រថយន្តសេរីទំនើបបានបើកមកឈប់ចតខាងមុខសាលារៀនឯកជនមួយកន្លែងខណៈដែលភាពមមាញឹកនៅលើដងផ្លូវក៏ត្រូវបានធ្វើការទៅមកបរដោយយាន្តជំនិះឈូឆរឥតស្ងប់ត្រចៀកនោះដែរ។
“អរគុណលោកពូ..” ថេយ៉ុង រៀបចំស្ពាយកាតាបងាកទៅនិយាយអរគុណដល់ ជុងហ្គុក ដែលបានជូនគេមករៀនយ៉ាងពិសេសនៅថ្ងៃនេះនាំឱ្យគេលួចមានអារម្មណ៍សប្បាយចិត្ត ដ្បិតមិនដែលទទួលបានឱកាសបែបនេះម្តងណាពីមុនមកនោះសោះ។
“រៀនថ្នាក់ទីប៉ុន្មានហើយ?” រាល់ថ្ងៃគេដឹងតែពីការងារខ្លួនឯង ធ្វើការជាប់លាប់ជានិច្ចមិនដែលសួរនាំពីការសិក្សារបស់ ថេយ៉ុង ម្តងណាទេ។
“បាទ.. ខ្ញុំរៀនថ្នាក់ទី ៣ ហើយលោកពូ..”
“ម៉ែដោះមានឱ្យលុយមករៀនទេ?”
“មិនឱ្យទេ ប៉ុន្តែម៉ែដោះវេចខ្ចប់អាហារឱ្យខ្ញុំមកញ៉ាំនៅសាលារៀនរៀងរាល់ថ្ងៃ!”
“អ៊ីចឹងយកលុយទេ?”
“ខ្ញុំមិនចេះចាយទេ..”
“រៀនចាយទៅ..” ជុងហ្គុក ដកកាបូបចេញមក រួចហុចប្រាក់មួយចំនួនទៅឱ្យ ថេយ៉ុង អាល្អិតទទួលទាំងចិត្តត្រេកអរព្រោះវាជាលើកទីមួយដែលគេទទួលប្រាក់ពីឪពុកមាជាលើកដំបូង។
“មិនចេះអរគុណទេអ្ហេស!”
“បាទ អរគុណលោកពូ..” ថេយ៉ុង នៅស្ងៀមកំឡុងពេលដែល ជុងហ្គុក ចាប់កដៃរបស់គេយ៉ាងជាប់ណែន។
“អរគុណរបៀបនេះឬ?” សំឡេងស្រទន់ប្រែជារឹងធ្ងន់ កែវភ្នែកដែលមានពន្លឺអម្បាញ់មិញហាក់សម្លឹងមើលផ្ទៃមុខរបស់ក្មេងជំទង់យ៉ាងមុតស្រួច។
“លោកពូចង់ឱ្យ ថេយ៍ អរគុណបែបណាទៅ!” ជុងហ្គុក ទម្លាក់ចិញ្ចើមដែលចងឡើងដាក់ចុះដោយសន្សឹមៗរួចហុចផ្ទៃមុខសង្ហាខិតទៅកៀកជិតនឹងចុងច្រមុះស្រួចស្អាតមួយនោះដោយបានបង្ហាញពីភាពទាមទារអ្វីម្យ៉ាង ថេយ៉ុង យល់ពីអាកប្បកិរិយារបស់នាយហើយក៏ខិតខ្លួនចូលទៅក្រសោបថើបថ្ពាល់នាយមួយខ្សឺត។ រាងក្រាស់ញោចញញិមចុងមាត់បន្តិច រួចងាកមកផ្អឹបបបូរមាត់ភ្ជាប់ស្នាមថើបផ្អែមល្ហែមលើថ្ពាល់ស្រឡូនមួយដង្ហើមយ៉ាងវែង ដៃមាំក៏ក្រសោបលើចង្កេះតូចអង្ក្រង គេទើបតែបានចាប់អារម្មណ៍ថាក្លិនកាយក្មេងនេះក្រអូបរហូតដល់គេភ្លេចភ្លាំងស្មារតី។
“លោកពូ..” ថេយ៉ុង ប៉ះស្មានាយ ជុងហ្គុក ភ្ញាក់ខ្លួនព្រើតនិងបានដកបបូរមាត់ចេញសម្លឹងមើលមុខ ថេយ៉ុង ភ្លឹះៗអាល្អិតក៏បន្ទរសារជាថ្មី៖
