Estranghero

When I'm loosing my console, the city spins around~

I once was lost. That night I could no longer see my purpose. I have no reason to live so why handle the pain if I could just end it all? I couldn't even imagine what happened that night. All I could remember are those slaps, kicks and shouts from my step mother.

You're the only one who knows to slow it down~

What a surprise, right? Kaya pala ganoon na lang niya ako pakitunguhan. Kasi hindi siya ang totoo kong Ina, matagal na palang wala ang tunay kong ina pero hindi raw alam ni Tita kung saan siya binurol ng pamilya niya.

Do I even have a purpose? Do I even have a value at all or I was just a useless daughter a parent could ever have. How could she questioned my worth? I gave all my best to be perfect for her. I am trying to be strong day by day just to give the best future I could ever give to both of them.

Ohh...Ohh..Be my baby,

That night, I am longing so much for Jhaycee. I badly wanted to call him kasi hindi ko na kaya. I badly needed his hugs pero kapag ginawa ko 'yon. Baka magulo ko lang sila ni Sophia. Mabuti na lang iniwanan niya sa'kin 'yong hoodie niya. Pakiramdam ko nandoon siya sa tabi ko noong mga oras na 'yon. Pakiramdam ko, akin siya at ako ang pinili niya. Kaso hindi...

I look after you...

I can see blood, a lot of blood flowing from my wrist while our memories together kept on flashing back to my mind, my memories with Papa. Hanggang sa mawalan na ako ng malay. The last thing I felt was someone's carrying me and a girl crying. The moment I woke up, I am already at the hospital with Tita Dalian. Sinabi niya sa'kin na dinala ako ni Cleo at Lina sa hospital dahil nakita nila akong nakalumpasay sa daan.

Now here I am, standing in front of my foreign co-workers here in Denmark to present the  proposal project of my team. Imagine despite of those traumas, I am now an editorial chief living her best life. All thanks to Tita Dalia na nag-paaral sa'kin kaso nga lang, sa gusto niyang course. Wala naman akong gustong course kaya sinunod ko na lang din.

I am still in the process of healing, seeing my family now won't help so I have no plans of going back to the Philippines. Not until my Tita Dalian asked for it. How could I say no, she's the one who helped me that's why I am here in the position of my life right now.

She worked really hard to get me to school kahit na sobrang mahal ng expenses mag-college dito sa Denmark. Mabuti na lang matalino ako, may nakukuha akong mga scholarships and nag-part time job din ako. It isn't that easy, I gave all my blood, sweat and tears to reach here.

"Gelo is asking you to come. Hinahanap ka raw ng mga kaibigan mo. Anak, hindi mo kailangang takbuhan ang nakaraan mo dahil isa 'yon sa mga naging dahilan kung bakit ka naging matatag ngayon." napamasahe na lang ako sa noo ko.

"Sige po...pero baka bumili na lang muna ako ng condo ko. Hindi ko po kasi kayang umuwi sa inyo b-baka..." lumapit sa'kin si Tita bago haplusin ang likuran ko.

"Ikaw ang bahala, anak. Pero gaya ng pangako ko, hindi ko na hahayaang makalapit sa'yo ang kinilala mong Ina."

I am not ready to go home but I have to. Our proposal got approved and as my reward, pinayagan nila akong magkaroon ng vacation leave so okay na sa company.

I called Lina to asked her to buy me a condo and bago pa kami lumipad paalis sa Denmark ay nakahanap naman na siya agad. Same building lang kung nasaan ang condo niya. Malapit lang din sa another building ng pinagtatrabahuhan kong company na nakatayo dito sa Pilipinas.

When I arrived at the Philippines. I am gaining a lot of attention because of my freaking hair. I forgot to change its color.

Damn it, it's blonde!

"Max!" tinulak ko si Gelo dahil niyakap niya ako. I hate hugs, kadiri.

"Hi!" sinamaan ko siya ng tingin noong batukan niya ako.

"What the fvck is your problem?!"

"Hi lang? Ganyan ba kapag mayaman na? Lumalaki na ang ulo?" ngumuso ako dahil sa sinabi niya. Sinasabi niya ba na mayabang ako?

"Jet lag lang, s-sorry na." tinawanan niya ako dahil alam niyang mabilis akong ma-guilty.

