"Please, Dale. You mean everything to me..." Yumuko ako, I can't guarantee it. "Kapag lumuwag ang kapit mo, mas lalo kong hihigpitan ang akin..."
"George, please... I don't know anymore." Ngumiti lang ito at hinalikan ang aking noo. Marahan niya akong niyakap habang tinapik ko ang balikat. "Let's distance each other for awhile..."
It's the only thing I know, I think it's my last resort. If ever that they are the one behind this, staying away from them can stop them from interfering with my life. Distancing from them means stopping them from poisoning our lives, from putting us on the edge.
If they are using George, then they can stop now because I'm distancing myself from him. Wala na silang makukuha sa akin, wala na rin silang makukuha sa kanya.
"Then, tell me why. How can I give you distance? I don't even know if what's behind this is worth the distance?" Hinawakan ko ang kanyang balikat at inilayo siya sa akin. He just looked at me, still, his eyes are bloodshot.
If I tell him now, will it be worth it? Will I be able to know if he's really a push-over, if he's really being controlled?
"What if I tell you, the speculations of the people that live for years, is actually true?" Kumunot ang kanyang noo at gumuhit ang ngiti sa aking labi, ang bawat segundong nagdadaan na nakatingin kami sa mata ng isa't isa ay saksak sa puso ko. "George, my family's been on the edge these past few weeks because of that speculation and you know what..."
Umatras ako at hindi niya ako pinigilan, his eyes remained at me. Intensely looking at me.
"May nakapagsabi sa amin, na may isang tao raw ang muling naglalagay ng baga para mabuhay ulit ang apoy na iyon. Do you know who?" Kinagat ko ang aking labi, huminga ito nang malalim at ipinikit ang mata. Tila ba ayaw niya nang marinig ang susunod ko pang mga sasabihin. "This is the end of it, the people'd speculations are true. I'm the illegitimate child of Johann Hechanova."
There, I said it. Now, whatever happens the next few days, happens. He already know the truth, it's up to him if he's going to tell it to anyone.
"You know who am I talking about?" He opened his eyes, he stepped forward as I distance myself from him more. I want to keep that distance from him. "Tell him to do it, to spill it. To let everyone know, so he can ruin the Hechanovas by using me. By using my Father's mistake, by invading what we supposed to say privacy."
"Dale, do you think my family is behind this just because my brother will run in the same position as Governor Hechanova?" Ngumiti ako at tumango. Pain is evident in his eyes.
"Is your love for me that shallow, Dale? I think it is. Do you think I will do that to you?"
"Because why not? Blood is always thicker than water. Now that you know, go ahead and spill it. You know what, Dad changed my name last year." Inilahad ko ang kamay sa kanyang harapan tinignan niya lang iyon. at halatang walang balak na kuhanin.
"Dale Stella Gonzaga Hechanova, nice to meet you." Kusa kong kinuha ko ang kamay nito ngunit mabilis niyang iwinaksi.
"I will never do that to you!" Sinabunutan niya ang sarili, ngayon ko lang siya nakitang ganito.
"Distance, George. I want distance from you. Now that you know our situation, let us distance ourselves from each other for awhile." Umiling ito, patuloy itong umiling and it was the most painful sight for me.
I can be as heartless as I can be. If this is the only way, I will. As much as I want to pull you close to me, I can't. As much as I want to hold you, just a little more, I can't. As much as I don't want to doubt you, I can't. As much as I want us not to talk about this, I can't.
My mind is now in charge, I can't let my heart be the captain of this sail. For I know, that no matter what we do now, we are slowly sinking in the depth of the ocean floor. We can't runaway forever.
"Do you really want this, Dale?" His voice is already exhausted, he is. "The last time, you told me it's us against whatever. Now, it's you against me." Nanatili akong tahimik at hinayaan siyang magsalita. "Do you really want this?"
