? ???????????????????????????? ?

     រថយន្តសេរីទំនើបបានបើកមកឈប់ចតខាងមុខសាលារៀនឯកជនមួយកន្លែងខណៈដែលភាពមមាញឹកនៅលើដងផ្លូវក៏ត្រូវបានធ្វើការទៅមកបរដោយយាន្តជំនិះឈូឆរឥតស្ងប់ត្រចៀកនោះដែរ។
     “អរគុណលោកពូ..” ថេយ៉ុង រៀបចំស្ពាយកាតាបងាកទៅនិយាយអរគុណដល់ ជុងហ្គុក ដែលបានជូនគេមករៀនយ៉ាងពិសេសនៅថ្ងៃនេះនាំឱ្យគេលួចមានអារម្មណ៍សប្បាយចិត្ត ដ្បិតមិនដែលទទួលបានឱកាសបែបនេះម្តងណាពីមុនមកនោះសោះ។
     “រៀនថ្នាក់ទីប៉ុន្មានហើយ?” រាល់ថ្ងៃគេដឹងតែពីការងារខ្លួនឯង ធ្វើការជាប់លាប់ជានិច្ចមិនដែលសួរនាំពីការសិក្សារបស់ ថេយ៉ុង ម្តងណាទេ។
     “បាទ.. ខ្ញុំរៀនថ្នាក់ទី ៣ ហើយលោកពូ..”
     “ម៉ែដោះមានឱ្យលុយមករៀនទេ?”
     “មិនឱ្យទេ ប៉ុន្តែម៉ែដោះវេចខ្ចប់អាហារឱ្យខ្ញុំមកញ៉ាំនៅសាលារៀនរៀងរាល់ថ្ងៃ!”
     “អ៊ីចឹងយកលុយទេ?”
     “ខ្ញុំមិនចេះចាយទេ..”
     “រៀនចាយទៅ..” ជុងហ្គុក ដកកាបូបចេញមក រួចហុចប្រាក់មួយចំនួនទៅឱ្យ ថេយ៉ុង អាល្អិតទទួលទាំងចិត្តត្រេកអរព្រោះវាជាលើកទីមួយដែលគេទទួលប្រាក់ពីឪពុកមាជាលើកដំបូង។
     “មិនចេះអរគុណទេអ្ហេស!”
     “បាទ អរគុណលោកពូ..” ថេយ៉ុង នៅស្ងៀមកំឡុងពេលដែល ជុងហ្គុក ចាប់កដៃរបស់គេយ៉ាងជាប់ណែន។
     “អរគុណរបៀបនេះឬ?” សំឡេងស្រទន់ប្រែជារឹងធ្ងន់ កែវភ្នែកដែលមានពន្លឺអម្បាញ់មិញហាក់សម្លឹងមើលផ្ទៃមុខរបស់ក្មេងជំទង់យ៉ាងមុតស្រួច។
     “លោកពូចង់ឱ្យ ថេយ៍ អរគុណបែបណាទៅ!” ជុងហ្គុក ទម្លាក់ចិញ្ចើមដែលចងឡើងដាក់ចុះដោយសន្សឹមៗរួចហុចផ្ទៃមុខសង្ហាខិតទៅកៀកជិតនឹងចុងច្រមុះស្រួចស្អាតមួយនោះដោយបានបង្ហាញពីភាពទាមទារអ្វីម្យ៉ាង ថេយ៉ុង យល់ពីអាកប្បកិរិយារបស់នាយហើយក៏ខិតខ្លួនចូលទៅក្រសោបថើបថ្ពាល់នាយមួយខ្សឺត។ រាងក្រាស់ញោចញញិមចុងមាត់បន្តិច រួចងាកមកផ្អឹបបបូរមាត់ភ្ជាប់ស្នាមថើបផ្អែមល្ហែមលើថ្ពាល់ស្រឡូនមួយដង្ហើមយ៉ាងវែង ដៃមាំក៏ក្រសោបលើចង្កេះតូចអង្ក្រង គេទើបតែបានចាប់អារម្មណ៍ថាក្លិនកាយក្មេងនេះក្រអូបរហូតដល់គេភ្លេចភ្លាំងស្មារតី។
     “លោកពូ..” ថេយ៉ុង ប៉ះស្មានាយ ជុងហ្គុក ភ្ញាក់ខ្លួនព្រើតនិងបានដកបបូរមាត់ចេញសម្លឹងមើលមុខ ថេយ៉ុង ភ្លឹះៗអាល្អិតក៏បន្ទរសារជាថ្មី៖
