အခန်း ( ၁၂ ) - သူနဲ့ မရင်းနှီးဘူး။
****
ယွိဖန်ဟာ ယခုချိန်တွင်တော့ သူ ယွိခိုက်မင်ကို လက်တစ်ဖက်တည်းဖြင့် ရိုက်နိုင်ပြီဟု ခံစားရသောကြောင့် ၊ ဆေးရုံကထွက်လာပြီးနောက် တက္ကစီစီး၍ အိမ်ကို တန်းတန်းမတ်မတ်ပြန်လာခဲ့သည်။
တက္ကစီဒရိုင်ဘာက တစ်နေကုန်မောင်းနှင်နေရသဖြင့် အနည်းငယ် မွန်းကျပ်လာကာ ၊ အရှေ့ပြတင်းကို တစ်ဝက်မျှ ဖွင့်လိုက်သည်။
သူက အနောက်ခုံရှိ လူကို တစ်ချက်ကြည့်ပြီး : " ညီလေး ၊ ပြတင်းပေါက်ဖွင့်လဲ အဆင်ပြေတယ်မလား ? "
ယွိဖန် : " ပြေပါတယ်။ "
အရှေ့ထိုင်ခုံမှလေတိုက်ခတ်လာခဲ့ရာ မျက်နှာကို နည်းနည်းလေး အေးကျင်လာစေသည်။ ယွိဖန် မသိလိုက်မသိဘာသာနှင့်လည်ပင်းကို ကော်လာထဲ ကျုံ့လိုက်မိလျှင် ဆပ်ပြာနံ့သင်းသင်းက သူ့နှာဝဆီသို့ လွင့်ပျံ့လာ၏။
သူ မျက်မှောင်ကြုတ်လျက် အနံ့အတိုင်းလိုက်၍ အနည်းငယ် လျော့ရဲနေသော လေကာအပေါ်ဝတ်အဖြူကို ခေါင်းငုံ့ကြည့်လိုက်မိသည်။
"......."
အင်္ကျီပြန်ပေးဖို့ မေ့ခဲ့ပြီ။
မနက်ဖြန်ကျောင်းသွားမှ သူ့ဆီ ယူသွားရပေမည်။
ရပ်ကွက်အဝင်ဝသို့ရောက်သော် ယွိဖန်ဟာ ကားထဲမှ ထွက်လာပြီးသည့်နောက် သူ့ဂျာကင်ကို ချွတ်ကာ လက်ဖြင့်ကိုင်ထားလိုက်သည်။
ရန်ဖြစ်ပြီးတဲ့အခါ မညစ်ပတ်သွားဖို့ရာပင်။
သိုသော် သူ အတွေးလွန်သွားခဲ့သည်။ အိမ်မှာ မည်သည့်လျှပ်စစ်မီးမှလဲ မရှိသလို ၊ မည်သူမှလဲ ညလယ်ဘက်ကြီးမှာသော့ခလောက်ဖွင့်ဖို့ လူမရှာခဲ့ပါချေ။ ယွိခိုက်မင်ဟာ မနေ့ညကထွက်သွားခဲ့ပြီး ပြန်မရောက်သေး။
ယွိဖန် အိမ်ပြန်ရောက်လျှင် သူ့အနောက်က တံခါးကို လော့ချလိုက်သည်။ ထို့နောက် သူလှည့်၍ အိမ်ထဲကိုထင်လာပြီး သူ့အခန်းတံခါးကိုတစ်ချက်ကြည့်လိုက်၏။
