong building. So where are we exactly in Spain?
"Ace! Luk!" Sigaw ko sa kawalan, hoping na lumabas sila.
Agad silang lumabas pagkatapos kong tawagin ang pangalan nila. Sabay naman silang sumagat ng "Why?"
"Are you done?" Luk asked at me.
I nodded. "Where are we exactly?"
"We're in my condo in Madrid, if that's what you're asking," sagot naman ni Ace. "But we're not staying here for too long because we are going to the airport to migrate to Philippines."
"You ready?"
I observed the whole room before answering. "Let's go."
We got down by the elevator going out of the building then stopped across a gray Mustang.
Pinagbuksan ako ng pinto ni Luk sa passenger's seat bago siya pumasok sa shotgun ride.
Habang papunta kami sa airport, hindi ko maiwasan na tumingin sa paligid. Kasi naman, bagong surroundings ang nakikita ko, ibang iba sa Cepheus.
Tahimik ang loob ng kotse kaya napapikit na lang ako ng mata. At pagkamulat ko, sakto namang kadadating pa lang namin sa airport, but not the public airport. I think we are in a private one because I cannot see many people. So Ace owns a private airport? Or maybe it's not his. Baka sa kakilala or pamilya niya.
Dinala niya ang sasakyan sa hangar ng eroplano. Pagkatapos ay siya na ang nanguna papasok sa isa sa mga eroplano. We just followed him inside a not so big private plane. Tatanong ko sana kung sino ang mag-dadala ng kotse niya pauwi but I shrugged the thought away thinking na may kukuha no'n na kung sino.
"I'm going to the cockpit to drive this plane—"
"Wait, you can?" Namamangha kong tanong.
He nodded proudly. "Ofcourse. Just enjoy your flight and make your self comfortable. And Lucind, ikaw na ang bahala sa kanya."
"You don't need to remind me---but sure."
Nauna nang umakyat si Ace at dumiretso na siya sa cockpit ng eroplano. Ngayon may isa akong bagay na narealize, I'm not dealing with normal people. I mean Lucind and Ace, they're so talented and I feel like they can do anything. But I don't want to ask them even if I'm curious about them. Ang gusto ko, sila ang kusang magsasabi sa akin.
Nang makapasok na kami ng tuluyan sa loob, Luk immediately run towards the bed inside, then he jumped on it. Ako naman ay pinagmasdan ang kabuuan ng cabin, I observed that half of the airplane towards its tail, has this house-like design with sofas and fridge, where I can get food. At doon din makikita ang comfort room.
Pumunta naman ako sa kabilang bahagi na malapit sa cockpit, parang titanium wall lang ang humaharang sa dalawang cabin. There I can see the aisle seats like I'm in an airplane, I mean airplane pa rin naman ito pero private nga lang.
I settle myself on one of the window seats and put on my seatbelt, dahil narinig ko na ang announcement ni Ace na magti-take-off na raw kami.
I let my thoughts run around my head when I felt that I was in peace. The blue sky is so relaxing, plus the white clouds. I can't help but to recall all my memories in Cepheus, but this time, without crying. I kept staring at nowhere for I don’t know how long.
Kinapa ko ang suot kong kwintas, ito yung niregalo sa akin ni lola. Simula noon ay lagi ko na itong sinusuot, nakatago nga lang sa loob ng damit ko. Ito na lang ang ala-ala ko sa kanya kaya iingatan ko talaga 'to ng sobra-sobra.
"Sa palagay ko, masaya na ngayon si Lola Emilia na naaalala mo siya ng hindi umiiyak."
Nanatili pa rin akong nakatingin sa kawalan pero napangiti ako sa sinabi ni Luk. Tumingin lang ako sa kanya nang may iabot siyang chocolate sa akin.
"Thank you," sabi ko sa kanya.
"Ready yourself and your heart," saad niya na parang nagbabanta. "Hindi madali ang pagkamit ng hustisya. Sa kalagayan natin ngayon, maaaring hindi lang isang buhay ang mawala. Nagsisimula pa lang tayo, Anastasia. At hindi biro ang pinasok mo, kaya nandito ako para tulungan ka. Hindi ka lang basta normal na tao, dahil isa kang prinsesa, at hindi lang normal na laban ang kakaharapin mo. You have to think really hard and cope up with a plan. A plan that can drive you to the thing that you wanted."
"Justice," wika ko kahit hindi siya nagtatanong.
Nakita ko naman siyang tumango. "And in seeking for justice, there's no place for soft-hearted people---I am not telling you to turn your heart into stone and be heartless, instead, make it a stronger one, like a stone. Lagi mong tatandaan, nandito lang ako para sa'yo."