     “ខ្ញុំដល់ម៉ោងចូលរៀនហើយ!” ទើបតែដឹងថាម៉ោង ៧ ល្មម។
     ជុងហ្គុក ព្រលែងប្រអប់ដៃពីរង្វង់ចង្កេះរាងតូចចេញ ខណៈ ថេយ៉ុង ក៏ម្នីម្នាបើកទ្វារឡាន រួចរត់ចូលទៅក្នុងទីធ្លាសាលារៀនដោយមិនបាននិយាយពាក្យលាម្តងទៀត ក៏ព្រោះតែសាលារៀនទាំងមូលចាប់ផ្តើមស្ងប់ស្ងាត់ ហើយសិស្សទាំងអស់ក៏ចូលរៀនទៅអស់ហើយដែរ។
     “ហ្អឹម!” អ្នកកំលោះងើបខ្លួនមកផ្អែកខ្នងនឹងបង្អែកកៅអីឡាន រួចលើកដៃទាំងទ្វេច្បូតមុខរម្សាយអារម្មណ៍ដែលវិលវល់គ្រានោះ គេបានធ្វើឆ្កួតស្អី វិះភ្លាត់ចិត្តទៅហើយ ចំជាឆ្កួតពិតមែន។   
     ក្រុមហ៊ុន..
     ការងារដោយការងារ ប៉ុន្តែបែរជាលោកនាយកមកអង្គុយសញ្ជប់សញ្ជឹងសម្លឹងមើលអេក្រង់កុំព្យូទ័រទាំងគ្មានអារម្មណ៍ធ្វើការឯណាផ្សេងទៅវិញ។ ផ្ទៃមុខដ៏ផោផង់ស្រស់ស្អាតទ្វេដង ពិបាកនិងរៀបរាប់ពីក្មេងប្រុសម្នាក់នោះផុសឡើង ដិតជាប់ក្នុងកែវភ្នែករបស់នាយជានិច្ច រំលងមិនបានប៉ុន្មានឆ្នាំគេរឹតតែធំដឹងក្តីឡើងៗ ពីមួយថ្ងៃទៅមួយថ្ងៃទៀតឥតថមថយ។ ចំណែកឯនាយនៅតែជាមនុស្សប្រុសម្នាក់ដែលគិតគូរតែពីរឿងការងារគ្មានលុះថ្ងៃ ទោះជាឆ្នាំនេះឈានចូលដល់វ័យមួយដែលត្រូវគិតគូរពីអនាគតយ៉ាងសំខាន់បំផុតទៅហើយ ក៏មិនអាចធ្វើឱ្យនាយកែប្រែចិត្តគំនិតបំភ្លេចស្នេហ៍ចាស់ហើយជ្រើសរើសការបង្កើតស្នេហាថ្មីឡើងមកដែរ។
     “លោកនាយក..” ជុងហ្គុក ភ្ញាក់ខ្លួនបន្តិច រួចងាកទៅសម្លឹងមើលមុខលេខាស្រីដែលបានដើរចូលមកនោះ។
     “មានការអ្វី?” នាយសួរដោយទឹកមុខមាំស្មើ ខណៈនាងក្រមុំក៏ទម្លាក់ឯកសារដែលប្រមូលមកបានពីបុគ្គលិកនៅក្នុងក្រុមហ៊ុនទាំងអស់ផ្តល់ជូន ជុងហ្គុក យ៉ាងថ្នមដៃបំផុត។
     “គឺបញ្ជីចុងខែលោកប្រធាន..” ដល់ពេលដែលនាងនិយាយដូច្នេះ ទើបបានជាគេនឹកភ្នកចាប់អារម្មណ៍ថាថ្ងៃនេះឈានចូលដល់ចុងខែជិតចូលដើមខែថ្មីទៅហើយ។
     “អរគុណ..” ជុងហ្គុក និយាយហីៗ នាងលេខាអស់តួនាទីក៏ប្រញាប់ប្រញាល់ដើរចាកចេញទៅបាត់។ ចំណែកឯនាយនៅតែបំពេញធុរៈការងាររហូតដល់ចប់សព្វគ្រប់ ទម្រាំរួចដៃមេឃក៏ចាប់ផ្តើមស្រទុំបន្តិចម្តងៗ ម៉ោងក៏ចរត្រឹម ៥ ល្ងាចដូច្នេះដែរ។
    
     ក្រីងៗ!!
