Between Worlds

Oververhit en veel te laat kom ik de school binnen. Ik was vergeten mijn rugzak mee te grissen, maar besloot op de fiets dat ik wel een schrift kon lenen. Niemand merkte me op terwijl ik gehaast door de gangen liep. Toen ik bij het juiste lokaal aankwam zag ik net meneer Oder het lokaal verlaten. Snel glipte ik naar binnen. Alleen Dante keek op, maar ik liep hem zo snel voorbij dat hij ik niet eens doorhad dat zijn ogen groot van schrik en ongeloof waren geweest. Ik liep door naar achter om naast Hidde te gaan zitten.

'Bro, ik weet het niet, maar tegenwoordig is alles zo vreemd. Mijn ouders kwamen gisteren super laat en vermoeid thuis dat ze niet eens even langs mijn kamer kwamen.' Fluisterde ik. 'En vanochtend is mijn wekker niet afgegaan, mijn vader wekt me dan meestal, maar nu lag hij gewoon nog te pitten. En het raarste was nog wel dat mijn broer thuis was. Hij zag er super slecht uit, met wallen onder zijn ogen en zo...' Ik keek even naar rechts en zag dat Hiddie niet reageerde. 'Yoo, luister je wel?'

Hidde had zijn oortjes in. Net toen ik hem aan wilde tikken kwam meneer Oder binnen. Ik zakte iets onderuit in de hoop dat hij het niet door zou hebben. Dante keek alleen overduidelijk mijn kant op.
'Wat?!' Siste ik. Snel draaide Dante zich weer om. De les was vrij saai, Hidde zei minder dan normaal en dat terwijl Oder aardiger met ons om leek te gaan.

Toen de les bijna voorbij was draaide Sophie die voor ons zat zich naar Mara naast zich. 'Waar hebben we straks duits?'
'Ehm, ergens op de tweede volgens mij.' Antwoorde Mara. Sophie lachte en toen draaide ze zich naar mij en Hidde. 'Hebben we met jou duits?' Vroeg ze.
'Nee ik heb geen duits.' Antwoorde ik.
'Hidde?' Vroeg Sophie. 'Ik blijf in dit lokaal.' Antwoorde hij. Ze zuchte en zij en Mara stonden op.
'Joe!' Zij ik tegen Hidde. 'Doei.' zei hij terug.

Terwijl ik mijn weg zocht naar de aula merkte ik dat Dante achter me aan was gelopen. Dante was een gewone jongen. Zijn bruine haar zit een beetje warrig over zijn voorhoofd heen, maar is niet zo lang dat zijn wenkbrauwen en zijn chocolade bruine ogen verdwijnen.
'Hoi' Zei ik tegen hem, terwijl ik mijn pas verlaagde.
Toen Dante niks terug zij draaide ik om en zag dat Dante nog net in de jongenswc verdween.

Ik snap niet waarom die jongen zich zo vreemd gedraagt. Als ik nu verder loop krijg ik misschien geen kans meer om met hem te spreken, Dante en ik zijn niet echt vrienden. Toen ik de wc's in liep zag ik Dante tegen zichzelf praten. Tegen de spiegel zeg maar. Wut?
'Het is niet echt. Het kan niet echt zijn!' Hoorde ik Dante zachtjes zeggen. Hij had de wasbak met twee handen vast gepakt en amende zwaar.

'Wat is niet echt?' Vraag ik.
Dante maakte een klein hoog gilletje en sprong in de lucht van schrik. Het koste me heel veel moeite niet in lachen uit te barsten, maar een glimlach kon ik niet onderdrukken. Het zag er idioot uit. Dante verbleekte en keek me twee seconde lang aan met hele grote ogen. Toen schoot hij zo snel hij kon een wc-hokje in. Ik moest nu wel lachen, dus verborg ik dat subtiel in een kuch en schudde mijn hoofd.

'Dante wat is er in hemelsnaam aan de hand?' Vraag ik. Het zachte gemompel was opgehouden. Even hoorde ik niets en vervolgens hoorde ik geschruif en gerommel. Ik klopte op de deur, maar hoorde toen gevloek. Ik keek omhoog en zag Dante van het ene hokje naar het andere hokje proberen te klimmen.
Bro, wat de... Voordat hij kon vallen gooide ik de deur open en stak mijn hand uit om hem op te vangen, maar ik greep miss. Dante viel op de grond voor mijn voeten.

Hij krabbelde meteen naar achter en viel op de wc pot. Gelukkig voor hem was de deksel er wel op. 'Dante wat doe je?' Vroeg ik verbaasd en een beetje hard. Hij schudde alleen maar zijn hoofd. Toen hoorde we de deur opengaan. Bliksem snel schoot Dante langs me heen de deur uit. De jongen de binnen was gekomen keek me met opgetrokken wenkbrauwen aan, maar zij niets.

Ik sprinte achter Dante aan, wat had die gast? Voor wat was hij bang? Was eigenlijk wel bang? Ik weet niet hoe maar ik stond binnen vijf seconde voor hem.
'Dude, doe rustig! Wat is er aan de hand?' Zijn ogen schoten van links naar rechts op zoek naar een uitweg.
'Praat.' Zei ik bevelend.
'I-i-i-ik.' Stotterde hij. Ik sloeg mijn ogen ten hemel, dit gaat niet werken.
'Weet je.' Begon ik, maar toen bedacht ik me. 'Nee laat maar, dit zijn duidelijk mijn zaken niet.' Ik wilde net hoofdschuddend weglopen. Waar was ik mee bezig? Maar toen riep hij: 'Wacht!'

Ik stond stil en draaide me om, sloeg mijn armen over elkaar en leunde tegen de muur. Dante zei niks. Mijn wenkbrauwen schoten omhoog. 'Wat?' Vroeg ik.

'Zane ligt in coma.'