“ខ្ញុំដល់ម៉ោងចូលរៀនហើយ!” ទើបតែដឹងថាម៉ោង ៧ ល្មម។
ជុងហ្គុក ព្រលែងប្រអប់ដៃពីរង្វង់ចង្កេះរាងតូចចេញ ខណៈ ថេយ៉ុង ក៏ម្នីម្នាបើកទ្វារឡាន រួចរត់ចូលទៅក្នុងទីធ្លាសាលារៀនដោយមិនបាននិយាយពាក្យលាម្តងទៀត ក៏ព្រោះតែសាលារៀនទាំងមូលចាប់ផ្តើមស្ងប់ស្ងាត់ ហើយសិស្សទាំងអស់ក៏ចូលរៀនទៅអស់ហើយដែរ។
“ហ្អឹម!” អ្នកកំលោះងើបខ្លួនមកផ្អែកខ្នងនឹងបង្អែកកៅអីឡាន រួចលើកដៃទាំងទ្វេច្បូតមុខរម្សាយអារម្មណ៍ដែលវិលវល់គ្រានោះ គេបានធ្វើឆ្កួតស្អី វិះភ្លាត់ចិត្តទៅហើយ ចំជាឆ្កួតពិតមែន។
ក្រុមហ៊ុន..
ការងារដោយការងារ ប៉ុន្តែបែរជាលោកនាយកមកអង្គុយសញ្ជប់សញ្ជឹងសម្លឹងមើលអេក្រង់កុំព្យូទ័រទាំងគ្មានអារម្មណ៍ធ្វើការឯណាផ្សេងទៅវិញ។ ផ្ទៃមុខដ៏ផោផង់ស្រស់ស្អាតទ្វេដង ពិបាកនិងរៀបរាប់ពីក្មេងប្រុសម្នាក់នោះផុសឡើង ដិតជាប់ក្នុងកែវភ្នែករបស់នាយជានិច្ច រំលងមិនបានប៉ុន្មានឆ្នាំគេរឹតតែធំដឹងក្តីឡើងៗ ពីមួយថ្ងៃទៅមួយថ្ងៃទៀតឥតថមថយ។ ចំណែកឯនាយនៅតែជាមនុស្សប្រុសម្នាក់ដែលគិតគូរតែពីរឿងការងារគ្មានលុះថ្ងៃ ទោះជាឆ្នាំនេះឈានចូលដល់វ័យមួយដែលត្រូវគិតគូរពីអនាគតយ៉ាងសំខាន់បំផុតទៅហើយ ក៏មិនអាចធ្វើឱ្យនាយកែប្រែចិត្តគំនិតបំភ្លេចស្នេហ៍ចាស់ហើយជ្រើសរើសការបង្កើតស្នេហាថ្មីឡើងមកដែរ។
“លោកនាយក..” ជុងហ្គុក ភ្ញាក់ខ្លួនបន្តិច រួចងាកទៅសម្លឹងមើលមុខលេខាស្រីដែលបានដើរចូលមកនោះ។
“មានការអ្វី?” នាយសួរដោយទឹកមុខមាំស្មើ ខណៈនាងក្រមុំក៏ទម្លាក់ឯកសារដែលប្រមូលមកបានពីបុគ្គលិកនៅក្នុងក្រុមហ៊ុនទាំងអស់ផ្តល់ជូន ជុងហ្គុក យ៉ាងថ្នមដៃបំផុត។
“គឺបញ្ជីចុងខែលោកប្រធាន..” ដល់ពេលដែលនាងនិយាយដូច្នេះ ទើបបានជាគេនឹកភ្នកចាប់អារម្មណ៍ថាថ្ងៃនេះឈានចូលដល់ចុងខែជិតចូលដើមខែថ្មីទៅហើយ។
“អរគុណ..” ជុងហ្គុក និយាយហីៗ នាងលេខាអស់តួនាទីក៏ប្រញាប់ប្រញាល់ដើរចាកចេញទៅបាត់។ ចំណែកឯនាយនៅតែបំពេញធុរៈការងាររហូតដល់ចប់សព្វគ្រប់ ទម្រាំរួចដៃមេឃក៏ចាប់ផ្តើមស្រទុំបន្តិចម្តងៗ ម៉ោងក៏ចរត្រឹម ៥ ល្ងាចដូច្នេះដែរ។
ក្រីងៗ!!