     សូរកណ្តឹងរោទ៍លាន់រន្ទឺសំឡេងឡើងរណ្តំពេញទីធ្លាសាលារៀន ហើយសិស្សទាំងអស់ម្នីម្នាគោរពលាគ្រូទទួលបន្ទុកថ្នាក់រួចរាល់ក៏ប្រញាប់ប្រញាល់ចាកចេញទៅផ្ទះដោយឫកពារីករាយតាមរយៈកុមារភាពរបស់ពួកគេ។
     រថយន្តពណ៌ខ្មៅទំនើបបរមកឈប់ចតខាងមុខមាត់របងសាលារៀន ខណៈរាងកាយខ្ពស់ស្រឡៈដ៏ស្រស់សង្ហាអមដោយឈុតគ្រ័ហ្សេជា CEO ដដែល ស្រាប់តែបង្ហាញខ្លួនឡើងយ៉ាងឡូយឆាយទាក់ទាញក្រសែភ្នែកអ្នកដែលនៅទីនេះគ្រប់ៗគ្នា។
     “លោកពូ..” ថេយ៉ុង ស្ពាយកាតាបរត់តាំងៗទៅរក ជុងហ្គុក មុននឹងលើកដៃសំពះគោរពនាយដូចទម្លាប់ តែមើលទៅគេមានក្តីសុខជាជាងទទួលបានកាដូពិសេសក្នុងជីវិតទៅទៀត។
     “លោកពូ ថេយ៍ ជម្រាបសួរ..”
     “ចូលឡានទៅ..” ជុងហ្គុក និយាយចប់បើកទ្វារឡាន អាល្អិតងក់ក្បាលផ្ងក់ៗរួចក៏ចូលទៅខាងក្នុងឡានជាស្រេច រហ័សដាក់គូទអង្គុយចុះដោយស្នាមញញិមសប្បាយចិត្ត។ រាងក្រាស់ចូលទៅតាមក្រោយមុននឹងបញ្ឆេះរថយន្តបរចាកចេញទៅ តែគេមិនបាននាំ ថេយ៉ុង ទៅផ្ទះនោះទេ គឺនាំអាល្អិតទៅរកភោជនីយដ្ឋានលំដាប់ៗដែលមានទីតាំងល្អនៅក្នុងទីក្រុងឯណោះវិញ។
      ភោជនីយដ្ឋាន..