"Yes," Huminga ito nang malalim at tinignan lang ako, matagal iyon. Hindi lang sampung segundo, humigit pa roon. "I'm tired already, hindi ko inaakala na sa bawat sabi ko nang kaya natin, kinukumbinsi ko na rin lang ang sarili ko kahit alam kong hindi."
Tumango siya. "Alright, if that's what you want, then we can do that." Piniga ang puso ko at tila hinang hina na ako. Kagustuhan ko iyon ngunit ganito ang nararamdaman ko.
"Thank you," Maigsi kong sabi.
"You are welcome..."
Pilit siyang ngumiti, it wasn't the same smile. It wasn't the same George. Here's the love that changed in a blink of an eye, the last time I checked, I was so sure of you that we promised each other a forever. Now, it became tainted.
"Mauuna na ako," Paalam niya. Tumango ako at agad siyang tumalikod, bagsak ang balikat nito habang ang parehas na kamay ay nasa bulsa.
The sight of him, slowly walking away from me, pains me the most. Namuo ang luha ko, at tuloy tuloy itong tumulo na hindi ko na makita pa ang kanyang imahe. Napayuko ako at agad na nilamukos ang damit.
I know, this isn't what my hearts want. I know, I did the right thing but for my heart, it wasn't. How can a right thing, feels so wrong? Traydor ang puso ko, kaya hindi ko pwedeng sundin ito. If I were to asked, I will never want to let you go. But for some reasons, I have to. I'm sorry, we happened in the wrong time.
"Dale," Nag-angat ako ng tingin. Nakita ko si Mama at lalong bumuhos ang luha ko. Agad itong lumapit sa akin at ikinulong ako sa kanyang bisig. "Hmm, ang laki na ng baby ko... But why do you have to get through this? God, why do my daughter needs to get through this?"
"I just want to go home..." Bulong ko.
"Yes, we will... We will go home."
We didn't finish the family day. Hindi na rin ako nagpakita pa sa kanila roon, hinatid ako ni Mama sa sasakyan at nanatili ako roon hanggang sa nakita ko ang pagsungad ng mag-asawang Hechanova kasama na rin ang aking mga kapatid.
Hindi ko inaasahan na papasok si Daddy sa backseat kung nasaan ako, hindi pumasok sina Mama at Papa, ganoon din si Mommy. Mula sa bintana, kita kong nag-uusap sila.
"Dale..." Tawag ni Daddy. "Mukhang nasabi na sa kanya mi Mama ang nakita niya. "You broke up with him?"
Hindi ko iyon sinagot, alam kong hindi niya ako inutusan na makipaghiwalay kay George kahit na alam nito na may hindi magandang ginagawa ang kapatid. Desisyon ko iyon, to distance myself from him.
"I told him I am a Hechanova," Bulong ko. Naramdaman ko na naman ang pangingilid ng luha sa aking mata at hindi ko na rin napigilan ang pag-agos nito. "I'm sorry..."
Hindi ko nakita ang gulat sa kanyang mata, ngumiti ito at marahan akong niyakap.
"I want to know, if he's love for me is not shallow although he told me that my love for him is. Telling him that is a sacrifice, I want to know if he is not really a push-over." I explained, pinipilit ko sa puso kong tama ang ginawa ko. Na dapat ay hindi ako magsisi.
"That's okay, I won't forbid you now, you can tell everyone who you are without thinking about the future, I will handle that..." Hinarap niya ako sa kanya at pinunasan ang aking luha. "I'm sorry I kept you for too long that you have to experience this... I'm sorry for being selfish." I nodded as I smile.
"You really are my father," He laugh a little and smile.
"Let me fix this, okay?" Napapikit ako nang maalala ko ang sinabi ni George. He wants me to hold on, to not give up, because he will fix it for us but I didn't. "I will fix this, you don't have to worry now. I will do it, Dale."
We didn't talk for too long, nagpaalam siya at lumabas. Ilang sandali lang ay pumasok na sina Mama at Papa. We are all quiet until the engine starts, tuluyan na naming nilisan ang oval at tinahak ang daan pauwi.
