? ???????????? ??????????? ?

    ព្រឹត្តិការណ៍គ្រប់យ៉ាងបានកើតឡើងប្រៀបដូចជាផែនការណ៍ដែលបានគ្រោងទុកយ៉ាងពិតប្រាកដមែន។ ឈាងចូលដល់ពេលវេលាទាបភ្លឺគ្រាន់តែបានស្តាប់ឮសូរសំឡេងមាន់រងាវភ្លាមកងទ័ពទាហានជើងគោកទាំងអស់ម្នីម្នាភ្ញាក់ដឹងខ្លួនឡើងត្រៀមសម្ភារៈនឹងឧបករណ៍ប្រើប្រាស់ផ្សេងៗទុកដាក់យ៉ាងមានរបៀបតាមលំដាប់លំដោយរៀបរយ មិនដឹងថាថ្ងៃនេះមាននរណាម្នាក់ត្រូវរស់ឬមួយក៏ត្រូវស្លាប់នោះទេដឹងត្រឹមថាការការពារទឹកដីគឺជារឿងចាំបាច់បំផុតដែលពួកគេបានប្តេជ្ញាចិត្តត្រូវតែធ្វើលះបង់កម្លាំងកាយចិត្តឱ្យដល់ទីបញ្ចប់។ សន្ធឹកសូរសំឡេងប្រអប់ជើងរបស់យោធាប្រុងប្រៀបពង្រាយកងកម្លាំងបានបន្លឺឡើងចាប់តាំងពីវត្តមានព្រះអាទិត្យមិនទាន់រះបំភ្លឺផ្ទៃទ្វីបដល់ចុងកំពូលនៅឡើយ។ កែវភ្នែកដ៏មោះមុត សូរសម្រែកដាច់អហង្ការ តែបង្កប់ទៅដោយអត្ថន័យជ្រាលជ្រៅនឹងមានស្មារតីរឹងប៉ឹងយ៉ាងខ្លាំងបំផុតនោះកាន់តែលាន់ខ្ទរខ្ទាររណ្តំពេញខួរក្បាលអ្នករង់ចាំស្តាប់។
     «ពួកគេបែងចែកការវាយប្រហារមកកាន់ពួកយើងមានបួនចំណុច!»
     _ចំណុចទី១.វាយប្រហារនៅឯមជ្ឈមណ្ឌលហ្វឹកហ្វឺន
     _ចំណុចទី២.វាយប្រហារកម្ទេចសាលាក្រុងប៊ូសាន
     _ចំណុចទី៣.វាយប្រហារមកលើយោធានិងសម្លាប់ប្រជាជន
     _ចំណុចទី៤.វាយប្រហាររាជរដ្ឋាភិបាលក្នុងតំបន់ពិសេស
     «មជ្ឈមណ្ឌលហ្វឹកហ្វឺនមានច្រកតែមួយគត់ប៉ុណ្ណោះដែលពួកគេអាចទម្លុះចូលបានគឺច្រកចូលធំតែមួយគត់ មជ្ឈមណ្ឌលហ្វឹកហ្វឺនមានជញ្ជាំងការពារខ្ពស់ណាស់ដូច្នេះពួកគេមិនអាចរត់គេចពីការប្រមាញ់របស់សត្វខ្លាបាននោះទេ នៅពេលដែលការលបវាយឆ្មក់ត្រូវបានសម្រុកចូល កងកម្លាំងមួយចំនួនត្រូវតែទៅទីនោះលាក់ខ្លួនស្ថិតនៅតំបន់សម្ងាត់ រួចស្រែកធ្វើជាសំឡេងកំពុងតែផ្តោតលើការហ្វឹកហ្វឺន ដើម្បីពង្វក់នឹងបង្វែរដានស្មារតីរបស់ពួកគេឱ្យផ្អើលតាមការបញ្ឆោតមួយនោះ នៅពេលដែលការសម្រុកចូលត្រូវបានប្រព្រឹត្តឡើង ពួកយើងត្រូវស្រោចឈាមជ្រូកនឹងបោះសាច់ចូលទៅក្នុងតំបន់ហ្វឹកហ្វឺន ហើយបិទច្រកទ្វារធំឱ្យជិតរួចបង្ហុយអ័ព្ទផ្សែងដើម្បីធ្វើឱ្យពួកវាមិនអាចមើលអ្វីឃើញ ដល់ពេលនោះខ្លាច្បាស់ជាធំក្លិនឆ្អាបឈាមហើយនឹងសាច់ស្រស់ វាច្បាស់ជាចេញមកវាយប្រហារមនុស្សជាក់ជាមិនខាន!»
