抖阴社区

                                    

But, he didn't look. He didn't answer. Baka hindi niya narinig.

"Uh-mm.. mamasyal po ako sa kanto mamaya,dad" paalam ko sa kaniya kahit obvious naman na hindi siya interested. Pero, gusto ko padin kunin yung loob niya. He's all I have now. The same with him . We only have each other.

But, I failed for my second attempt. Hindi parin siya sumagot. Nagumpisa na din siyang kumain. Nagsasalita lang kung may gustong iutos sa kasambahay.

But, I didn't give up on trying. Baka gusto niya na makitang nageefort din ako para kausapin manlang siya. Baka gusto niya maging mabait lang ako.

Pansin ko din ang tingin ng ibang kasambahay sa akin. Naawa sila.  Grabe naman kasi.... Si dad na hindi naman ganun ka layo saakin hindi naririnig yung sinasabi ko... Pero, obviously ayaw niya lang talaga akong bigyan ng atensyon... Bakit ko alam? Kasi yung katabi niyang kasambahay puro awa at lungkot ang paraan ng pagtingin saakin. It means na alam at rinig niya yung sinasabi ko.

For the third time of being papansin. Wish me luck..

"Dad, what time ka po uuwi? Magpapatulong po ako kay manang Minda to cook adobo po. Diba po favorite mo yun? Sana po Maaga kayong maka.."

"Shut up?..." Pagoutol ni dad sa sinasabi ko na ikinagulat ko, maging ang mga kasambahay. " Don't try so hard. Hindi ko kailangan ng simpatya mo? Kung gusto mong umalis. Umalis ka?. I am not stopping you" sigaw niya. Matalim ang tingin niya saakin na nagdala ng sobrang kaba at takot sa dibdib ko.

" I-im... Sorry, dad" sbai ko habang nakayuko.pinipigil parin ang pag iyak. I felt so much guilt inside my chest. Hindi natapos ni dad ang pagkain niya dahil sa ang kulit at ingay ko.

Padabog niyang binitbit ang attache case niya na may laman na mga papeles at iniwan na ako sa dinning area.

Umiiyak parin ako kahit nakaalis na si dad. Nanginginig ang buong katawan ko kaya dinaluhan ako ni manang minda at inalo. Mahigpit ang pagkakayakap niya saakin kasabay ng pagbulong ng mga salitang makakapagpagaan ng pakiramdam ko.

At least I have her.

Nagpasya akong lumabas muna at mamasyal sa labas bahay. Gusto sana akong samahan ni manang minda, dahil hindi ko kabisado ang subdivision pero sabi ko ayoslang ako.

" Huwag kang kakausap sa hindi mo kilala ha. And if you notice someone strange, call me instantly." Bilin niya saakin bago ako pinayagan na umalis dala ang payong para daw hindi ko mainitan.
Ngumiti lang ako sa mga sinabi niya at tumango. I can feel how genuine she is.

Pagala gala ang mata ko habang naglalakad. Hindi ko pa kabisado ang lugar dito kasi baguhan ako. Rather, may amnesia. I want to cockle on that thought.

A black and white minimalist interior of a mansion caught my attention. Puro lalaki ba ang nakatira dito? There is a fragment in me that prod me to enter. The gate was unlatch. Me being noy dubious enter. Hindi ako dumeretso sa front door para kumatok kasi nakuha ng isang passage ang atensyon ko. A greenhouse.

Dali-dali akong naglakad papunta doon habang nakangiti. I am so galvanized to view what was inside it. I wander across the large  acreage which was covered with translucent materials that seize sunlight and heat. It is a modern kind of greenhouse that was composed of different expensive brand of materials,such as; rigid plastic made of polycarbonate, plastic film made of polyethylene,or glass panes.

But a medium size vessel snagged my attention. Dali-dali ko itong nilapitan dahil sa iba-ibang kulay na humalina sa akin. Butterflies. There's a lot of them. Different colors and different epitome.

"Someone told me before that butterflies symbolizes the qualities of freedom, earthly beauty, love, and human soul" someone spoke at my back. That voice makes my within tremor. His presence is familiar. But, I don't understand why I feel safe instead of be nervous and afraid.

Sluggishly, I turn my body to face him with a blank face.

"Do you agree with that?" He ask again, without even blinking.

I smile and nod my head. Because, what he said is really true. I somehow like to be a butterfly. Why? They can fly whenever and wherever they want. They are beautiful and perfect. Unlike me. I am flawed and broken.

" Is this place yours? I'm sorry for entering without your permission. I just got excited." Nangingiti kong sambit sa kaniya at ibinalik muli ang atensyon sa mga paro-parong naglilipadan.

" This place has been my escape before. But, everything changes 6 years ago. " He said with his baritone voice. " I envy butterflies for being free." He added that make my brows furrowed.

"You are not?"

" I have never been free".

For a moment being with him, I feel comfortable. Kahit hindi ko manlang alam ang pangalan niya.  He look rigorous and   he embodied authority. His hair was wet and it looks smooth. I can also smell his minty breath kahit hindi siya masyadong malapit saakin. Ang sexy niyang tingnan sa suot niyang black long sleeve that hug his laddish body. I wonder how many abs he has. 6? 8?

Shit. Curiousity makes me crazy.











































































Last Escape For Aia ( Under Revision)Where stories live. Discover now