?? ?????????? ????????? Love is satisfying ??

    ៣ ខែក្រោយ
    វិមាន ‘ចន’ ស្ថិតនៅផ្លូវជាយក្រុងក្នុងគម្រោងរចនាបថសាងសង់ឡើងមិនទាន់ហើយរួចរាល់ទាំងស្រុងនៅឡើយប៉ុន្តែក៏មានផ្នែកខ្លះគ្រោងឆ្អឹងឡើងនិងត្រូវបានបុកគ្រឹះយ៉ាងរឹងមាំបែងចែកទៅតាមលក្ខណៈសណ្ឋានប្លង់នីមួយៗរបស់អ្នកជំនាញផ្នែកវិស្វកម្មជាជនជាតិស្វិសសុទ្ធសាធទៅតាមលំដាប់លំដោយ។
    រថយន្តបាំងជិតមួយគ្រឿងបរមកឈប់ចតខាងមុខទីធ្លារបងដែលបានសង់ឡើងធ្វើមកអំពីស៊ីម៉ង់លាយឡំជាមួយដែកល្អៗដែលមានរចនាបថក្បូចក្បាច់រចនាតាមបែបអ៊ឺរ៉ុបជះពន្លឺពណ៌មាសសុទ្ធក្រាលដោយប៊េតុងរលោងស្រិលនិងមានរូបចម្លាក់សេះជារូបចម្លាក់ដេកនិងឈរបីក្បាលពណ៌ខ្មៅនៅចំកណ្តាលដី រំលេចទៅដោយសួនផ្កាកុលាប.ស ១ម៉ឺនដើម នៅភាគខាងស្តាំ ភាគខាងឆ្វេងជាទីធ្លាចតយាន្តជំនិះទីធ្លាខាងក្រោយវិមានចាត់ទុកជាដីចម្ការតូចមួយសម្រាប់ដាំដំណាំជាប្រភេទរុក្ខជាតិហូបផ្លែ និងខាងមុខដាំដុះទៅដោយកូនស្មៅតូចៗ សម្រាប់ទីធ្លាកម្សាន្តសម្រាប់កុមារយ៉ាងល្អិតល្អន់។
    «ម្តេចក៏បន្ទប់នេះធំខ្លាំងយ៉ាងនេះ?» ថេយ៉ុង ឈរនៅពីមុខបន្ទប់ជាន់ទី ៣ នៃវិមានដ៏ធំស្គឹមស្កៃដែលត្រូវបានសាងសង់ឡើងមានលក្ខណៈទ្រង់ទ្រាយធំទូលាយជាងបន្ទប់ដទៃ។
    នៅខាងក្រៅបន្ទប់ក៏មានវេរ៉ង់ដាដែលមានទីធ្លារាងធំអាចដាក់បានកូនតុនិងកៅអីសម្រាប់អង្គុយស្រូបយកខ្យល់បរិសុទ្ធនៅក្នុងបរិយាកាសដ៏ល្អ ទស្សនាទេសភាពធម្មជាតិជាយក្រុងយ៉ាងត្រជាក់ភ្នែកបន្ថែមទៀត។
    «បន្ទប់នេះបងធ្វើឡើងគ្រោងជាបន្ទប់ដាក់សម្ភារៈ បងដឹងថាអូន ចូលចិត្តផ្កា ការកាត់ដេរ និង សៀវភៅ ទើបបងរៀបចំឱ្យមានលក្ខណៈធំជាងបន្ទប់ដទៃ មុនពេលបំពាក់គ្រឿងបរិក្ខារនៅក្នុងនេះបន្ថែម បងចង់ឱ្យអូនចំណាយពេលវេលាគ្រប់គ្រាន់ជាមួយនិងចំណង់ចំណូលចិត្តរបស់អូន!» ថេយ៉ុង ញោចស្នាមញញិមខ្ជឹបបបូរមាត់ ជុងហ្គុក ធ្វើអ្វីមួយក៏គិតគូរដល់គេជានិច្ចដែរ មានអារម្មណ៍ថាជីវិតដែលរស់រានខ្វះខាតសព្វថ្ងៃត្រូវបានបុរសម្នាក់នេះចូលមកបំពេញចន្លោះប្រហោងវារួចរាល់អស់ទៅហើយមានពេលខ្លះក៏លួចគិតថាខ្លួនឯងសំណាងមហាសែនសំណាងបំផុតដែរ។
    «អូនចង់ទៅមើលខាងណាទៀត?»