This is family day, I would say. This day will not be forgotten because on this day, I have chosen my family. I watch my love slowly walk away from me because I want him to. This day is bittersweet, my mind did that decision but my heart is grieving for what was done. Ngunit kahit na ano pang maramdaman ng puso, hindi nito mababago ang katotohanang natapos na at hindi na kaya pang bawiin.
Time escalated quickly that in a blink of an eye, a month already passed by.
Mama and Papa left my house two weeks after the family day, it was heartbreaking for me. Sanay na ako sa presensya nila ngunit kailangan kong intindihin na may trabaho rin sila, na kaya minabuti muna nilang tumira kasama ko ay para mabantayan ako. Dad assured Mama that he can handle the issue, sinabi niya rin na mukhang nakakaabala na siya sa trabaho ng mga ito.
Mama and Papa promised to visit every weekend and so they did. They were never absent every Saturdays and Sundays, and it somehow comforts me.
Sa mga huling linggo ng eskwela, wala nang George na kumausap sa akin. I know he is attending class but I think he is trying his best not to bump with me in the hallways. Madalas nagkikita-kita ang mga journalists sa quarters, ngunit hindi rin ito nagtatagal. Kapag naman alam kong matatagalan siya sa loob, ako ang unang nagpapaalam sa kanila. Minsan, iniimbitahan nila ako na lumabas, kapag alam kong kasama si George ay hindi ako sumasama dahil ganoon din naman ang ginagawa niya.
Although everyone knows that we are not okay, they do not know the reason why and I have no plans to tell them. Among all of my friends, only Sea and George knows about me.
It was surprising, because the issue about me didn't bother us for the past few weeks. I even believe that maybe, Voltaire Layana already decided to be fair and dropped his evil plans. The people have been so quiet for awhile too, and that's odd for me. It was like they are just waiting for something.
From all those days, or weeks that passed, all I know is, George and I built a wall from each other. We are now out of each other's touch. He can't reach me now, and I can't even lay a hand on him.
I'd lie if I won't admit that until now, it's breaking me. The decision that my mind made is still torturing my heart, that every night, when I am alone, I'm in my breaking point. With all the good things that happened, I want to convince my heart that I did the right decision but then again, how can something so right feels so wrong?
"Umuwi na si Ater Carina?" Tanong ko kay Aster, uminom ako sa kanyang baso ng hot chocolate. He nodded as a response.
His girlfriend stayed in my house for a week, for some reasons. Nalaman ko na rin na may sakit pala ito sa puso, at dahil doon ay nakonsensya ako sa ginawa kong pamimilit kay Aster noong foundation week.
"Kailan na nga ulit ang balik ni Kuya Meteo?" He came home, dalawang araw lang dahil may ipinapa-check daw ang boss niya dito sa Pinas. Bumalik din siya kaagad sa Spain matapos ang dalawang araw.
"Tomorrow, he'll stay here for a three days." I nodded as I turned my gaze outside
Madilim na sa labas at sa isang araw na ang graduation namin, bukas ay magpapractice lang kami ng martsa. Ayaw ko na sanang pumasok ngunit kailangan, unang linggo na ng abril at malapit na ring magbukas ang campaign period.
"Si Kuya Lennon, nandyan na raw..." Natigil ako nang sabihin niya iyon, ibinalik ko ang tingin dito. "Sa tingin ko, tutulong siya sa campaign period. Si Kuya Meteo kasi ay sa huling linggo pa ng kampanyahan ang uwi dito." He explained.
Laking pasalamat ko kay Kuya Meteo na kaya niya pa rin kaming isingit, hectic ang kanyang schedule at minsan nga ay hindi na nakakatawag. Kapag tapos ng graduation ay baka babalik din siya roon.