សូរកណ្តឹងរោទ៍លាន់រន្ទឺសំឡេងឡើងរណ្តំពេញទីធ្លាសាលារៀន ហើយសិស្សទាំងអស់ម្នីម្នាគោរពលាគ្រូទទួលបន្ទុកថ្នាក់រួចរាល់ក៏ប្រញាប់ប្រញាល់ចាកចេញទៅផ្ទះដោយឫកពារីករាយតាមរយៈកុមារភាពរបស់ពួកគេ។
រថយន្តពណ៌ខ្មៅទំនើបបរមកឈប់ចតខាងមុខមាត់របងសាលារៀន ខណៈរាងកាយខ្ពស់ស្រឡៈដ៏ស្រស់សង្ហាអមដោយឈុតគ្រ័ហ្សេជា CEO ដដែល ស្រាប់តែបង្ហាញខ្លួនឡើងយ៉ាងឡូយឆាយទាក់ទាញក្រសែភ្នែកអ្នកដែលនៅទីនេះគ្រប់ៗគ្នា។
“លោកពូ..” ថេយ៉ុង ស្ពាយកាតាបរត់តាំងៗទៅរក ជុងហ្គុក មុននឹងលើកដៃសំពះគោរពនាយដូចទម្លាប់ តែមើលទៅគេមានក្តីសុខជាជាងទទួលបានកាដូពិសេសក្នុងជីវិតទៅទៀត។
“លោកពូ ថេយ៍ ជម្រាបសួរ..”
“ចូលឡានទៅ..” ជុងហ្គុក និយាយចប់បើកទ្វារឡាន អាល្អិតងក់ក្បាលផ្ងក់ៗរួចក៏ចូលទៅខាងក្នុងឡានជាស្រេច រហ័សដាក់គូទអង្គុយចុះដោយស្នាមញញិមសប្បាយចិត្ត។ រាងក្រាស់ចូលទៅតាមក្រោយមុននឹងបញ្ឆេះរថយន្តបរចាកចេញទៅ តែគេមិនបាននាំ ថេយ៉ុង ទៅផ្ទះនោះទេ គឺនាំអាល្អិតទៅរកភោជនីយដ្ឋានលំដាប់ៗដែលមានទីតាំងល្អនៅក្នុងទីក្រុងឯណោះវិញ។
ភោជនីយដ្ឋាន..