    «ចង់មើលមុខលោកច្រើនជាង!»
    «ចែចង់បងអ្ហេសមិនបាច់ទេបងមិនចេះអៀនអូនទេ!» ជុងហ្គុក អស់សំណើចសើចតិចៗលូកប្រអប់ដៃទៅចាប់ក្រៀកចង្កេះគូដណ្តឹង មុននឹងនាំគេដើរទៅមុខបន្តមកដល់បន្ទប់លាតមួយទៀត។
    «ចុះបន្ទប់នេះ?»
    «នេះជាបន្ទប់ការិយាល័យ ព្រោះបងនឹងផ្លាស់មករកនៅប្រទេសកូរ៉េហើយបើកក្រុមហ៊ុនជំនួញ Swiss Arabian នៅក្នុងទីក្រុងសេអ៊ូលបន្ថែមចេញចូលក្រុមហ៊ុនជាធម្មតាក៏មានការងារត្រូវមកធ្វើនៅផ្ទះដែរ!»
    «ឧស្សាហ៍ណាស់ហ្ន៎!»
    «ប្តីអូនតែចឹង!»
    «ជ្រេញឫកណាស់!»
    សឺត!!
    ក្នាញ់សម្តីគូដណ្តឹង ជុងហ្គុក ឆ្មក់ថើបបបូរមាត់ក្លែបក្រូចមួយប៉ក់ មុននឹងឈ្មុលផ្ទៃមុខរំកិលបបូរមាត់មកថើបថ្ពាល់ម៉ដ្ឋរលោងមួយខ្សឺតទៀត។
    «ខ្មាសគេ!»
    «ខ្មាសនរណា?»
    «ជាង!»
    «ជនជាតិស្វិសបឺតមាត់គ្នានៅកណ្តាលទីប្រជុំជនផង!» នាយសើចឮរហ៊ឹះក្នុងបំពង់ក ទើបតែចាប់អារម្មណ៍ឈុតលើដងខ្លួនរាងតូចថ្ងៃនេះស្អាតប្លែក។
    «ឈុតរបស់អូន?»
    «យ៉ាងម៉េច?»
    «គឺ..»
    «ឈុតនេះស្អាតទេ?» ថេយ៉ុង បង្វិលខ្លួនបង្ហាញអាវកាត់ដៃខ្លីក.ឌុបពណ៌ផ្កាឈូកសាច់រលោងស៊កទឺនុយជាមួយនិងខោកាត់សម្រុងវែងពណ៌ទឹកដោះគោគួរឱ្យស្រឡាញ់ដូចកូនកំលោះផ្កាឈូករាងក្រាស់ឈរញញិមញញែមស្រស់បស់ងក់ក្បាលលើកដៃមេបង្ហាញពីការស្ងើចសរសើរ។
    «ស្អាត.. តែធម្មតាអូនស្លៀកឈុតអីក៏ស្អាតដែរ!»
    «បញ្ជោរទៀតហើយ!» រាងតូចអៀនក្របួចមាត់។
    «មិនបានបញ្ជោរទេប្រពន្ធបងស្អាតពិតមែន!»
    «ស្អប់ណាស់..»
    «ចូលទៅមើលខាងក្នុងទេ? បងឱ្យជាងដំឡើងចម្លាក់ស្អាតៗណាស់!»
    «មើល!» ថេយ៉ុង ថាចប់ឈានជើងដើរចូលទៅខាងក្នុងបន្ទប់ដែលមានសភាពរាងងងឹតៗ ព្រោះមិនទាន់ចោះចន្លោះបង្អួចបានគ្រប់ចំនួន ទើបផ្តល់ពន្លឺបានតិចជាងបន្ទប់ដទៃ។
    ប៊ឹប!!
