It's all predicted

Ik weet niet hoelang ik heb geslapen, maar toen ik wakker werd lag ik op een matras met bloedvlekken in een ijskoude cel. Het was hier zo koud dat ik het zelfs door mijn botten heen voelde, ik kijk om me heen in de hoop een uitweg te vinden maar het enige wat ik zie zijn hoe verschillende ogen me inspecteren vanuit de andere cellen. Het zorgt ervoor dat ik me steeds ongemakkelijker ga voelen, paniek staat op het punt om mijn lichaam over te nemen. Totdat het besef komt dat ik Lahaina heb bereikt, het is me gelukt. Cel of niet ik heb mijn doel bereikt, ik kan nu enkel afwachten op wat er gaat volgen. Ik weet niet hoelang ik hier al lig, wat ik wel weet is dat mijn maag me smeekt om voedsel. Ik voel hoe mijn maag zich samen trekt van de honger, ik moet hier langer dan een halve dag hebben gelegen schiet er door mijn gedachtes. 

Ik hoor hoe in de verte een deur met veel gekraak wordt geopend, iets wat ervoor zorgt dat er kippenvel op mijn armen ontstaat. Ik hoor hoe voetstappen zich in mijn richting verplaatsen, een brok ontstaat in mijn keel die ik probeer weg te slikken wat het enkel erger maakt. Ik voel hoe mijn handen bezweet raken, iets wat mij laat weten dat ik bang ben voor wat ik ga aantreffen. Lang de tijd om hier over na te denken heb ik echter niet, ik zie hoe twee paar zwarte schoenen voor mijn celdeur blijven staan. Ik durf niet omhoog te kijken, bang voor wat mijn ogen zullen aantreffen. Ik hoor hoe het slot van mijn celdeur wordt opengedraaid, en hoe de schanieren vreselijk beginnen te piepen als de deur wordt opengegooid. Ik durf me niet te bewegen, ik heb geen idee wie er inmiddels in mijn cel staat en dat wil ik houden zo. "Kijk me aan." Ik voel hoe mijn lichaam begint te huiveren bij het horen van de koele tonen van de stem, er is simpel weg geen emotie in te bekennen wat mij alleen maar banger maakt. "Ik zei, kijk me aan!" Ik voel hoe een sprankel van woede in mijn lichaam ontstaat, het kan ook normaal gevraagd worden ik ben geen hond. 

Nog voor ik verder kan denken wordt mijn kin met een ruk vastgegrepen waarna mijn hoofd omhoog wordt getild, ik zie twee paar ijzig blauwe ogen die mijn gezicht inspecteren. Het zijn prachtige ogen waar ik vrijwel meteen in verdronken ben, ik voel hoe mijn kin weer losgelaten wordt waardoor mijn hoofd weer naar beneden valt. "Naam en leeftijd?" Ik moet voor een paar seconde na denken wat er zojuist gevraagd werd, mijn lichaam lijkt over uren te draaien en het maakt me gek. "Allayna, 18 jaar." het kwam er als een fluistering uit, iets wat ik niet gewend ben van mijzelf. Normaal ben ik de drukte haarzelf, maar vandaag lijkt er niks in mijn lichaam normaal te kunnen functioneren. "18? Dan kan je bijna je mate vinden, interessant." Ik haal enkel mijn schouders op, zo interessant vind ik het hele mate vinden niet. "Wanneer wordt je 19?" Ik voel hoe een brok in mijn keel ontstaat, vanwaar al deze vragen? "Wat geeft dat voor toevoeging?" Ik probeer zo krachtig en zeker mogelijk te klinken, maar het komt er alweer als een fluistering uit. "Zo praat je niet tegen je Alpha." Bij die woorden voelde ik een bom van emoties door mijn lichaam gaan, emoties die ik niet kon plaatsen. Het leek bijna op een mengsel van plezier en angst in een? 

"Antwoord de vraag, of ik zal je de vraag laten beantwoorden." Huiverend kijk ik de man voor me aan, Alpha Elion Lijkt niet onder de indruk van mijn gedrag wat mij enkel paniek oplevert. "Ik word over 2 dagen 19." Ik voel hoe ik nu al opzie tegen mijn verjaardag, op een of andere manier voelt mijn verjaardag altijd als een verplichting. Niet zoals je je verjaardag zou voorstellen met een lekker stuk taart en familie die op bezoek komt, op Aruna vierde we geen verjaardagen. We vierden het enkel als je 19 werd, dan kon je je mate vinden en dat was een en al happening. "Interessant, en wat brengt jou 'Allayna' op mijn grond gebied?" Ik merk dat ik inmiddels niet meer zo zeker ben van mijn zaak, maar ik moet en zal mijn plan voort zetten. "Ik.. Ik wou u Alpha Elion spreken over de Rogues in onze wereld, ik denk dat ik een geweldig plan heb bedacht om ze uit te kunnen schakelen." Ik spreek de woorden twijfelend uit wat ervoor zorgt dat ik niet zeker lijk over mijn eigen zaak, ik zie hoe Elion zijn wenkbrauwen fronst waarna hij zijn hoofd schud. Hij pakt mijn kin weer stevig beet waardoor ik hem wel moet aankijken, weer kijk ik in de ijzig blauwe ogen waar geen emotie in lijkt te zitten. "Allayna toch, Rogues zijn niet jou zaak. En ze zullen Nooit jou zaak worden, laat dat maar over aan de sterken onder ons."  Ik voel hoe ik langzaam boos begin te worden, hoezo val ik volgens hem buiten de sterken? Ik ben hier naartoe gereisd terwijl de 'sterken' hun dorp niet uit durven? Ik zie hou Elion me geamuseerd aankijkt wat me enkel nog bozer maakt, wie denkt deze man te zijn? "Ik ben sterk genoeg om mee te vechten, daarnaast doet niemand wat tegen de Rogues. De kampen worden met de dag..." 

Ik krijg de kans niet om mijn zin af te maken, Elion heeft zijn hand op mijn mond gelegd en kijkt me met een dodelijke blik aan. Zijn ogen worden een tint donkerder wat mij laat weten dat hij geïrriteerd begint te raken, iets wat mij zou moeten bang maken. Maar het maakt me niet bang, het maakt me enkel nog bozer. "Je hebt een lange reis achter de rug neem ik aan? Je zal wel moe zijn." Zijn woorden komen er spottend uit, nog voor ik aan de gevolgen kan denken bijt ik in Elion zijn hand waarna ik met een ruk opsta. Ik voel dat woede mijn lichaam over neemt, hij is hetzelfde als de rest in onze wereld. Vrouwen zijn in zijn ogen zwak, terwijl mannen met te weinig zijn om de strijd tegen de Rogues te winnen.  "Ik ben niet moe, ik ben zeker niet zwak. Ik laat me niet zo behandelen, niet door jou. Door niemand laat ik mij zo Behan..."  Nog voor ik mijn zin kan afmaken wordt er een vochtige substantie tegen mijn mond en neus gedrukt, chloroform. Wat er daarna gebeurde kan ik me enkel in mijn gedachtes terug halen. Ik weet nog dat ik duizelig werd waarna ik in de armen van Elion viel, daarna werd alles zwart.