មកដល់ភ្លាម មានបុគ្គលិករង់ចាំទទួលពួកគេយ៉ាងស្វាហាប់ដោយ ជុងហ្គុក ក៏បានចាប់ដឹកដៃ ថេយ៉ុង បណ្តើរគេទៅរកតុដែលមានបរិយាកាសល្អជាមួយគ្នា មុននឹងកុម្ម៉ង់មុខម្ហូបឆ្ងាញ់ៗហៅមកគពេញខាងលើខ្នងតុជាច្រើនមុខក្នុងនោះក៏មានការ៉េមដែល ថេយ៉ុង ចូលចិត្តញ៉ាំដែរ ប៉ុន្តែលើកនេះបានមកញ៉ាំជាមួយ ជុងហ្គុក តែពីរនាក់មិនមែនជាលោកស្រីធំឬម៉ែដោះដែលជូនគេមកឡើយ។
“ញ៉ាំទៅក្រែងមកពីរៀនហត់អ្ហេស?” ថេយ៉ុង លួចសើចញឹមៗមុននឹងលូកដៃចូលទៅចាប់ស្លាបព្រាដួសចាប់អាហារមកញ៉ាំ ប៉ុន្តែគេក៏មិនដែលភ្លេចភាពក្រែងចិត្តដែលចំពោះ ជុងហ្គុក ឡើយ។
“ញ៉ាំឱ្យឆ្អែតៗទៅ..” ជុងហ្គុក ឃើញគេស្គមជាងគេនៅក្នុងសាលារៀន សម្លឹងមើលក្មេងដទៃមានសុខភាពល្អជាង ថេយ៉ុង ឆ្ងាយណាស់ ទើបបានជាគេចាប់ផ្តើមគិតគូរអំពីបញ្ហាទាំងនេះឡើងវិញ ដោយសារតែ ៥ ខែទៀត មានពិធីជប់លៀងដ៏ធំមួយដែលចាប់ធ្វើឡើងនៅក្នុងទីក្រុងស្តីពីបទបង្ហាញទំនាក់ទំនងជំនួបការទូតរវាងរដ្ឋនិងរដ្ឋដែលទាក់ទងទៅនឹងការងារវិស័យជំនួញរបស់គេដូចគ្នា។ ទើបបានជាគេខិតខំប្រឹងប្រែងបំប៉នសុខភាព ថេយ៉ុង ដើម្បីឱ្យអាល្អិតមានសាច់ឈាមភ្លឺថ្លានិងបានចេញមុខមាត់ទៅចូលរួមក្នុងកម្មវិធីនោះជាមួយគេដែរ ដោយសារតែព័ត៌មានល្បីល្បាញបន្តកន្ទុយគ្នាជាហូរហែរ ទាក់ទងទៅនិងប្រធានបទដែលលេចឮដំណឹងមកថា ជុងហ្គុក មានកូនប្រុសម្នាក់ហើយព័ត៌មានទាំងអស់នោះទោះបីជាគេខំព្យាយាមបិទបាំងយ៉ាងណាក៏លាក់ពុំជិតនោះដែរ ជ្រុលជាគេឯងចង់ដឹងឮអស់ទៅហើយ ជុងហ្គុក ក៏បានថតរូប ថេយ៉ុង បង្ហោះលើគណនីយ Instagram របស់ខ្លួននិងបានតភ្ជាប់មកជាមួយ នូវ Caption ថា “My son” ព្រមទាំងបានបង្ហោះរូបភាពស្និទ្ធស្នាលដែល ថេយ៉ុង ញ៉ាំការ៉េមកៀកកើយស្មា ជុងហ្គុក ញញិមយ៉ាងស្រស់បស់។ ខណៈរូបភាពទាំងនោះក៏នៅតែមានមតិអវិជ្ជមានលើកឡើងជាបន្តបន្ទាប់ជាហូរដែលដោយនិយាយថាឪពុកកូនពួកគេមានមុខមាត់មិនដូចគ្នា តែអ្នកខ្លះទៀតក៏បានគិតថា ថេយ៉ុង មានមុខមាត់ដូចទៅនឹងម្តាយរបស់គេ ប៉ុន្តែមិនដូច្នោះឡើយ នៅមានមតិមនុស្សមួយក្រុមទៀតបានវាយប្រហារថា ថេយ៉ុង ជាកូនប្រុស អីវីន ដាម៉ារីស