? ???????????????????????????? ?

       ភូមិគ្រឹះ ណែលដេលី
       ក្រោយរូបភាពបង្ហោះទាំងអស់នោះត្រូវបានបើកបង្ហាញឡើង លោកស្រី ណែលដេលី ក៏ទទួលបានដំណឹងទាំងនេះដោយមិនចាំបាច់ប្រើប្រាស់ពេលវេលាស៊ើបអង្កេតយូរឡើយ។ គាត់អង្គុយសម្លឹងមើលរូបភាពទាំងនោះដោយខ្សែភ្នែកស្ងប់។ គាត់អាចទស្សទាយដឹងពីមូលហេតុនៅពីក្រោយបំណងរបស់នាយយ៉ាងស៊ីជម្រៅ អ្វីដែល ជុងហ្គុក បានធ្វើសុទ្ធសឹងតែមានហេតុផលរបស់គេនិងថ្នូរដោះដូរដែលចូលរួមមានផលប្រយោជន៍នៅរង់ចាំឈរពីក្រោយខ្នងនាយជានិច្ច។ ជាការពិត ថេយ៉ុង ជាកូនប្រុសចិញ្ចឹមរបស់ ជុងហ្គុក ទៅថ្ងៃខាងមុខនៅពេលដែលគេមានអាយុ ២០ ឆ្នាំ ថេយ៉ុង នឹងក្លាយទៅជារាជទាយាទស្នងតំណែងក្លាយទៅជា Ceo បន្តវេនពី ជុងហ្គុក បន្ទាប់ពីនាយបានចូលនិវត្តន៍ទៅ។ សរុបសេចក្តីមកគេព្យាយាមបង្ហាញរូបភាពស្និទ្ធស្នាលជាមួយ ថេយ៉ុង ក៏ព្រោះតែគេចង់បង្ហាញថា ថេយ៉ុង គឺជាកូនប្រុសរបស់គេ ចង់ឱ្យមនុស្សគ្រប់គ្នាដឹងថា ជំនួញនៃណែលដេលី នឹងមានអ្នកឈរគ្រងតំណែងជំនួសជួសទៅថ្ងៃខាងមុខបន្តតួនាទីពីនាយដោយមិនអាចប្រកែកបាន។
       ក្រឹក!!!
       “លោកយាយចៅជម្រាបសួរ..” ថេយ៉ុង រត់ចុះចេញពីខាងក្នុងរថយន្ត លោកស្រីធំក៏ចាប់ញញិមយ៉ាងស្រស់ប៉ប្រិមមុននឹងលាដៃឡើងចាប់ក្រសោបរាងកាយតូចហើយក៏ថើបផ្អឹបបបូរមាត់ទៅលើផែនថ្ពាល់ស្រឡូនមួយដង្ហើម។
       “នឹកខ្លាំងណាស់.. ទៅដើរលេងសប្បាយទេចៅ?”
       “បាទ ចៅដើរលេងបានសប្បាយចិត្តខ្លាំងណាស់!” ថេយ៉ុង ញញិមញញែមរួចបែរទៅឱបក្រសោបម៉ែដោះ ថ្ងៃនេះគ្មានស្នាមជាំថ្មីដែលបន្សល់ទុកពីស្នាដៃ ជុងហ្គុក ទេ។ រាងក្រាស់ដើរចូលមកខាងក្នុងភូមិគ្រឹះ ទឹកមុខរបស់គេនៅតែក្រៀមក្រោះដូចជារាល់ដងខុសប្លែកពី ថេយ៉ុង ដែលអាចសើចស្រស់ ញញិមស្រស់ ជាក្មេងដែលចេះតែសប្បាយចិត្ត នៅពេលដែលមនុស្សចាស់បានធ្វើរឿងផ្គាប់ផ្គន់ចិត្តគំនិតរបស់គេត្រូវរូវគ្រប់យ៉ាងតែប៉ុណ្ណោះ។
       “អ្នកប្រុសអញ្ជើញញ៉ាំអាហារពេលល្ងាចដែរទេ? នាងនឹងខ្ញុំប្រញាប់ប្រញាល់រៀបចំអាហារជូន?” អីនធើ ឆ្លៀតសួរ ជុងហ្គុក ហើយនាយក៏គ្រវីក្បាល។
       “ខ្ញុំញ៉ាំនៅឯខាងក្រៅរួចហើយមិនបាច់ទេ!” គេថាចប់ឡើងទៅខាងលើបាត់។
       “អ៊ីចឹងទៅងូតទឹកផ្លាស់ឈុតឆាប់បានចូលគេងណា!” ម៉ែដោះថារួចចាប់អូសដៃ ថេយ៉ុង នាំគេឡើងទៅខាងលើបន្ទប់បន្តិចក្រោយមកក៏ស្រាប់តែឃើញពីវត្តមានលោកពូ អីធៀន ដែលប្រាកដខ្លួនឡើងមក។
       “ជម្រាបសួរលោកស្រី..”