"They're super close that he can fill in Kuya Meteo's job..." Narinig ko ang pagtawa nito na para bang may kahulugan. Masama ko siyang tinignan kaya natigil ito, alam kong isisingit niya na naman na dahil sa akin iyon.
Since George and I distance ourselves from each other, abot ang asar ni Aster sa akin. I sometimes got fed up, per minsan ay hindi ko na lang pinapansin.
"Anong kukuhanin mo sa College? Sure ka na sa engineering?" Tumango ako, nagbaba ako ng tingin nang may maalala.
Minsan ay nangako kami ni George na parehas na kurso ang tatahakin namin, parehas kami ng gusto sa buhay. Not for the sake of romance and shits, we really want to take engineering. Aalis kami ng Pinas, sa ibang bansa kami magtatrabaho. Maayos ang magiging buhay namin dahil mayroon kaming isa't isa, now... That's all a dream.
"Anong plano natin sa bakasyon? It'll be so long to do nothing..." Pag-iiba ko ng usapan, kibit balikat naman ang aking kapatid. "Ang boring mo namang kausap..." Ngumiwi ito at umayos ng upo.
Ipinatong ko ang ulo sa sandalan ng sofa at tumingin na lang sa labas, kapag umalis si Aster ay tahimik na naman ang bahay ko.
"I will pack all my things from the quarters. Can you help me with that tomorrow?"
"Hmm, sure. I will come tomorrow after I fetch Kuya Meteo..."
It is heavy, to let go of what built me for years. It is heavy to finally go. That room witnessed how George and I started, saksi ang apat na sulok ng silid na iyon kung paano namin sinasabi na mahal namin ang isa't isa. At ngayon, tuluyan ko nang lilisanin. Tuluyan ko nang isasara ang pinto kahit ayaw pang lumakad ng paa ko paalis.
Kinagat ko ang labi nang maramdaman ang pamumuo ng luha sa aking mata, after all these weeks, my heart still longs for you. I miss you more than anyone. Ang boses mo, ang yakap mo, ang presensya mo. Lahat.
Pinunasan ko ang luhang tumulo at yumuko, tahimik na tinapik ni Aster ang aking balikat habang mahina akong humikbi. It was never okay for my heart, to let us go.
Mabilis na nagdaan ang oras ng gabing iyon, matapos kong kumain kasama ang pamilya ay bumalik na ako sa bahay upang matulog. This became a routine now, every day slaps me that George isn't part of my routine anymore.
Kinaumagahan, naligo ako at nagbihis. I am wearing a beige cargo pants, a black crop top polo that reveals half of my tummy and my black military boots. It was just a simple fashion for me but I want to look good while practicing a march in the stage.
When I went out from my house I already have my phone and wallet with me.
"Tara na?" Comet asked, he's already waiting for me outside the car.
"Umalis na si Aster?" Tanong ko, tumango ito kaya naman tuluyan na akong pumasok. Umikot ito hanggang sa makarating sa tabi ng driver, sa kanya ako sasabay ngayon.
"Kaninang madaling araw umalis, palapag na daw si Kuya Meteo... Susunduin ka raw nila mamaya." I nodded, Aster told me that last night.
Umandar na ang sasakyan at tinahak na namin ang daan papunta sa unibersidad. George is Comet's good friend but I don't know anything now if they are still good. Hindi ko rin alam kung nag-uusap pa ba sila.
As we reached the school, we went straight to the auditorium. Nang pumasok kami ay marami ng nandoon, alas otso na at ang usapan ay alas syete.
All eyes were looking at us, sinusuri ng mga ito ang bawat sulok ng aming katawan na para bang naghahanap pa ng mali. Hindi ko pinabulaanan ang kanilang tingin, naupo ako sa bandang harapan at ganoon din naman si Comet. Tinanaw ko siya saglit, may kausap ito sa text na sigurado akong si Celestine.
"Have you heard about the news? It broke down earlier..."
"Shh!"