I bit my chocolate while letting the words sink in my mind. Bakit ba parang ang daming alam ni Luk sa mga ganitong bagay? But on the other side, it helps me a lot. I remained silent at hindi ko na narinig na nagsalita pa si Luk.
Maya-maya ay dumating si Ace kaya gulat ko siyang tiningnan. "Sino ang nagpi-piloto nitong eroplano?!" Nagpapanic kong tanong. Baka bumagsak kami! Ayoko pang mamatay. Hindi ko pa nakukuha ang hustisya.
Nakita ko naman siyang natawa. "Don't worry. Naka-auto pilot naman ito."
Hinarap niya naman si Luk na sa gulat ko ay nando'n pa pala. Akala ko kasi ay umalis na siya.
"Ikaw naman Luk. Medyo malapit naman na tayo eh. Mga isang oras pa."
Nagpanting naman ang tenga ko pagkatapos kong marinig ang sinabi niya. Kinakalma ko pa lang ang puso ko dahil sa sobrang kaba pero ibinagsak naman nila ang isang shocking revelation na nakapagpabilis na naman ng tibok nito.
"Marunong ka rin?!"
Parehas na silang natatawa sa akin, siguro ay dahil sa reaksyon ko. Pero kasi nakakagulat sila!
"Oo naman, ako pa," mayabang na sagot niya.
"Wala ba kayong hindi kaya?" Tanong ko sa kanilang dalawa.
"Meron," sabay nilang sagot.
"Ano?"
"Hindi namin kayang mawalan ng alam sa lahat ng bagay," sagot ni Luk.
"Talented kasi kami," dagdag pa ni Ace.
Napatango na lang ako at pinaningkitan sila ng mata. "Hindi niyo rin kayang mawalan ng yabang kahit isang beses."
Nagkatinginan sila at natawa kaya nakitawa na rin ako. Pagkatapos nilang tumawa ay nagpaalam na si Luk na pupunta na siya sa cockpit. Si Ace naman ay nakatingin lang sa akin habang nakangiti. Naki-creepy-han na tuloy ako.
"Bakit ba?" Tanong ko sa kanya. Medyo natatakot na rin ako eh.
"I just wanted to say na one day of sorrow is enough for a person like you."
"Huh?"
"I cannot wait to see your eyes changing its glint of sadness to happiness. I would be happy if that happens," sabi niya. Ako naman ay naguguluhan habang nakatingin sa kanya.
"But I'm okay now," kontra ko sa kanya. Pakiramdam ko naman ay okay na ako kahit medyo naguguluhan sa mga pinagsasasabi niya.
"But your eyes is telling me otherwise. I mean, some part of it rather."
Tumatango ako habang nakanganga. Can he read my emotion through my eyes? Well, eyes is the window to every person's soul kaya hindi na ako magtataka. I can say that he's too skillful for emotion reading. Kahit kasi maliit na parte lang ng mata ko ang nagpapakita ng kalungkutan nakikita niya.
"I'm just resting at one of the bed there," tinuro niya ang kabilang parte ng eroplano. "Tell me if you need something."
"Thank you," sabi ko sa kanya. He slightly bowed at me before leaving. Ako naman ay natulala lang sa kawalan.
He's partly weird and partly amazing. Lucind can hack things with his computer, he's also a genius and he can fly an airplane. Ace has this emotion reading skill and can also fly an airplane. But he's super respectful like a maid----or butler. Now I'm wondering on who really they are. Lumaki ba silang skillfull na talaga? Or did they train or something? Ano pa kaya ang kaya nilang gawin?
Hindi ko namalayan na sa kaiisip ko sa dalawa kong kasama, nakatulog na pala ako. Nakakapagod rin kayang mag-isip. Bakit ba kasi sobrang curious ko sa kanila?
At ngayon may tumatapik na sa pisngi ko. I slowly opened my eyes and saw Luk.
"Anastasia, we're here," wika niya.
Tumayo naman ako. My neck is aching because of my position earlier while sleeping.
Medyo nahihilo pa ako pero nagagawa ko namang sundan si Luk.
Nakikita ko na ang bukas na pinto ng eroplano at kahit hindi ko ito maaninang nang maayos, hindi ko maikakaila na excited ako. Dati ko pa gustong makapunta dito sa bansa na ito. At ngayon nandito na ako.
Nakababa na si Luk kaya tumakbo na ako papunta sa pinto. Pero bago pa man ako makahakbang pababa, sinalubong na ako ng malakas na hangin na nakapagpatigil sa akin.
Even though the environment is unfamiliar. And the surrounding is new to my sight, nagawa ko pa ring makababa. At sa baba ay hinihintay ako ni Luk at Ace habang nakangiti. Im...so...excited!
"Welcome to the Philippines."
Finally!