Between Worlds

Na twee dagen wordt ik uit het ziekenhuis ontslagen. Ik kan niet alles even goed, maar ik kan wel helder denken en recht lopen, dus van mijn moeder moest ik gewoon naar school. Op school wordt ik vrolijk begroet door mijn vrienden, maar ook mensen die ik niet ken willen weten hoe het was. Na het ziekenhuis heb ik Dante niet meer gezien, ook vandaag is hij niet op school.

De volgende dag is hij er wel en ik probeer zijn aandacht te trekken, maar dat lukt niet. Ik trek de aandacht van iedereen behalve Dante. Sommige mensen beginnen nu alleen wel echt irritant te worden. Ik ben een 'happening' geworden en ik haat het. Ze lachen naar me, terwijl ik hen niet eens ken.

Als het tijd is loop ik naar het volgende lokaal. Als ik binnenkom staart Dante me aan, dus kan ik eindelijk naast hem zitten. Hij heeft zijn oortjes in en op zijn telefoon zie ik 'Gohst of you' van 5sos staan.
'Waar luister je naar?' Vraag ik. Snel drukt hij zijn telefoon uit.
'Nergens naar.' Maar hij slaat zijn ogen neer.

'Ik wilde je eigenlijk al een tijdje geleden vragen of -'
'Heeeyyyy.' Roept Liz als ze klas binnenkomt. 'Hi.' Zeg ik terug. Ze komt naast ons zitten en begint te vertellen over haar dag gister. Naast me zucht Dante en hij schuift zelfs iets verder naar rechts. Als de les voorbij is staat hij heel snel op en wurmt zich langs mij en Liz heen.
'Eh rude.' Zegt Liz.
'Sorry.' Zeg ik tegen haar als ik Dante achterna ren.

'Eey!' Roept ze me nog na.
Dante is al zowat aan het einde van de gang. Ik versnel mijn pas, maar ik hou hem niet bij.
'Hey!' Roep ik hem. Het lijkt wel of hij sneller gaat lopen. 'Dante wacht.' Zeg ik. 'Ik wilde je alleen maar iets vragen,' Roep ik als hij eindelijk stilstaat.
'Mpff.' Zeg ik. 'We zijn al bij de kluisjes, jezus.'

'Ik kreeg ineens déjà vu.' Zegt hij.
'Wat?'
'Laat maar.'
'Ja ik wilde dus vragen of,' ik kijk rond, niemand merkt ons op. 'Nou ja je negeert me, maar je kwam me wel mijn telefoon brengen het ziekenhuis vier dagen geleden. Alleen je, nouja, ging heel snel weer weg dus...'
Dante kijkt me aan. Maar zijn blik is alsof hij niet naar mij kijkt. Hij lijkt afwezig, maar het is zo intens. Het is alsof ik wordt gehypnotiseerd door zijn ogen. Ik kijk naar zijn lippen -

'Dus?' Vraagt Dante. Ik wordt uit mijn trans gehaald. Wat was dat? The fack was dat??
'Dus.' Zeg ik hem na. Ik weet het niet meer. Ik ben mijn verhaal kwijt.
'Misschien is het beter als,' het lijkt alsof zijn stem een klein beetje breekt. Verbeeld ik me dit? 'Als we ons niet met elkaar bemoeien. Ik had een telefoon gevonden en die bleek van jou te zijn, maar daar kwam ik pas achter toen je al uit coma was. Ik had het die dag alleen... gewoon een beetje zwaar.' Zegt hij verdrietig.

'Als je erover wil praten...' Zeg ik voorzichtig. Ik weet niet wat er met me gebeurd.
Ruw loopt hij langs me heen. 'Liever niet.'
Hij laat me achter. Ik kijk verward om me heen. Ik weet niet wat er zojuist is gebeurd. Ik schud mijn hoofd en loop naar de aula, waar ik enthouisast wordt begroet door mijn vrienden.
'Waar bleef je zolang?' Vragen ze, maar ik antwoord niet.
Mijn ogen scannen de ruimte, opzoek naar Dante.
Maar Dante is er niet.