    «ថេយ៍ ខ្មោច!» ជុងហ្គុក ស្រែកបន្លាចតន្ត្រំជើងក្ឌូងក្ឌាំង។
    «ហ៊ឹកៗ..» កំលោះតូចយំគគ្រូកភ័យញ័រខ្លួនឡើងប្រហោងពោះធ្លុង កាលបើត្រូវអ្នកម្ខាងទៀតពញ្ញាក់បន្លាចចំមនុស្សពូកែខ្លាចខ្មោចខ្លាំងផងព្រលឹងចុងសក់អស់។
    «អូហ៍បងលលេង!»
    «មួយថ្ងៃៗលោកចូលចិត្តធ្វើឱ្យខ្ញុំយំមួយថ្ងៃប៉ុន្មានដង?» ថេយ៉ុង ដកដង្ហើមដង្ហក់ខឹងកញ្ជ្រោលញ័រសាច់ក្តាប់ម្រាមដៃណែនគក់លើស្មាស្រោបទៅដោយសាច់ដុំហាប់ណែនទឹកភ្នែកហូរសស្រាក់សស្រាំយ៉ាងរហេមរហាម។
    «បងមិនបានធ្វើអីផង អូនយំខ្លួនឯងសោះ!» ជុងហ្គុក ញ៉ោះថែម ចាប់ទាញថ្ពាល់ប៉ោងៗច្បិចឡើងហើយសើចកក្អឹករឹងពោះ។
    «នៅមិនដឹងកំហុសទៀត?» សំឡេងកញ្ចែស្រែកស្រួយស្រែស គេខ្លាចចង់លស់ព្រលឹងស្លាប់ទៅហើយនៅញ៉ោះគេថែមទៀត។
    «ចឹងប្រាប់មកថាបងខុសអី?»
    «ខ្លួនឯងធ្វើខុសអី នៅមិនដឹងខ្លួនទៀតអ្ហេស?»
    «បើអត់ដឹងមែន!»
    «ហ៊ឹកៗ!»
    «បងសូមទោស ហិហិ.. សូមទោសបណ្តូលចិត្ត!» នាយថាចប់លូកប្រអប់ដៃទៅជូតតំណក់ទឹកភ្នែកថ្លាយ៉ង់ចេញ រួចក្រសោបប្រាណតូចស្តើងមកឱបយ៉ាងណែនលើកដៃអង្អែលសក់ក្បាលទន់ល្មើយសំងំស្តាប់សំឡេងយំរៀបរាប់អណ្តឺតអណ្តក់។
    «ហ៊ឹកៗ.. ចុះបើខ្ញុំគាំងបេះដូងស្លាប់? លោកធានាខុសត្រូវមែនទេ? ខ្ញុំខ្លាចងងឹត ខ្លាចខ្មោចចាប់តាំងពីតូចលោកមិនយល់ទេ ខ្ញុំស្មារតីខ្សោយ មិនមែនរឹងមាំដូចជាលោកទេ ខ្ញុំស្អប់លោក ហ៊ឹកៗ!»
    «ថ្ងៃក្រោយបងឈប់លលេងបែបនេះទៀតហើយ!»
    «ថ្ងៃក្រោយៗៗថ្ងៃក្រោយប៉ុន្មានដងប៉ុន្មានលើកលោកនៅតែចូលចិត្តធ្វើបាបខ្ញុំដដែល!»
    «បើមិនមានកំហុសនៅថ្ងៃនេះ ម្តេចអាចកែប្រែកំហុសទៅថ្ងៃក្រោយបានទៅ?» ជុងហ្គុក បង្អូសខ្នងដៃលើថ្ពាល់ស្រឡូនគ្មានស្នាមគ្រើម ទើបឱនទម្លាក់បបូរមាត់ក្រសោបលើបបូរមាត់តូចជំពិតរបៀបលួងលោមដល់បេះដូងដែលញ័រកន្ត្រាក់អម្បាញ់មិញព្រោះតែការខឹងងរង៉ក់ក៏ទន់ជ្រាយល្អូក។
    «ចង់ទៅមើលសួនផ្កាវិញ ទីនោះខ្យល់ធ្លាក់ល្អ មិនចូលចិត្តទីនេះទេ ងងឹត!»