ព្រោះតែកាលពី ៨ ឆ្នាំជាងមុននោះ ធ្លាប់មានព័ត៌មានផ្សព្វផ្សាយពាក្យចចារ៉ាមអំពីរឿងអាស្រូវស្នេហា នៅពេលដែល ជុងហ្គុក បែកបាក់គ្នាជាមួយអតីតមិត្តស្រីដែលមានឈ្មោះថា ដាលីណា មូលហេតុមកពីនាងមានមិត្តប្រុសថ្មីឈ្មោះថា អីវីន កាលណោះ អីវីន ក៏ជាបុគ្គលល្បីល្បាញម្នាក់ដែលមានកេរ្តិ៍ឈ្មោះបោះសំឡេងខាងបណ្តាញសង្គម Internet និយាយឱ្យស្រួលយល់គឺជា Influence ម្នាក់ដែលមានអ្នកគាំទ្រច្រើន ព្រោះគេជាអ្នកបង្កើតមាតិកាឃ្លីបវីដេអូតាមរយៈ Vlog ផ្សេងៗ។ បន្ទាប់ពីនោះក៏មានហេតុការណ៍គ្រោះថ្នាក់ចរាចរណ៍បានកើតមានឡើងហើយ អីវីន ក៏បានស្លាប់បាត់បង់ជីវិតនៅក្នុងឧបទេវហេតុនោះ។ លុះដល់ពេលបន្ទាប់មកក៏បាត់ដំណឹង ដាលីណា សូន្យឈឹងទៅតែពួកគេក៏នៅតែចងចាំរឿងមួយបានថានាងគឺធ្លាប់មានផ្ទៃពោះជាមួយ អីវីន ហើយទៀតសោតនោះ ៨ ឆ្នាំក្រោយមកនេះបន្ទាប់ពីបានឃើញមុខមាត់របស់ ថេយ៉ុង រួចមកហើយពួកគេក៏បានផ្តើមដាក់ការសង្ស័យសារជាថ្មីថា ថេយ៉ុង ជាកូនប្រុសរបស់ អីវីន និង ដាលីណា ប៉ុន្តែក្នុងពេលបច្ចុប្បន្នគេរស់នៅជាមួយ ជុងហ្គុក ក្នុងនាមជាកូនចិញ្ចឹម។
“លោកពូ ថេយ៍ ចង់ប្រើទូរស័ព្ទដែរ..”
“មិនឱ្យប្រើទេ.. ខំតែរៀនទៅបានហើយ!” ជុងហ្គុក សង្កត់សំឡេងធ្ងន់ៗអាល្អិតមិនរឹងរូសងក់ក្បាលយល់ព្រមស្តាប់តាមបង្គាប់មនុស្សចាស់។ មូលហេតុដែលនាយមិនព្រមឱ្យ ថេយ៉ុង ប្រើប្រាស់ទូរស័ព្ទព្រោះតែគេនៅក្មេងខ្ចីពេក ហើយការរុករករឿងប្លែកៗពីស្មាតហ្វូននេះ អាចផ្តល់ផលប៉ះពាល់ជាច្រើនដល់នាយនិងក្មេងនេះទៅថ្ងៃខាងមុខដូចគ្នា។ កាន់តែធំ គេកាន់តែចេះចង់ដឹង ចង់ស្តាប់ឮរឿងពិភពលោកខាងក្រៅនិងសង្គមមនុស្សដែលរមែងតែងកើតមានបញ្ហាយ៉ាងស្មុគស្មាញជាច្រើនស្ទើរតែពិបាកដោះស្រាយ។ ដូច្នេះហើយបរិបទទាំងអស់នោះអាចលាតត្រដាងអំពីការពិតនៅថ្ងៃណាមួយហើយលើលោកយើងនេះគ្មានអាថ៌កំបាំងណាមួយដែលអាចលាក់បាំងតទៅថ្ងៃមុខជារៀងរហូតឡើយ។
ភូមិគ្រឹះ ណែលដេលី
