"မင္းကတိေပးထားတာမေမ့နဲ႔ေနာ္"
"စိတ္ခ်ပါ အေဖ...ကြၽန္ေတာ္ကတိေပးပါတယ္"
"ေအး ၿပီးေရာ"
သားအမိသားအဖသုံးေယာက္ ၂နာရီၾကာေလာက္စကားဝိုင္းဖြဲ႕ေျပာအၿပီး ေနာက္ဆုံးမွာေတာ့ သေဘာတူညီခ်က္တစ္ခုျဖင့္ ႏွစ္ဦးႏွစ္ဖက္ညႇိႏႈိင္းေရးဟာ ေျပလည္သြားခဲ့ေလသည္။ ေဒၚမြန္မြန္ထူးကေတာ့ ၾကားက ဟိုဘက္ညႇိရ ဒီဘက္ညႇိရေပါ့။
"ဒါေပမဲ့ မင္းတို႔ခ်က္ခ်င္းအျမန္ႀကီးေတာ့ လက္ထပ္ဖို႔မျပင္နဲ႔အုံး။ ဒါမ်ိဳးဆိုတာ ေသခ်ာအခ်ိန္ယူျပင္ဆင္ရတဲ့အရာ။ ငါ့စီးပြါးေရးအသိုင္းအဝိုင္းကလဲရွိေသးတယ္။ ပြဲကိုျဖစ္သလိုလုပ္လို႔မရဘူး။ အဲ့ဒီေတာ့ ေနာက္ႏွစ္ေလာက္မွ ယူဖို႔ျပင္။ ၾကားထဲမင္းေကာင္ေလးကို အိမ္ေခၚလာခဲ့အုံး။ မင္းလဲသူ႔မိဘေတြနဲ႔ေတြ႕ၿပီး ေသခ်ာစကားေျပာခဲ့။ ေနာက္မွလူႀကီးေတြေတြ႕ၿပီး မဂၤလာရက္သတ္မွတ္ေပးမယ္။ ခုယူခ်င္ ခုမဂၤလာေဆာင္လို႔ရတာမဟုတ္ဘူး နားလည္လား"
"ဟုတ္ အေဖ။ ကြၽန္ေတာ့္ေမြးေန႔က် အိမ္ေခၚခဲ့ပါ့မယ္။ အေဖလဲ အဲ့ေန႔ အိမ္မွာပဲရွိမယ္မဟုတ္လား"
"ေအး"
"ဟုတ္ ဒါဆို ကြၽန္ေတာ္သြားနားေတာ့မယ္။ မနက္ရႈတင္ရွိေသးလို႔"
"သြားသြား သား နားေခ်ေတာ့"
ေဒၚမြန္မြန္ထူးပဲ ၾကားကဝင္နားခိုင္းလိုက္ေတာ့သည္။ ဒီသားအဖေတြ အေျခအတင္ ဟိုလိုမျဖစ္ဘူး ဒီလိုမျဖစ္ဘူးနဲ႔ ေနာက္ဆုံးသားက အိမ္ေထာင္က်ၿပီး ၃ႏွစ္ေနရင္ ကုမၸဏီအလုပ္ေတြကူလုပ္မယ္ဆိုကာမွ သူ႔အေဖကအင္တင္တင္နဲ႔သေဘာတူေပးလိုက္တာ။
"မိန္းမ မင္းလဲ သားကိုပစားေပးမထားနဲ႔။ ဟိုမွာအခုေတာင္ ေယာက္်ားရခ်င္တာ ငမ္းငမ္းတက္ေနတာ"
"ဒါကေတာ့ ခ်စ္တာကိုး။ ရွင္ကိုယ္ခ်င္းမစာမနာမေျပာပါနဲ႔။ ရွင့္တုန္းကလဲ ကြၽန္မမိဘေတြသေဘာတူပါတယ္ဆိုတာေတာင္ မရမကခိုးေျပးၿပီးေတာ့"
"ဒါကေတာ့ကြာ..."
ဦးမင္းပိုင္မ်က္ႏွာမွာ မအီမသာျဖစ္သြားေလသည္။ ေျပာတာမွန္ေနတာကိုး။
YOU ARE READING
?????????????????? (Complete)
Fantasy??????????????????????????? ????????????? ?????????????? ?????????
