" မောင်....."
မှန်တင်ခုံရှေ့မှာ အပြင်သွားဖို့ရာ ပြင်နေတဲ့
မောင့်ကို သူလှမ်းခေါ်မိလိုက်သည်...
" ဘာလဲ.."
ညင်သာမှုမရှိတဲ့ မောင်ရဲ့ လေသံမာတွေဟာ...
ကျွန်တော့် နားအဝကို ချော်ရည်ပူတွေလောင်း
ထည့်နေသလိုမျိုး...
" ဒီနေ့ အဖေက ဧည့်တွေ့ခွင့်ရတယ်လေ..အဲ့ဒါ
ငါသွားတွေ့မလို့ ငါ့ကိုလိုက်ပို့မလားမောင်.
.ငါတစ်ယောက်ထဲကျနည်းနည်း...."
" ငါအားမနေဘူး ဆော့ဂျင်..ငါရှယ်ယာဝင်ထားတဲ့ ကုမ္ပဏီမှာ ဒီနေ့အစည်းအဝေးရှိတယ်..အဲ့ဒါ
ငါသွားတတ်ရမှာ....
ပြီးတော့ မင်းကိုငါလက်ထပ်ထားတာကလည်း မင်းရဲ့အထွေထွေ ကိစ္စအဝဝကို
ငါလိုက်ပြီးဆောင်ရွက်ပေးနေဖို့မဟုတ်ဘူး.."
" ဘာ....."
ခပ်ပြတ်ပြတ်နှင့် ရက်စက်စွာ ဆိုလာတဲ့မောင့်စကားအဆုံးမှာ စွန့်အစွာ ဖြင့် ထိုစကားတစ်လုံး
ကိုသာ ဆိုနိုင်တော့သည်...
မဟုတ်ဘူး...ပြောစရာ
စကားတွေ ထွက်မလာတော့တာ...
အစည်းအဝေးရှိလို့ဆို တော်ပြီလေ မောင်ရာ...ဘာလို့ နောက်ကြောင်း ကိစ္စတွေ ပါလာရတာလည်း....
" ပြောစရာ ဒါဘဲမလား...ဖယ်..ငါသွားမယ်.."
တံခါးဝမှာ ရပ်နေတဲ့ ကျွန်တော့်ဆီဦးတည်ရောက်လာတဲ့ မောင့်ခြေလှမ်းတွေက...
ကျွန့်တော့်ကို တွန်းထုတ်ဖို့ဖြစ်နေခဲ့တာ....
တစ်ကြိမ်တစ်ခါလောက်တော့ ငါ့အပေါ် ကြင်နာပေးပါမောင်....
ပြေးရင်းနဲ့ ဝေးသွားတဲ့အခါ မှ တော့ ပြန်
မလွမ်းသင့်ဘူးလေ နော်....
ထို့အတူ အံဆွဲထဲမှာ ထည့်သိမ်းထားတဲ့ ဒိုင်ယာရီ
စာအုပ်လေးကို ဖွင့်မိပြန်တယ်....
" ဒီဝဋ်ကျွေးတွေ ကုန်တဲ့အခါ ငါမင်းအနားမှာ
ရှိနေဖို့ မျှော်လင့်မိပါတယ်မောင်.."
~~~~~~~~~~~~~~~~~
" ထယ်....ကိုယ့်အချစ်လေး...ဘယ်မှာလဲကွာ..
ကို လာပြီလေ..."
အိမ်ထဲသို့ဝင်ဝင်လာခြင်း မြင်ကွင်းတစ်ခုဟာ ရှင်းလင်းလို့နေသည်....
ထိူသူဟာ ဧည့်ခန်းထဲမှာလည်းရှိမနေသလို..
မီးဖိုချောင်ထဲ မှာလည်းရှိမနေခဲ့....