ក្រោយរូបភាពបង្ហោះទាំងអស់នោះត្រូវបានបើកបង្ហាញឡើង លោកស្រី ណែលដេលី ក៏ទទួលបានដំណឹងទាំងនេះដោយមិនចាំបាច់ប្រើប្រាស់ពេលវេលាស៊ើបអង្កេតយូរឡើយ។ គាត់អង្គុយសម្លឹងមើលរូបភាពទាំងនោះដោយខ្សែភ្នែកស្ងប់។ គាត់អាចទស្សទាយដឹងពីមូលហេតុនៅពីក្រោយបំណងរបស់នាយយ៉ាងស៊ីជម្រៅ អ្វីដែល ជុងហ្គុក បានធ្វើសុទ្ធសឹងតែមានហេតុផលរបស់គេនិងថ្នូរដោះដូរដែលចូលរួមមានផលប្រយោជន៍នៅរង់ចាំឈរពីក្រោយខ្នងនាយជានិច្ច។ ជាការពិត ថេយ៉ុង ជាកូនប្រុសចិញ្ចឹមរបស់ ជុងហ្គុក ទៅថ្ងៃខាងមុខនៅពេលដែលគេមានអាយុ ២០ ឆ្នាំ ថេយ៉ុង នឹងក្លាយទៅជារាជទាយាទស្នងតំណែងក្លាយទៅជា Ceo បន្តវេនពី ជុងហ្គុក បន្ទាប់ពីនាយបានចូលនិវត្តន៍ទៅ។ សរុបសេចក្តីមកគេព្យាយាមបង្ហាញរូបភាពស្និទ្ធស្នាលជាមួយ ថេយ៉ុង ក៏ព្រោះតែគេចង់បង្ហាញថា ថេយ៉ុង គឺជាកូនប្រុសរបស់គេ ចង់ឱ្យមនុស្សគ្រប់គ្នាដឹងថា ជំនួញនៃណែលដេលី នឹងមានអ្នកឈរគ្រងតំណែងជំនួសជួសទៅថ្ងៃខាងមុខបន្តតួនាទីពីនាយដោយមិនអាចប្រកែកបាន។
ក្រឹក!!!
“លោកយាយចៅជម្រាបសួរ..” ថេយ៉ុង រត់ចុះចេញពីខាងក្នុងរថយន្ត លោកស្រីធំក៏ចាប់ញញិមយ៉ាងស្រស់ប៉ប្រិមមុននឹងលាដៃឡើងចាប់ក្រសោបរាងកាយតូចហើយក៏ថើបផ្អឹបបបូរមាត់ទៅលើផែនថ្ពាល់ស្រឡូនមួយដង្ហើម។
“នឹកខ្លាំងណាស់.. ទៅដើរលេងសប្បាយទេចៅ?”
“បាទ ចៅដើរលេងបានសប្បាយចិត្តខ្លាំងណាស់!” ថេយ៉ុង ញញិមញញែមរួចបែរទៅឱបក្រសោបម៉ែដោះ ថ្ងៃនេះគ្មានស្នាមជាំថ្មីដែលបន្សល់ទុកពីស្នាដៃ ជុងហ្គុក ទេ។ រាងក្រាស់ដើរចូលមកខាងក្នុងភូមិគ្រឹះ ទឹកមុខរបស់គេនៅតែក្រៀមក្រោះដូចជារាល់ដងខុសប្លែកពី ថេយ៉ុង ដែលអាចសើចស្រស់ ញញិមស្រស់ ជាក្មេងដែលចេះតែសប្បាយចិត្ត នៅពេលដែលមនុស្សចាស់បានធ្វើរឿងផ្គាប់ផ្គន់ចិត្តគំនិតរបស់គេត្រូវរូវគ្រប់យ៉ាងតែប៉ុណ្ណោះ។
“អ្នកប្រុសអញ្ជើញញ៉ាំអាហារពេលល្ងាចដែរទេ? នាងនឹងខ្ញុំប្រញាប់ប្រញាល់រៀបចំអាហារជូន?” អីនធើ ឆ្លៀតសួរ ជុងហ្គុក ហើយនាយក៏គ្រវីក្បាល។
“ខ្ញុំញ៉ាំនៅឯខាងក្រៅរួចហើយមិនបាច់ទេ!” គេថាចប់ឡើងទៅខាងលើបាត់។
“អ៊ីចឹងទៅងូតទឹកផ្លាស់ឈុតឆាប់បានចូលគេងណា!” ម៉ែដោះថារួចចាប់អូសដៃ ថេយ៉ុង នាំគេឡើងទៅខាងលើបន្ទប់បន្តិចក្រោយមកក៏ស្រាប់តែឃើញពីវត្តមានលោកពូ អីធៀន ដែលប្រាកដខ្លួនឡើងមក។
“ជម្រាបសួរលោកស្រី..”
