Akin Ka Lang

Chapter 39

Kita ko syang umiiyak pero bakit sa mukha ko nakahawak ang mga kamay nya at parang pinupunasan nya... ito?

Nailang ako kaya sinangga ko ang mga kamay nya at lumayo sa kanya.

Sa paglayo kong yon napagtanto kong basa ang face ko kaya napahawak ako rito.

Basa? Lumuluha na pala ako? Thank goodness at kami lang ang nandito at malayo sa dalampasigan kung saan maraming mangingisdang nakakakilala sa akin.

If they ever see me in this situation baka isipin nilang nababaliw ng ako dahil tumatawa at lumuluha ako sa harap ng dalawang taong ito.

"Ang galing! Anak? Ako ba pinapatawa nyo?" Humahagikhik kong sagot.

"Tatawagin nyo akong anak? Ok, fine... I'll pretend na tanggapin ko ulit maging anak... but that's only applicable kay mrs. Madrigal after all ang kasalanan lang naman nya ay ang ipamigay ako."

Nakita kong napaiwas tingin sya sa nasabi ko at lumuluhang napapikit.

"You don't understand-"

"Malaki na ako. So... I DO UNDERSTAND! I was there when you begged him to take me away!"

Pero di yon ang kinagagalit ko... di rin yon ang dahilan ang mawalan ng tiwala sa kanya.

"As for you..." I averted my eyes kay mrs. Madrigal at sa asawa nya ako tumingin.

"I... I-I didn't mean to- I-I was disp-"

"Di pa ba sapat sayo ang pag-resign ko at di pagtanggap ng posisyon alok sa akin ng kompanya after my last major project?" Tanong ko. "That project will stabilize the foothold ng kompanya sa ibang bansa... pero ang tao nga naman di makontento!"

Naiiling-iling kong sabi. "You want to merge the company to an already well known company through marriege... but let's not talk about that... let's talk about what you did years ago!"

I chuckled at their reaction.

"Tingin mo pa ba magagawa kong tanggapin ka bilang ama ko? Matatanggap ko pa ba ang taong ilang beses na akong ipakidnap noon? Can I even trust you after you threatened me months ago and made me relived my nightmare when I was a kid?"

"You..." sabi ni mrs. Madrigal sa asawa na di makapaniwala sa narinig bago itinuon ang atensyon sa akin. "I-is that why you r-ran away?"

"No... tama na ang ipinamigay ako ng isang beses ayaw ko lang maulit pa ito."

"That won't happen... ipag-"

"You already said that before... but nothing happened. Mahal at asawa mo sya... ano naman ang laban ng isang anak kung may iba pa naman kayong mga anak?"

The irony I am feeling right now is can't be explained. Ngayon di na ako umaasa at ako na ang kusang lumalayo at nagtataboy sa kanila.

Tinalikoran ko na silang dalawa but I was shocked for a second ng makita ko kung sino ang nakaharap ko ngayon.

"You're lying..." sabi nya sa akin. "Mom said lolo Lucas is lonely at ikaw na paburito nyang apo ang gusto nyang makasama and... you were sick and can't stay in Manila because of pollution kaya..."

Natahimik sya as I only look at her.

"Bakit di sila ang tanungin mo ate Catherine? Ano ba talaga ang sakit ko noon? You will then understand me..." sagot ko sabay lagpas sa kanya.

####

Di ko alam ilang oras akong naka-upo dito sa buhanginan at nakatulala walang katapusang dagat.

Lubog na ang araw na kinatititgan ko kanina pa lang. Para akong isang kriminal kanina na gustong magtago at ayaw mahuli kaya nilagpasan ko ang munting bahay na renentahan ko malapit lang dito.

I admit natatakot akong puntahan nila ako roon kaya heto ako ngayon nakatitig sa kawalan.

"Aray!" Bigla ko na lang sigaw ng may pumingot sa tenga ko at napatayo ako ng pihitin nya ito pataas.

"Do you know what time is it now?" Galit na tanong ng babaeng pumingot sa akin. "Do you even know how worried we are sayo?"

"Aray! Tama na! Masakit! Bitaw na ate Cassie! Masakit!" Yan lang nasasabi ko at di na pumasok sa isipan ko bakit nandito sya.

SLAP!

Binitawan nga pero...

"Aba't-"

SLAP!

"Namumuro-"

SLAP!

"Cassandra!"

SLAP!

I tried to dodge pero di ko maiwasan dahil mabilis syang kumilos.

Naiinis na ako at sisigawan ko pa ulit sya ng makarinig ako ng hikbi na nagmumula sa kanya kaya natigilan ako. Para akong statwang nakatayo lang at hinayaan syang pagsasapakin ako.

Di rin nagtagal ay humahagulgol syang umiiyak na nakayakap sa akin.

"Tapos ka- aray! Sabi ko nga di ka pa tapos di mo kailangan kirutin ako sa bay-"

Wala akong nagawa kundi ang manahimik ng makatanggap ako ulit ng kirot sa tagiliran.

"I'll you go for now dahil malalim na ang gabi lalo na't nag-aalala sila sayo." Sabi na lang nya.

"S-sila?" Nanlalamig kong tanong dahil di ko gustong harapin ang mga magulang namin.

"Don't worry I already texted them na nahanap kita. Uwi na tayo sa renirentahan mong bahay... I think naroon na si Kristine, so don't make her even more worry Sven." Sabi nya sabay hila sa akin.

"Wala rin sila mama at papa roon kaya wag kang mag-alala."

Anong wag mag-alala? Eh... narito ka at si ate Catherine! Don't tell me narito rin si Michael if Isabelle is here?

Naman... ba't pakiramdam ko another roller-coaster na namang gulo ito? Isa pa di ako handang harapin si Isabelle after my confession (not what you think na confession 😑) and nah....

I already made my choice... ayaw ko ng makigulo pa like what I did before... pero... nandito sya? Bakit?

Bakit kinikalabutan ako? Bakit parang may nag-uudyok sa akin na I have to run if I want to live? Di naman ako papatayin ng babaeng yon, right?

"Um... may da- I mean may-" nauutal kong sabi pero natuod ako ng may magsalita sa harap namin.

"Don't make me drag you back sa renirentahan mong bahay.... or else." Malamig na tugon ng babaeng nasa harap namin ni Cassie.

Late UD!!! Sorry 4 the wait...

What do you think why Kristine is there?