    «ឈប់ខឹងបងទៅ តស់បងជូនអូនទៅ!»
    សួនច្បាល្អដ៏ស្រស់ប៉ប្រិមសម្បូរទៅដោយផ្កាកុលាបពណ៌ស ១ម៉ឺនដើមដែល ជុងហ្គុក បានចំណាយពេលវេលាជាង ៤ ខែក្នុងការដាំដុះវាឱ្យមានធនធានល្អទៅក្នុងដីដែលមានជីវជាតិពេញលេញនិងសម្រស់ដ៏ស្រស់ស្អាតបូករួមទាំងខ្យល់បរិយាកាសធម្មជាតិនាំឱ្យឫកគល់និងសន្សើមរាត្រីផ្តល់សំណើមគ្រប់ដង្ហើមចេញចូលដោយសូរ្យសែងព្រះអាទិត្យនាំឱ្យរុក្ខជាតិមួយប្រភេទនេះរស់នៅបានយូរនិងចាក់ឫសកែវបែកមែកបែកធាងបែកកញ្ចុំដុះដាលស្អេកស្កះលូតលាស់កាន់តែល្អប្រសើរពីមួយថ្ងៃទៅមួយថ្ងៃទៀត។
    «អូនពេញចិត្តទេ?» ជុងហ្គុក បន្តដំណើរកៀកកិតក្រោយខ្នងរាងតូចដែលឈរញញិមសម្លឹងមើលផ្កាយូរយ៉ាងណាក៏បិទមាត់មិនជិត។
    «ពេញចិត្តខ្លាំងណាស់!» សំឡេងស្រទន់បន្លឺ។
    ឃឹក!!
    ម្រាមដៃមាំទាំកាច់ទងផ្កាកុលាបដោយការប្រុងប្រយ័ត្ន មុននឹងហុចកុលាបមួយទងនេះប្រគល់ជូនរាងតូច។
    «ម្តេចក៏លោកកាច់វា?»
    «ហេតុអ្វី?»
    «ចឹង ១ ម៉ឺនដើម កាច់១ នៅសល់ ៩៩៩៩ ពាន់ដើមហើយ!»
    «ចាំដាំទៀតទៅ.. ស្តាយមែនទេ?»
    «មកពីចង់ឱ្យគ្រប់ចំនួន ១ ម៉ឺនដើមហ្នឹងហើយ!»
    «គ្រាន់តែកូនវាដុះឡើងញឹក លើសចំនួន ១ ម៉ឺនដើមហ្នឹងទៅទៀត អូនទៅព្រួយចិត្តអី?» ថេយ៉ុង ទទួលយកផ្កាមកកាន់រួចកាច់ទងវារាងខ្លីបន្តិចមកសៀតត្រចៀក។
    «សមទេ?»
    «គួរឱ្យស្រឡាញ់ទៅវិញទេ!»
    «ចាំសៀតវារាល់ថ្ងៃអ៊ីចឹងហិហិ..»
    «បងចាំមើលរាល់ថ្ងៃ!» ជុងហ្គុក ងក់ក្បាលរួចដាក់បង្គុយចុះលើបង់ដំណាលនិងរាងតូចដែលផ្តេតក្បាលកើយលើស្មានាយថ្នមៗ។
    «ខ្ញុំសួរលោកបន្តិចបានទេ?»
    «សួរមក.. រឿងអី?»
    «រឿងដែលលោកប៉ាយល់ព្រមលើកខ្ញុំឱ្យលោកហ្នឹង!»
    «អូនគិតថាងាយស្រួលឬ? ប៉ារបស់អូនជាមនុស្សប្រកាន់ភ្ជាប់ច្បាប់ក្រិតក្រមសម្បើមខ្លាំងណាស់មិនងាយស្រួលយកចិត្តដល់ម្លឹងទេ!» ប្រយោគសម្តីរបស់ ជុងហ្គុក ធ្វើឱ្យ ថេយ៉ុង កាន់តែខ្វាយខ្វល់ចង់ដឹងយ៉ាងអន្ទៈសារជាខ្លាំង។
    «លោកប្រាប់ខ្ញុំផងអ៊ីចឹង!»
    «ថ្ងៃនោះ..»