“មកដល់ហើយអ្ហេស.. ម៉ោះខ្ញុំមានរឿងត្រូវពិភាក្សាជាមួយល្មម!” លោកពូអីធៀនងក់ក្បាលសន្សឹមដាក់បង្គុយចុះទល់មុខលោកស្រីធំតាមឋានៈដែលលោកស្រីធំបានផ្តល់ឱ្យគាត់ដូចទម្លាប់។
“លោកស្រីមានការអ្វីដែរបាទ!”
“គឺរឿងកូនជុង..”
“អញ្ជើញលោកស្រីមានប្រសាសន៍មកចុះ!”
“ខ្ញុំឃើញថាកូនប្លែក.. ថ្ងៃនេះក៏បង្ហោះរូបភាពជាមួយ ថេយ៉ុង.. អីធៀនប្រហែលជាយល់ហើយថាមានរឿងអ្វីកើតឡើងបន្ទាប់ពីរូបភាពទាំងនោះបានផ្សព្វផ្សាយចេញទៅ!”
“សារព័ត៌មានក៏កំពុងតែបានដៃជីកកកាយរឿងចាស់.. ថេយ៉ុង អាចជាចំណុចសំខាន់ដែលពួកគេព្យាយាមប្រើប្រាស់ធ្វើជាផលប្រយោជន៍.. លោកស្រី ខ្ញុំគិតថាគ្រប់យ៉ាងដែលអ្នកប្រុសបានធ្វើប្រាកដជាមានហេតុផលរបស់គេ!”
“តែវាផ្តល់ផលអាក្រក់ដល់ក្មេង.. ហ៊ើយកូននេះ ខ្ញុំមិនយល់សោះ!” គាត់គ្រវីក្បាលញ័រតតាត់ ជុងហ្គុក ចូលចិត្តលេងអី្វបង្កើតឱ្យមានតែរងើកភ្លើងឆេះឆួល បើនាយមិនបានធ្វើឱ្យគាត់តឹងទ្រូងមួយថ្ងៃ ប្រហែលជាគេត្រូវដាច់ខ្យល់ស្លាប់មុនគាត់ជាក់ជាមិនខាន។
“អ្នកប្រុសច្បាស់ជាអាចចេះគិតគូរបាន.. ព្រោះពួកយើងមិនអាចកាច់ស្លាប ថេយ៉ុង ដែលចាប់ផ្តើមលូតលាស់ពីមួយថ្ងៃទៅមួយថ្ងៃទៀតបាននោះទេលោកស្រី!” លោកស្រី ណែនដេលី ងាកមកសម្លឹងមើលមុខលោកពូអីធៀនរួច គាត់ក៏នៅតែដកដង្ហើមធំៗហើយគ្រវីក្បាលងីងើជានិច្ចចិត្តគាត់មិនអាចស្ងប់បានទេព្រោះគាត់ក៏ដឹងថាសង្គមខាងក្រៅវាឃោឃៅយ៉ាងម៉េចនោះដែរ។
ខាងក្នុងបន្ទប់..
“ម៉ែដោះ.. ថេយ៍ គូរគំនូរស្អាតទេ? នេះជារូបម៉ាក់ ហើយនេះក៏ជារូបប៉ា ហើយនេះក៏ជារូប ថេយ៍ ហិហិ..” ថេយ៉ុង បង្ហាញរូបគំនូរដល់ម៉ែដោះ ស្ត្រីចំណាស់ឃើញហើយក៏ញញិមបិទមាត់មិនជិតគេពូកែណាស់ឆ្លាតហើយមានទេពកោសល្យខាងគំនូរយ៉ាងចំណាប់ទៀត។
“អូហ៍.. ពូកែណាស់.. ស្អាតណាស់ ថេយ៍.. ម៉ែដោះត្រេកអរណាស់!” គាត់ទះដៃផ្តល់ជាសំឡេងសាទរដល់ ថេយ៉ុង មិនភ្លេចចាប់ថើបអាល្អិតមួយខ្សឺតផងដែរ។
“សឺត..”
