The Last Elysian Oracle (Soon to be Published under PSICOM)

Connections

"Sebastian!"

Hinatak ko ang chain ng labrys at binalik sa kamay ko ang staff.

Pinuntahan ko kaagad siya. Puno ng dugo ang mga palad niya.

"H-hoy!" kinakalog ko siya.

Nanginginig ako habang nakatingin sa kondisyon niya.

"Ang sabi mo pa nga wag kitang iwan pero bakit ikaw ata 'tong nang iwan?!" mahina ko siyang sinampal-sampal.

Wag naman siyang mawala ng ganito lang.

Bweset! Ang dami ng nawala sa'kin tas iiwan niya pa ako?!

"Gago!" niyakap ko siya.

"G-gago..." umiyak ako. Pakiramdam ko.. nawalan ako ng isang mahalagang parte ng pagkatao ko.

Mahaba-haba rin ang speech ko nung gumalaw ang kamay niya.

Bakas sa mukha niyang ang ngiti ng tagumpay...

"I knew it." nagawa pa niyang magsalita kahit malapit na siyang mamatay.

"H-huh?"

Umayos siya ng upo.

"I knew you'd care."

Tinulak ko siya dahilan na mapangiwi siya sa sakit. "WAG KA NA NGANG MAGBIRO NG GANYAN!!"

Humagulgol ako ng iyak.

"Hey... look at me." aniya at inangat ang ulo ko.

Binigyan niya ako ng ngiting hinding-hindi ko ipagpapalit ng kung ano man. "I will never leave you.."

"I just need you to trust me."

I just need you to trust me...

Tumango ako. Hindi niya alam na higit pa sa trust na'yan ang kaya kong ibigay sa kanya.

Cesia's POV

Puno ng lungkot at alala ang katabi ko ngayon. Nakapikit ako pero alam ko ang bigat ng emosyon na dinadala niya.

Nakaramdam ako ng kiliti sa kamay ko kaya binuksan ko na ang mga mata ko.

Maliliit na sparks ng kuryente galing sa mga daliri niya ang naglalaro sa kamay ko.

Napangiti ako habang tinitignan siyang naglalaro sa tabi ko. Nakapatong yung ulo niya sa unan na katabi ng paa ko.

Ang mature niyang tignan kung saang anggulo. Palagi kasing nakasimangot. Pero kung titignan siya dito mula sa view ko, para lang siyang normal na tao.

Okay. May pagka cold at harsh din siya. Saka bossy, manipulative, spoiled, short-tempered... kung ano pang description ng majority sa kanya.

But I know that's just a part of him. Nature na siguro yan para matakot yung nakapaligid sa kanya.

Nagulat ako nang napansin kong nakatitig din pala siya sa'kin. May halong lungkot nga lang yung mga mata niya.

"Okay ka lang?" tanong ko sa kanya.

Nag abot ang kilay niya. "I should be the one asking you that..."

Ayy oo nga. Ako nga pala 'tong nakahiga sa clinic.

Hindi ko pa kayang bumangon pero gising na ako. I guess counted na yun bilang okay.

"hey..." umusog siya papalapit sa'kin.

"want to see something?"

Nagtaka ako sa sinabi niya pero tumango nalang ako. Para siyang bata na may nadiskubreng bagong laro.

Hinawakan niya ng mahigpit ang kamay ko saka unti-unti niya itong nilayo.

At first wala akong nakikitang unusual maliban nalang sa kuryente na lumalabas sa palad niya.

Nang lumabas mula sa'kin ang violet dust. Nakakonekta ito sa kuryente forming a wave sa pagitan ng dalawang kamay namin.

Pero naglaho ito nang sapat na ang distansya ng kamay niya mula sa kamay ko.

"Ang cool..." puna ko.

"we're like magnets..." saad niya at umupo sa tabi ko.

"I just discovered it earlier while I was playing-"

"wait." pinatigil ko siya sa pagsasalita.

"so pinagtitripan mo'ko habang natutulog ako?" tinaasan ko siya ng kilay.

Nagulat siya sa tanong ko. Natawa ako ng mahina dahil sa reaksyon niya.

Ang cute niyang tignan. Kung alam lang nilang lahat na ganito din 'tong si Trev. I'm sure isa ito sa most shocking moments ever since history started.

Bumalik ang poker face niya nang narealize niyang binibiro ko lang siya.

Haha. Nainis ata sa'kin.

Nagbuntong-hininga siya.

"I just discovered it earlier... I think it has something to do with my electrical abilities and your empathy." seryoso niyang sabi.

Tumango ako.

"and nobody must know about it."

"anong ibig mong sabihin?" nagtataka kong tanong sa kanya.

"Because..." hinawakan niya ang kamay ko. 

"it means you're my weakness." 

"and I am yours."