Akin Ka Lang

SVEN's POV

               I totally forgot na minsan talaga masyadong sinsitibo ang kapatid ko.

Minsan? Sabihin mo lagi pag-ikaw na ang pinag-uusapan.

Ok... pero hindi ko akalain susundan pa ako doon ni Fointess. Akala ko nakatakas na ako sa kanya kaya nga di ko na pinatulan kanina ang kasama nya, eh.

At Tita pala nya yon? Too young para maging tita ni Fointess. Well, malawak ang mundo eh... kaya marami pang di ko alam.

And to think na mag-aaway sila ni ate Cassie 'nak tupa kakatakot sila!

Buti na lang tumigil din sila...

'Ba syempre sino ba naman di titigil kung may isang sira ulong tao bibigay sa kanila ng kutsilyo para lang manuod na magpatayan sila? 😑😓

Anong sira ulo?😠

Kita mo ngang effective, eh... tumigil din sila. Ayaw magpa-awat kaya ayon, di ko talaga akalain na effective yong nakita ko noon kay tita Zuraidah sa Marawi... tsk! Tsk! Saludo ako sa kanya, napatigil nya kasi yong nag-aaway nyang pamangkin at anak gamit nong ginawa ko.

Sira! Nagawa mo pang masamang tao si tita when infact panakot lang nya yon sa mga bata at walang ibinigay na kutsilyo! Eh, ikaw? Anong ginawa mo? 🤨😑

Ah... basta effective pa rin ang ginawa ko!

Haist... may turnilyo na yang utak mo... kailangan mo ng magpatingin!

Hmm... maglalakad na lang ako patungo sa bahay ni Noreen after all yon ang sabi ko kay ate, eh... malapit din naman sa kabilang kanto lang naman 15 minutes papunta sa kanila pag nilakad.

Kung di lang dumating si Fointess di na ako lalabas at mamayang pananghalian pa ko pupunta kay Noreen.

Panigurado dadakdakan na namn nya ako ng sermon about my health... 😓

Ilang beses ko na rin sa kanya sinabi na magaling na ako at kaya ko na ang sarili ko... na no need for her to look after me.

Pero ang ateng luka nyo ayaw makinig! May pagkapareho sila ni Noreen.

Kung si Fointess need nyang itake care ako si Noreen naman sorry ng sorry dahil siguro sa guilt at utang ng loob.

Di ko mapigilang alalahanin how I saw her again here sa village.

.
.
.
.
.
.
.
.
.
.

Naglalakad ako sa may park mga 6 pm ng hapon pano ba naman kasi di ako mapakali dahil nandoon buo ang pamilya Madrigal.

Madrigal... itinapon ko na ang pangalan na yan when I was 8 years old.

They kept me waiting 'till marealize ko sa murang edad na keeping waiting for something won't come is stupid and idiotic, so since si lolo lagi kong kasama I request for him to change my surname into his.

Shocking diba? Yeah, pagkabata-bata ko pa napag-isipan ko na yan.

Who wouldn't if makita mo ang isang bagay na magpapasakit sa mumunting puso ng isang bata?

I kept asking them. Kept begging them yet they only give excuses sa batang di nila alam na nasasaktan na nila.

Lagi kong tinatanong sa sarili, minsan kay lolo pa nga eh... if naging bad ba akong bata? Ayaw na ba nila sa akin? Or did I do something wrong that I can't be forgiven? With that in mind when I was a kid I cried gabi-gabi hanggang sa makatulog ako.

That day nakita ko lang naman ang isang litrato na ipinadala sa akin ni ate Cassie where they are smiling without me.

I know now that Cassie only meant good and wanted to share her happiness to me pero sa oras na yon iba ang nakita ko at naramdaman ko. Till now di ko pa rin 'to sinasabi sa kanya baka maguilty pa sya.