When It All Starts Again

This is a short prequel.

----

Naroon na naman siya sa may tulay. Nakatulala sa tubig. May pila naman pero mukhang nagpapahangin ulit. Mag-iisang taon ko na siyang napapansin doon. Siguro, may kalahating oras siyang tititig sa ibaba, bubuntonghininga, saka lang sasakay sa tricycle sa katabing terminal.

Wala naman akong makitang kakaiba sa ibaba ng tulay para titigan. Kahit anong hanap ko ng interesanteng bagay roon, wala akong mahagilap.

Basta, naroon siya, tutulala, saka aalis.

Madalas ko siyang makitang bumibili sa mart. Noodles o kaya de-lata. Hindi naman sa nagpapaka-stalker sa kanya, pero pansinin kasi siya.

O hindi naman talaga pansinin kasi ako lang ang pumapansin. Para kasing nakita ko na siya dati.

Walang pumapansin sa kanya maliban kung kakausapin niya. Ang lungkot ng mga mata, walang buhay. Teacher siya sa malapit na school sa bahay, pero hindi ko siya nakitang sumama sa ibang teacher doon.

Kabisado ko na nga ang schedule niya.

Alas-tres ng hapon kada Sabado, dadaan siya sa mart. Makakasalubong ko pa kapag pauwi ako galing sa kabilang store. Mamimili siya ng instant na pagkain o di kaya ilang personal na gamit. Maglalakad hanggang sa tulay na ilang metro ang layo sa mart. Tatambay roon nang kalahating oras. Tapos sasakay na sa tricycle na dumadaan sa Evergreen. Kada huling linggo ng buwan, tatawag siya para um-order ng gasul sa mart. Magde-deliver ako sa bahay nila. Babalik ulit sa nakasanayan.

Ang boring. Iniisip ko pa lang, ang boring na.

Naaawa ako. Kasi hindi ko makita ang sarili ko na mamumuhay nang ganoon. Na nililimitan ang sarili ko sa mga bagay na dapat nagpapasaya sana sa akin. Ayoko ng ganoon. Na parang tinatanggalan ko ang sarili ko ng karapatang maging masaya.

Nakikita ko siya, madalas. Pansinin kasi talaga siya. Maikli ang buhok. Gupit na nga ng lalaki. Malinis sa batok at nahahati na lang sa gitna ang hati. Lumampas lang nang kaunti sa tainga. Akala ko nga, tomboy, pero mukha namang hindi. Pambabae naman kasi ang mga sinusuot niya kadalasan.

Pansinin ang malungkot niyang mata. Maganda naman ang kulay—tsokolate na matingkad. Pero kapag tinitingnan ko siya, parang araw-araw siyang namamatayan. Parating balisa, parating walang buhay.

Ang payat niya. Kasinlapad lang yata ng braso niya ang lalagyanan ko ng salamin sa mata. Kapag nakikita ko siya, kung existing ang depression personified, puwede na siyang kandidata.

Sinubukan ko siyang kausapin—sinusubukan ko—pero hindi niya ako sinasagot. Ilang buwan. Ilang buwan din iyon. Pakiramdam ko nga, ang creepy ko na kasi talagang inaabangan ko pa siya sa tulay base sa alam kong schedule niya. At palagi ko rin naman siyang naaabutan doon. Gaya ngayon.

"Ang tagal naman ng tricycle!" parinig ko habang nagpapaypay ng mukha gamit ang isang pahina ng diyaryo.

Lumingon siya sa direksiyon ko, sunod sa likuran ko, bago ibinalik ang tingin sa akin. "May tricycle na."

Nilingon ko agad ang likod at nakitang may nagtutulak ng tricycle niya palapit sa terminal.

Shit.

"Ha? A, hindi 'yan yung suki kong tricycle. Kaskasero 'yan e." Pilit akong tumawa saka ngumiwi. Panira naman ng timing si Kuya Driver—kung sino man iyon.

Tumabi agad ako sa puwesto niya sa gitna ng tulay, sa lilim ng mga dahon ng santol. Tumingin din ako sa tinitingnan niya. Tuloy-tuloy lang ang agos ng tubig sa creek sa ibaba. Siguro, kung may lumulutang doong patay na katawan, talagang tititig nga ako roon.