       “មកដល់ហើយអ្ហេស.. ម៉ោះខ្ញុំមានរឿងត្រូវពិភាក្សាជាមួយល្មម!” លោកពូអីធៀនងក់ក្បាលសន្សឹមដាក់បង្គុយចុះទល់មុខលោកស្រីធំតាមឋានៈដែលលោកស្រីធំបានផ្តល់ឱ្យគាត់ដូចទម្លាប់។
       “លោកស្រីមានការអ្វីដែរបាទ!”
       “គឺរឿងកូនជុង..”
       “អញ្ជើញលោកស្រីមានប្រសាសន៍មកចុះ!”
       “ខ្ញុំឃើញថាកូនប្លែក.. ថ្ងៃនេះក៏បង្ហោះរូបភាពជាមួយ ថេយ៉ុង.. អីធៀនប្រហែលជាយល់ហើយថាមានរឿងអ្វីកើតឡើងបន្ទាប់ពីរូបភាពទាំងនោះបានផ្សព្វផ្សាយចេញទៅ!”
       “សារព័ត៌មានក៏កំពុងតែបានដៃជីកកកាយរឿងចាស់.. ថេយ៉ុង អាចជាចំណុចសំខាន់ដែលពួកគេព្យាយាមប្រើប្រាស់ធ្វើជាផលប្រយោជន៍.. លោកស្រី ខ្ញុំគិតថាគ្រប់យ៉ាងដែលអ្នកប្រុសបានធ្វើប្រាកដជាមានហេតុផលរបស់គេ!”
       “តែវាផ្តល់ផលអាក្រក់ដល់ក្មេង.. ហ៊ើយកូននេះ ខ្ញុំមិនយល់សោះ!” គាត់គ្រវីក្បាលញ័រតតាត់ ជុងហ្គុក ចូលចិត្តលេងអី្វបង្កើតឱ្យមានតែរងើកភ្លើងឆេះឆួល បើនាយមិនបានធ្វើឱ្យគាត់តឹងទ្រូងមួយថ្ងៃ ប្រហែលជាគេត្រូវដាច់ខ្យល់ស្លាប់មុនគាត់ជាក់ជាមិនខាន។
       “អ្នកប្រុសច្បាស់ជាអាចចេះគិតគូរបាន.. ព្រោះពួកយើងមិនអាចកាច់ស្លាប ថេយ៉ុង ដែលចាប់ផ្តើមលូតលាស់ពីមួយថ្ងៃទៅមួយថ្ងៃទៀតបាននោះទេលោកស្រី!” លោកស្រី ណែនដេលី ងាកមកសម្លឹងមើលមុខលោកពូអីធៀនរួច គាត់ក៏នៅតែដកដង្ហើមធំៗហើយគ្រវីក្បាលងីងើជានិច្ចចិត្តគាត់មិនអាចស្ងប់បានទេព្រោះគាត់ក៏ដឹងថាសង្គមខាងក្រៅវាឃោឃៅយ៉ាងម៉េចនោះដែរ។ 

       ខាងក្នុងបន្ទប់..
       “ម៉ែដោះ.. ថេយ៍ គូរគំនូរស្អាតទេ? នេះជារូបម៉ាក់ ហើយនេះក៏ជារូបប៉ា ហើយនេះក៏ជារូប ថេយ៍ ហិហិ..” ថេយ៉ុង បង្ហាញរូបគំនូរដល់ម៉ែដោះ ស្ត្រីចំណាស់ឃើញហើយក៏ញញិមបិទមាត់មិនជិតគេពូកែណាស់ឆ្លាតហើយមានទេពកោសល្យខាងគំនូរយ៉ាងចំណាប់ទៀត។
       “អូហ៍.. ពូកែណាស់.. ស្អាតណាស់ ថេយ៍.. ម៉ែដោះត្រេកអរណាស់!” គាត់ទះដៃផ្តល់ជាសំឡេងសាទរដល់ ថេយ៉ុង មិនភ្លេចចាប់ថើបអាល្អិតមួយខ្សឺតផងដែរ។
       “សឺត..”