     «ទីតាំងសាលាក្រុងមានច្រកចូល ៤ ខាងមុខ ២ ខាងក្រោយ ២ ហើយទីនោះត្រូវបានយោធាបង្កប់គ្រាប់បែកយ៉ាងហ្មត់ចត់ ខណៈប្រជាជននៅទីនោះត្រូវបានជម្លៀសចេញរួចរាល់ជាស្រេចបាច់អស់។ សាលាក្រុងអាចជាផលប្រយោជន៍ដ៏ធំដែលពួកគេចង់វាយកម្ទេច ពីព្រោះបន្ទាប់ពីបានវាយប្រហារដណ្តើមយកខេត្តប៊ូសានបានពួកគេនឹងផ្លាស់ប្តូរការរៀបចំច្បាប់ថ្មីទាំងអស់!»
      «ការវាយប្រហារមកលើយោធានិងសម្លាប់ប្រជាជន ពួកគេនឹងចែកកងកម្លាំងជាច្រើននាក់បន្ថែម ដើម្បីមកសម្លាប់ពួកយើងដូច្នេះផែនការរបស់ពួកយើងច្បាស់ជាដំណើរការទៅតាមការគ្រោងទុកគ្រប់យ៉ាង!»
     «ការវាយប្រហាររដ្ឋាភិបាលសំដៅលើមន្ត្រីរាជការទាំងមូលនឹងលោកនាយករដ្ឋមន្ត្រី ដើម្បីគំរាមសម្លាប់និងបង្ក្រាបយោធាទាំងអស់ ព្រមទាំងបង្ខិតបង្ខំឱ្យលោកនាយករដ្ឋមន្ត្រីយល់ព្រមចុះសន្ធិសញ្ញាប្រគល់ខេត្តនេះមកឱ្យពួកគេកាន់កាប់ វាជាមធ្យោបាយផ្លូវកាត់ដែលអាចដណ្តើមយកជ័យជម្នះបានលឿនបំផុតដូច្នេះវត្តមានលោកនាយករដ្ឋមន្ត្រីនឹងត្រូវបានបញ្ចូនមកកាន់តំបន់ពិសេសនេះ ពួកយើងត្រូវតែមើលថែការពារគាត់ឱ្យបានល្អបន្ថែមកងកម្លាំងយាមកាមយ៉ាងតឹងរ៉ឹងបំផុតតាមដែលអាចធ្វើទៅបាន!» ជុងហ្គុក បានបញ្ចប់សម្តី យោធាទាំងអស់ម្នីម្នាចែកកម្លាំងពង្រាយទៅតាមមូលដ្ឋានទ័ពនីមួយៗដែលបានគ្រោងទុករួចជាស្រេច។ ខណៈ ស៊ុកជីន និង ណាមជុន យ៉ុនហ្គី ត្រូវប្រញាប់ប្រញាល់ចាកចេញទៅយាមកាមនៅឯតំបន់សាលាក្រុង។ ហូស៊ុក និង ជីមីន កាន់កាប់តំបន់ការពារយោធាដទៃនិងប្រជាជន។ អិនស៊ុង និង មីនជុង ជាអ្នកគ្រប់គ្រងស្ថានការណ៍វឹកវរនៅឯច្រកមជ្ឈមណ្ឌលហ្វឹកហ្វឺន។ ចំណែកឯ ជុងហ្គុក ត្រូវមើលការខុសត្រូវទាំងមូលធានាលើសុវត្ថិភាពអាយុជីវិតរបស់លោកនាយករដ្ឋមន្ត្រីព្រមទាំងរាជរដ្ឋាភិបាលផ្សេងៗទៀត។ ឧទ្ធម្ភាគចក្ររបស់កងទ័ពជើងអាកាសហោះហើរបណ្តែតខ្លួនឡើងយ៉ាងខ្ពស់ត្រដែតលើផ្ទៃអាកាសដែលញ៉ាំងឱ្យសភាពការណ៍កាន់តែទទួលបានការយកចិត្តទុកដាក់ខ្លាំងបន្ថែម។
     «ត្រៀម!ត្រៀម..បំបែកជួរ!» ជុងហ្គុក លើកដៃផ្តល់សញ្ញារួចស្រែកបញ្ជាយ៉ាងខ្លាំង ទាហានទាំងអស់នាំគ្នាប្រដាប់ទៅដោយអាវុធប្រញាប់ប្រញាល់បំបែកជួរគ្នាចាកចេញទៅដោយខានមិនបាន។ យន្តហោះចម្បាំងដឹកនាំដោយកងទ័ពជើងអាកាសហោះហើរឡើងខ្វាត់ខ្វែងខណៈកងទ័ពជើងគោកក៏ស្វះស្វែងបររថយន្តជាច្រើនគ្រឿងទៅតាមគោលកំណត់នីមួយៗផងដែរ។
     «សូមគោរពលោកនាយករដ្ឋមន្ត្រី!» ជុងហ្គុក សំដែងការគោរពប្រញាប់ឱនគំនាបយ៉ាងគួរសមទៅកាន់លោកនាយករដ្ឋមន្ត្រី អាន ស៊ុងហ្កាន នឹងបានប្រមូលកងទ័ពដើម្បីការពារគាត់ឆ្ពោះទៅកាន់របាំងការពារផ្លូវក្រោមដីដែលមានបន្ទប់សម្ងាត់សម្រាប់រក្សាសុវតិ្ថភាពរបស់គាត់បានយ៉ាងល្អឥតខ្ចោះ។ ដើមឡើយគេអាចនឹងមិននឹកគិតស្មានដល់អំពីចំណុចសំខាន់ៗដែលយោធាជប៉ុនបានរៀបចំគ្រោងផែនការណ៍ទុករបៀបណាខ្លះនោះទេ ពីព្រោះក្រៅពីទឹកដីប៊ូសានដែលពួកគេត្រូវការលេបត្របាក់វាយកម្ទេចដណ្តើមយកឱ្យឈ្នះតែម្យ៉ាងគត់នោះគឺការកាប់សម្លាប់យោធាកូរ៉េខាងត្បូងឱ្យចាញ់ក្រោមស្នាដៃខ្លួន។ ប៉ុន្តែនៅពីក្រោយគំនិតដ៏ស្រពិចស្រពិលវែងឆ្ងាយទាំងអស់នេះ នៅមានរឿងមួយដែលនាយត្រូវតែគិតឱ្យដល់យ៉ាងស៊ីជម្រៅនោះគឺការទម្លាក់ចុងទឹកប៊ិកដ៏សំខាន់ដែលស្ថិតក្នុងដៃលោកនាយករដ្ឋមន្ត្រីតែម្យ៉ាងគត់។ កាលបើឆ្លងកាត់តាមរយៈខ្សែរាជវង្សប្រហែលជាអាចផ្តល់ពេលវេលាយ៉ាងយូរកាលណាបើសិនជាច្បាប់នយោបាយដឹកនាំប្រទេសទាំងមូលត្រូវបានប្រជាជនទាំងអស់បោះឆ្នោតផ្តល់នូវអភ័យឯកសិទ្ធទៅឱ្យលោកនារដ្ឋមន្រ្តីទីប្រឹក្សាស្តេចជាអ្នកសម្រេចញ្ញតិគ្រប់យ៉ាងនៅក្នុងប្រទេសជាតិ។ មុនពេលប្រគល់លិខិតផ្តោតលើការចុះសន្ធិសញ្ញាថ្វាយជូនស្តេចជាអ្នកសម្រេចព្រះហឫទ័យផ្តល់បញ្ញតិអនុញ្ញាតតាមជាក្រោយ។ ដូច្នេះហើយចំពោះរឿងដែលពួកគេចង្អុលបញ្ហាចំៗយ៉ាងមុតស្រួចនោះគឺការគំរាមកំហែងលោកនាយករដ្ឋមន្ត្រីដើម្បីបញ្ជាឱ្យគាត់ធ្វើតាមសេចក្តីស្រេកឃ្លានរបស់ពួកគេនឹងបញ្ចុះបញ្ចូលស្តេចឱ្យយល់ព្រមចុះសន្ធិសញ្ញាផ្តល់សិទ្ធសេរីភាពកាន់កាប់ទឹកដីនេះទៅឱ្យរាជរដ្ឋាភិបាលរបស់ជប៉ុន។ ព្រោះមានតែលោក អាន ស៊ុងហ្កាន ម្នាក់តែប៉ុណ្ណោះដែលជាអ្នកសម្រេចចិត្តលើគោលការណ៍ទាំងអស់នេះទាំងស្រុងបាន។