" ငါရေချိုးမယ်..... မင်းအပြင်ထွက် "
အိပ်ယာဘေးက စာကြည့်စားပွဲခုံပေါ်မှာ စာဖတ်နေတဲ့ သူ့ကို မောင်စတင်ဆိုလာသည့်စကား...
ရံဖန်ရံခါမှသာ ဆိုလာတတ်တဲ့ မောင့်စကားတွေက စိမ်းကားမှုတွေကြားမှ ရုန်းမထွက်ခဲ့.....
" အင်း...ေမာင်..ငါအပြင်ကစောင့်နေမယ်...မြန်မြန်ချိုးနော်မောင်....မင်းအအေးပတ်လိမ့်မယ်..."
" ကျစ်...အအေးပတ်တာ မပတ်တာ ငါ့စောက်ကြောင်း ဆော့ဂျင်...မင်းနဲ့ လားလားမှမဆိုင် ဘူး..မင်းနဲ့ဆိုင်တဲ့အလုပ်ကတစ်ခုဘဲရှိတယ်..
အခုချက်ချင်းအခန်းထဲ ကထွက်သွားပေး.."
" ဘာ....."
ဝေ့သီလာတဲ့ မျက်ရည်တွေကို မောင်မမြင်နိုင်
တဲ့ နေရာမှသာ စီးဆင်းခွင့်ပေးလိုက်တော့မည်...
အခုနေတော့ ချစ်ရသူမောင့် ရှေ့မှာ အားနည်းသူ
တစ်ယောက်အဖြစ် အမည်မခံယူချင်တာကြောင့်
မျက်တောင်ရှည်တွေကို ပုတ်ခတ်ခတ်လုပ်ကာ
အပြင်သို့ပြေးထွက်မည်အပြု....
လှမ်းထားတဲ့ ခြေလှမ်းအစုံက မျက်နှာချင်းဆိုင်
မှန်ထဲတွင် ပေါ်နေသူ၏ ပုံရိပ်တစ်ခုကြောင့် ခဲဆွဲထားသလို လေးလံလာသည်....
ဖြူဖွေးနေသော ခန္ဓာကိုယ် အပေါ်ပိုင်းပေါ်တွင်
ကွက်တိကွက်ကြားရှိနေသည်က စပျစ်သီးပုတ်ရောင်လို အကွက်တွေ....
မဟုတ်မှ..marking..
" မောင်...ဒါတွေက..မင်းအဲ့လောက်ထိ..."
ခဲဆွဲထားသည့်အတိုင်း လေးလံနေသည့် ခြေလှမ်းတွေက မောင်ရဲ့ အရှေ့တည့်တည့်သို့
ဦးတည်မိသည်....
" အ့..."
" ငါပြောထားတယ်မဟုတ်လား ဆော့ဂျင်...
ငါ့အသားကို မထိနဲ့လို့.."
ညှပ်ရိုးနေရာမှပေါ်နေတဲ့ အညိုရောင်အကွက်ကို
ထိမိ မည့်အပြုမှာ မောင်က သူ့ကို့တွန်းလှဲပစ်သည်....
" သိပ်ရက်စက်တယ် မောင်....မင်းအသားကို
ထိမိရုံလေးနဲ့တင် ငါ့ကိုမညှာမတာ တွန်းထုတ်ပစ်တယ်..."
ဆော့ဂျင် လက်ဖဝါးက ခုံစောင်းနှင့်ကျမိ၍ထိခိုက်သွားပုံ.....
တကယ်တော့ သူဆော့ဂျင် အဲ့လိုဖြစ်ပါစေဆိုပြီး
ရည်ရွယ်ပြီးတွန်းထုတ်မိသည်မဟုတ်...မတော်တဆသာ..
သို့ပေမယ့် သူဆော့ဂျင်အား ဖြေရှင်းချက်တစ်စုံတစ်ရာပေးလိမ့်မည်မဟုတ်....