       “ថេយ៍ ចង់ចួបម៉ាក់.. ថេយ៍ ចង់ចួបប៉ាណាម៉ែដោះ!” ថេយ៉ុង រលីងរលោងពេបមាត់យំដាក់គាត់ ម៉ែដោះឮហើយស្រងេះស្រងោចអាណិតគេពេក ក៏និយាយបង្វែររឿងមិនឱ្យគេគិតច្រើន។
       “ក្រែង ថេយ៍ សន្យាហើយតើសថាមិនធ្វើឱ្យម៉ែដោះពិបាកចិត្តនោះអី?” គេស្តាប់ឮសូរគាត់និយាយអ៊ីចឹងហើយក៏ឈប់យំភ្លាមៗ។
       “ថេយ៍ សូមទោសណាម៉ែដោះ..” 
       “អ្ហឹម.. ឆ្លាតកុំយំអីក្មេងពូកែ..” 
       “ម៉ែដោះ.. លោកពូ..” ថេយ៉ុង ស្រាប់តែនឹកដល់ ជុងហ្គុក។
       “គេយ៉ាងម៉េច?”
       “មួយរយៈនេះលោកពូពីថ្នាក់ថ្នមខ្ញុំជានិច្ច ម៉ែដោះ..”
       “គេប្រហែលជាដឹងកំហុស!”
       “គាត់មិនដែលសម្តីធ្ងន់នោះទេ!”
       “តែ ថេយ៍ ក៏មិនត្រូវទុកចិត្តដែរ!”
       “បាទ!” ថេយ៉ុង សន្ទនាជាមួយម៉ែដោះរួចហៀបនឹងចូលគេង ប៉ុន្តែទ្វារបែរជាត្រូវរបើកឡើងដោយដៃនរណាម្នាក់នោះគឺ ជុងហ្គុក។
       “អ្នកប្រុសមានការអ្វី?” ម៉ែដោះរន្ថើនសួរអ្នកដែលដើរចូលមកដោយឈុតគេង។
       “ខ្ញុំមកគេងជាមួយកូន!” ជុងហ្គុក តបហីៗមុននឹងឡើងទៅគេងខាងលើគ្រែកៀកក្បែរ ថេយ៉ុង ម៉ែដោះលែងដេញដោលគាត់ក៏ងក់ក្បាលហើយឆាប់ដើរចេញទៅបន្ទប់របស់គាត់វិញមុននឹងបិទទ្វារយ៉ាងជិតស្លុបឱ្យបានត្រឹមត្រូវ។
       “រងារទេ?” ជុងហ្គុក សួរដោយខិតផ្ទៃមុខមាំសង្ហាកៀកជិតនិងផ្ទៃមុខតូចច្រម៉ក់រួចដាក់ដៃឱបលើខ្នង ថេយ៉ុង ដែលតម្រូវឱ្យអាល្អិតញ័រខ្លួនចំប្រប់ កាលបើត្រូវគេទាញចូលក្នុងប្រអប់ទ្រូងមាំនោះយ៉ាងស្និទ្ធស្នាលស្អិតមិនរបេះចេញ។
       “បាទ!” ថេយ៉ុង ងក់ក្បាលតិចៗ ជុងហ្គុក ក៏សសៀរផ្អឹបបបូរមាត់ទៅលើថ្ពាល់ស្រឡូនមួយដង្ហើម។
       “គេងទៅប៉ាគេងឱបកូនហើយ!”
       “...”
       “លោកពូ..”
       “យ៉ាងម៉េច?” ជុងហ្គុក គ្រហឹម ថេយ៉ុង លូកដៃទៅឱបក្រសោបកនាយ។
       “ថេយ៍ ចង់អរគុណដល់លោកពូសម្រាប់ថ្ងៃនេះ!” កែវភ្នែកមានពន្លឺប្រៀបដូចជាកូនឆ្មាតូចមួយក៏សម្លឹងមើលផ្ទៃមុខសង្ហាតែស្បែកពេញប្រៀបទៅដោយស្នាមគ្រើម នៅតែសង្ហានិងមានមន្តស្នេហ៍ ហើយគេក៏អាចចងចាំបានថាខ្លួនឯងធ្លាប់បានប៉ះពាល់សាច់មុខមួយនោះដោយបបូរមាត់របស់ខ្លួនកាលពីរសៀលមិញនោះដែរ។