The three of us (dutch)

POV SERENA:

Ik lag nog steeds tussen de twee mannen in, de stilte in de kamer was bijna te perfect om te breken. Mijn buik rommelde plotseling, een licht en ongemakkelijk geluid dat door de kamer echode, en ik voelde mijn wangen warm worden. Het was niet echt het moment om dat te laten gebeuren, maar het deed me weer beseffen dat ik een mens was—dat ik moest eten, drinken, en mijn lichaam moest verzorgen.

Liam was als eerste die zich bewoog. Hij reikte naar de rand van het bed, zijn spieren strak terwijl hij zich uitstrekte. "Honger, schoonheid?" vroeg hij met een speelse glimlach, zijn stem laag en zwaar van slaap.

Ik knikte licht, mijn handen in mijn schoot gevouwen. "Ja, eigenlijk wel," zei ik zacht, mijn stem een beetje schor.

Met een knikje stond Liam op, zijn brede schouders bijna letterlijk de kamer vulden terwijl hij zich uitstrekte. "Oké, ik ga wat te eten maken," zei hij, zijn stem nog steeds ruw van de slaap. Hij liep naar de kast en begon zich aan te kleden. De stilte werd even gevuld door het geluid van kleding die over zijn gespierde lichaam schuifelde, de geluiden van zijn ademhaling, en het lichte geluid van de kastdeuren die opengingen.

Joshua, die nog steeds naast me lag, bewoog zich vervolgens ook. Hij tilde zijn arm en rolde zich uit bed, zijn blik even op mij gericht. Zijn ogen waren scherp, maar er was iets zachts in zijn houding. "Je moet echt even naar de wc, Serena," zei hij, zijn stem bedachtzaam maar bezorgd. "Niet dat het niet fijn is om hier te liggen, maar het is beter voor je om te gaan, om blaasontsteking te voorkomen. "

Ik knikte, verbaasd door de zorgvuldigheid in zijn stem. Er was geen sarcasme of grappen, gewoon puur advies van iemand die het beste met me voorhad. Het was een kleine, maar betekenisvolle zorg die ik niet had verwacht. Maar het voelde goed.

"Goed idee," zei ik zacht, mijn stem een beetje schuchter. Mijn buik rommelde nog een keer, en ik besloot meteen op te staan. De koele lucht raakte mijn huid terwijl ik mijn benen over de rand van het bed zwaaide. Het voelde bijna alsof de ruimte kleiner werd toen ik het bed verliet, maar de zorg van de mannen was als een deken die me warm hield.

"Wij zorgen wel voor alles," zei Joshua met een lichte glimlach, zijn ogen een beetje geknepen terwijl hij me in de gaten hield. Hij bewoog naar de kast om zich ook aan te kleden, en ik voelde de spanning in de lucht, een spanning die nog steeds tussen ons in de kamer hing, maar die nu was vervangen door een soort rustige verwachting.

Ik stapte naar de badkamer, de geluiden van de mannen in de andere kamer achter me latend. Het voelde goed om even alleen te zijn, om even na te denken en mijn gedachten te ordenen. Wat ik had meegemaakt, wat er nog zou komen—het was allemaal zo snel gegaan. Maar tegelijkertijd was het ook goed. Alles voelde anders, zekerder, ook al was het nieuw voor me. Het was raar, maar het voelde alsof ik de controle had, en tegelijkertijd gaf ik het een beetje uit handen.

Toen ik klaar was, maakte ik me klaar om weer terug naar de kamer te gaan. De geur van voedsel begon me te trekken, en ik voelde mijn maag opnieuw rommelen. Het voelde goed om het zo te voelen, dat dit niet alleen een moment van verlangen was, maar ook van warmte, zorg, en een andere soort verbinding.

Ik stapte terug de kamer in, waar Liam en Joshua zich aan het klaarmaken waren. Ze keken op, en ik zag een glimlach op hun gezichten terwijl ze me tegemoet kwamen. De spanning was er nog steeds, maar het was nu anders—vriendelijker, zachter.

"Zin in ontbijt?" vroeg Liam met een knipoog. Ik knikte, mijn glimlach een beetje breder dan voorheen.