Nauna naman nila akong ihatid sa condo ko. Hindi na sila pumasok ng building kasi nasa lobby naman si Lina, nagpasundo ako sa kanya dahil sa dami ng maleta na dala ko. I can't carry it all.

"Gosh, Max! Ang dami mong maleta. 2 weeks ka lang dito girl!"

"Hindi ako makapili ng damit, dinala ko na lahat." ngumiti ako kay Lina dahil inirapan niya ako.

"Libre na lang kita, punta tayong hair salon bukas." tumawa siya dahil nagets niya na agad kung bakit sa hair salon ko gusto magpunta.

"Oo nga, mukha kang walis e." panlalait niya sa'kin. Wala pa din siyang pinagbago, laitera pa din siya.

Si Gelo at Lina lang ang may alam na umuwi ako. Sinabi ko din naman sa kanila na huwag na sabihin sa iba. Sigurado naman akong tatanungin lang nila ako sa nangyari noong gabing 'yon. Maging laman nanaman ako ng chismis dito sa Manila.

"Are you okay now?" malumanay na tanong sa'kin ni Lina habang nasa elevator kami.

"Still on the process of healing...hindi kasi ganoon kadali lahat e. There are times na i'm still having nightmares pero hindi na katulad noon na halos hindi na ako maiwanan ni Tita Dalian."

It was so hard. Lalo na noong first year college ako sa Denmark. Ang hirap mag-adjust, imagine your body was too weak but you have no choice but to get up kasi tumatakbo ang oras. Wala akong pwedeng sayangin. My life shouldn't end there, kaya kailangan kong maging matatag. Kapag nga may nakikita akong nag-aaway sa school namin, nangangatal ang buong katawan ko kaya tatakbo ako sa cr para magtago.

I can still remember those days na bigla na lang sumisikip ang dibdib ko at hindi ako makahinga. I even experienced being bullied in my school because of my situation. Sabi nila baliw ako, kaya minsan hindi ako pumapasok, pero dahil nahihiya ako kay Tita. Pinipilit ko na lang rin kahit pa pinagtatawanan ako ng lahat.

"I'm sorry..." nagtataka akong tumingin kay Lina.

"For what?" umiwas siya ng tingin sa'kin.

"Because...I was late. Hindi man lang kita nagawang protektahan sa kanya. M-Muntikan ka pang..." she cut herself off and so I spoke.

"It's not your obligation to save me that night, Lina. But, I'm blessed you came."

I knew she's still guilty about it kahit wala naman siyang kasalanan. Iniisip niya kasi na kung sana raw pinilit niya akong pumunta sa graduation ball hindi nangyari sa'kin 'yon. Hindi kasi niya alam na hindi naman 'yon ang unang beses na nangyari sa'kin 'yon. Talagang noong gabi lang na 'yon ako sumuko.

Isang gabi ko lang na hindi kinaya.

Five years after I graduated college. I started goofing around again. I made a new Instagram account then doon na nagsimula akong macontact ng mga friends ko from Senior. There was this time na may ikukwento sa'kin si Chelsey about JC pero I refuse to listen. I'm telling her na wala na akong pakialam pero ang totoo, natatakot lang akong malaman na may pamilya na siya.

Ewan ko ba, feeling ko iyon ang ikukwento niya that time. Baka umiyak lang ako habang nakikinig sa kanya. Chelsey knew, she always knew na I lost.

Kasi t*ngina nahulog ako. Kahit anong pagmamatigas ang gawin ko, minahal ko siya. Mahal ko si Jhaycee. Paano ko magagawang kalimutan ang pinakamagandang nangyari noon sa buhay ko?

We arrived sa room ko and okay naman siya. May maliit na space for living room and kitchen, may isang cr, may balcony, mini refrigerator and isang room for me to sleep wherein mayroong small bed, two pillows, a lamp and a cabinet for my clothes.

"Oh before I go nga pala we have an alumni party, you should come. You can't say no, Max. So let's fix your hair tomorrow okay? Bye!" nagmamadali siyang umalis kaya hindi ako nakapagreklamo!

Ano?! Kaya ba ako pinauwi ni Gelo?! God I can't afford to see him there. Hindi ko kaya. Hindi ko kayang harapin ang kinakatakutan ko. I don't want to see him anymore pero namimiss ko na rin ang mga kaibigan ko. Pati hindi ko rin naman alam kung pupunta siya, di'ba he's in Laguna na. Maybe he won't come, right?