      មកដល់ភ្លាម មានបុគ្គលិករង់ចាំទទួលពួកគេយ៉ាងស្វាហាប់ដោយ ជុងហ្គុក ក៏បានចាប់ដឹកដៃ ថេយ៉ុង បណ្តើរគេទៅរកតុដែលមានបរិយាកាសល្អជាមួយគ្នា មុននឹងកុម្ម៉ង់មុខម្ហូបឆ្ងាញ់ៗហៅមកគពេញខាងលើខ្នងតុជាច្រើនមុខក្នុងនោះក៏មានការ៉េមដែល ថេយ៉ុង ចូលចិត្តញ៉ាំដែរ ប៉ុន្តែលើកនេះបានមកញ៉ាំជាមួយ ជុងហ្គុក តែពីរនាក់មិនមែនជាលោកស្រីធំឬម៉ែដោះដែលជូនគេមកឡើយ។
      “ញ៉ាំទៅក្រែងមកពីរៀនហត់អ្ហេស?” ថេយ៉ុង លួចសើចញឹមៗមុននឹងលូកដៃចូលទៅចាប់ស្លាបព្រាដួសចាប់អាហារមកញ៉ាំ ប៉ុន្តែគេក៏មិនដែលភ្លេចភាពក្រែងចិត្តដែលចំពោះ ជុងហ្គុក ឡើយ។
      “ញ៉ាំឱ្យឆ្អែតៗទៅ..” ជុងហ្គុក ឃើញគេស្គមជាងគេនៅក្នុងសាលារៀន សម្លឹងមើលក្មេងដទៃមានសុខភាពល្អជាង ថេយ៉ុង ឆ្ងាយណាស់ ទើបបានជាគេចាប់ផ្តើមគិតគូរអំពីបញ្ហាទាំងនេះឡើងវិញ ដោយសារតែ ៥ ខែទៀត មានពិធីជប់លៀងដ៏ធំមួយដែលចាប់ធ្វើឡើងនៅក្នុងទីក្រុងស្តីពីបទបង្ហាញទំនាក់ទំនងជំនួបការទូតរវាងរដ្ឋនិងរដ្ឋដែលទាក់ទងទៅនឹងការងារវិស័យជំនួញរបស់គេដូចគ្នា។ ទើបបានជាគេខិតខំប្រឹងប្រែងបំប៉នសុខភាព ថេយ៉ុង ដើម្បីឱ្យអាល្អិតមានសាច់ឈាមភ្លឺថ្លានិងបានចេញមុខមាត់ទៅចូលរួមក្នុងកម្មវិធីនោះជាមួយគេដែរ ដោយសារតែព័ត៌មានល្បីល្បាញបន្តកន្ទុយគ្នាជាហូរហែរ ទាក់ទងទៅនិងប្រធានបទដែលលេចឮដំណឹងមកថា ជុងហ្គុក មានកូនប្រុសម្នាក់ហើយព័ត៌មានទាំងអស់នោះទោះបីជាគេខំព្យាយាមបិទបាំងយ៉ាងណាក៏លាក់ពុំជិតនោះដែរ ជ្រុលជាគេឯងចង់ដឹងឮអស់ទៅហើយ ជុងហ្គុក ក៏បានថតរូប ថេយ៉ុង បង្ហោះលើគណនីយ Instagram របស់ខ្លួននិងបានតភ្ជាប់មកជាមួយ នូវ Caption ថា “My son” ព្រមទាំងបានបង្ហោះរូបភាពស្និទ្ធស្នាលដែល ថេយ៉ុង ញ៉ាំការ៉េមកៀកកើយស្មា ជុងហ្គុក ញញិមយ៉ាងស្រស់បស់។ ខណៈរូបភាពទាំងនោះក៏នៅតែមានមតិអវិជ្ជមានលើកឡើងជាបន្តបន្ទាប់ជាហូរដែលដោយនិយាយថាឪពុកកូនពួកគេមានមុខមាត់មិនដូចគ្នា តែអ្នកខ្លះទៀតក៏បានគិតថា ថេយ៉ុង មានមុខមាត់ដូចទៅនឹងម្តាយរបស់គេ ប៉ុន្តែមិនដូច្នោះឡើយ នៅមានមតិមនុស្សមួយក្រុមទៀតបានវាយប្រហារថា ថេយ៉ុង ជាកូនប្រុស អីវីន ដាម៉ារីស ព្រោះតែកាលពី ៨ ឆ្នាំជាងមុននោះ ធ្លាប់មានព័ត៌មានផ្សព្វផ្សាយពាក្យចចារ៉ាមអំពីរឿងអាស្រូវស្នេហា នៅពេលដែល ជុងហ្គុក បែកបាក់គ្នាជាមួយអតីតមិត្តស្រីដែលមានឈ្មោះថា ដាលីណា មូលហេតុមកពីនាងមានមិត្តប្រុសថ្មីឈ្មោះថា អីវីន កាលណោះ អីវីន ក៏ជាបុគ្គលល្បីល្បាញម្នាក់ដែលមានកេរ្តិ៍ឈ្មោះបោះសំឡេងខាងបណ្តាញសង្គម Internet និយាយឱ្យស្រួលយល់គឺជា Influence ម្នាក់ដែលមានអ្នកគាំទ្រច្រើន ព្រោះគេជាអ្នកបង្កើតមាតិកាឃ្លីបវីដេអូតាមរយៈ Vlog ផ្សេងៗ។ បន្ទាប់ពីនោះក៏មានហេតុការណ៍គ្រោះថ្នាក់ចរាចរណ៍បានកើតមានឡើងហើយ អីវីន ក៏បានស្លាប់បាត់បង់ជីវិតនៅក្នុងឧបទេវហេតុនោះ។ លុះដល់ពេលបន្ទាប់មកក៏បាត់ដំណឹង ដាលីណា សូន្យឈឹងទៅតែពួកគេក៏នៅតែចងចាំរឿងមួយបានថានាងគឺធ្លាប់មានផ្ទៃពោះជាមួយ អីវីន ហើយទៀតសោតនោះ ៨ ឆ្នាំក្រោយមកនេះបន្ទាប់ពីបានឃើញមុខមាត់របស់ ថេយ៉ុង រួចមកហើយពួកគេក៏បានផ្តើមដាក់ការសង្ស័យសារជាថ្មីថា ថេយ៉ុង ជាកូនប្រុសរបស់ អីវីន និង ដាលីណា ប៉ុន្តែក្នុងពេលបច្ចុប្បន្នគេរស់នៅជាមួយ ជុងហ្គុក ក្នុងនាមជាកូនចិញ្ចឹម។
       “លោកពូ ថេយ៍ ចង់ប្រើទូរស័ព្ទដែរ..”
       “មិនឱ្យប្រើទេ.. ខំតែរៀនទៅបានហើយ!” ជុងហ្គុក សង្កត់សំឡេងធ្ងន់ៗអាល្អិតមិនរឹងរូសងក់ក្បាលយល់ព្រមស្តាប់តាមបង្គាប់មនុស្សចាស់។ មូលហេតុដែលនាយមិនព្រមឱ្យ ថេយ៉ុង ប្រើប្រាស់ទូរស័ព្ទព្រោះតែគេនៅក្មេងខ្ចីពេក ហើយការរុករករឿងប្លែកៗពីស្មាតហ្វូននេះ អាចផ្តល់ផលប៉ះពាល់ជាច្រើនដល់នាយនិងក្មេងនេះទៅថ្ងៃខាងមុខដូចគ្នា។ កាន់តែធំ គេកាន់តែចេះចង់ដឹង ចង់ស្តាប់ឮរឿងពិភពលោកខាងក្រៅនិងសង្គមមនុស្សដែលរមែងតែងកើតមានបញ្ហាយ៉ាងស្មុគស្មាញជាច្រើនស្ទើរតែពិបាកដោះស្រាយ។ ដូច្នេះហើយបរិបទទាំងអស់នោះអាចលាតត្រដាងអំពីការពិតនៅថ្ងៃណាមួយហើយលើលោកយើងនេះគ្មានអាថ៌កំបាំងណាមួយដែលអាចលាក់បាំងតទៅថ្ងៃមុខជារៀងរហូតឡើយ។