Between Worlds

Mijn ouders en broer kwamen. Dolgelukkig en emotioneel stonden ze aan mijn bed. Mijn vrienden kwamen ook. 'We hebben je gemist man!' Riepen ze vrolijk. Ik sta prachtig op de lelijkste foto die er ooit is gemaakt. Toen zij weg waren had ik eindelijk even rust. Tot er een klasgenoot op bezoek kwam. Dante.

'Hoi?' Zeg ik verbaasd. Dante was een gewone jongen. Zijn bruine haar zit een beetje warrig over zijn voorhoofd heen, maar is niet zo lang dat zijn wenkbrauwen en zijn mooie ogen verdwijnen.
'Hi.' Zegt hij terug. 'Je telefoon lag nog tussen je...' zijn stem sterft weg als hij mijn sceptische blik ziet. Hoe komt hij aan mijn telefoon?

'Ik had hem gevonden.' Zegt hij snel. Hij geeft hem aan me en onze handen raken elkaar. Snel trek ik de mijne terug.
'Ik - je - we - .' Begint Dante. Hij komt niet uit zijn woorden, maar hij wil duidelijk iets zeggen. Ineens zie ik dat hij tranen in zijn ogen begint te krijgen.

'Is alles goed?' Vraag ik voorzichtig. De jongen schud zijn hoofd.
'Sorry, ik dacht dat, ik dacht.' Hij huivert. 'Wil je wat water?' Vraag ik.
'Nee!' Zegt hij meteen. 'Ik moet gaan, dit was een vergissing.' Hij loopt weg, maar kijkt nog één keer achterom. De tranen lopen over zijn wangen.
Dat was vreemd. Ik ken Dante nauwlijks. Ik heb misschien één of twee keer met hem gesproken en dan staat hij ineens huilend bij mijn ziekenhuisbed.

Ik open mijn telefoon en krijg meteen heel wat meldingen binnen. Ik scroll door alle gemiste oproepen, Jezus wat zijn dat er veel. Ik scroll naar de dag dat ik in coma raakte. Ik ben 56 keer gebeld. 56!! Omg. Ik ga naar WhatsApp en open de bovenste appjes. Dammm. Mijn vriendengroep, wajoo. Ik lees een maand aan gesprekken terug. Het is grappig, maar vooral heel raar. Ik heb een maand van mijn leven gemist.

Ook de familie app is flink losgegaan. Ik wil erop klikken, maar dan komt mijn broer binnen.
'Wie was dat?' Vraagt hij.
'Mmhm?' Vraag ik terug.
'Die jongen.' Zegt hij. 'Ohw, niemand.' Antwoord ik. 'Een klasgenoot.'

'Wat kwam hij doen?' Vraagt hij door. Ik kijk hem zijdelings aan.
'Ik heb werkelijk geen idee. Hij huilde letterlijk toen hij me zag.' Zeg ik. Mijn broer kijkt bedenkelijk, 'Ik wist niet dat ik dit ooit zou zeggen, maar ik heb je gemist man.' Zegt hij. 'Een maand is best lang, weet je.'
'Mmhm.' Antwoord ik. 'Voor mij was hij erg kort.' Zeg ik. 'Het ene moment was ik op het strand en het andere moment in het ziekenhuis bed.'
'En daartussen?' Vraagt hij.
'Niets.'