Who Dare Touch My Disciple!?[Completed]

[Zawgyi]

"ဆရာ။"

ေလာ့ရွန္း သူ႔ဆရာကို အရိုအေသေပးလိုက္သည္။

"ျပန္ေရာက္ၿပီလား။"

ထ်န္းမုေဖး ဖတ္လက္စစာအုပ္ကို ေဘး၌ခ်ကာ သူ႔တပည့္ကိုၾကည့္လိုက္သည္။

"ဟုတ္ကဲ့။ တာဝန္ၿပီးေျမာက္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္...ဒီတပည့္က လက္လြန္ၿပီး အေသသတ္မိသြားပါတယ္ဆရာ။ အျပစ္ေပးပါ။"

ေလာ့ရွန္း သူ႔ဆရာေရွ႕၌ ဒူးေထာက္လိုက္သည္။

"ေလာ့ရွန္း၊ မင္း ဒီဆရာအထပ္ထပ္မွာၾကားထားတဲ့စကားကို ေမ့ပစ္လိုက္တာလား?"

ထ်န္းမုေဖး စားပဲြကိုတစ္ခ်က္ရိုက္ရင္း ေမးလိုက္သည္။

"တပည့္ မေမ့ရဲပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ ေျမေခြးမိစၦာ သတ္ခဲ့တဲ့လူေတြက အေတာ္မ်ားေနပါၿပီ။ ဒါေၾကာင့္...."

"ဒါေၾကာင့္ ကိုယ့္သေဘာနဲ႔ကိုယ္ဆံုးျဖတ္ၿပီး သတ္လိုက္တာလား?!"

ေလာ့ရွန္း ျပန္မေျဖပါ။ ေျဖစရာမွမလိုဘဲေလ။

"သူ႔ရဲ႕ ဇစ္ျမစ္ကိုေရာ စံုစမ္းခဲ့ရဲ႕လား?"

သူ ပန္းခ်ီကားတစ္ခ်ပ္ကိုထုတ္ကာ ေပးလိုက္သည္။ ထ်န္းမုေဖး ေလာ့ရွန္းေပးလာေသာပန္းခ်ီကားကို ယူၾကည့္လိုက္သည္။

"ပန္းခ်ီကားထဲက ေျမေခြးက ေျမေခြးမိစၦာမပါပဲ။ အေၾကာင္းတစ္ခုခုေၾကာင့္ အသက္ဝင္လာတာျဖစ္နိုင္ပါတယ္ဆရာ။"

"မီးရႈိ႕လိုက္။ ၿပီးေတာ့ မင္းအျပစ္မင္းသိတယ္ေနာ္။ တရားစီရင္ေရးခန္းမကိုသြားၿပီးအျပစ္ဒဏ္ေတာင္းယူ။ ၿပီးရင္ အျပစ္ေပးခန္းမမွာ အျပစ္ဒဏ္သြားခံယူ။"

"ဟုတ္ကဲ့။"

ေလာ့ရွန္း ဒူးေထာက္ေနရာမွထလိုက္သည္။ ပန္းခ်ီကားကိုမီးရႈိ႕ၿပီးေနာက္ တရားစီရင္ေရးခန္းမဆီသြားရသည္။ တရားစီရင္ေရးက ခ်မွတ္လိုက္သည့္အျပစ္ဒဏ္မွာ အထက္အႀကီးအကဲ၏စကားကိုနားမေထာင္ဘဲ မိမိသေဘာနွင့္မိမိဆံုးျဖတ္ျခင္းအတြက္ ႀကိမ္ဒဏ္အခ်က္သံုးဆယ္ျဖစ္သည္။ ႀကိမ္ဒဏ္မွာ မသက္သာလွ။ ဆူးႀကိမ္လံုးမ်ားျဖစ္ရကား အခ်က္သံုးဆယ္မေျပာနွင့္ ဆယ္ခ်က္ခံနိုင္ရန္မွာပင္ အေတာ္ခက္ခဲ၏။ ႀကိမ္ဒဏ္ၿပီးသည့္အခါတြင္ကား ေလာ့ရွန္း၏ေက်ာျပင္မွာ ေသြးမ်ားျဖင့္ခ်င္းခ်င္းနီေနေခ်ၿပီ။ သို႔တိုင္ သူ႔ေက်ာမွာေျဖာင့္မတ္ေနဆဲျဖစ္၏။