There are a group of girls talking beside us, sigurado akong local chismis na naman ang laman ng mga usapan na iyan. Humikab ako at ipinatong ang ulo sa sandalan ng upuan, sandali pa kaming naghintay hanggang sa tinawag na kami.
Just like any practice march, ituturo lang kung saan ka lalakad, kung saan ka papasok at kung saan ka lalabas.
Ang titig ng mga tao sa akin ay nanatiling ganoon, kunot ang mga noo nila na tila ba may gustong itanong. Ang mga guro ay tipid ang ngiti sa akin habang kinakamayan ko sila. It didnt made me curious or bothered, noon pa man ay ganyan na sila tumingin sa akin.
Kalahating araw kaming nandoon, nang dumating ang tanghalian ay sumabay ako kina Sea at Comet. Ang ibang journalists ay nasa quarters daw at doon daw kumain, kami naman ay nandito sa café.
"Dale, alam mo na? Sinabi ni Ms. Radovan na pagkatapos daw ng graduation, tuloy tayo sa quarters." Sabi ni Sea, sinubo ko ang pasta at ngumuya bago siya sagutin.
"She texted me earlier, pupunta naman ang lahat so I'd be there..." Pagpayag ko.
It will be the last time we will be gathered there, siguro ay puro pamamaalam ang maririnig ko roon bukas. The thought of it is making things heavier, nandoon din ba si George?
"Susunduin ka ba si Kuya Lennon? Sumabay ka na sa amin kung hindi..." Rinig kong sabi ni Comet sa kanya, nanatili akong tahimik habang hinahayaan lang silang mag-usap.
"Oo raw, maya-maya siguro..." Sagot naman ni Sea.
Matapos kaming kumain ay bumalik na kami sa loob ng university, muli pa kaming nag-practice sa auditorium hanggang sa mag-alas tres. Kahit na hindi pa tapos ang practice ay nagpaalam na ako, kasama ko pa rin sina Sea habang palabas ako.
"Pupunta ako sa quarters, kukuhanin ko 'yong mga gamit ko. Kayo?" I asked.
"We'll wait for you outside..." Comet offered.
Kagaya nga ng sinabi nila ay hinintay na lang nila ako sa labas. Katahimikan ang bumati sa akin nang pumasok ako, binuksan ko ang ilaw at iniikot ang tingin. Wala na ang aming mga kasamahan doon. Tinignan ko ang mga mesa nila, malilinis na ang mga ito.
Malungkot akong ngumiti, handa na ang lahat para magpaalam. Isang mabigat na buntong hininga ang pinakawalan ko at tumuloy sa aking mesa, inilabas ko ang isang box mula sa ilalim at isa isang inilagay doon ang mga gamit.
Mula sa mga papel, sa mga magazine, sa mga lapis at ballpen. Pati na rin ang mga picture na nasa frame, lahat ng gamit ko ay isinilid ko sa kahon. Tinitigan ko ang aking desk name plate; Dale Stella Gonzaga, Editor in Chief. Isinilid ko iyon sa kahon at huminga nang malalim.
Iniikot ko ang tingin. Wala ng sulat ang white board, ngunit may ilang sticky notes pa rin sa katabing board. Wala ng papel sa lapag, hindi ko alam na dadating tayo sa araw na ito. Umupo ako saglit, ninamnam ang katahimikan. Ayaw ko pang umalis.
Naibalik lang ako sa katotohanan nang biglang tumunog ang aking cellphone, sunod sunod iyon kaya naman agad kong kinuha mula sa aking bulsa. Binuksan ko iyon at sunod sunod na texts mula kay Aster ang nakita ko.
From: Aster
Wherever you are, stay in there.
Kung malapit ka sa isang room, may tao man o wala, pumasok ka doon. Huwag kang lalabas.
Papunta na ako, papunta kami. Dale, take this seriously.
Nasaan sina Comet? Isama mo si Comet sa iyo. Si Sea? Nasaan?
