Wiped Of String (Hopeless Series #1)

Prologue

"She's still your mom." Dagdag pa nito.

Kung nandito lang sana siya. Alam kong hindi na hahantong sa ganito. Dahil sa kaniya nakikinig ang mga magulang ko. Lahat ng kilos at pag uugali kayang hawakan at paamuhin ni Kuya.

"Pag sabihan mo iyang anak mo Gary." Galit na galit paring sabi ni Mommy habang nandidiring nakatingin saakin.

I watched mommy. Don't you really want me anymore? Do you hate me that much? Is it easy to just leave me so you can say that in front of me? Do you hate me so much and think of me as almost a murderer?

"Kung ako nalang sana yung nalunod matutuwa ka ba?" May hapding lumukob sa damdamin ko habang sinasalita ang mga sinasabi ko.

"Kung sana ngang ikaw nalang. Baka mas madali kong natanggap." Napapailing na sabi ni Mommy.

"Rosario!" Pinataasan siya ng bises si dad.

Namilog ang mga mata ko at napayuko dahil sa luhang nag babadya na tumulo mula sa mga mata ko.

Hindi ko alam na mas hinihiling pa pala niya na sana ako nalang ang namatay. Ganon din naman ang hiniling ko. Pero hindi ko inaakala na gusto iyong mangyari ni mommy saakin.

I feel like I'm worthless to her. I also have a hard time, but I never complain about how I feel.

Dahil alam ko naman na wala lang din silang paki alam saakin o sa maratamdaman ko. No matter how much I was destroyed I knew they would destroy me even more.

They are hurting but I am hurting, too. They don't have time to check how I feel. I'm also their child!

Mas nadagdagan pa ang sakit ng nararamdaman ko ng wala manlang akong makitang basak na pag sisisi kay mommy.

She really wants to.

Napaangat ako ng tingin ng hawakan ni Daddy ang kamay ko. Nasa likod niya si Mommy hindi parin gumagaan ang pakirdam nito.

"She's still your mom."

That's always his line when Mommy says bad words to me. Even below the belt. But I'm not complaining.

I still have respect for them. But now, that mommy wants my death. I can not believe.

"She's my mom, but never been my mother." Malamig na makikitungo ko.

She's my mother pero hindi niya ginawa ang pagiging ina saakin. Para lang akong isang hangin sa bahay na ito. Ang sakit non bilang anak niya.

I looked at Daddy pleadingly. "For me, she's just an ordinary woman now. Not my mom. Not my mother who gave birth to me." I said determinedly as it hurt little by little. "From now on I'll forget I had parents." I said firmly and then left without looking back.

"Noam!" Pilit na tawag saakin ni Dad pero hindi ko siya pinansin at tuloy tuloy lang na umalis.

I immediately sounded my raptor to get away from this cursed crowd

Agad kong pinag sisihan kung bakit umuwi pa ako sa bahay na ito! Dapat inasahan ko na na mauuwi lang sa ganito.

Even, though. I was tired from scuba diving, I didn't go straight to my condo. I went straight to my psychiatrist friend.

Dahil nito lang ay bumabalik na naman ang panaginip ko o bangingot na ayaw ko ng balikan.

Nananaginip ako na parang lunod na lunod at pag nagising ay tumatagaktak ang pwis ko. Exhausted. Short of breath and terrified.

Simula nung namatay at na lunod si Kuya ng dahil saakin saka lang nag simula ang panaginip na iyon.

May dalawa akong kuya. Kuya Niro and Kuya Fritz. But I lost my second.