“ថេយ៍ ចង់ចួបម៉ាក់.. ថេយ៍ ចង់ចួបប៉ាណាម៉ែដោះ!” ថេយ៉ុង រលីងរលោងពេបមាត់យំដាក់គាត់ ម៉ែដោះឮហើយស្រងេះស្រងោចអាណិតគេពេក ក៏និយាយបង្វែររឿងមិនឱ្យគេគិតច្រើន។
“ក្រែង ថេយ៍ សន្យាហើយតើសថាមិនធ្វើឱ្យម៉ែដោះពិបាកចិត្តនោះអី?” គេស្តាប់ឮសូរគាត់និយាយអ៊ីចឹងហើយក៏ឈប់យំភ្លាមៗ។
“ថេយ៍ សូមទោសណាម៉ែដោះ..”
“អ្ហឹម.. ឆ្លាតកុំយំអីក្មេងពូកែ..”
“ម៉ែដោះ.. លោកពូ..” ថេយ៉ុង ស្រាប់តែនឹកដល់ ជុងហ្គុក។
“គេយ៉ាងម៉េច?”
“មួយរយៈនេះលោកពូពីថ្នាក់ថ្នមខ្ញុំជានិច្ច ម៉ែដោះ..”
“គេប្រហែលជាដឹងកំហុស!”
“គាត់មិនដែលសម្តីធ្ងន់នោះទេ!”
“តែ ថេយ៍ ក៏មិនត្រូវទុកចិត្តដែរ!”
“បាទ!” ថេយ៉ុង សន្ទនាជាមួយម៉ែដោះរួចហៀបនឹងចូលគេង ប៉ុន្តែទ្វារបែរជាត្រូវរបើកឡើងដោយដៃនរណាម្នាក់នោះគឺ ជុងហ្គុក។
“អ្នកប្រុសមានការអ្វី?” ម៉ែដោះរន្ថើនសួរអ្នកដែលដើរចូលមកដោយឈុតគេង។
“ខ្ញុំមកគេងជាមួយកូន!” ជុងហ្គុក តបហីៗមុននឹងឡើងទៅគេងខាងលើគ្រែកៀកក្បែរ ថេយ៉ុង ម៉ែដោះលែងដេញដោលគាត់ក៏ងក់ក្បាលហើយឆាប់ដើរចេញទៅបន្ទប់របស់គាត់វិញមុននឹងបិទទ្វារយ៉ាងជិតស្លុបឱ្យបានត្រឹមត្រូវ។
“រងារទេ?” ជុងហ្គុក សួរដោយខិតផ្ទៃមុខមាំសង្ហាកៀកជិតនិងផ្ទៃមុខតូចច្រម៉ក់រួចដាក់ដៃឱបលើខ្នង ថេយ៉ុង ដែលតម្រូវឱ្យអាល្អិតញ័រខ្លួនចំប្រប់ កាលបើត្រូវគេទាញចូលក្នុងប្រអប់ទ្រូងមាំនោះយ៉ាងស្និទ្ធស្នាលស្អិតមិនរបេះចេញ។
“បាទ!” ថេយ៉ុង ងក់ក្បាលតិចៗ ជុងហ្គុក ក៏សសៀរផ្អឹបបបូរមាត់ទៅលើថ្ពាល់ស្រឡូនមួយដង្ហើម។
“គេងទៅប៉ាគេងឱបកូនហើយ!”
“...”
“លោកពូ..”
“យ៉ាងម៉េច?” ជុងហ្គុក គ្រហឹម ថេយ៉ុង លូកដៃទៅឱបក្រសោបកនាយ។
“ថេយ៍ ចង់អរគុណដល់លោកពូសម្រាប់ថ្ងៃនេះ!” កែវភ្នែកមានពន្លឺប្រៀបដូចជាកូនឆ្មាតូចមួយក៏សម្លឹងមើលផ្ទៃមុខសង្ហាតែស្បែកពេញប្រៀបទៅដោយស្នាមគ្រើម នៅតែសង្ហានិងមានមន្តស្នេហ៍ ហើយគេក៏អាចចងចាំបានថាខ្លួនឯងធ្លាប់បានប៉ះពាល់សាច់មុខមួយនោះដោយបបូរមាត់របស់ខ្លួនកាលពីរសៀលមិញនោះដែរ។