Nanlamig ako sa kanyang mga mensahe para bang hindi ko maigalaw ang aking katawan, napalunok ako at kaagad na idinial ang kanyang numero. After a second, he answered it.
"Damn, Aster. What's happening? Bakit-"
[Dale, I'm coming. Nasaan ka?]
"Nasa quarters, Comet and Sea is just outside. Ano bang nangyayari? Lalabas ako para puntahan sila..."
[No!] Nagulat ako sa kanyang pagsigaw. [Diyan ka lang, tatawag ako kay Comet.]
Kasingbilis ng kidlat, pinatay niya ang tawag. Bumilis ang pintig ng aking puso at kaagad na nagtipa, nagpadala ako ng mensahe kay Comet na pumasok sila rito. Ilang minuto akong naghintay ngunit hindi man lang bumukas ang pinto.
Kaba ang bumalot sa aking puso. Kinagat ko ang labi at huminga nang malalim. Nagtipa ako ng mensahe kay Aster upang itanong kung anong nangyayari ngunit sa hindi malamang dahilan ay parang may bumulong sa akin kung ano iyon at kung bakit ganito kaaligaga si Aster.
Binuksan ko ang cellphone at tinignan ang ilang message, nanlaki ang aking mata nang makita ang text galing kay Mommy.
From: Mommy
It was so sudden, Dale. The articles about you, about us, spreaded in an instant. They already know about you...
Please, stay safe. I sent your brothers to pick you.
It was sent five minutes ago, naibaba ko ang aking cellphone at hinagod ang buhok.
I thought that the issue is already dead, that Voltaire Layana already gave up. Ito ba ang dahilan kung bakit iba ang tingin ng mga tao sa akin kanina? Putangina lang. Sa galit ko ay kaagad kong kinuha ang aking cellphone, iniwan ko ang silid at lumabas.
Kitang kita ko ang kumpulan ng tao sa di kalayuan, nasa gitna si Comet na kinukulit ng ilang tao habang si Sea ay nasa likod niya. Nanlaki ang aking mata, there were medias everywhere. There were flashes, mics are there. Everyone is in chaos, even my fellow students seems shocked to see it.
"Ayon siya!"
Halos sabay sabay silang tumingin sa gawi ko nang may sumigaw, nagkatinginan kami ni Comet at napangiwi na lang ito. Sinapo niya ang sentido habang si Sea ay nanatiling nakatingin sa akin.
The media went to me, sa isang iglap ay nandito nasa tapat na ng aking bibig ang maliliit nilang mic. They were recording it, pati yata ang aking paghinga. I foresee this coming, but I didn't know that it will happen today.
"Anong masasabi mo sa kumakalat na artikulo na tunay ngang anak ka sa labas ni Governor Hechanova?"
"Bakit niyo itinago ito sa publiko, labing pitong taon na ang nakalipas?"
"Sakripisyo ba iyon para sa iyong ama?"
"Naniniwala ka ba na may kinalaman ang isang partido dahil dito?"
"Anong masasabi mo na ang mga Layana raw ang nagpapakalat ng isyu na ito?"
Tila ba lumubog ang puso ko sa huli nilang itinanong sa akin. They were all forcing me to speak up, to fucking say a word and at least answer their questions.
"I'd be happy if you at least respect my privacy, the main concern of this issue is my family and I want everyone to respect our privacy."
Nang sabihin ko iyon ay mas lalong lumakas ang tanong nila. Ayaw nila akong tantanan, hindi nila tinigilan ang pagtatanong.
Napaatras ako, minasahe ko ang sentido at akmang sasagot nang bigla silang mahawi.
"Excuse me, my concern is Dale, please..."
Isang pamilyar na boses ang narinig ko, ang media ay nahati sa dalawa at binigyan ng daan ang nagsalita. I saw how Kuya Lennon walked up to me, diretso ang titig nito at ako ay hindi man lang makaiwas. The crowd became silent all of a sudden.